ตอนที่7ไม่ยอมอีกต่อไป

ต๭นที่7ไม่ยอมอีกต่อไป "ยังไม่รีบอีก!ชักช้าอยู่นั่นเเหละ"ถิรมนขึ้นเสียงอีกครั้ง นภสรยกยิ้มขึ้นที่มุมปากแก้วกาแฟในมือถูกปล่อยลงอย่างแม่นยำลงบนเท้าของถิรมนกาแฟหกใส่รองเท้าคู่สีขาวของเธอรองเท้าที่มีแค่รอยเปื้อนเล็กน้อยในตอนแรกตอนนี้กลับมีสภาพที่ทนดูไม่ได้เลยภายในพริบตาเดียว "ว้าย!ประทานโทษนะคะพอดีมือมันลื่น"นภสรปากบอกขอโทษแต่สีหน้าเธอกลับไม่ได้หมายความแบบนั้นเลยสักนิด "กรี๊ดดดดด!"เสียงกรี๊ดดังขึ้น ถิรมนรู้อยู่แก่ใจว่าเธอจงใจเธอชี้หน้าด่านภสรอย่างไม่อายใครว่า:"ยัยนภสรยัยสารเลว!แกกล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!" พูดเสร็จก็ง้างฝ่ามือขึ้นจะลงบนหน้าของนภสร แต่นภสรต้องไม่ยอมให้เธอตบตัวเองอยู่ฝ่ายเดียวอยู่แล้วมือของถิรมนถูกเธอจับไว้แน่นกลางอากาศ ดวงตาใสขึ้นแววหยอกล้อเธอเข้าใกล้ถิรมนและเอ่ยเบาๆที่ข้างหูของเธอ เธอเหลือบมองมือของถิรมนที่ถูกจับไว้และหันมามองถิรมนที่ทำหน้าเหลือเชื่อ เธอมั่นใจว่าถิรมนจะไม่ทำอะไรเธออีกจึงปล่อยมือเธอออก ถิรมนมองนภสรตาขวางเธอกัดฟันถามว่า:"แกรู้ได้ยังไง?" "ก็....ไม่รู้สินะ"นภสรยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เมื่อสองวันก่อนเธอก็แค่แฮคเข้าคอมฯของถิรมนแล้วบังเอิญเจอความลับเล็กน้อยของเธอเท่านั้นเอง แม้เธอจะไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ถิรมนถึงชอบหาเรื่องเธอนักแต่กว่าจะมีชีวิตรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่ง่ายเรื่องอะไรจะไปยอมให้ตัวเองถูกคนอื่นกลั่นแกล้งอีกเล่า นภสรหันหลังและเดินจากไป ถิรมนกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจเธอมองแผ่นหลังของนภสรอย่างเกลียดแค้น ที่จริงเธอเช็คประวัตินภสรไว้แต่แรกแล้วเธอรู้ว่ายัยนี่ก็เป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งเท่านั้นเหอะ!เด็กกะโหลกกะลาไร้สถานะแบบนี้ยังจะกล้ามาขู่เธออีก แถมยังมีหน้ามาอ่อยผู้ชายที่เธอชอบด้วย กณิกาที่ยืนอยู่อีกข้างมองถิรมนอย่างแปลกใจ:"ถิรมนเธอเป็นอะไรไปทำไมถึงปล่อยหนียัยนั่นไปได้ง่ายขนาดนั้น" ถิรมนพูดเสียงลอดไรฟันว่า:"หุบปาก" กณิกาดูออกว่าถิรมนคงโกรธมากจริงๆไม่รู้ว่านภสรพูดอะไรที่ทำให้ถิรมนยอมปล่อยเธอไปง่ายดายขนาดนี้ กณิกาเอ่ยต่อว่า:"ถิรมนอย่าหาว่าฉันงั้นงี้เลยนะเธอเป็นถึงคุณหนูคนรองบ้านตุงคนาครเชียวนะถ้าจะจัดการเด็กยาจกแบบนั้นจำเป็นต้องลงมือเองด้วยหรือไง" ถิรมนมองกณิกา:"หมายความว่ายังไง" กณิกาฉีกยิ้มอย่างเล่ห์ร้ายพูดเสียงเบาว่า:"อันธพาลนอกโรงเรียนพวกนั้นแค่ให้ตังค์กับพวกมันไม่ว่าเรื่องอะไรพวกมันก็จะยอมทำให้หมดเลย" ถิรมนฟังแล้วยกยิ้มที่มุมปากสายตาของเธอขึ้นแววอำมหิต เธอพูดกับกณิกาว่า:"งั้นฉันจะปล่อยเรื่องนี้แกไปจัดการเองทางที่ดีที่สุดคือให้ยัยนั่นหายไปจากโรงเรียนนี้ซะถ้าสำเร็จฉันจะให้พ่อฉันมาลงทุนธุรกิจบ้านแกเอง" กณิกาได้ยินดังนั้นก็ดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้นแม่พูดถูกจริงด้วยที่ให้เธอมาประจบถิรมน "เธอวางใจได้เลยฉันจะสั่งสอนยัยนั่นแทนเธอเอง" ช่วงเย็นก่อนโรงเรียนเลิกนภสรบังเอิญได้ยินนักเรียนชายในห้องที่ชื่นชอบคอมฯซุ่มคุยกันเงียบๆ "เฮ้ยนี่พวกแกรู้เรื่องยังที่เมื่อคืนclubbeautifulworldถูกแฮคน่ะ" "ต้องรู้เรื่องอยู่แล้วดิพวกแฮคเกอร์ลือกันว่อนเลยclubbeautifulworldน่ะเป็นเหมือนสัญลักษณ์แห่งความหรูหราของประเทศเลยนะนั่นเป็นถิ่นของพวกนักธุรกิจและนักการการเมืองตัวท๊อปเลยนะเฮ้ยระบบป้องกันก็ที่สุดของโลกเลยด้วย" "ได้ยินมาว่าเมื่อวานทั้งตึกนี่กลายเป็นแสงไฟกะพริบทั้งชั้นเลย" "โหใครกันที่สุดยอดขนาดนี้" "แต่ที่มากกว่านั้นคือเจ้านั่นแฮคใครไม่แฮคดันมาแฮคclubbeautifulworldเจ้าของที่นั่นเป็นถึงท่านผู้นำตระกูลอันดับหนึ่งของประเทศเชียวนะใจกล้ามากที่บังอาจก่อเรื่องในถิ่นของเขาฉันว่ารอดยากว่ะไม่ๆฉันว่าตอนนี้คงไม่อยู่บนโลกนี้แล้วล่ะ"