ตอนที่3หนูผิดไปแล้ว

ต๭นที่3หนูผิดไปแล้ว นภสรที่อยู่ดาดฟ้าตรงข้ามรู้สึกภูมิใจและตื่นเต้นกับผลงานของตัวเองเธอรู้สึกสนุกและเพลิดเพลินสุดๆเธอกอดโน้ตบุ๊คและหัวเราะอย่างชอบใจหารู้ไม่ว่าตัวเองนั้นกำลังจะได้เผชิญกับภัยพิบัติครั้งใหญ่เสียแล้ว เธอรู้สึกพึงพอใจแล้วจึงพับเก็บโน้ตบุ๊คลงในกระเป๋าแล้วสะพายบนไหล่พาตัวเองออกไปจากที่นี่ ทันทีที่ก้าวออกจากตึกเท่านั้นเธอก็เจอร่างสูงใหญ่หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ จิรายุ! เขาคือลูกน้องมือหนึ่งของกมลภูเรียบเฉยเย็นชาซะจนเรียกได้ว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้าไม่เคยฉีกยิ้มให้เห็นมาก่อนเลยแต่เก่งกาจและมากความสามารถมากเป็นบุคคลที่ประหนึ่งพ่อบ้านในมังงะแทบจะทำได้ทุกอย่างจนหาที่ติไม่ได้ แต่แน่นอนว่ายังมีอีกคนที่เหนือมนุษย์ยิ่งกว่าหมอนี่เสียอีกคนๆนั้นก็คือเจ้านายของเขากมลภู จะเปรียบผู้ชายคนนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือมนุษย์ก็ไม่ได้เป็นการกล่าวเกินจริงเลยสักนิด "จิรายุทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้"นภสรถามจิรายุไม่ใช่ว่าเขาอยู่กับคุณเก้าตลอดหรอกเหรอ "คุณเก้ามีธุระที่นี่เมื่อกี้จู่ๆไฟก็ดับคุณเก้าเลยสั่งให้ผมมาตามจับตัวบงการที่ทำเรื่องสิ้นคิดแบบนั้น"จิรายุตอบนภสรอย่างจริงจังและตรงไปตรงมา อะไรนะคุณเก้าอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ ตายละคราวนี้ได้จบเห่จริงๆแน่ ไม่ๆเธอจะยอมรับผิดไม่ได้เด็ดขาด! "ใครกันที่บังอาจขนาดนี้คงเบื่อชีวิตตัวเองแล้วแน่ๆคือว่าคุณจิรายุคะคุณรีบไปจับเจ้านั่นเถอะส่วนฉันก็ขอตัวก่อนนะ"นภสรพูดเสร็จก็รีบหันหลังเดินกลับ จิรายุจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตาและกั้นไม่ให้เธอเดินหนี "จิรายุคุณห้ามฉันทำไม"นภสรพูดอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย ดูจากสายตาที่มั่นคงของจิรายุแล้วไม่ต้องเดาก็รู้เขาคงรู้แล้วว่าเป็นเธอแน่ๆ เจ้านายกับลูกน้องคู่นี้น่ะหลักแหลมยิ่งกว่าลิงเสียอีก หนีเหรอเหอะอย่าได้คิดได้ฝันไม่มีใครหลุดรอดพ้นสายตาจิรายุได้หรอก "ไปกันเถอะคุณนภสร"จิรายุพูดขึ้นอีกครั้ง จิรายุมองนภสรก่อนจะออกมาเขายังคาดเดาอยู่เลยว่าใครกันที่สามารถแฮคเข้าclubbeautifulworldแห่งนี้ได้คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะเป็นคุณนภสรเขารู้สึกอึ้งนิดหน่อย นภสรสั่นกระตุกเสียววาบทันทีที่นึกถึงใบหน้าอันเย็นชาเสมือนน้ำแข็งของกมลภู แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธที่จะเดินเข้าไปกับจิรายุได้ทั้งสองขึ้นลิฟต์จนถึงชั้นบนสุดนภสรถูกพาไปยังห้องรับรองแขกใจเธอเหมือนจะหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มยังไงอย่างงั้น ทันทีที่ประตูถูกเปิดมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอทันทีบ้างก็แปลกใจบ้างก็อึ้งจนพูดไม่ออก เห้ย!นี่แน่ใจนะว่าไม่ได้จับผิดคนน่ะ เมื่อกี้คนที่แฮคเข้าที่นี่เป็นเจ้าเด็กนี่เหรอดูแล้วก็เพิ่งจะบรรลุนิติภาวะเองด้วย หน้าตาก็สะสวยแต่น่าเสียดายจริงๆ ใครบางคนสายหัวอย่างช่วยไม่ได้มองนภสรอย่างเห็นใจที่สุดเล่นกับใครไม่เล่นดันมาเล่นกับกมลภูผู้นี้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมและไร้ปราณีท่าจะรอดยากแน่ๆ กมลภูนั่งอยู่บนโซฟาสีดำดุจจักรพรรดิประหนึ่งผู้ที่เกิดมาพร้อมความน่าเกรงขามและสูงส่งสายตาลุ่มลึกนั้นจ้องมองนภสรอย่างไม่ละสายตาใบหน้านั้นดูหล่อเหลาคมคายยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าคนที่กล้าแฮคเข้าตึกของเขาจะเป็นเด็กตัวเล็กๆคนนี้ ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่ใบหน้าแสนหมดจดงดงามรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่หายไปในพริบตาสายตาลุ่มลึกคลับคล้ายทางช้างเผือกโบราณไม่มีผู้ใดมองเห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในความลึกนั้นได้เลยแม้แต่น้อย นภสรรู้สึกได้เพียงความเยือกเย็นที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆอากาศรอบตัวเธอเหมือนจะหนาวเย็นจนเกล็ดน้ำแข็งขึ้นหัวใจเต้นรัวแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอกของเธอก็ไม่ปาน โยธินที่นั่งข้างกมลภูคือเพื่อนสนิทของเขาเป็นผู้สืบทอดของตระกูลอันดับสองหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของประเทศเป็นที่รู้จักกันในเรื่องความเจ้าช้และหน้าม่อท่าทางเหมือนคนที่มีดีแต่เล่นไปวันๆตอนนี้เขากำลังมองดูนภสรและสถานการณ์ตรงหน้าอย่างสนุกและเพลิดเพลิน กมลภูบุกขึ้นอย่างฉับพลัน นภสรสะดุ้งทันทีไม่สนละจะอะไรก็ช่างเถอะ เธอทำใจและพุ่งพรวดเข้าไปหากมลภูเธอคุกเข่าลงตรงหน้ากมลภูและกอดขาเขาไว้แน่น:"คุณเก้าขาหนูผิดไปแล้ว" สิ้นเสียงสีหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยเครื่องหมายอัศเจรีย์ นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!