ตอนที่1มีชีวิตต่อไป

ต๭นที่1มีชีวิตต่อไป เจ็บ!ความเจ็บปวดที่รู้สึกเหมือนกระดูกทุกท่อนในร่างกายแตกหักเป็นผุยผงไปแล้วก็ไม่ปาน ณโรงงานร้างที่ชำรุดทรุดโทรมแห่งหนึ่งนอกตัวเมืองหญิงสาวนอนอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เต็มไปด้วยฝุ่น เลือดสีแดงสดล้นทะลักออกจากศีรษะใบหน้าเรียวเล็กซีดเซียวจนหน้าถอดสีไร้เลือดฝาด หญิงสาวอีกคนที่มีอายุราวสิบห้าสิบหกเหมือนกันวิ่งลงบันไดที่เก่าโทรมเธอมองหญิงสาวที่นอนราบบนพื้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆว่า:"นภสรที่แกพลัดตกลงบันไดนี่แกทำตัวเองนะฉันไม่ได้เป็นคนผลักจะมาโทษฉันก็ไม่ได้นะ" หญิงสาวขยับริมฝีปากบางเล็กน้อยอยากจะเอ่ยปากพูดแต่กลับเปล่งเสียงออกมาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย มองดูนภสรที่เหมือนจะสิ้นลมหายใจก็ไม่ปานสายตาของศมนที่มีความเกรงกลัวในตอนแรกก็ค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความเล่ห์ร้ายและความสะใจ เธอยกยิ้มขึ้นที่มุมปากด้วยความโลภสร้อยคอเส้นหนึ่งที่มีจี้สีน้ำเงินห้อยลงมาจากปลายนิ้วของศมนเธอมองดูจี้สีน้ำเงินตรงปลายสร้อยด้วยสายตาวาววับ สวยมากจริงๆด้วยประหนึ่งอัญมณีในทะเลที่เต็มไปด้วยดวงดาวต้องเป็นของรักของหวงที่มีค่ามากแน่ๆ ชมสร้อยคอจนพอใจแล้วศมนเหลือบมองนภสร:"ครอบครัวเราเก็บแกมาเลี้ยงด้วยความรักความหวังดีให้ข้าวแกกินให้ของแกใช้ไม่รู้จักสำนึกบุณคุณก็แล้วไปแต่นี่ก็แค่เอาสร้อยกากๆเส้นหนึ่งจากแกเองถึงกับทำเมินใส่แกนี่มันไม่มีจิตสำนึกเลยจริงๆ!" นภสรมองไปที่สร้อยคอในมือของศมน นั่นไม่ใช่สร้อยคอกากๆนั่นเป็นของที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้เธอ ทั้งๆที่คมธรรมเป็นคนทำให้พ่อแม่เธอต้องตายแท้ๆยึดทรัพย์สินมรดกไปจากเธอและยังมีหน้ามาเสแสร้งทำเป็นรับเธอมาเลี้ยงต่อหน้าคนทำดีกับเธอทุกอย่างแต่ลับหลังแม้แต่หมาตัวหนึ่งยังเทียบไม่ติดเลยด้วยซ้ำ ศมนปกติมักชอบแย่งของของเธอก็แล้วไปแต่ตอนนี้แม้แต่ของหนึ่งเดียวที่พ่อแม่เธอทิ้งไว้ให้ก็ยังจะเอามันไปจากเธอเธอต้องไม่ยอมอยู่แล้ว ศมนยิ้มและเดินเข้าไปใกล้นภสรสร้อยคอห้อยลงเหนือแก้มของเธอ:"อยากได้ไหมอยากได้ก็มาเอาเองสิ" นภสรพยายามยกมือขึ้นเพื่อจะเอาของตัวเองกลับมาแต่กระดูกของเธอเหมือนแตกหักไปแล้วก็ไม่ปานนอกเหนือจากขยับนิ้วมือได้ครั้งสองครั้งแขนของเธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย "ฮ่าฮ่า......."ศมนหัวเราะอย่างชอบใจ:"นี่แกไม่มาเอาเองนะงั้นก็เป็นของฉันละนะคราวหลังก็อย่ามาขอฉันคืนด้วยล่ะ" ศมนเอาสร้อยคอคล้องลงบนคอของตัวเองแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปตัวเอง ดูรูปถ่ายตัวเองพร้อมทั้งสัมผัสจี้สีน้ำเงินศมนยิ้มอย่างพึงพอใจเหลือบมองนภสรที่อยู่ใต้เท้าเธอสะบัดเสียงและเอ่ยว่า:"แกน่ะรอตายไปเถอะ!"สิ้นเสียงเธอก็หันหลังออกไปอย่างกระโดดโลดเต้น ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่สติของนภสรค่อยๆหายไปทีละนิดจิตวิญญาณของเธอเหมือนค่อยๆถูกสูบออกจากร่างกายทีละน้อย ไม่เธอจะมาตายแบบนี้ไม่ได้เธอต้องมีชีวิตต่อไป! ความคิดนี้นี่เองที่จู่ๆก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับพลังที่แข็งแกร่งมากขึ้นเธอพยายามดิ้นรนเพื่อพลิกตัวกลับเธอหมอบลงบนพื้นพลังของร่างกายทั้งหมดถูกควบแน่นและรวมกันไว้ที่แขน ร่างกายที่บอบบางคลานไปข้างหน้าทีละน้อยรอยเลือดถูกทิ้งไว้ตามทางที่ผ่านมาแต่เธอก็ไม่หยุดพักเลยสักนิด ออกจากโรงงานร้างก็คลานผ่านพุ่มไม้พุ่มหญ้าจนในที่สุดก็คลานมาถึงริมถนนตอนนี้ใกล้เวลาค่ำมืดเต็มที่แล้วบนท้องถนนว่างเปล่ามีรถเพียงน้อยนิดเท่านั้นที่ขับผ่าน เวลาผ่านไปทีละวินาทีในความสิ้นหวังที่ไม่รู้จบนั้นในที่สุดก็มีรถสีดำคันหนึ่งไม่ไกลมากกำลังขับมา ดวงตาที่มืดมนของหญิงสาววาววับเล็กน้อยเธอพยายามยกแขนที่ผอมบางขึ้นโบก ในที่สุดรถก็ถูกจอดข้างทางกระจกข้างหลังถูกเลื่อนลงหน้าข้างที่คมชัดปรากฏในสายตาของนภสร เธอเงยหน้าขึ้นใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่เธอมีเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากว่า:"ช่วยด้วยได้โปรดช่วยฉันด้วย" ดวงตาเรียวยาวของชายหนุ่มที่ชี้ขึ้นนั้นมองดูหญิงสาวริมถนนที่มีสภาพสาหัสหญิงสาวอายุไม่เกินสิบห้าสิบหกปีทั้งร่างถูกแต้มไปด้วยเลือดใบหน้าซีดเซียวเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลนแต่นั่นไม่ได้ทำให้คนดูรู้สึกน่ารังเกียจซ้ำยังกลับให้ความงดงามชวนเศร้าและน่าหลงไหลภายใต้แสงจันทร์ สายตาของชายหนุ่มมองตามรอยเลือดข้างหลังเธอที่ไม่ต่อเนื่องจนไปยังโรงงานร้างที่ชำรุดทรุดโทรมแห่งนั้นที่ไม่ไกลออกไปมากดูก็รู้ว่าเธอคลานออกมาจากที่นั่นหญิงสาวดูท่าอีกนิดก็จะสิ้นลมหายใจก็ไม่ปานแต่ความเข้มแข็งที่ส่งผ่านออกมาจากสายตากลับเปล่งประกายยิ่งกว่าแสงจันทร์เสียอีก กมลภูเปิดประตูรถทันทีเขาเดินเข้าไปใกล้เธอร่างกายสูงใหญ่ประหนึ่งทูตสวรรต์ที่ยืนหันหลังให้แสงดาวและแสงจันทร์นภสรเพิ่งจะเห็นชายหนุ่มเสมือนเจ้าตรงหน้าอย่างชัดเจนก็คราวนี้ เครื่องหน้าคมชัดหล่อเหลาไร้ที่ติเธอไม่เคยพบเจอผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้มาก่อนเลยเขาดูดีกว่าพระเอกในการ์ตูนร้อยเท่าพันเท่า นภสรมองดูชายหนุ่มที่เดินเข้าหาเธอทีละนิดเขาจะช่วยเธอใช่ไหม เธออ้าปากอยากกล่าวขอบคุณกับเขาแต่จู่ๆตรงหน้าเธอกลับมืดลงทันทีที่ใบหน้าอันไร้ที่ตินั้นอยู่ตรงหน้าเธอไม่ถึงคืบและเธอก็หมดสติไปทันที