ตอนที่482 เลือกชุดแต่งงาน

ตอนที่482 เลือกชุดแต่งงาน นัชชาจำร้านอาหารนั้นได้ ตอนนั้นเธอชอบมาก ด้วยเหตุนี้เลยประทับใจสุดๆ ไม่คิดว่าเขาใจตั้งใจเรียนพวกนี้ ประทับใจอย่างมาก ชมเขาจนตัวลอย “เตชิต เก่งจังเลย~” ทั้งสองอยู่ใกล้กัน สายตาของนัชชาก้มลงเล็กน้อย ก็ไปเห็นพลาสเตอร์ยาเล็กๆบนมือเขาอย่างไม่ตั้งใจ ในใจก็ร้อนรน รีบเอามือเขามาตรวจสอบ “ไปโดนอะไรมา?” เขาอยากจะดึงมือกลับ แต่นัชชาไม่ให้ จึงตอบกลับอย่างสบายๆ “ตอนทำอาหารไม่ได้ระวัง” “บาดหรอ? ลึกมากไหม?” “เป็นแผลเล็กๆเอง” มองดูใบหน้าไม่รู้ร้อนของเขา นัชชาก็ทั้งประทับใจทั้งสงสาร “คุณระวังหน่อยนะ ทำอาหารมื้อเดียวก็โดนบาดมือซะแล้ว” “ไม่ใช่เรื่องใหญ่” เขากลับไม่รู้สึกอะไร แถมยังพูดอย่างภูมิใจมาก “ทำไม่กี่ครั้งเดี๋ยวก็คุ้นแล้ว” สักพักนัชชาก็แสบจมูก มองโจ๊กตรงหน้าก็เกิดความรู้สึกมากมาย มากที่สุดก็คือเธอรักผู้ชายคนนี้มาก เขาดีมากเกินไปแล้ว เตชิตยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอ “ทานเร็วเข้า เย็นแล้วเดี๋ยวคาวนะ” นัชชาพยักหน้า หยิบช้อนขึ้นมาเงียบๆ สุดท้ายก็กินหมดไม่เหลือข้าวสักเม็ด สะอาดหมดจดจนนึกว่าไปล้างชามมา ทานเสร็จทั้งสองก็ไปพักผ่อนสักพัก วันนี้ธีมนต์ทานอาหารที่โรงเรียน ตอนบ่ายถึงจะกลับมา เตชิตครึ่งทางรับโทรศัพท์ หลังจากกลับมาก็พานัชชาไปเดินเล่น วันนี้จริงๆแล้วเธอไม่อยากขยับตัว เพราะเมื่อคืนวาน ‘ใช้แรงมากเกินไป’ เพียงถามว่าไปทำอะไร ยังไงเขาก็ไม่พูด ด้วยท่าทางที่มีอะไรอย่างชัดเจน ทำให้นัชชาประหลาดใจ เลยไปกับเขา เตชิตขับรถเอง นัชชานั่งข้างคนขับ ขับไปทางทิศใต้ ประมาณครึ่งชั่วโมงก็หยุดที่ทางเข้าร้านหนึ่งที่มีป้ายสีขาว เขียนไว้ว่าเลขที่ 192 ถนนน้ำค้าง นอกนั้นก็ไม่ได้เขียนอะไร นัชชามองออกไปทางหน้าต่างรถ “ร้านอะไรเนี่ย?” แม้ว่าจะถึงประตูร้านแล้ว เตชิตก็ยังไม่พูดอะไร “เข้ามาดูเดี๋ยวคุณก็รู้” ตามนี้ นัชชาเดินเข้าไปในร้านอย่างสงสัย ทั้งร้านมีสองชั้น ทุกชั้นจะมีขนาดประมาณสามร้อยตารางเมตร ใหญ่มาก ชั้นหนึ่งเป็นบริเวณไว้รับแขก. แล้วก็ยังไม่เห็นคำใบ้ใดๆ แต่พอพนักงานเห็นเตชิตก็ต้อนรับพาขึ้นชั้นสองอย่างคุ้นเคย นัชชาเดินตามพวกเขาไป เลี้ยวขึ้นชั้นสองเดินไปตามทางเดินสุดท้ายก็หยุดที่หน้าประตูไม้สไตล์ยุโรปสีขาว พนักงานที่นำมาเคาะประตู หลังจากได้รับการอนุญาตพวกเขาก็เข้าไป เพียงเดินไป นัชชาก็ประหลาดใจโดยสิ้นเชิง ตรงหน้าเป็นห้องที่มีขนาดประมาณหนึ่งร้อยตารางเมตร ทั้งห้องตกแต่งด้วยพรมสีน้ำตาลเข้ม ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้มีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่เปิดเสรี ด้านในเต็มไปด้วยชุดเจ้าสาวสีขาว ตู้เสื้อผ้ามีสปอร์ตไลท์ในตัว แสงไฟสะท้อนที่ชุดเจ้าสาว ทุกตัวน่าดึงดูด บอกไม่ได้ว่าแขวนไว้เยอะขนาดไหน ทางด้านตะวันนออกเฉียงเหนือของห้องจะมีโมเดลวางอยู่ บนนั้นจะมีภาพวาด เป็นผ้าบ้าง และก็มีชุดแต่งงานที่สวยงามสะดุดตา ขณะที่สายตานัชชาจับจ้องไปทั้งหมด ในหัวก็ว่างเปล่า ถ้าเตชิตไม่จูงมือเธอเดินไปด้วย ตอนนี้เธอคงยืนอยู่กับที่ ผู้หญิงเกิดมาไม่ได้มีความต่อต้านกับของพวกนี้ นัชชาก็เช่นกัน ถึงแม้จะมีธีมนต์แล้ว ปากก็บอกว่าไม่ได้สนใจ แต่ในหัวก็มีภาพงานแต่งอยู่ตลอดมา “สวยมากเลยอ่ะ~” นัชชาถอนหายใจออกมาอย่างจริงใจ ละสายตาไปไม่ได้ เตชิตเห็นสายตาเธอเผยประกายออกมา มุมปากก็โค้งขึ้นมา “ชอบไหม?” “ชอบค่ะ” เธอตอบอย่างไม่คิด ข้างกายมีผู้หญิงตัวสูงใบหน้าเรียบเฉยเดินเข้ามา พอเห็นเธอโต้ตอบก็ยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณนัชชา ดิฉันเป็นดีไซน์เนอร์ในประเทศที่รับผิดชอบสั่งตัดชุดเจ้าสาวในครั้งนี้ ชื่อจิณณาค่ะ” ชุดเจ้าสาวสั่งตัด? สองสามประโยคเข้าหูนัชชา เธอยิ่งอึ้ง แต่ก็ยื่นมือจับมือทักทายเธออย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ฉันนัชชาค่ะ” “คุณเตชิตคะ ชุดเจ้าสาวที่คุณเลือกเมื่อคราวที่แล้วเอกสารได้ออกมาแล้วค่ะ แม้ว่ารายละเอียดยังไม่มาก แต่โดยรวมการตัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว คุณดูสักหน่อยนะคะ” จิณณานำทั้งคู่ไปหน้าคอมพิวเตอร์ นำสไตล์การออกแบบชุดเจ้าสาวที่เพิ่งออกมาวันนี้ให้ดู ทั้งหมดมีสามแบบ ตัวหนึ่งเป็นหางปลาแบบพิถีพิถัน ตัวหนึ่งเป็นชุดเกาะอกตัวยาว และอีกตัวเป็นเดรสสั้นคลุมไหล่ “คุณนัชชาดูได้นะคะ ชอบแบบไหน” ภาพรวมการออกแบบชุดเจ้าสาวทุกตัวดูดีมาก รวมถึงการออกแบบที่พิถีพิถันมาก นัชชาเพียงดูภาพก็รู้สึกใจเต้น แต่มันยิ่งกว่าเป็นเรื่องไม่คาดคิด “คุณเตรียมเรื่องพวกนี้ตอนไหนเนี่ย?” เธอถามเขาด้วยดวงตาร้อนผ่าว “หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้” เตชิตคิดไปพักหน่อย หรืออาจจะนานกว่า เขาจำไม่ค่อยได้ การแต่งงานอยู่ในหัวเขามานานแล้ว นัชชาดูชุดเจ้าสาวสามแบบ เธอชอบทุกตัว ดูซ้ำไปซ้ำมาอยู่นาน สุดท้ายก็เลือกไม่ได้ว่าตัวไหนดีกว่า จึงขอความช่วยเหลือจากคนข้างๆ “คุณจิณณาคะ คุณว่าฉันใส่ตัวไหนแล้วสวยกว่ากันคะ?” คำถามนี้จิณณาเคยได้รับมานับครั้งไม่ถ้วน แต่พอได้เผชิญหน้ากับนัชชา เธอก็ยากที่จะพูดจริงๆ “สัดส่วนของร่างกายคุณดีมาก รูปร่างสวยงาม ตัวไหนสำหรับคุณแล้วก็ได้หมดเลยค่ะ แต่ถ้าถามดิฉันแล้ว ดิฉันชอบเกาะอกตัวยาวค่ะ แม้ว่าปลายกระโปรงจะยาว ค่อนข้างเวอร์ แต่จะยิ่งดูโอ่อ่า มีเกี่ยวไว้ที่เอว รองรับคนที่ผอมสูง ถ้าคุณชอบแบบสไตล์น่าดึงดูดสามารถเลือกเดรสสั้น ส่วนแบบหางปลาสำหรับชาวตะวันตกจะเลือกตัวนี้ค่ะ” นัชชาตั้งใจฟัง ที่จริงเธอค่อนข้างชอบเกาะอกและหางปลา ตัวเดรสสั้นก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่เกรงว่าผู้ใหญ่ในครอบครัวจะรู้สึกว่าไม่มั่นคง “ทั้งสองตัวนี้ฉันชอบมาก......” จิณณาเข้าใจความรู้สึกเธอมาก พูดออกมาอย่างเข้าใจอย่างมาก “ถ้าคุณชอบแบบหางปลา หลังจากงานแต่งจบลงสามารถนำชุดดื่มอวยพรมาทำเป็นหางปลาได้ค่ะ” ฟังจบ นัชาก็ตาเป็นประกาย “ได้หรอคะ?” “ได้ค่ะ” นัชชาพอใจสุดๆ “งั้นเอาตัวเกาะอกแล้วกันค่ะ” ได้ยินคำตอบของนัชชา จิณณาหันศีรษะจะไปถามความเห็นเตชิต คิดไม่ถึงว่าเขาก็ตอบในทันที “เธอชอบก็โอเคแล้ว” จิณณารู้สึกว่าตัวเองได้รับคำสั่งแล้ว รู้สึกอิจฉามากแต่ก็ต้องมีความเป็นมืออาชีพ “ได้ค่ะ วันนี้ดิฉันจะส่งข้อความไปให้ทางนู้นเตรียมการ” เตชิตเลิกคิ้ว “เวลาเตรียมนานเท่าไหร่?” “เพราะว่าเป็นสั่งตัดงานทำมือ เวลาทำของดีไซน์เนอร์ค่อนข้างกระชั้นชิด ต้องการเวลาสักสามเดือน” ซึ่งนี่ก็เป็นบทสรุปที่เร่ง “รีบหน่อยนะ เงินไม่ใช่ปัญหา” “ได้ค่ะ พวกเราจะเร่งให้เร็วที่สุด” หลังจากสั่งชุดเจ้าสาวแล้ว ทั้งสองก็เตรียมจะไป ก่อนจะไป นัชชามองที่จิณณาหลายครั้ง ดูสนใจมากจนเตชิตก็ไม่เข้าใจ กำลังจะถึงประตู นัชชาก็อดถามไม่ได้ “คุณจิณณาคะ ขอถามตรงๆได้ไหมคะว่าตอนนี้คุณมีแฟนหรือยัง?”