ตอนที่3 ลองเพื่อความสุข

ตอนที่3 ลองเพื่อความสุข เพื่อนสนิทเพ็ญแขนัดฉันไปช้อปปิ้งพอดี ฉันเลยตัดสินใจทันทีนัดเธอเจอกันที่ห้าง เมือเห็นเธอ ฉันก็เป่านกหวีดอย่างดีใจ“แข มานัดกับฉันยังแต่งตัวสวยขนาดนี้ อยากจะไปทำอะไรล่ะ” “ถุย ใครเหมือนแกล่ะ วันๆไม่ใช้สีดำก็สีเทา ทิพย์ แกนี่เพิ่ง24เท่านั้นนะ วันๆแต่งตัวเหมือนคุณป้า เธอรู้ตัวไหมล่ะ” ฉันก้มหน้ามองตัวเอง ชุดทำงานสีดำ เป็นวินัยเตรียมให้ฉัน ไซส์ใหญ่กว่าไซส์ปกติหนึ่งไซส์ ใส่ในตัวฉันก็กว่างไปนิด ไม่เห็นรูปร่างและไม่สวยด้วย แต่ก็ไม่เป็นไร ไม่มีใครสนหรอก “สามีฉันชอบ ทำไม เธออิจฉาหรอ”ฉันเบะปาก อวดกับเธออย่างอาละวาด “นี่ ทิพย์สุดา แต่งงานมันเก่งนักหรอ มีผัวมันเก่งนักหรอ ถ้าเธอทำแบบนี้อีก ฉันจะตัดขาดกับแกนะ”เพ็ญแขเขม็งฉัน ฉันยกไหล่ แล้วเราสบสายตายิ้มให้กัน เดินไปๆ เราเดินเข้าห้องขายเสื้อชั้นใน เพ็ญแขมองไปพลางใช้แขนตบฉัน“ทิพย์ แกกับวินัยตอนนี้เป็นยังไงบ้าง” “อะไรเป็นยังไงบ้าง” “ก็ตอนคืนไง”เพ็ญแขเลิกคิ้ว“เรื่องนั้นแหล่ะ เธอรู้ ยงคงเหมือนเดิมไหม” “เพ็ญแข” ฉันรีบหันไปมองรอบๆ รู้สึกหน้าร้อนมาก“แกเอาเรื่องแบบนี้มาพูดข้างนอกได้ยังไง” “กลัวอะไร ก็ไม่ใช่เรื่องหาชู้ นี่เป็นหัวข้อปกติระหว่างเพื่อนสนิทกัน”เพ็ญแขเบะปาก ดึงเสื้อชั้นในสีขาวในมือฉันไป “แกนี่ วันๆเอาแต่ใส่สไตล์แบบนี้ เชยมาก” ฉันพูดด้วยหน้าแดง“จะกลัวอะไร ก็ใส่ข้างในนี่ ใครจะเห็นเล่า” “ผัวแกเห็นไง แกคิดดูสิ หลายปีมานี้ วินัยมองเธอเป็นแบบนี้มาตลอด คงเบื่อแย่แล้วสิ ฉันว่านะ แกต้องใส่ตัวนี้”เพ็ญแขยื่นชุดเสื้อชั้นในสีม่วงมา ฉันหน้าแดงกว่าเดิม“ไม่เอา นี่...นี่จะให้ใส่ยังไงล่ะ” “ก็ใส่ข้างในไง จะกลัวอะไร มีแต่วินัยของแกเห็นเท่านั้น แก่ผิมขาว เหมาะกับสีม่วงนี้มาก ฉันรับรองนะเมื่อวินัยของแกมองเห็น ต้องกลายเป็นหมาป่าแน่เลย”เธอพูดไปหัวเราะไป จริงหรอ ใจฉันหวั่นไหวไปนิด เพ็ญแขไม่รู้ว่าฉันกับวินัยไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย เธอแค่คิดว่าชีวิตทางเพศของเราไม่กลมกลืนกัน แต่ที่เธอพูดก็ถูก อาจจะเป็นฉันกับวินัยคบมานานมากๆ ขาดความแปลกใหม่เขาเลยไม่อยากเอาฉันมั้ง อาจจะเป็นฝันในเมื่อคืนให้ความกล้าให้ฉัน ฉันกัดฟันและมือที่จับเสื้อชั้นในสีม่วงอยู่ในมือก็ไม่ปล่อยเลย เพ็ญแขพูดอย่างประหลาด“ทิพย์ แกคิดแบบนี้ดีแล้ว โอเค ชุดนี้คือฉันช่วยเลือกให้ ฉันส่งให้แกละกัน พรุ่งนี้แกต้องขอบคุณฉันดีๆนะ” พูดจบ เธอก็ดึงชุชั้นในในมือฉันไป ให้ฉันรออยู่ที่เดิม เธอไปจ่ายเงิน เพราะชุดชั้นในนี้ ฉันใจลอยไปทั้งวัน หลังจากเลิกกับเพ็ญแขและกลับถึงบ้าน ฉันเกะกล่องนั้นออกมา ปรากฏข้างในนอกจากชุดชั้นในสีม่วง ยังมีกระโปรงสลิงสั้นสีม่วงตัวหนึ่งด้วย มีผ้าน้อยและบางมาก ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนจนจะไหม้ ฉันใจสั่นและรีบเอาเสื้อนั้นยัดเข้าตู้เสื้อผ้า แล้ววิ่งไปห้องครัวทำอาหารเย็นให้วินัย ผัดผักไหม้ไปจานหนึ่ง ตุ๋นซุปจนแห้งไปหม้อหนึ่ง ฉันปรากฏว่าฉันไม่มีใจในกานทำอาหารเลย ในสมอง ฉันมีแต่เสื้อชั้นใน ชุดนอนและฝันในเมือคืน...... ติ๊ง..... เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอย่างกระทันหันทำให้ฉันตกใจไปใหญ่ ฉันรีบเช็ดมือและวิ่งออกไป “ทิพย์” เป็นแม่สามี ฉันเลียริมฝีปากและยิ้มแบบแห้งๆ“คุณแม่......” “ทิพย์ ช่วงนี้ร่างกายเป็นยังไงบ้าง มีข่าวดีไหม” “ยัง ยังค่ะ ”ฉันตอบอย่างหวาดผวา แต่สายโทรศัพท์โดนวางไปเสียแล้ว ฉันถอนหายใจ แล้วค่อยๆวางโทรศัพท์ลง ตั้งแต่ฉันหมั้นกับวินัย แม่สามีก็จับตามองเรื่องนี้ตลอด อยากให้ฉันรีบคลอดหลานออกมาให้ท่านอุ้มเลย หลังแต่งงานแล้ว ท่านจับตามองเรื่องนี้หนักกว่าเดิม ทุกวันก็ต้องโทรมาถามหนึ่งรอบ ช่วงนี้เหมือนใกล้จะหมดความอดทนแล้ว จนถึงตอนนี้ฉันกับวินัยยังไม่เคยทำเรื่องนั้นเลย จะคลอดลูกได้อย่างไรกัน แต่นี่เป็นเรื่องที่น่าอาบอาย ฉันไม่กล้าพูดกับคนอื่น ฉันเม้มปากแล้วเดินเข้าไปห้องนอนอย่างแน่วแน่ อาบน้ำแล้วใส่ชุดชั้นในและชุดนอนนั้นขึ้นมา เพื่อความสุขในวันหลัง ฉันต้องลอง มองดูตัวเองในกระจก ฉันรีบหลบไป ไม่กล้ามองดูอีกครั้ง น่าเขินอายจริงๆ จับชุดนอนแขนยาวคลุมตัวไว้ เหมือนใส่แบบนี้ถึงจะรู้สึกปลอดภัย ใจฉันเต้นเร็วมาก นั่งรอที่ห้องรับแขกอย่างกระวนกระวายใจ จนถึง3ทุ่มกว่าจึงได้ยินเสียงกุญแจเสียบเข้าล็อคประตู ฉันรีบลุกจากโซฟา “ตัวเอง” “ทิพย์ คุณกลับมาแล้วรึ ฉันคิดว่าคุณกับเพ็ญแขต้องเล่นไปถึง4ทุ่มกว่านะ” มองเห็นฉันอยู่บ้าน วินัยรู้สึกแปลกมาก แล้วมองเห็นฉันใส่ชุดนอน ก็พูดอยากรู้สึกผิด“ขอโทษนะ ฉันกลับมาดึกไป ถ้าคุณเหนื่อยแล้วก็ไปนอนก่อนนะ” เขาวางกุญแจ พลางพูดพลางเดินเข้าหาฉัน ฉันจ้องมองเขาอย่างนิ่งๆ กัดฟันแล้วลุกขึ้นยืนตรงๆ ถอดชุดนอนที่คลุมตัวออกมา