ตอนที่484 คงเป็นเขาจริงๆ

ตอนที่484 คงเป็นเขาจริงๆ อีกด้านหนึ่ง หลังจากชีวภาออกมาจากบาร์ในคืนนั้น เธอก็ไม่ทำงานใดๆที่เกินสี่ทุ่มอีกเลย เพื่อหาเงินให้มากขึ้น เธอหางานทำเพิ่มขึ้น ค่าผ่าตัดของโรงพยาบาลเป็นอุปสรรคใหญ่ที่อยู่ในใจเธอ และการเข้ามหาลัยของน้องชายเธอ ไวศทย์ ก็กำลังมาถึงแล้ว “พี่ครับ ผมสอบได้หกร้อยยี่สิบคะแนน มากกว่าคะแนนของเมืองเราไปห้าสิบกว่าคะแนน ผมสามารถสอบเข้ามหาลัยได้แล้ว!” น้ำเสียงตื่นเต้นของไวศทย์ดังผ่านในโทรศัพท์ ชีวภายืนอยู่หน้าบันไดของโรงพยาบาล ร่างกายพิงกับกำแพงที่หดหู่ พยายามยิ้มขึ้นมาอย่างมาก “ยินดีด้วยนะไวศทย์ ความฝันตัวเองเป็นจริงแล้วนะ” “ยังไกลจากที่มุ่งมั่นไว้อยู่เลยครับ แต่คุณครูพวกเราบอกว่า คะแนนของผมยังมีตัวให้เลือกมาก ผมอยากอยู่ที่เมือง J จะได้เรียนไปด้วยดูแลคุณแม่และพี่ไปด้วย” ไวศทย์เสียงสะอื้น ร้องไห้ด้วยความดีใจ ชีวภาพยักหน้าอย่างพอใจ แต่ก็ควบคุมความเจ็บปวดในใจไม่ได้ เธออ้าปาก ลำคอเหมือนถูกบีบมะนาวใส่ ขมขื่นอย่างรู้สึกแย่ กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาในวินาทีต่อมา จึงรีบสรุปสั้นๆ “ไม่ต้องคิดถึงพี่กับแม่หรอกนะ” หลังจากวางสายไป น้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสาย อารมณ์ถูกกดอยู่ในใจอยู่นาน ยากที่จะพูดออกมา ทันใดนั้นหน้าบันไดก็มีคนลงมาจากขางล่าง ชีวภากลัวว่าจะมีคนเห็น ก็หันร่างไปที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล มันคือทางเชื่อมของตึกทั้งสอง ตอนนี้อากาศเริ่มเย็น ไม่ค่อยมีคนอยู่ที่นี่แล้ว เธอยืนอยู่หน้าระเบียง ในที่สุดข้างกายก็ไม่มีใคร สามารถร้องไห้ออกมาได้อย่างไม่ต้องสนใจใคร ไวศทย์สอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้ เธอยังไม่ใช่นักศึกษามหาวิทยาลัยเลย เพื่อรักษาคุณแม่ เธอต้องพักการเรียนไว้หนึ่งปี ค่าเทอมไม่พอ โรงเรียนสามารถช่วยได้ แต่เธอไม่สามารถ ตอนนี้เธอไม่เพียงไม่มีเงิน ยังต้องออกไปหาเงินเพิ่ม ตอนนี้ไวศทย์อยู่ต่อหน้าประตูมหาวิทยาลับแล้ว อย่าพูดถึงค่าเทอมพิเศษ ตอนนี้แม้แต่ค่าผ่าตัดของแม่ยังรวบรวมได้ไม่ถึงสี่แสน ตัวเลขไม่น้อยเลย ขายของที่บ้านหมดแล้วด้วย ยืมญาติมาก็ไม่ถึงสองแสน เหลือสองแสนสำหรับเธอคือจำนวนมหาศาล เธอไม่กลัวความลำบากหรอก และไม่กลัวความเหนื่อยด้วย แต่การหาเงินสองแสนในทีเดียวสำหรับเธอมันยากเกินไป ความสำคัญของการใช้ชีวิตกำลังจะทำให้เธอท้อถอย เธอเกือบจะทานอาหารที่โรงพยาบาลทุกวัน พ่อไม่เพียงแต่ช่วยไม่ได้ ยังจะออกไปเล่นการพนันข้างนอกทุกวัน สำหรับพวกเขาตอนนี้แล้วยิ่งกว่าแย่อีก ทำอย่างไร เป็นคำสามพยางค์ที่เธอนั่งคิดมากที่สุดในทุกๆวัน แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่เคยคิดจะขายศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อไปแลกกับอะไร ถ้าหากคุณแม่รู้เข้า จะต้องไม่อยากให้เธอทำแบบนี้แน่ ดังนั้นเงินทุกบาททุกสตางค์จะต้องได้มาอย่างสะอาด ชีวภานั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ดาดฟ้า โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นหลายทีถึงจะรู้สึกตัว หมอที่รักษาแม่โทรมา เธอจะเมินเฉยไม่ได้ รีบเช็ดน้ำตาแล้วรับ “ฮัลโหล คุณหมอติสรณ์” “ชีวภาใช่ไหม?” น้ำเสียงใจดีของชายวัยกลางคนดังขึ้นมา “คืออย่างนี้ เช้านี้หนูจ่ายค่าผ่าตัดมาใช่ไหม ทางนี้ได้ดูการเตรียมการผ่าตัดช่วงนี้แล้ว รวมกับอาการของคุณแม่หนู เตรียมเวลาของการผ่าตัดแน่นอนแล้ว อยากจะคุยกับหนูสักหน่อย เพราะว่าเอกสารหมอได้เตรียมเสร็จตั้งนานแล้ว รอแค่ค่าใช้จ่ายการผ่าตัด ในเมื่อ......” “ดะ เดี๋ยวนะคะ!” ชีวภาฟังจบครึ่งเดียว ก็รีบแทรกคำพูดของหมอ “หมอบอกว่าค่าใช้จ่ายผ่าตัดจ่ายหมดแล้วหรอคะ?” “ใช่ เมื่อเช้าวันนี้ หนูไม่ได้จ่ายหรอ?” ชีวภายังคงเหม่อลอย คิดว่าคุณหมอผิดพลาด “คุณหมอติสรณ์ คุณหมอดูผิดหรือเปล่าคะ ฉันไม่ได้จ่าย ที่บ้านฉันก็ไม่ได้จ่ายนะคะ” คุณหมอติสรณ์อึ้งไปสักพัก มองดูใบเสร็จในคอมพิวเตอร์ “เป็นไปไม่ได้ มีข้อมูลรายรับเข้ามาในนี้ แม่หนู ไม่ผิดแน่” ชีวภาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น และไม่ได้ดีใจ เพียงแต่รู้สึกสับสนมากๆ สี่แสนนะ ญาติที่จะมีเงินขนาดนั้นก็ไม่มี เพื่อนยิ่งไม่ต้องพูดถึง จะไปจ่ายได้ยังไง...... เธอยังคงมึนงงอยู่ “มีแสดงชื่อคนโอนไหมคะ?” “หมอดูสักครู่นะ......” คุณหมอติสรณ์เลื่อนขึ้นไปดู “แสดงว่าจ่ายเป็นเงินสด ไม่มีข้อมูลการโอน” ในตอนนี้ ชีวภายิ่งสับสนเข้าไปอีก “แต่ว่า......” “หนูไม่ต้องแต่แล้วล่ะ เรื่องเงินค่อยกลับไปคุยกับที่บ้าน ตอนนี้มาคุยเรื่องช่วงเวลาผ่าตัดก่อนดีกว่า” “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไป” วางโทรศัพท์ ชีวภาก็รีบไปที่ห้องทำงานของคุณหมอติสรณ์ทันทีโดยไม่หยุด ระหว่างทางเธอก็คิดว่าเงินก้อนนี้มาได้ยังไง เดินไปก็ไม่ได้ดูทางให้ดี ไปชนกับคนเข้าอย่างไม่ระมัดระวัง เธอจึงรีบขอโทษ “ขอโทษค่ะ......” อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร โบกมือแล้วเดินต่อ ชีวภายืนขึ้น กำลังจะเดินต่อ ในหัวก็พลันนึกถึงภาพที่บังเอิญเจอชนุดมที่สนามบินในวันนั้น ทันใดนั้น ร่างของเธอก็แข็งทื่ออยู่กับที่ เหมือนถูกโรงน้ำแข็งสาดเข้า เย็นทั้งร่าง ทันใดนั้นเธอก็มีความคิดที่ดูเป็นไปไม่ได้ หรือว่าจะเป็นผู้ชายคนนั้น...... เธอนึกถึงที่บาร์เมื่อคืนนั้น เขาบังคับถามเธอว่าเป็นใคร และยังถามรายละเอียดว่าอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ตอนนั้นเธอรู้สึกไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงถามละเอียดขนาดนี้ ตอนนี้คิดได้ขึ้นมา เพราะแบบนี้หรอ? แต่สี่แสนเลยนะ เผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ทำให้เขาไม่พอใจ เขาล้างมือด้วยการให้ตัวเองเนี่ยนะ? ชีวภาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ แต่ความเป็นไปได้มากที่สุดจะต้องเป็นผู้ชายคนนั้นจ่ายเงินก้อนนี้ให้ตนแน่นอน อยู่ๆเธอก็กังวลขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ขณะที่เดินไปที่ห้องทำงาน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้จัดการที่เธอแบล็กลิสต์ไว้ก่อนหน้านี้ โทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่วิก็ถูกรับสาย ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ยินเสียงผู้จัดการพูดขึ้น “โอ้ เจ้าตัวแสบ รับโทรศัพท์ซะทีนะ เธอรู้ไหมว่า......” ชีวภาไม่อดทนฟังเขาพูดจบ ก็ขัดทันที “นี่ผู้จัดการคะ มีเรื่องอยากจะขอร้องหน่อยค่ะ” “เรื่องอะไรหรอ?” “ก่อนหน้านี้ที่ผู้จัดการเรียกฉันไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่บาร์น่ะค่ะ ถ้าเกิดเขาไปอีก……” เธอหยุดไปสักพัก แล้วกัดฟันพูด “รบกวนแจ้งฉันหน่อยนะคะ” ผู้จัดการอึ้งไปสักพัก นึกอยากจะพูดโน้มน้าวเธออย่างไร คิดไม่ถึงว่าชีวภาจะรุกเอง จึงตอบรับโดยทันที “ไม่มีปัญหา ช่วยเธออย่างแน่นอน!” “ขอบคุณค่ะ” “ไม่เป็นไร......” ยังพูดไม่จบ โทรศัพท์ก็ถูกวางลง มองดูบทสนทนาจบลง ผู้จัดการก็ทำเสียงเหยียดหยาม “แกล้งทำเป็นหยิ่งนัก รีบเข้าหาเลยนะ”