ตอนที่4กระต่ายน้อยแสนเชื่อง

ต๭นที่4กระต่ายน้อยแสนเชื่อง โยธินที่ดูอยู่ข้างๆอดที่จะพุ่งเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ นภสรฝังหน้าตัวเองเข้าไปในต้นขนของกมลภูเพื่อบังหน้าเชิญหัวเราะไปเถอะตามกฎบ้านธัญญขันธ์ถ้าทำผิดก็ต้องถูกลงโทษในสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อเอาตัวรอดซะยังจะดีกว่า แต่กมลภูกลับนิ่งเฉยชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวที่กำลังกอดขาเขาไว้แน่น “ลุกขึ้นมา”เขาเอ่ยดวยน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับซ่อนพลังที่ไม่อนุญาตให้ละเลยไปได้ “ไม่เอา”นภสรกอดขาเขาแน่นกว่าเดิมเธอเงยหน้าขึ้นแหงนมองหน้าชายหนุ่มที่อยู่เหนือศีรษะ:“เว้นแต่ว่าคุณเก้ารับปากหนูว่าจะไม่โกรธ” พูดเสร็จเธอก็ทำตาปริบๆพลางแกล้งบีบน้ำตาพลางทำให้ตัวเองดูน่าสงสาร เพียงแต่ว่าการกระทำแบบนั้นท่าทางแบบนั้นมัน…….. กมลภูเกร็งตัวขึ้นอย่างอดไม่ได้สายตาของเขาปรากฏร่องรอยอารมณ์ที่แตกต่าง โยธินบิดขี้เกียจพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อว่า:“นภสรถ้าเธออ้อนคุณเก้าแบบนี้เขาจะทนไม่ได้เอานะ” นภสรคิดในใจอย่างเหลือเชื่อว่าอันนี้เนี่ยนะอ้อนอันนี้เขาเรียกว่ารู้รักษาเอาตัวรอดเป็นยอดดีต่างหากล่ะ กมลภูยื่นแขนออกอย่างฉับพลันพร้อมทั้งดึงนภสรเข้ามาในอ้อมกอดนภสรไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อยเหมือนแมวน้อยเชื่องๆตัวหนึ่งซบอยู่ในอ้อมอกของกมลภูเธอปล่อยให้เขากอดและพาเธอออกไปทั้งอย่างนั้น นภสรรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุดสายตาเธอมีแต่ความวิงวอนที่ขอให้เขาปราณีเธอ ผู้คนมองตามแผ่นหลังของทั้งสองที่จากไปต่างก็คาดเดาถึงตัวตนของหญิงสาวคนนี้ไปต่างๆนานา ทั้งชีวิตพวกเขายังทันได้เห็นกมลภูถูกอ้อนแบบนี้ช่างเป็นบุญตาเสียจริง ณบนรถกมลภูก็ยังไม่มีท่าทีจะปล่อยนภสรเขาโอบกอดเธอไว้ไม่ปล่อย ชายหนุ่มหลุบตาลงมองดูหญิงสาวที่อยูในอ้อมอกนิ้วมือเรียวยาวช้อนคางของเธอให้เชิดขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นว่า:“บอกมาสิว่าควรลงโทษเธอยังไงดีหืม?” นภสรเหลือบตาขึ้นมองจนเจอกับใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ตินั่นแม้จะมองมาสองปีแล้วแต่ก็ไม่เคยชินเลยจริงๆคนธรรมดาที่ไหนหล่อได้ขนาดนี้ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ตอนนี้ยังมีกะจิตกะใจไปสนใจอย่างอื่นอีกเหรอกมลภูหรี่ตาลงเพิ่มแรงตรงปลายนิ้วให้แรงขึ้น นภสรออกมาจากภวังค์ความคิดตัวเองทันทีเพราะความเจ็บเฮ้ย！ตอนนี้ยังมีอารมณ์ไปคิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน มือบางดึงปกคอเสื้อชายหนุ่มดวงตาใสแป๋วมีน้ำตารื้นคลอปากบางสีอ่อนขยับเล็กน้อยพร้อมเอ่ยว่า:“คุณเก้าหนูรู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริงๆหนูไม่รู้ว่าคืนนี้คุณเก้าจะมาที่นี่” “วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไปแล้ว”กมลภูตอบอย่างเย็นชา นภสรสิ้นหวังทันทีทำได้เพียงภาวนาให้เขาลงโทษเบาๆในใจเงียบๆ รถขับมาถึงบริษัทเอเคผ่านป่าไม้พุ่มหญ้าและตึกข้างแล้วจอดหน้าตึกหลัก พ่อบ้านหนุ่มประจำบริษัทฐากูรรีบมาต้อนรับเจ้านายหน้าประตูทันที ประตูรถถูกเปิดออกกมลภูกอดนภสรเดินลงจากรถ เข้ามาในห้องโถงใหญ่ฐากูรเหลือบมองนภสรที่อยู่ในอ้อมอกของเจ้านายแล้วเอ่ยขึ้นว่า:"คุณเก้าชุดของคุณหนูนภสรที่สั่งตัดไว้มาถึงแล้วครับ" ชุด!ชุดอะไร?นภสรที่ยังอยู่ในอ้อมอกของกมลภูงึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน "ไปเอามา"กมลภูทิ้งคำพูดไว้พร้อมโอบนภสรขึ้นไปชั้นบน สาวใช้เจ็ดแปดคนหอบชุดกระโปรงเดินตามหลังขึ้นไปพร้อมพ่อบ้านฐากูร ฐากูรเดินไปพลางคิดไปพลางว่าคุณเก้าดีกับผู้หญิงคนนี้เสียจริงเงินที่ใช้สั่งตัดชุดกระโปรงนี่ก็พอคนธรรมดาใช้ได้ทั้งชีวิตแล้ว ชั้นที่สองเป็นห้องเสื้อขนาดใหญ่เทียบเท่าห้างสรรพสินค้ากมลภูนั่งลงบนโซฟานภสรยืนรอข้างๆอย่างเรียบร้อยเหมือนกระต่ายน้อย พ่อบ้านและสาวใช้เข้ามาอย่างเป็นลำดับพร้อมกับชุดกระโปรง "ไปลองดู"กมลภูออกคำสั่งทันที นภสรมองชุดแล้วมองกมลภู:"อันนี้ให้หนูเหรอ" ฐากูรที่ยืนอยู่อีกข้างอธิบายว่า:"คุณนภสรวันที่16ของเดือนหน้าเป็นงานหมั้นของคุณชายสามชุดกระโปรงนี่คุณเก้าเป็นคนสั่งตัดเพื่อคุณหนูเลยนะครับ" ไม่ใช่แค่สั่งตัดธรรมดาแต่ยังเป็นรุ่นที่มีจำกัดสำหรับราชวงศ์เท่านั้น คุณชายสามเหรอนภสรคิดตามอย่างรวดเร็วจนในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ลูกชายคุณลุงของกมลภูนี่เองคุณชายลำดับที่สามของบ้านธัญญขันธ์เมื่อก่อนเธอเคยเจอเขาครั้งหนึ่งเหมือนว่ายังไม่ทันจบปริญญาเลยก็ต้องหมั้นกับลูกสาวของนายกเทศมนตรีซะแล้ว แต่ว่าเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ "คุณเก้าหนูว่ามันคงไม่เหมาะหรอกถ้าหนูไปงานหมั้นคุณชายสาม"เพราะยังไงเธอก็เป็นเพียงแค่คนนอกแม้ว่าคุณเก้าจะรับเธอมาเลี้ยงแต่ยังไงเธอก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับบ้านธัญญขันธ์ ดวงตาที่ชี้ขึ้นจ้องมองนภสรชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ว่า:"เหมาะหรือไม่เหมาะฉันจะเป็นคนตัดสินเอง"