ตอนที่476 ความอันตรายยังคงความรู้สึกสับสน

ตอนที่476 ความอันตรายยังคงความรู้สึกสับสน ถ้าทำได้ล่ะก็ ชีวภาอยกหายตัวไปในทันทีเลยในตอนนี้ แต่เธอไม่มีทางหนีได้ อะไรที่ควรเผชิญหน้าก็ต้องเผชิญหน้า ตั้งแต่ประตูถึงโซฟา ระยะทางสั้นๆเธอกลับรู้สึกว่ามันยาวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทุกๆก้าวราวกับเหยียบบนปลายมีด ถ่วงเวลาไว้ให้มากที่สุด ไม่ง่ายเลย ยืนอยู่ห่างเขาไม่ถึงสามเมตร เธอหยุดฝีเท้าลง พูดอย่างให้ความเคารพแต่กลับขี้ขลาด “สวัสดีค่ะ” ชนุดมสายตาจับไปที่ร่างเธอ การแต่งตัวไม่เหมือนชุดกระต่ายในวันนั้น วันนี้เธอสวมเสื้อกันหนาวสีขาวคล่องตัว กับกางเกงยีนส์ขายาวสีฟ้าอ่อน รองเท้าผ้าใบสีดำส้นแบน ธรรมดาเรียบๆ แม้แต่ใบหน้าก็ไม่ได้แต่ง ชนุดมขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ชอบท่าทางใสซื่อ เทียบกับใบหน้าสวยและซื่อตรง เขาชอบแบบที่แต่งหน้าจัดๆมากกว่า ใบหน้าสดเกินไปทำให้เขารู้สึกไม่โอเค ทำให้เป็นภาระเขา ดังนั้นใบหน้าแบบนี้ ไม่ใช่แบบที่เขาต้องการ แต่ก็ต้องยอมรับ ผู้หญิงคนนี้ดูซื่อตรง แม้ว่าไม่ได้แต่งหน้าก็ยังสะดุดตาอย่างเดิม หน้าตาไม่เลว ชีวภารู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับลิงที่กำลังถูกมองอยู่ในกรง ด้านหน้าของชนุดม ราวกับว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าอะไรเลย สายตาที่จับจ้องมาแบบนั้น ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย “คุณผู้ชาย คุณเรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอทนไม่ไหวจริงๆ พูดออกมาทำลายความเงียบที่ผิดปกติ ชนุดมหยิบบัตรเอทีเอ็มในกระเป๋าออกมา อยู่ตรงหน้าเธอแวบเดียว “เธอทำหาย?” ชีวภาเห็นบัตรนั้นก็รู้ว่าเป็นของตัวเอง เธอก็บอกว่าบัตรเงินสดตัวเองหายไป ตอนนั้นเพราะว่าการชดเชยต้องใช้เวลา ทางโรงพยาบาลก็รีบใช้เงิน ทำให้เธอร้อนรนใจมาก ที่แท้ก็ทำหายไว้ที่นี่ แต่ชีวภาไม่โง่ที่จะคิดว่าชนุดมต้องเรียกเธอมาขนาดนี้ เพื่อคืนบัตรเนี่ยนะ จึงถามออกไปอย่างระมัดระวัง “ขอบคุณค่ะ ขอบัตรเอทีเอ็มฉันคืนได้ไหมคะ?” “ได้สิ” ชนุดมตอบกลับอย่างดี “เธอมาเอาสิ” เขาหนีบบัตรไว้ที่นิ้วชี้และนิ้วโป้งแล้วยื่นแขนออกไปทางเธอ ทำท่าส่งคืน ชีวภาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เห็นว่าเอื้อมถึงแล้ว เขาก็ล็อคมือเธอไว้ทันที เธอเข้าไปใกล้นิดหน่อย ยิ่งหยิบไม่ถึงก็ยิ่งอยากจะหยิบให้ถึง ในสายตามีแต่บัตรใบนี้ เธอออกแรงเอื้อมไปข้างหน้า ลืมว่ามีโซฟาที่ขวางไว้ บริเวณเข่าถูกกันไว้ เธอลื่นลงไปด้านล่าง ยิ่งแย่ไปกว่านั้นเธอทับลงไปบนตัวของชนุดม ความรู้สึกถึงกล้ามเนื้อกำยำใต้ร่างเตือนเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ชีวภาตกใจจนหน้าซีด จัดการกับบัตรเอทีเอ็มไม่ได้ คิดจะรีบปีนขึ้นมา ขยับสักพักก็ถูกกักเอวด้านหลังไว้...... “โอ๊ย!” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ พลิกมือไปวางบนหลังมือเขาอย่างไม่รู้ตัว “คุณอย่าขยับ!” ชนุดมรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างนิ่มของผู้หญิงแนบชิดกับร่างกายเขา เธอล้มลงมาอย่างแรง ถ้าไม่ใช่ว่าร่างกายแข็งแรงอาจจะรับไม่ไหวได้ ศีรษะของเธออยู่ข้างลำคอเขา ลมหายใจที่พูดออกมาแพร่ไปทั่วข้างหูเขา น่าจั๊กจี้ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ หน้าอกเธอสัมผัสกับหน้าอกเขาพอดี เป็นส่วนเว้าที่ชัดเจน...... ช่วงปีนี้แม้ว่าชนุดมจะไม่มีผู้หญิงมาใกล้ชิด แต่การควบคุมตัวเองของเธอดีมากไม่เคยสูญเสียการควบคุมให้กับความสวยของผู้หญิงมาก่อน อาจจะเป็นเพราะเขาเข้าใจผู้หญิงอย่างลึกซึ้งเมื่อไม่นานมานี้ จนกระทั่งต่อมาเลยไม่ค่อยสนใจ สำหรับประโยคเดียว ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีแฟน แต่เป็นเพราะว่าเข้าใจมากเกินไปจนไร้รสชาติ อย่างไรก็ตาม ร่างกายที่นุ่มนิ่มตอนนี้ เขารู้สึกค่อนข้าง......เลือดพุ่งขึ้นมา? ความรู้สึกแบบนี้หลายปีแล้วที่ชนุดมไม่เคยมี ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ ถึงขนาดอึ้งไปเลย ชีวภาไม่รับรู้ความนึกคิดเขาสักนิด ขยับแขนพยายามออกมาจากตัวเขา แต่ฝ่ามือใหญ่ที่กักบริเวณเอวเธอไว้ขยับไม่ถึงครึ่ง เธออายและโกรธอย่างอดไม่ได้ พูดด้วยโทนเสียงร้อนรนใจ “คุณผู้ชาย รักนวลสงวนตัวหน่อยสิ!” “ฉันรักนวลสงวนตัว?” ชนุดมเอ่ยหัวเราะออกมาเบาๆ “เธอล้มลงมาใส่ฉันเองไม่ใช่หรอ?” “ฉันเปล่า!” ชีวภาอายหน้าแดงกับคำพูดของเขา กลัวว่าเขาจะเข้าใจจุดประสงค์เธอผิด ก็รีบอธิบาย “ฉันแค่ลื่นล้มไปไม่ได้ระวัง ไม่ได้ตั้งใจค่ะ!” “ล้มลงมาตรงนี้อะนะ?” ชนุดมรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ตั้งใจพูดแหย่เธอ บิดเบือนคำพูดเธอ “บังเอิญจริงๆ” ชีวภากัดฟันกรอด ก่อไฟในใจขึ้นมา “ถ้าไม่ใช่คุณตั้งใจถือบัตรแกล้งฉัน ฉันก็ไม่ล้มลงไปหรอก” “หึ” ได้ยินดังนั้น ชนุดมก็หัวเราะออกมาเบาๆทันที เขาเอียงศีรษะมองหูแดงๆของผู้หญิงอย่างเต็มไปด้วยความสนใจ “เมื่อกี้ยังเชื่อฟังอยู่เลย ตอนนี้กลับเล่นลิ้นซะแล้ว” เขาใช้คำพูดพวกนี้แทะโลมตน ชีวภารู้สึกได้ ด้วยเหตุนี้เลยยิ่งกังวล เนื้อที่แนบกับเขาเหมือนแนบกับเตารีดอย่างทนไม่ได้ เธอไม่ชอบการแนบชิดที่ไม่เหลือระยะห่างแบบนี้ ชนุดมตรงหน้าก็ไม่ปล่อยเธอไป จู่ๆสองมือออกแรงประคองที่ท้องน้อยสองข้าง คิดจะใช้แรงแกะมือเขาออก คิดไม่ถึงว่ามือข้างซ้ายจะสัมผัสถึงของแข็งที่หาที่เปรียบไม่ได้ เธอหยุดขยับสักพักหนึ่ง คว้าอย่าไงไม่รู้ตัว ราวกับเป็นที่จับอันหนึ่ง...... ในขณะนี้ ผู้ชายใต้ร่างก็หรี่ตาลงในทันที ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็พลิกไหล่เธอหันมา ตอนที่เธอมีปฏิกิริยาโต้กลับ ตำแหน่งของทั้งคู่ก็ได้เปลี่ยนกัน ร่างเธอถูกกดลงบนโซฟาในห้องส่วนตัว สองมือถูกกดไว้เหนือศีรษะ ลำคอถูกข้อศอกเขากดไว้ ห่างจากลำคอไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร ชีวภาหน้าซีดด้วยความตกใจ มองเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นดุดันในพริบตาของชนุดมก็เบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด “คุณจะทำอะไร!?” ชนุดมไม่ได้ใส่ใจปัญหาของเธอ มองเห็นศีรษะของผู้หญิงใต้ร่างหันกลับมาอย่างเร็ว ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีพิษมีภัย แต่เมื่อครู่กลับฉวยโอกาสช่วงชุลมุนจับปืนที่เขาซ่อนไว้กระเป๋าข้างของเสื้อผ้า หากช้าไปหนึ่งก้าวปืนอันนี้อาจจะอยู่ในมือของเธอ ช่วงปีนี้มีคนคิดจะทำร้ายเขาไม่น้อย เขาเจอผู้หญิงคนนี้ซ้ำๆสองสามครั้ง บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ถ้าหากว่า......ไม่ใช่ล่ะ? ทันใดนั้น ชนุดมก็มองชีวภาเปลี่ยนไป เป็นความสงสัยที่ไม่เคยมองคนธรรมดาแบบนี้มาก่อน ชีวภาเกือบจะถูกสายตาเขายิงเข้ามาเร็วๆนี้ หัวใจเต้นเร็ว สั่นอยู่ในแก้วหูเธอ “เธอเป็นใคร” เธอได้ยินเสียงอึมครึมของเขาดังมา ก็รู้สึกสับสนมากอย่างเคย “คุณถามฉันทำไมเนี่ย!?” ตอนนี้ในสายตาของชีวภา ชนุดมไม่สามารถอันตรายไปกว่านี้ได้อีกแล้ว นอกจากกันไว้ได้แล้ว เธอก็ไม่อยากพูดอะไรกับเขาไปมากกว่านี้ แต่คำตอบแบบนี้กลับยิ่งทำให้ความสงสัยในใจของชนุดมเพิ่มขึ้น ฝ่ามือใหญ่ที่จับมือทั้งสองของเธอจับแน่นขึ้น เกิดความรู้สึกบังคับ “ฉันจะถามเธออีกครั้ง เธอเป็นใคร!”