ตอนที่ 115เขายินดีที่เอาแต่ใจฉัน

ต๭นที่ 115เขายินดีที่เอาแต่ใจฉัน พัชราภารู้สึกหน้าแตกกับการกระทำของนภสร เธอหันไปมองปองพล : “ปองพล เหมือนเธอจะไม่ต้อนรับฉันมานะ?” ปองพลเงยหน้ามองเธอ แต่พูดกับโยธินว่า: “จะมาบ้านฉัน ขออนุญาตฉันหรือยัง?” คำพูดมีการตำหนิที่เห็นได้ชัดเจน รู้จักกับพัชราภาหลายปี เธอก็เป็นผู้หญิงอีก เขาไม่อยากให้เธอหน้าแตก ไม่อยากให้เธอเสียหน้าแบบนี้ แต่ว่า เขาอยากพูดอะไรกับโยธินก็พูดได้ ตั้งแต่แรกเขาก็บังคับนภสรกลับมาแล้ว คิดว่ากลับบ้านแล้วจะอธิบายดีดี ปรากฏว่าถึงประตูบ้าน โยธินกลับหาเรื่องแบบนี้ให้เขา เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ โยธิน：“……” โยธินมักจะใจอ่อนต่อสาวๆ พัชราภาเป็นคนสวยอยู่แล้ว ทุกคนเป็นเพื่อนกัน และเธอก็อ้อนใส่เขา เขาไม่อยากให้เธอผิดหวัง เขาก็เลยต้องพาเธอมา จริงแล้วเขารู้สึกว่าไม่น่าพามาเลย เห็นท่าทางของนภสร คิดว่าน่าจะทะเลาะกับปองพล เหมือนว่าเขาจะทำเรื่องที่โง่ “นายอย่าไปโทษโยธิน ฉันเป็นคนจะมาเอง” พัชราภาถือบีบกระเป๋าในมือ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ก็จะช่วยโยธินพูด ปองพลหันไปมองเธอ ดวงตามีความเย็นชาเล็กน้อย พัชราภาโดนเขามองจนรู้สึกผิด เขานึกถึงท่าทางของนภสรเมื้อกี้ ยิ้มใต้ตา ตอนเธอจะก้มหัวลงไป ปองพลก็เก็บสายตาการมองแบบนั้น: “ในเมื่อมาแล้ว ก็มาสิ” พูดเสร็จ ก้าวเท้าแล้วเดินเข้าไป พอดู สังเกตเห็นว่านภสรไม่อยู่ในห้องรับแขก เขาขึ้นไปชั้นบน ดันประตูห้องเข้าไป ได้ยินเสียงน้ำที่ห้องน้ำ ปองพลกดลูกบิดห้องประตู สีหน้าสงสัย ตอนนี้เขาสับสนกับความคิดของนภสร เขานิ่งสักพัก เดินเข้าไป เคาะประตูห้องอาบน้ำ: “คืนนี้อยากกินอะไร?” เสียงน้ำในห้องน้ำหยุดสักพัก เสียงหยดน้ำของนภสรก็ดังขึ้น พูดไม่กี่คำว่า: “อยากกินอยากกิน” จากนั้น เสียงน้ำก็ดังขึ้นอีกครั้ง ปองพลหยุดสักพัก แล้วยิ้ม เดินออกไปด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้น …… ชั้นล่าง โยธินกับพัชราภาเข้ามานั่งในห้องรับแขก โยธินยังเทน้ำให้พัชราภาหนึ่งแก้ว พูดอะไรกับเธออยู่ เห็นได้ชัดว่า พัชราภาฟังอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ดูบันไดข้างบนเป็นครั้งคราว เห็นปองพลลงมา เธอลุกขึ้น: “ปองพล” พูดเสร็จ แล้วทำเป็นมองข้างหลังเขา เห็นเขาอยู่แค่คนเดียว ถามด้วยความสงสัย: “ผู้หญิงเมื่อกี้ละ” “คนนั้นเป็นภรรยาของฉัน”ปองพลมองหน้าเธอ พัชราภาฟังเขาพูดแบบนี้ อึ้งสักพัก รีบเปลี่ยนสีหน้าแล้วยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรอีก โยธินรู้สึกบรรยากาศแปลกๆ อยากจะพูดอะไร ก็ได้ยินปองพลพูดว่า: “ฉันไปกินข้าวละ นายอยู่เป็นเพื่อนกับคุณพัชราภา” น้ำเสียงที่ไม่สงสัย เกือบจะในทันทีรอยยิ้มบนใบหน้าของพัชราภาไม่สามารถหยุดยั้งได้ เขาเรียกเธอว่าคุณพัชราภา ผ่านมาหลายปี เขาก็ยังคงเรียกเธอว่าคุณพัชราภา แม้กระทั่งโยธิน ยังเรียกเธอว่า”พัชราภา” เหมือนว่าเธอจะไม่มีวันเข้าไปในใจของเขาได้ ถึงแม้ว่าเธอจะทำให้คนอื่นชอบเธอ ชอบละครของเธอ แม้ว่าโยธินจะรู้สึกว่าการกระทำของปองพลนั้นเย็นชาเกินไป แต่ก็รู้ว่าปองพลโกรธอยู่ ไม่กล้าพูดอะไรเยอะ ปองพลเข้าห้องครัว เปิดตู้เย็น พบว่านอกเหนือจากผักที่เขาซื้อมาก่อนหน้านี้แล้วยังมีผักอื่น ๆ อีกสองสามชนิดและปลาที่หั่นไว้ จริงๆแล้วเป็นปลาของเมื่อวาน นภสรกลัวทำไม่ดี ก็เลยซื้อมาเพิ่มหนึ่งตัว ปรากฏว่าครั้งเดียวก็สำเร็จ จู่ๆเธอคิดได้ไงว่าจะไปซื้อผัก? ความแปลกใจนี้ผ่านไป ปองพลไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เลยทำอาหาร …… นภสรอาบน้ำเสร็จ รู้สึกใจเย็นขึ้น เธอเป็นภรรยาของปองพลนะ? พัชราภาก็เป็นแค่ดาราภาพยนตร์ระดับนานาชาติ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ? มายุ่งกับคนที่มีครอบครัวทำไม? ก็แค่ชอบปองพล เรื่องเมื่อคืนยังไม่ได้เคลียร์กับปองพลเลย! วันนี้โยธินก็พาเธอเข้ามาถึงบ้านอีก! ถ้าเกิดเมื่อคืนปองพลทำเรื่องไม่ดีต่อเธอ ก็แค่หย่า อย่างงั้นเธอก็สามารถได้ค่าบำรุงรักษาเป็นจำนวนมากเหมือนที่พิมลแขพูด แต่ว่าในความคิด เธอยังคงเชื่อใจปองพลอยู่ เธอเชื่อใจว่าปองพลจะไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น แม้แต่โยธินยังรู้จักพัชราภา และยังพาเธอมาบ้าน คิดว่าพวกเขาน่าจะรู้จักกันนานแล้ว ในเมื่อรู้จักกันตั้งนาน ถ้าจะอยู่ด้วยกันก็อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมต้องรอจนถึงตอนนี้ถึงจะมาอ่อย ？ปองพลไม่ใช่โง่สักหน่อย คิดแบบนี้ เธอเป่าผมเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปชั้นล่าง ในห้องรับแขก มีแค่โยธินคนเดียว โยธินเงยหน้าเห็นนภสร ยิ้มจนตาเล็กเป็นเส้นเดียว：“พี่สะใภ้！” นภสรยิ้มอย่างเย็นชา：“ไม่กล้าเป็น” เขาก็รู้เลยว่าเธอต้องโกรธแน่ๆ “พัชราภากับปองพลไม่ได้เป็นอะไรกัน ทุกคนก็เป็นเพื่อน หลายปีนี้เธออยู่ที่ต่างประเทศ นานๆทีจะได้กลับจากต่างประเทศ ก็เลย……” ในที่สุด ในรอยยิ้มที่นภสรยิ้ม ทำให้โยธินไม่กล้าพูดต่อ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ว่าพัชราภาคิดอะไรกับปองพลอยู่ อย่างน้อยเขาก็ชำนาญในด้านความรัก “ไม่พูดแล้ว?” นภสรถามเขา โยธินมองนภสรที่เต็มไปด้วยสีหน้าที่จะสงบในท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ก็เลยรู้สึกเธอยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนปองพล ในใจรู้สึกผิด ：“ก็……ไม่อะไรจะพูด……” นภสรไม่อยากฟังเขาพูดอะไร หันไปเดินไปที่ห้องครัว “จะทำสเต็กเหรอ?” ยังไม่ถึงห้องครัว ก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนของพัชราภา คนสวย เสียงมักจะน่าฟัง พัชราภาก็เป็นแบบนี้ นภสรหยุดสักพัก และก้าวเท้าเข้าไป อย่าพูดว่าเป็นแค่ผู้ชายของนภสร แม้แต่หมา ไม่ได้ขออนุญาตเธอ ไม่ให้ใครจับ นภสรเดินเข้าไป อิงไว้ข้างประตู ：“แน่นอนว่าต้องทำผัดเผ็ดเนื้อ เหมือนเมื่อก่อน ใส่พริกเยอะๆ！” ได้ยินเสียงของเธอ ทั้งสองคนที่อยู่ข้างในก็หันมามองเธอ ปองพละกำลังหั่นอะไรอยู่ พัชราภายืนอยู่ข้างเขา ใส่ผ้ากันเปื้อน แขนเสื้อพับขึ้น ผมยาวของเธอถูกมัดไว้ ดูเรียบร้อย ถ้าไม่ใช่สามีของเธอคนใดคนหนึ่ง เธอก็จะรู้สึกว่าภาพนั้นอบอุ่นและเย้ายวน พัชราภาเห็นเธอมากะทันหัน ถามด้วยความลังเล：“แต่ว่า……ปองพลไม่กินเผ็ด” “แต่ฉันชอบนิ”นภสรเอียงหัวและยิ้มอย่างไร้เดียงสา สีหน้าของพัชราภาเปลี่ยนเล็กน้อย แต่ก็รีบยิ้มออกมา：“เขา……” “สิ่งที่ฉันชอบเขาก็ชอบ อีกอย่าง เขายินดีที่จะเอาใจฉัน” นภสรมองหน้าสีหน้าของพัชราภาที่เปลี่ยนด้วยความพอใจ