ตอนที่10ดักรอ

ต๭นที่10ดักรอ วันต่อมาบนทางเดินของโรงเรียนตอนหลังเลิกเรียน "นภสรคืนพรุ่งนี้เราจะไปผับกันเธอจะไปด้วยไหม"ภูรีที่เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะถามนภสรเสียงเบา "ไปพับไปทำอะไร"นภสรเอ่ยถาม "ก็ต้องไปแดนซ์อยู่แล้วสิพวกเราก็บรรลุนิติภาวะกันแล้วหลายคนเองก็เคยไปมาแล้วด้วยได้ยินมาว่ามันส์สุดๆเลยล่ะฉันยังไม่เคยไปเลยแล้วเธอไม่อยากลองบ้างเหรอ" "ไม่อ่ะ"นภสรไม่ได้สนใจเลยสักนิด ภูรีกอดแขนนภสรออดอ้อนว่า:"ไปด้วยกันเถอะนะนะ" ภูรีเป็นเพื่อนร่วมห้องที่มีความสันพันธ์ค่อนข้างดีกับเธอแต่ว่าคุณเก้าเพิ่งจะไม่อนุญาตให้เธอออกไปเองเธอไม่กล้าที่จะขัดขืนคำสั่งของคุณเก้าในเวลาอันสั้นแบบนี้หรอกนะ เธอปฏิเสธคำเชิญชวนของภูรีอย่างไม่มีทางเลือก นภสรแยกกับภูสีหน้าโรงเรียนเธอต้องเดินผ่านตรอกซอยไปอีกจึงจะพบกับคนขับรถที่อยู่ข้างหน้าซึ่งเธอเป็นคนขอให้คนขับรถรอเธอตรงนั้นเอง เธอเพียงแค่ต้องการเรียนจบม.ปลายอย่างราบรื่นไม่อยากเป็นที่พูดถึงหรือเป็นจุดสนใจ เพิ่งเดินเข้าไปในซอยเธอก็เจอกับกลุ่มอันธพาลที่เดินเข้ามาใกล้เธอ สายตาอนาจารจับจ้องมาที่เธออย่างไม่หวังดีเป็นคู่ๆ "ฮิ้ว~ลูกพี่น้องนี่สวยไม่เบาเลยว่ะ" ชายที่ถูกเรียกว่าลูกพี่เดินขึ้นมาอีกสองสามก้าวเขามองนภสรอย่างด้วยความสวาทเอ่ยขึ้นว่า:"น้องสาวจะไปไหนจ๊ะให้พี่ไปส่งไหม" ณเวลาเดียวกันกณิกาที่แอบยืนมองตรงหน้าปากซอยยิ้มขึ้นอย่างเล่ห์ร้ายเธอเอาโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกรูปอย่างรวดเร็วหนึ่งคือเพื่อให้เป็นหลักฐานว่าคนพวกนี้ทำงานตามที่ตกลงกันไว้และสองคือเพื่อส่งไปให้ถิรมนชมผลงานของเธอ กณิกาส่งรูปถ่ายให้ถิรมนจากนั้นเธอก็รีบเดินออกไปทันทีเธอไม่อยากจะเห็นฉากต้องห้ามที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้หรอกนะ นภสรกลับนิ่งเฉยกับสถานการณ์ตรงหน้าเธอมองดูคนกลุ่มนั้นอย่างใจเย็นดูแล้วอายุราวยี่สิบกว่าๆมีรอยสักเต็มร่างดูแวบเดียวรู้เลยว่าต้องไม่ใช่คนดีเด่อะไรแน่นอน และที่ชัดเจนกว่านั้นคือที่คนพวกนี้มาอยู่ที่นี่ในวันนี้ไม่ใช่เพราะความบังเอิญแต่เป็นเพราะพวกเขาตั้งใจมาดักรอเธออยู่แล้ว นภสรมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นเยียบพูดขึ้นว่า:"ถอยไปซะ!" "ฮิ้ว~อารมณ์ร้ายไม่เบาเลยนี่ข้าชอบคนนิสัยพยศแบบนี้แหละ"พูดเสร็จมืออวบก็ยื่นเข้าไปหาใบหน้าของนภสร นภสรจับข้อมืออีกฝ่ายไว้อย่างฉับพลันเธอบิดข้อมืออีกฝ่ายไปด้านหลังเสียงร้องแสนทรมานดังขึ้น เห็นดังนั้นชายอีกคนรีบพุ่งไปด้านหน้านภสรยกเข่าขึ้นเตะเขาออกไปในระยะสองเมตรกว่าๆเขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง เฮือก!ผู้หญิงที่ดูอ่อนแอแรงน้อยคนนี้คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะเก่งขนาดนี้ชายคนนั้นร้องอย่างโหยหวนและเจ็บปวดเขางอร่างกายไปข้างหลังนภสรเหยียบเท้าลงบนงอเข่าของเขาให้คุกเข่าลง "บอกมาว่าใครให้พวกแกมา!"นภสรถามเสียงเย็นเยือก "ข้าเอง!"ยังไม่ทันได้พ่นคำด่านภสรใช้แรงบิดแขนอีกฝ่ายทันที เธอต้องทำให้เขารู้ว่าเธอไม่มีกะจิตกะใจมาเสียน้ำลายพูดเรื่องไร้สาระกับเขา! เขาคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวตัวเล็กคนนี้จะลงมือหนักขนาดนี้เขารู้สึกเสียหน้าที่โดนบิดแขนและพ่ายแพ้ให้กับหญิงสาวต่อหน้าลูกน้องแต่ละคนที่กำลังมองดูเขา เขากัดฟันฝืนตัวเองต่อไป นภสรเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเล่ห์ร้ายว่า:"เหอะ!ดูเหมือนว่ากระดูกจะแข็งดีเลยนี่!" สิ้นเสียงเธอเตะขาไปที่เขาให้ชนกับกำแพงอย่างเต็มแรงเขาถไลลงจากกำแพงรู้สึกเหมือนกระดูกทั้งร่างกายแตกหักไปแล้วก็ไม่ปาน