ตอนที่481 ล้างมือและทำซุปให้เธอ

ตอนที่481 ล้างมือและทำซุปให้เธอ นัชชาอายเกินกว่าจะมอง ก็เอาผ้าห่มปิดใบหน้าอีกครั้ง ไม่รู้ว่าขยับแรงไปหรือเปล่า ทำให้คนข้างๆตื่น แขนยาวยื่นมาโอบเธอเข้าอ้อมกอด “ตื่นแล้วหรอ?” นัชชาเจ็บปวดไปทั้งร่าง ไม่อยากคุยกับเขา เอาผ้าห่มปิดใบหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “อืม” เตชิตมองผู้หญิงตัวเล็กที่เหมือนกับ ‘ผู้ที่หลบเลี่ยงปัญหา’ ก็อารมณ์ดีสุดๆ “ไม่ต้องปิดหน้าแล้ว เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก” ยิ่งเตชิตพูดแบบนี้นัชชาก็ยิ่งไม่อยากตอบเขา เพิ่งตื่นศีรษะก็จะยุ่งนิดหน่อย จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ธีมนต์มีวิชาที่น่าสนใจที่โรงเรียน เธอมองดูนาฬิกาเกือบจะสิบโมงครึ่งแล้ว ทันนั้นเธอก็ตกใจจนอายอย่างคุมไม่ได้ ยกศีรษะขึ้นมา “สายแล้ว” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ ทำให้เตชิตสะดุ้ง กังวลว่าเธอจะไม่สบายตรงไหนโดยไม่รู้ตัว “เป็นอะไร?” “ฉันลืมว่าวันนี้ธีมนต์ต้องไปโรงเรียน!” “……” ที่แท้ก็เรื่องนี้? เตชิตตกใจเธอจนใจหล่นไปตาตุ่ม แต่ก็ยังเอ่ยปลอบเธอเสียงเบา “อย่าตื่นตระหนกไป เมื่อเช้าผมให้คนขับรถไปส่งเขาแล้ว น้ารินก็ไปด้วย” ได้ยินดังนั้น นัชชาก็ถอนหายใจออกมาทันที “ยังดีๆ......” พูดจบ จู่ๆเธอก็คิดอะไรขึ้นมา “ธีมนต์มีเรียนตอนแปดโมง คุณทำไมตื่นเช้าขนาดนั้น?” “ผมตื่นเจ็ดโมง” นัชชาคำนวณเวลาดู เมื่อคืนเขาอยู่ทรมาณเธอจนถึงตีสาม ถ้านายคนนี้ตื่นเจ็ดโมงล่ะก็แปลว่าเขานอนไปได้แค่สี่ชั่วโมง แข็งแรงอะไรขนาดนี้นะ...... ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอคิดอะไรในใจ เตชิตก็พูดอย่างสงบเยือกเย็นและภูมิใจในตัวเองสุดๆ “ผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน เรื่องแบบนี้ ผู้ชายจะยิ่งกระตือรือร้น” เธอถลึงตาใส่เขาอย่างโกรธเคือง “คุณควรจะพอแล้วก็ควรหยุด!” พูดถึงเมื่อคืน เตชิตยังคิดถึงมันอย่างอดไม่ได้อยู่เลย ภาพที่ไม่สามารถอธิบายได้บินผ่านไปต่อหน้า สาตาเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าว “คุณไม่ได้ชอบมากหรอกหรอ” “ใครชอบ!?” นัชชาหมดความอดทน เอื้อมมือไปปิดปากที่ระงับอารมณ์ไม่ได้ “ฉัน ตอนนี้ฉันยังเจ็บอยู่นะ......” เตชิตจูบเบาๆบนฝ่ามือเธอ ผู้หญิงตัวเล็กดึงมือออกมาราวกับถูกไฟช็อต เขาพูดอย่างน่าสงสาร “เจ็บมากหรอ? ให้ช่วยทายาไหม?” ทายา......นัชชาไม่เชื่อใจว่าเขาจะทายาให้อย่างเดียว ส่ายศีรษะอย่างกระตือรือร้นทันที “ไม่ต้องๆ ไม่ได้เป็นหนัก แค่พักผ่อนเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว” “กลางวันอยากทานอะไร?” เปลี่ยนเรื่องไวมาก นัชชาเกือบจะตามไม่ทัน นึกถึงหม้อไฟเมื่อคืนวาน ตอนนี้อยากทานอะไรเบาๆ “อยากทานโจ๊ก” ใครจะรู้ว่าเขารับปาก “ได้ ผมจะไปต้มให้” “คุณทำเอง?” นัชชาค่อนข้างประหลาดใจ แม้ว่าจะเคยทานอาหารที่เขาทำ แต่นานแล้วที่เขาไม่ได้จับมีด น่าจะไม่คุ้นชินอยู่มาก “ให้น้ารินทำเถอะ” เตชิตดูออกว่าเธอไม่ไว้ใจ จึงจูบหนักๆลงไปบนปากเธอ ห่มผ้าให้เธอก่อนลงจากเตียง “คุณรอทานก็พอ” …… ด้านล่าง น้ารินกำลังเตรียมทำอาหารกลางวันนี้ ทันใดนั้นก็เห็นคุณผู้ชายสวมชุดนอนเดินลงมา ผมยังเปียกน้ำอยู่เลย เพิ่งอาบน้ำมาอย่างเห็นได้ชัด เธอนึกว่าคุณผู้ชายหิวแล้ว จึงอธิบายทันที “คุณผู้ชายคะ อาหารกลางวันต้องรอสักครู่ถึงจะเสร็จ ฉันคิดว่าคุณจะทานสายหน่อย เลยเตรียมช้าน่ะค่ะ......” เตชิตยกมือขึ้นขัดคำพูดเธอ “ข้าวสวยในบ้านอยู่ตรงไหน?” “เอ๋?” น้ารินอึ้งไปสักพัก ไม่รู้ว่าทำไมคนที่ไม่เข้าครัวมาตลอดจู่ๆก็ถามขึ้น จึงชี้ไปที่กล่องสีขาวน้ำนมตรงมุม “อยู่ในนั้นค่ะ” เตชิตเดินเข้าไป กดเปิดกล่อง ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วตักขึ้นมาสองช้อนใหญ่ แล้วก็หันมาถามอีกครั้ง “ปลาอยู่ในช่องฟรีซใช่ไหมครับ?” “ใช่ค่ะ” น้ารินมองเขาเอาปลาออกมาจากตู้เย็น ก็รีบเข้าไปตรงหน้า “คุณผู้ชาย เดี๋ยวฉันทำเองเถอะค่ะ” “ไม่เป็นไรครับ น้ารินไปพักผ่อนเถอะ ผมจะต้มโจ๊ก” เตชิตไม่อยากจะปฏิเสธ เปลือกตาไม่ได้ยกขึ้นมามอง ทำท่าอยากจะทำกับข้าวเองอย่างเห็นได้ชัด น้ารินแม้จะอยากคอยบอกอยู่ข้างๆ แต่เห็นว่าเขาทำหน้ายืนกรานมั่นใจก็ไม่ได้พูดอะไร จึงเดินออกมาจากห้องครัวอย่างเชื่อฟัง ประตูครัวปิดลง เตชิตมองปลาที่นำออกมาละลายน้ำแข็ง และใส่ข้าวลงในหม้อ นานแล้วที่เขาไม่ได้เข้าครัวมาฝึกทำ แต่ค่อยๆคิดก็จำได้ หลังจากเขาใช้น้ำอุ่นละลายปลาก็ใช้มีดสไลด์ปลา เนื้อปลานั่นนุ่มง่ายที่จะสไลด์แต่ต้องใช้ความเป๊ะมาก เตรียมอะไรเสร็จแล้ว จู่ๆมือก็ไม่มั่นคง ใบมีดก็หั่นถูกนิ้วชี้จนเลือดสีแดงไหลออกมา เขาขมวดคิ้ว หมุนหัวก๊อกน้ำให้ไหลลงมา พอเห็นว่าเลือดไม่ได้ไหลต่อก็ไม่ได้สนใจมาก ไข่ขาว พริกไทย และน้ำมันมะกอกทาบนปลา สุดท้ายผสมแป้งลงไปปริมาณพอดี ฉวยโอกาสตอนหมักซอสเขาก็เอาข้าวไปล้างให้สะอาด หั่นขิงใส่ลงไป ค่อยๆต้มด้วยไฟกลาง สิบห้านาทีผ่านไป กลิ่นหอมของข้าวก็หอมขึ้นมา เขาหยิบชามที่หมักปลาไว้ ใช้ตะเกียบค่อยๆวางปลาลงไปในโจ๊กอย่างระมัดระวัง สองนาทีผ่านไป เขาก็ปิดไฟ ปรุงรส ชิมแล้วรสชาติไม่เลว แม้ว่าภายนอกจะไม่ได้ดูสวยงามสดใส แต่ก็ดูตรงไปตรงมา เขาพยักหน้าอย่างพอใจ พอใส่จานแล้วก็รู้สึกว่ามันเหมือนขาดอะไร จึงหยิบหอมที่อยู่ข้างๆมาหั่นเล็กๆใส่ลงไปตกแต่ง หลังจากทำสำเร็จแล้ว เขาก็ยกโจ๊กไปวางไว้บนโต๊ะ น้ารินได้กลิ่นมาแต่ไกล เดินมาดูภายนอกดูไม่เลว ก็รู้สึกคาดไม่ถึง “คุณผู้ชาย ที่แท้ฝีมืออาหารดีขนาดนี้!” เตชิตฟังแล้วไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไป แต่ในใจกลับคุมไม่อยู่ ให้น้ารินขึ้นไปเรียกนัชชา สิบนาทีผ่านไป นัชชาเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่าง เดินเข้ามาในห้องอาหารก็ได้กลิ่นหอม เธอรีบก้าวเร็วๆเข้าไป เห็นบนโต๊ะมีโจ๊กปลาสองชามวางอยู่ และมีสลัดผักวางอยู่หนึ่งจาน และมองผู้ชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะที่ใบหน้านิ่งเฉยที่รอรับคำชมอย่างปิดไม่มิด เธอนั่งลง แล้วตั้งใจเอ่ยปากชม “ว๊าว นี่คุณทำเองหรอเนี่ย?!” ใครจะไปคิดว่าเหนื่อยทำอาหารแล้วอีกฝ่ายชอบบ้างล่ะ? เตชิตก็ไม่เว้น ได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้วก็รู้สึกความเหนื่อยที่ทำอาหารก็หายไปเลย จึงพูดออกมาเบาๆ “อืม ผมทำเอง” เขาไม่ได้แสดงออกมา เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร แต่ในใจก็หวังให้อีกคนให้ความสำคัญ นัชชารู้ เธอหยิบช้อนสีขาวข้างกายขึ้นมาตักชิม รสชาติไม่เลวเลย ข้าวต้มกำลังดี ต้มไปถึงชั้นของน้ำมันข้าว แล้วก็ไม่ได้เละจนเกินไป ความอุ่นของโจ๊กโอบล้อมความเค็มของปลา เค็มกำลังดี “อร่อยมากจริงๆ คุณเรียนมาจากไหนเนี่ย?” นัชชาวางช้อนไม่ลง ส่งเข้าปากอย่างต่อเนื่อง แป๊ปเดียวก็ทานไปครึ่งชาม เตชิตเห็นเธอทานอย่างมีความสุขถึงจะขยับตะเกียบ “เมื่อก่อนที่ผมพาคุณกับธีมนต์ไปร้านอาหารสไตล์กวางตุ้ง เถ้าแก่ให้สูตรผมมา แต่ไม่ได้ใช้หมด” น้ารินก็เอ่ยชมอยู่ข้างๆ “ใช่ค่ะ ทั้งหมดนี่คุณผู้ชายทำเองคนเดียวเลย ฉันอยากจะเข้าไปช่วยแต่คุณผู้ชายก็ไม่ยอม บอกว่าจะทำให้คุณทานเองน่ะค่ะ”