ตอนที่477 พังทลายการควบคุมตนเองมาหลายปี

ตอนที่477 พังทลายการควบคุมตนเองมาหลายปี ชีวภาเจ็บมาก ขมวดคิ้วขึ้นมา “ฉันเป็นแค่พนักงานพาร์ทไทม์ของที่บาร์ค่ะ!” “ดีมาก” ชนุดมกระตุกปาก ทันใดนั้นก็คลายแรงลงเล็กน้อย ขณะที่ชีวภาเพิ่งจะโล่งอก ตอนที่นึกว่าเขาจะปล่อยตัวเองไป ปกคอเสื้อกันหนาวก็ถูกเขาดึงไว้ เนื้อผ้ารัดหลังคอ จนเจ็บเนื้อมาก คุณภาพเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากตลาดนัดตอนเย็นเพื่อประหยัดเงิน ทนแรงแบบนี้ไม่ไหว เสียง ‘แควก’ ดังออกมา แหวกเป็นรูไปจนถึงหน้าอก ลูกไม้สีชมพูอ่อนเผยออกมา ชีวภาอยากจะยื่นมือไปบังไว้อย่างตกใจแต่มือทั้งสองถูกควบคุมไว้อย่างช่วยไม่ได้ ขาก็ถูกเขากดไว้แน่น ทำไมเธอถึงทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งร่างเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง เป็นลูกไก่ในกำมือ “คุณจะทำอะไรเนี่ย? ปล่อยฉันนะ!” เธอร้องด้วยความตกใจ แต่ไม่สามารถป้องกันการกระทำจากเขาได้เลย ชนุดมดึงเสื้อผ้าเธอออกมาอีกครึ่งหนึ่ง ผิวขาวเนียนเหมือนผิวชั้นดี รูปร่างเธอดีและน่าประทับใจมาก แต่เขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ สายตาของเขาเหมือนรังสีที่คอยตรวจสสอบร่างกายเธออย่างละเอียดไปมา ราวกับว่าจะหาอะไรสักอย่าง ชนุดมไม่ใช่คนที่มีความอดทน ผู้หญิงใต้ร่างเขากระสับกระส่ายเกินไปจริงๆ ร่างกายที่พยายามหลีกถูถูกตัวเขา ทำให้คนที่เดิมทีมีความอดทนต่ำยิ่งเกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ทันใดนั้น ฝ่ามือที่จับเธอไว้ก็ปล่อยออก ชีวภายื่นมือไปผลักอกเขาทันที วินาทีต่อมา ก็มีรูดำๆเล็งมาที่หน้าผากเธอพอดี “……” ราวกับว่ามีงูพิษเย็นเฉียบหนึ่งตัวโอบรัดลำคอและร่างกายเธอ ลิ้นแฉกสีแดงอันนั้นและพิษของมันทำให้ชีวภากลัวจนตัวสั่น เธอขยับตัวไม่ได้ ของที่เย็นจัดไร้จิตใจที่ปกติจะปรากฏในละครโทรทัศน์ตอนนี้ปรากฏตรงหน้าเธอ เธอรู้แล้วว่าอะไรคืออันตรายที่แท้จริง น่ากลัวเกินไปแล้ว ปืนเล็กอันนี้จะฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้ ชีวิตเธออยู่ที่การตัดสินใจของผู้ชายคนนี้ เขา......เป็นใครกันแน่? ชนุดมตรวจสอบที่ขาของเธอสองข้างต่อ ฝ่ามือใหญ่ลูบคลำบนกางเกงเธอไปมา แม้แต่รองเท้าก็ไม่พลาด หลังจากมั่นใจแล้วว่าไม่มีอะไร เขาก็ลุกขึ้น สายตาไปหยุดที่ผิวขาวที่เผยออกมา อาจจะเพราะกังวลล่ะมั้ง หน้าอกเธอกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง ด้วยส่วนเว้าเซ็กซี่ของผู้หญิง ขยับขึ้นลง ชนุดมสบตาที่ตกใจกลัวของเธอ ไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไร แต่ดวงตาคู่นี้กลับค่อยๆซ้อนทับกับดวงตาอีกคู่ที่คุ้นเคย เขาจำครั้งแรกที่สารภาพรักกับนัชชาได้ เมื่อแสดงออกถึงความรู้สึกต่อเธอ เธอก็ใช้สายตาแบบนี้มองตน...... เวลาก็ผ่านมานานแล้ว ความรู้สึกของภาพยังคงชัดเจนเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวาน อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ อาจจะเป็นเพราะท่าทางที่นัชชาและเตชิตยืนด้วยกันอีกครั้งทำให้เขาลำบากใจ ชนุดมรู้สึกว่าตัวเองราวกับถูกดวงตาที่เหมือนเคยเห็นมาก่อนดูเข้าไปอีกครั้ง หลายปีที่ผ่านมานี่เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกสูญเสียการควบคุม ชีวภาไม่มีทางรับรู้ความคิดในใจเขาทั้งหมด เพียงแต่มองผู้ชายคนนนี้หยิบปืนวางไว้บนโต๊ะข้างๆ หยิบซองกระสุนใส่ในกระเป๋า จากนั้นก็พุ่งเข้ามาใส่ตน เธอถูกทับอย่างแน่น ตรงหน้าเป็นโคมไฟระย้าระยิบระยับบนเพดานห้องส่วนตัว จู่ๆอะไรอุ่นร้อนก็แนบเข้าที่เปลือกตาเธอ ชีวภาหลับตาลงโดยไมรู้ตัว มันคือริมฝีปากของเขา ความชื้นและนุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ไม่มีความเพลิดเพลินและใจเต้นสักนิด ชีวภารู้สึกว่าทั้งร่างตนแข็งเป็นหินในพริบตา เขาไม่ได้หยุดไว้นาน และไม่ได้จูบเธอ โน้มตัวไปจูบลำคอของเธอ ไม่ ถ้าพูดให้ถูกคืองับ การเคลื่อนไหวของเขาไม่ถือว่าอ่อนโยน อาจถึงขั้นดิบเถื่อน ทุกครั้งทำให้เธอเจ็บจนขมวดคิ้ว เธอกัดฟันกรอดอดทน หวังว่าเขาจะปล่อยเธอไป ที่จริงพิสูจนืแล้วว่าเธอทึ่มเกินไป จนกระทั่งชนุดมเอื้อมมือไปดึงชั้นในเธอ เธอถึงตื่นตัวขึ้นมาว่าคนคนนี้กำลังจะทำอะไร “อย่านะ!” ชีวภาราวกับถูกเหยียบหาง ตื่นตัวขึ้นมาในทันที จับข้อมือเขาอย่างแรง เสียงสั่นเหมือนเททราย “นี่คุณผู้ชาย ขอร้องอย่าทำแบบนี้เลย......” เธอร้องขอความเมตตา ดูน่าสงสาร ถึงอย่างนั้นผู้ชายคนนี้กลับฝากรอยเลือดไว้ที่หน้าอกของเธอ...... “โอ๊ย!” ชีวภาเจ็บจนยืดหน้าอกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บช่วงอกรุนแรงมาก ไม่ต้องคิดก็รู้ว่ามันทำลายผิวแน่นอน เธอเพียงเจอเขาโดยบังเอิญเท่านั้น ไม่เคยทำให้เขาไม่พอใจสักนิด ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้? หรือว่าพระเจ้าต้องการนำความโชคร้ายและความทุกข์ลงโทษเธอ? ชีวภาคิดถึงคุณแม่ของเธอที่รอจ่ายค่าผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล นึกถึงน้องชายที่กำลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย นึกถึงความกดดันของชีวิตจนตกต่ำตอนนี้ ความเจ็บปวด ทำให้สร่างเมา เหมือนกัน ความเจ็บปวดทำให้คนแตกสลาย ในตอนนี้ความเจ็บปวดแบบนี้ชีวภารับไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาไหลออกมา ไหลตามขอบตาลงมาสองข้าง พูดอย่างสะอึกสะอื้น “ฉันชื่อชีวภา อายุยี่สิบสองปี ฉัน ฉันมาทำงานที่นี่เพราะว่าฉันไม่มีเงิน ครอบครัวฉันต้องการ......ต้องการเงิน ฉันไม่รู้ว่าเคยทำให้คุณไม่พอใจ......” เธอพูดทีละคำ ตอบคำถามของชนุดมที่เพิ่งถาม บอกเขา ว่าเธอเป็นใคร ได้เผชิญหน้ากับผู้ชายอันตรายน่ากลัวแบบนี้ เธอไม่กล้าทำให้เขาโมโหอีก “คุณผู้ชาย ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ ที่นี่มีผู้หญิงมากมายให้คุณเลือก ฉันไม่ได้ทำด้านนี้ ฉันเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลโชคไม่ดีมากๆ จริงๆ......” เสียงผู้หญิงสะอื้นอ้อนวอนดังขึ้นในหู เดิมทีในหัวของชนุดมสับสนก็สร่างเมาและสงบขึ้นมาทันที นัชชาไม่อาจร้องขอเขาแบบนี้ เธอเป็นคนที่หนักแน่นตลอดไป ร้องไห้น้อยครั้ง ถ้าร้องไห้ก็ไม่ให้ใครเห็น คนนี้ไม่ใช่นัชชา ความคิดก็ฉายแวบเข้ามาในสมอง ความเลือดร้อนและอารมณ์รุนแรงทั้งหมดสงบลง ชนุดมหยุดเคลื่อนไหว เขาเงยศีรษะขึ้นมาจึงพบว่าบนร่างกายของเธอเต็มไปด้วยสีที่เขาทิ้งไว้ รอยจูบที่เข้มบ้างอ่อนบ้างราวกับประณามเขา ประณามว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด ใช้วิธีนี้ในการปล่อยตัวคนขี้แพ้ออกมา เขาลุกขึ้นจากโซฟา ผู้หญิงใต้ร่างก็ยกมือขึ้นมาเอาเสื้อผ้าบังร่างกาย ใบหน้าเล็กซีดเซียวไม่มีสีสักนิด ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเป็นการโทษเขาอย่างไร้เสียง ชนุดมรู้สึกปั่นป่วนไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร ชำเลืองมองลงมาหาเธอ “ไม่มีเงิน?” ชีวภาพยักหน้า ร่างกายสั่นขึ้นมาอย่างคุมไม่ได้ เพราะว่ากลัวจนเกินไปทั้งร่างเลยประคองไม่อยู่ “คุณแม่ฉันป่วยหนักต้องใช้เงินผ่าตัด” “เท่าไหร่?” “……” ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบ เขาก็เน้นโทนเสียงถามเธออย่างอารมณ์เสีย “ถามเธออยู่นะ” ชีวภาสั่นอยู่สักพัก เสียงเล็กพูดพึมพำ “......สี่ สี่แสนค่ะ” “ที่โรงพยาบาลไหน” เขาถามละเอียดเกินไป ชีวภาไม่อยากจะตอบ แต่นึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อครู่ เลยตอบออกไป “โรงพยาบาลธัญมนค่ะ” ขณะที่ในใจเธอกังวลและกลัวและไม่แน่ใจว่าชนุดมกำลังจะทำอะไรกันแน่ เขาก็พูดอยู่คำหนึ่ง—— “ออกไป” ชีวภาเกือบจะนึกว่าตัวเองฟังผิด แต่วินาทีต่อมาเธอก็ขยับลุกขึ้นมาจากโซฟา ก้าวเล็กๆไปทางประตู หลังจากออกมาจากชนุดม ก็ก้าวเร็วๆเกือบจะวิ่งออกไปจากห้องส่วนตัว เสียงประตูปิดลงอีกครั้งดัง ‘ปัง’ ชนุดมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินไปนั่งที่บาร์ส่วนตัวในห้อง ไม่อยากเผชิญหน้ากับโซฟาที่เละเทะ เขาโทรหาผู้ช่วย Stefan “ช่วยฉันสืบคนหนึ่งที ผู้ป่วยที่อยู่โรงพยาบาลธัญมนในเมือง ​J เป็นครอบครัวของชีวภา หลังจากเจอแล้วช่วยเธอออกค่าใช้จ่ายการผ่าตัดทั้งหมด ใช้บัญชีธนาคารเปล่าโอนเงิน เดี๋ยวคนอื่นหาเจอ”