ตอนที่8ยัยตัวแสบ

ต๭นที่8ยัยตัวแสบ พวกผู้ชายถอนหายใจกันอย่างเสียดาย:"เฮ้อสุดยอดปราบเซียนขนาดนั้นไม่น่ามาจบแบบนี้เลย" นภสรฟังแล้วปาดเหงื่อ ไม่อยู่บนโลกนี้แล้วงั้นเหรอไม่ได้เว่อร์ขนาดนั้นสักหน่อยเอาเถอะจริงๆมันก็ไม่ได้เกินจริงนะเพราะนภสรเคยเห็นกับตาว่ากมลภูจัดการกับคนหวังร้ายพวกนี้ยังไง วิธีการอำมหิตโหดเหี้ยมจนเกินจินตนาการคนปกติด้วยซ้ำเธอตัวสั่นวาบทันทีที่นึกไปถึงเสือและสิงโตหิวโหยเหยื่อที่อยู่สวนด้านหลังบริษัท เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นนภสรสะดุ้งโหยงเป็นสายของคุณเก้านี่เอง นภสรกุมขมับและถอนหายใจเธอคิดไม่ถึงเลยว่าการกระทำของเธอจะถูกลือว่อนจนแพร่สะพัดไปทั้งเมืองแล้ว ไม่รู้ว่าจะสร้างปัญหาให้กมลภูหรือเปล่าและจะส่งผลกระทบอะไรกับclubbeautifulworldไหม นภสรมองดูข้อความที่เด้งขึ้นบนหน้าจอมือถือเธอกัดริมฝีปากบางของตัวเองคิดในใจว่า"คราวนี้ได้ตายจริงๆแน่" กมลภูบอกเธอว่าเขาจะมารับเธอที่โรงเรียนเองนภสรยืนรอรถอยู่ที่ที่ค่อนข้างไกลจากโรงเรียน ไม่มีใครรู้เรื่องที่เธออาศัยอยู่ในบริษัทเอ.เค เธอไม่เคยบอกใครและเธอก็ไม่ต้องการจะเป็นจุดสนใจ ไม่นานนักรถรอยเซ่หรูหยุดจอดข้างทางร่างสูงใหญ่ของจิรายุลงจากรถเปิดประตูรถออกให้นภสร เมื่อขึ้นรถแล้วนภสรนั่งข้างกมลภูอย่างว่าง่ายรถถูกขับไปด้านหน้าตลอดทาง บรรยากาศในรถเงียบเชียบมาเนิ่นนานจนนภสรเอ่ยขึ้นว่า:"คุณเก้าหนูขอโทษที่สร้างปัญหาให้คุณเก้า" ดวงตาที่ชี้ขึ้นเหลือบมองนภสรกมลภูหัวเราะเสียงเบา:"อย่าตั้งตัวเองไว้สูงขนาดนั้นเธอยังไม่สามารถที่จะถึงขั้นสร้างปัญหาให้ฉันได้" นภสร:"!!!!" อะไรกัน! นี่เธอโทษตัวเองมาทั้งวันเลยนะนึกว่าจะสร้างปัญหาให้clubbeautifulworldเสียซะแล้วแต่ดูจากท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของคุณเก้าแล้วท่าจะไม่มีอะไรจริงๆ เฮ้อ!จิตตกเปล่าๆเลย หลังอาหารมื้อเย็นนภสรรีบวิ่งไปที่ห้องข้อมูลทันที "อาจารย์!อาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหม"นภสรวิ่งว่อนตามหาสือเทียนทั่วห้องข้อมูลที่กว้างใหญ่"ฉันก็ต้องไม่เป็นไรอยู่แล้วสิ"สือเทียนถือมินิโดรนเดินออกมาจากอีกห้องหนึ่ง "ค่อยยังชั่วดีแล้วล่ะๆ"นภสรตบหน้าอกตัวเองเบาๆเธอนั่งลงบนเก้าอี้:"เมื่อวานนี่ทำฉันใจหายเกือบตายเลยนะคิดไม่ถึงเลยว่าคุณเก้าจะอยู่ที่นั่นฉันถูกจิรายุจับได้ด้วยฉันล่ะกลัวเขาโกรธแล้วจับฉันกับอาจารย์ไปป้อนเสือสองตัวนั้นจริงๆเลย" "เธอคิดมากไปแล้วถึงจะจับไปป้อนเสือจริงๆเขาก็จับแค่เธอคนเดียวนั่นแหละ"สือเทียนพูดไปพลางบังคับมินิโดรนไปพลาง เชอะ!นภสรกลอกตาใส่สือเทียนแล้วมินิโดรนเครื่องนั้นก็ดึงดูดความสนใจของเธอ ดวงตาใสวาววับเธอพูดเสียงหวาน:"อาจารย์อันนี้คืออะไรอ่ะ" สือเทียนมองนภสรอย่างระแวงอยากรู้เสียจริงว่าคุณเก้าไปเก็บยัยเด็กนี่มาจากไหนความสามารถในการเรียนรู้ไวมากๆใช้เวลาไม่ถึงปีก็เรียนรู้ทักษะจากเขาไปจนเกือบหมดแล้วถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปเกรงว่าตำแหน่งของเขาในบริษัทเอ.เคคงจะสั่นคลอนแน่ๆจะสอนเธอมากกว่านี้อีกไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้อีกเด็ดขาด! "อาจารย์อาจารย์คิดอะไรอยู่น่ะ"ใบหน้าเล็กไร้เดียงสามองสือเทียนอย่างสงสัย สือเทียนออกจากภวังค์ความคิดตัวเองเขากระแอมสองทีแล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า:"ไม่มีอะไร" พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องทำงานไม่นานนักเขาออกมาพร้อมเอกสารหนึ่งฉบับยื่นให้นภสร:"เดี๋ยวตอนที่เธอกลับไปเอาเอกสารนี่ให้คุณเก้าด้วย" นภสรรับมากอดเอกสารมากอดไว้แล้วพูดว่า:"ได้เลยค่า"เธอหยุดไปสักพักแล้วพูดต่อว่า:"อาจารย์แล้วเมื่อไหร่อาจารย์จะสอนอันนี้ให้หนูเหรอ" ภายใต้แสงไฟนภสรมองสือเทียนอย่างตื่นเต้น