已经是第一章了
ตอนที่489 ไม่ให้คุณไปเสี่ยงอันตราย
ตอนที่489 ไม่ให้คุณไปเสี่ยงอันตราย
เรื่องที่เตชิตกลับมาทำงานที่เตนัทแป๊ปเดียวก็รู้ทั้งวงการกฎหมาย มีเสียงเซ็งแซ่มากมาย บางคนก็บอกว่าเขาจะกลับมาคอตก บางคนก็บอกเขาไม่คุ้นกับวงการกฎหมายแล้ว ยังไงก็กลับมาอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้
สั้นๆก็คือ การกลับมาของเตชิตนั้นได้ส่งผลอย่างมากต่อวงการกฎหมายและผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมาย พวกเขากลัวไปด้วย รอคอยดูเกมสนุกๆไปด้วย มีสื่อมวลชนไม่น้อยมาขอสัมภาษณ์กับเตนัท ไม่เปิดเผยหน้าก็ได้ แต่เตชิตก็ปฏิเสธทั้งหมด
ตอนแรก นัชชากลัวว่าเสียงพวกนี้จะมีผลกระทบต่อเขา นานแล้วที่เธอเป็นห่วงเขาโดยไม่รุ้ตัว ดังนั้นบางวันหลังจากที่เธอเข้าร่วมการคุยธุรกิจเสร็จ นัชชาจะรีบกลับบ้าน ซื้ออาหารมามากมาย เตรียมทำอาหารเป็นรางวัลให้เขา
“คุณนัชชาคะ วันนี้จะทำอาหารเองหรอคะ?” น้ารินกำลังพาธีมนต์มาเล่นที่ห้องนั่งเล่น เห็นนัชชากำลังล้างมะเขือเทศก็เลยถามขึ้น
“ค่ะ น้ารินไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวมีอะไรแล้วฉันจะเรียก”
ไม่ถึงสองชั่วโมง อาหารสี่ชนิดที่แสนดึงดูดวางอยู่บนโต๊ะอาหาร มีเนื้อตุ๋นในน้ำมะเขือเทศ สีสันสดใสแค่เห็นก็น้ำลายสอ ซุปเปรี้ยวหวานใส่เนื้อที่ตุ๋นจนนุ่ม กลิ่นหอมแตะจมูก ปลาทะเลนึ่ง ด้านบนมีมะนาวสองชิ้นวางตกแต่ง เตชิตชอบอาหารรสชาติอ่อนๆแบบนี้มาก และยังมีเนื้อแกะกับยี่หร่า ซึ่งธีมนต์ชอบ สุดท้ายเธอก็ทำสลัดผักบล็อกโคลี่หนึ่งจาน หวานเปรี้ยวสดชื่น
กำลังนำกับข้าวยกมาวางบนโต๊ะ เตชิตก็เดินเข้ามาที่ประตูคฤหาสน์พอดี
ในมือเขาถือกระเป๋าหิ้วอยู่ เห็นนัชชากำลังยุ่งอยู่ในครัว ไม่รอช้าหันไปถาม ลูกชายก็เดินเข้ามาหา เขาก็ย่อตัวลงไปอุ้มลูกขึ้นไปชั้นบน
นัชชาเห็นร่างใหญ่ร่างเล็กขึ้นไปชั้นบน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถูกเมิน สุดท้ายก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเตชิตถึงได้อิจฉาลูกชายมาโดยตลอด อารมณ์ค่อนข้าง......ละเอียดอ่อน?
ไม่ถึงสิบนาที คุณชายก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าอยู่บ้านแล้วเดินลงมา เตชิตเดินตรงไปที่ห้องครัว มองเห็นผู้หญิงสวมผ้ากันเปื้อนที่กำลังยุ่งอยู่หน้าเตา เดินเข้าไปโอบเอวเธอ แล้วจูบที่หน้าผากเธอ “ทำไมวันนี้ทำอาหารเอง?”
เขาจำได้ว่าช่วงนี้เธอยุ่งมาก หลายครั้งที่ยุ่งจนสองทุ่มกว่าถึงจะกลับบ้าน เขาเพิ่งกลับจากเตนัท เรื่องที่ต้องจัดการก็ค่อนข้างเยอะ มีเข้าสังคมบ้างครั้งคราว ในหนึ่งอาทิตย์ทั้งสองได้ทานอาหารเย็นร่วมกันไม่ถึงสามครั้ง
“วันนี้กลับเร็วเลยซื้อวัตถุดิบเข้ามาพอดี ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
ทั้งสองเดินไปนั่งที่ห้องอาหารพร้อมกัน ธีมนต์นั่งรอผู้ใหญ่อย่างรู้งาน
ฝีมือการทำอาหารของเธอไม่เคยด้อยลง แม้ว่าจะเป็นรสชาติอาหารที่ทำในบ้าน แต่ถูกปากเตชิตมาก ผู้ชายที่ปกติทานอาหารเย็นน้อยนั้นขอเบิ้ลสองจาน
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ธีมนต์ก็ขึ้นไปทำการบ้านข้าบน เตชิตก็ขึ้นไปชั้นสามทำงานต่อ นัชชาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคนเดียว ยุ่งมาหนึ่งวันเต็มๆก็พักผ่อนเสียหน่อย ในโทรทัศน์มีการแสดงอะไรเธอไม่สนใจ มองเห็นเวลาสามทุ่มแล้ว นัชชาก็ขึ้นไปข้างบนเล่านิทานกล่อมธีมน์นอน
ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอก็เข้าไปอาบน้ำ เขม่าดำบนร่างกายถูกชะล้างด้วยกลิ่นลาเวนเดอร์อ่อนๆ เธอออกมาจากห้องน้ำก็เป็นเวลาเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เตชิตก็ยังไม่ออกมาจากห้องทำงาน
ทำไมนานขนาดนี้?
นัชชาขมวดคิ้ว นอนอยู่ในห้องมองนาฬิกาที่หัวเตียงบ่อยครั้ง สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาอุ่นนมร้อนยกขึ้นไปที่ชั้นสาม
เธอเคาะประตูก่อนเข้าไป เขากำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ อย่างตั้งใจ แม้แต่ตอนเธอเข้ามาเขายังไม่สนใจ
นัชชาวางแก้วไว้ข้างๆ เข้าไปมองใกล้ๆอย่างสงสัย มันคือเอกสารคดีความแน่ๆ เธอมองไปที่จำนวนหน้าที่อยู่ล่างซ้ายมือ มีประมาณหนึ่งร้อยกว่าหน้า
“นี่เป็นคดีที่คุณเพิ่งรับมาหรอ?” พูดจบ เธอก็ถอนหายใจ “เอกสารอะไรทำไมหนาจัง”
“ยังไม่ได้รับ มาพิจารณาดูว่ารับดีไหม” อารมณ์ของเตชิตถูกเธอแทรก ความเครียดหนักของงานทำให้เขาเหนื่อยล้ามาก เอนหลังพิง ดึงมือเล็กของเธอเข้ามาแนบจูบเบาๆ
“เป็นอะไรไป ยังจัดการไม่ได้หรอ?”
“นี่เป็นคดีความแรกที่ผมเตรียมรับมา มันสำคัญและซับซ้อนมาก”
“เกี่ยวกับด้านไหน?”
เตชิตสบตาเธอ ในใจก็ลังเลว่าจะบอกเธอดีไหม คิดเพียงครู่หนึ่ง ก็ออกแรงใช้ข้อมือดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ให้เธอนั่งบนตัก ทั้งร่างโอบกอดเธอจากด้านหลัง มือขวาวางบนเมาส์อีกครั้ง นำประเด็นสำคัญของเอกสารให้เธอดู “คือเอกสารการลักลอบของบริษัทข้ามชาติ”
“การลักลอบของบริษัทข้ามชาติ?” นัชชาทำงานด้านนี้มาหลายปี น้อยครั้งที่จะได้อ่านเอกสารประเภทนี้คร่าวๆ จึงถามต่อ “ลักลอบอะไร?”
ประโยคต่อมาของเตชิตทำให้เธออดที่จะกลัวไม่ได้อย่างไม่คาดคิด “อาวุธปืน”
เธอละสายตาออกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็มองผู้ชายด้านหลัง “คุณ......จริงจังไหมเนี่ย?”
ดวงตาดำของเขาสงบนิ่ง “ผมไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องพวกนี้”
“ไม่ได้ คุณห้ามรับมัน” นัชชาเกือบจะโพล่งออกไปอย่างไม่คิด มองเขาอย่าจริงจัง “คดีนี้จัดการไม่ง่าย เบื้องบนต้องติดตามแน่ รับมาอาจจะโดนแก้แค้นก็ได้”
เมื่อก่อนตอนอยู่ลอนดอน อาวุธปืนก็ผิดกฎหมาย รับคดีมาจากผู้ชายผิวขาวคนหนึ่ง จากนั้นก็ทำคดีได้อย่างราบรื่น ยังไงก็เป็นแค่ปืนด้ามเดียว และไม่เกิดความเสียหายมาก แต่แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ทนายความผู้รับผิดชอบคดีนี้กลับถูกแก้แค้น รถถูกทุบจนแตกละเอียด และยังมีการเตือนโดยการคุกคาม โชคดีที่หลังจากนั้นไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่นั่นเตือนนัชชาว่ามีเรื่องมากมายที่ไม่ควรทำอะไรเกินตัว
ดังนั้นหลังจากฟังคดีความนี้ ปฏิกิริยาแรกของนัชชาก็คือไม่รับ
คดีการลักลอบอาวุธข้ามชาติ จะต้องร่วมมือกับหลายๆสิ่ง เขาก็เป็นหนึ่งในส่วนที่ขาดไม่ได้ และเป็นส่วนที่จะถูกโจมตีแก้แค้นได้ง่ายที่สุด
คำตอบของเธอนั่นเขาไม่แปลกใจ คิดว่าเธอไม่เห็นด้วย แต่ไม่คิดว่าเธอจะปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา
ตอนที่คดีนี้อยู่ในมือ เขาก็คิดพิจารณามามาก และก็ได้พูดคุยกับเบื้องบนแล้ว ยากมาก
“ถ้าผมไม่รับ ก็จะไม่มีใครรับได้” ถ้าหากว่ามันไม่ได้เป็นเอกลักษณ์ เขาคงไม่คิดหนักขนาดนี้
นัชชาสีหน้าไม่ดี เป็นห่วงสุดๆ แต่ก็ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองให้นิ่ง “เตชิต ไม่มีคุณก็ยังมีคนอื่นรับมา อย่าคิดแบบนี้สิ”
“คดีนี้มันไม่เหมือนกับคดีอื่น” เตชิตอยากจะบอกเธอเกี่ยวกับความพิเศษของคดีนี้ แต่นัชชาคงไม่ฟังอย่างเห็นได้ชัด
ในใจเธอคิดว่าคดีนี้มันเท่ากับอันตราย และเธอก็ไม่สามารถมองดูเขาไปเสี่ยงอันตรายโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้
“ฉันไม่เห็นด้วยที่คุณจะรับคดีนี้ ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ฉันดูคนที่ฉันรักที่สุดไปเสี่ยงอันตรายไม่ลงหรอกนะ”
“ไม่ใช่ว่าจะโดนแก้แค้นแน่ๆสักหน่อย เบื้องบนก็ควบคุมมาอย่างดีตลอด......”
ไม่รอให้เขาพูดจบ นัชชาก็ลุกขึ้นจากตักเขา โทนเสียงเปลี่ยนไปแข็งกร้าว “ยังไงก็ห้าม”\
已经是最新一章了
加载中
