ตอนที่483 คุณก็มองหาความงามของฉัน

ตอนที่483 คุณก็มองหาความงามของฉัน ประโยคเดียวทำให้ทั้งสองหยุดฝีเท้าลง คำถามเธอสุภาพมากไม่ให้รู้สึกว่าถูกรบกวน จิณณาไม่ได้คาดคิด แต่ก็พูดอย่างตรงไปตรงมา “ดิฉันยังไม่มีแฟนค่ะ” นัชชาฟังจบก็ตาเป็นประกาย ตั้งแต่เข้าประตูมาเธอก็รู้สึกว่าคุณจิณณาไม่เลวเลย ส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบนิดๆ รูปร่างดีมาก สวมเสื้อคอวีสีดำ กางเกงขากว้างสีครีม ส้นสูงสีเงิน ดูมีรสนิยมและเหมาะกับโอกาส เธอคิดว่าผู้หญิงสวยแบบนี้น่าจะต้องมีแฟนแล้วแน่ๆ ถามด้วยความไม่คาดคิดแต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะไม่มี “ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งยังโสดอยู่ นิสัยไม่เลวเลย เพิ่งเจอคุณก็รู้สึกว่าสนิทสนม น่าจะเข้ากันได้ดีกับเขา มีโอกาสก็อยากให้มาทานอาหารด้วยกัน ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของฉันกับสามี ยังไงชุดแต่งงานก็ต้องรบกวนคุณ” จิณณาไม่คิดว่านัชชาที่เจอกันครั้งแรกจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ แต่ก็ชอบคนที่นิสัยตรงไปตรงมาไม่ปิดบังแบบนี้ จึงยิ้มอย่างอ่อนโยน ​“ได้ค่ะ มีโอกาสจะไปแน่นอนค่ะ” …… ออกมาจากร้านชุดเจ้าสาว เพิ่งขึ้นรถ นัชชาก็เอาที่แกล้งทำเป็นอ่อนโยนนั้นทิ้งไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถามเขาอย่างตื่นเต้น “เป็นไงๆ” เขากำลังขยับรถไปถนนหลัก ถูกเธอถามก็ยังรู้สึกงงๆ “อะไรเป็นไง?” “โอโห!” นัชชายกมือขึ้นไปตบที่ไหล่เขาเบาๆ “อะไรเนี่ย คุณจิณณาเมื่อครู่ไง!” เธอ? ใช่ เมื่อครู่ยังจะแนะนำคนให้อีกฝ่ายอีก เตชิตนึกขึ้นมา “คุณจะทำอะไร” “ฉันอยากแนะนำเธอให้กับชนัย” พูดจบ ในที่สุดเตชิตก็เข้าใจว่าเธอกำลังจะทำอะไร จึงประหลาดใจก่อน ประหลาดใจที่เธอใส่ใจกับชนัยจริงๆ ประหลาดใจจนตลก “คุณคิดว่าพวกเขาสองคนเหมาะสมกันหรอ?” นัชชานึกสักพัก “นิสัยยังไม่รู้ แต่ภายนอกดูเหมาะสมกันดี” เตชิตมองเธอที่มีท่าทางตื่นเต้นอย่างมีกลอุบาย อดไม่ได้ที่จะโจมตี “คุณรู้จักคุณจิณณาดีแล้วหรอ ถึงไปกังวลแทนชนัย ถ้ามันไม่เหมาะสมล่ะ?” พูดถึงตรงนี้ นัชชาก็ถามตาม “คุณรู้ไหมว่าคุณจิณณาอายุเท่าไหร่? ฉันดูแล้วคิดว่าประมาณยี่สิบกว่าปี” “น่าจะ......ยี่สิบแปดมั้ง?” ที่จริงเตชิตก็จำไม่ได้ แต่ตอนแรกการสั่งตัดชุดเจ้าสาวนั้นเข้มงวดมาก ข้อมูลของดีไซน์เนอร์มีหมด น่าจะอายุนี้แหละ “ชนัยอายุน้อยกว่าคุณสองปีใช่ปะ?” นัชชาคำนวณในใจ “งั้นก็สามสิบห้าปี ไม่น้อยแล้วนะเนี่ย......” เตชิตหาจังหวะมองเธอ เห็นใบหน้าเธอตึงเครียด จึงเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ตามที่ผมรู้จัก ชนัยไม่น่าชอบผู้หญิงอย่างคุณจิณณานะ” แม้ว่าช่วงปีนี้ชนัยไม่ได้ตัดสินใจตลอด แต่ผู้หญิงข้างกายก็เยอะมาก เทียวไปเทียวมา แต่สเปคก็ไม่น่าเปลี่ยน เตชิตไม่เห็นหรอก แต่เขาก็มีแผนในใจ ได้ยินดังนั้น นัชชาก็คิดไม่ถึง “แต่คุณจิณณาสวยมากเลยนะ ดูน่าประทับใจและมีระดับมาก เขาไม่ชอบหรอ? แล้วเขาชอบแบบไหนล่ะ?” “ไม่ใช่ว่าสวยไม่สวย ชนัยชอบผู้หญิงที่เซ็กซี่และหน้าอกใหญ่ๆ คุณจิณณาเขาดูเย็นชา หลายปีแล้วที่ผมไม่เห็นเขาควงผู้หญิงแบบนั้น” นัชชาคิดไปคิดมาก็ไม่ค่อยเข้าใจ “ทำไมล่ะ?” เตชิตเห็นท่าทางเธอซักถามถึงแก่น เลยบอกเธอไปอย่างไม่อ้อมค้อม บอกเธออย่างตรงไปตรงมาและแมนๆ “ผู้ชายเป็นสัตว์ที่ใช้สายตามอง ชนนัยชอบคนที่สามารถกระตุ้นความปรารถหนาเขาได้ แต่คุณจิณณาคนนี้ไม่มมีความเซ็กซี่ คุณว่าเขาจะชอบหรอ?” “……” ประโยคเดียว ได้หยุดเธอไว้ ที่ยิ่งกลัวไปกว่านั้น ตอนที่เธอกำลังจะพิสูจน์ว่าไม่จริงก็หาเหตุผลไม่ได้ ดูเหมือนว่าจะเป็นแบบนี้จริงๆ...... ภายในรถเงียบไปครู่หนึ่ง เป็นเวลานาน นัชชาก็ยังไม่ยอมแพ้ “ยังไงฉันก็แค่แนะนำ สำเร็จหรือไม่ก็ให้พวกเขาตัดสิน ถ้าไม่เหมาะกันจริงๆก็ไม่มีทางอื่น ฉันไม่ได้พูดว่ามันจะเป็นยังไง” เตชิตเห็นท่าทางเคืองนิดๆของเธอ ไม่เพียงแต่ไม่ได้รำคาญ แต่กลับรู้สึกว่าน่ารักดี “นี่คุณชอบเป็นห่วงชาวบ้านหรอ สู้ไปคิดเรื่องชุดเจ้าสาวหรืองานแต่งดีกว่า” หัวข้อถูกเปลี่ยนไปเป็นเรื่องของทั้งสอง นัชชาก็พลันนึกอะไรขึ้นนมา หันศีรษะไปถาม “งั้นฉันถามคุณ คุณชอบแบบไหน?” เขา? ถนนติดไฟแดงพอดี เขาจอดรถนิ่งสนิท สายตามองไปที่ใบหน้าอ่อนหวานของผู้หญิงข้างๆ โน้มลงไปใกล้นิดหน่อย “ผมชอบแบบไหนยังต้องถามอีกหรอ?” “ไม่ถามแล้วฉันจะรู้ได้ยังไง” เตชิตมองใบหน้าซึนเดระของเธอ ก็พูดในสิ่งที่เธออยากฟังอย่างเอาอกเอาใจอย่างช่วยไม่ได้ “ผมก็ชอบที่คุณเป็นแบบนี้” แม้ว่าจะคิดไว้ล่วงหน้าแล้วว่าเขาจะตอบอย่างไร แต่พอเขาพูดออกมาจริงๆ หัวใจก็เต้นแรงอย่างคุมไม่อยู่ เธอจี้ทีละนิด ทำให้ลึกซึ้งอย่างต่อเนื่อง “ฉันเป็นแบบไหน?” “คุณน่ะ......” พูดถึงตรงนี้ เตชิตนึกถึงวันที่ทั้งสองเจอกันครั้งแรกอย่างไม่มีทางเลือก ในผับ เธอนั่งดื่มอยู่คนเดียวบนโซฟาในโซน VIP ชั้นสอง ทั้งๆที่เป็นสิ่งแวดล้อมที่ปนไปด้วยคนดีและคนเลว เธอนั่งอยู่ที่นั่น ไม่ได้แต่งหน้าจัด และไม่ได้แต่งตัวสวยอะไร แต่ก็ทำให้คนเบนสายตาหนีไม่ได้ ตอนที่เขาออกมาจากห้องส่วนตัวก็ถูกเธอกันไว้ คนที่เย่อหยิ่งนั้นร้องไห้ออกมา แล้วใช้ฤทธิ์ความกล้าของแอลกอฮอล์ผลักเขาออก ตอนนี้นึกถึงขึ้นมา ก็ทำให้เขารู้สึกสนใจ เขาไม่ค่อยมีความปรารถนากับผู้หญิงเท่าไหร่มาตลอด ซึ่งมันเกี่ยวกับตอนที่เขาเคยเจอตอนเด็ก แต่เขาก็ไม่ได้นำมันมาเก็บไว้ในใจ จนกระทั่งนัชชาโผล่ออกมา ก็เหมือนกับได้มาบุกรุกในชีวิตเขาอย่างน่าประหลาดใจ ทำให้เขารู้ว่า อ๋อ ที่แท้เขาก็ชอบผู้หญิงแบบนี้ เห็นว่าเขาไม่ได้ตอบอยู่นาน นัชชาก็อดกระตุ้นไม่ได้ “พูดเร็วซี่~” เขาหายเหม่อ เห็นใบหนน้าที่เกือบไม่ได้เปลี่ยนไปตรงหน้า ก็ใจเต้นอย่างเคย “ผมชอบความใสซื่อบริสุทธิ์และความอ่อนโยนของคุณแบบนี้” ราวกับเป็นดอกเดซี่ที่กำลังบาน หลังจากถูกเขาเด็ดออกมา ก็จะบานให้เขาคนเดียว คนอื่นไม่มีทางได้เชยชม ความอ่อนโยนจะเป็นของเขาคนเดียว นัชชาเม้มปากยิ้มออกมา ไม่ลืมที่จะแหย่เขา “พูดตรงๆก็คือคุณปรารถนาความน่ารักของฉัน” เตชิตไม่ปิดบังความพยายามของเธอ พยักหน้าอย่างสบายๆ “มีแหละ แต่ผมก็มีแค่คุณ” ‘ติ๊ดๆ——’ เสียงบีบแตรดังมาจากด้านหลังของรถ มองขึ้นไปก็พบว่าไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียวตอนไหนไม่รุ้ เตชิตสตาร์ทรถอย่างไม่รีบร้อน บนข้อมือของเขาใส่นาฬิกาข้อมือราคาแพงอยู่ ห้อยอยู่บนพวงมาลัย เป็นแขนที่น่าหลงใหล นัชชารู้สึกว่าหน้าตัวเองจะร้อนขึ้นมา กลัวว่าเขาจะเห็น จึงรีบหันออกไปนอกหน้าต่าง พยายามสงบลง สงบลง