ตอนที่18ไม่รู้จักเจียมตัว

ต๭นที่18ไม่รู้จักเจียมตัว นิมมานมองถิรมนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู:"หนูไปก่อเรื่องอะไรไว้อีกละหืม" "ไม่ใช่สักหน่อยคุณน้า!ไม่เกี่ยวอะไรกับหนูเลยด้วยซ้ำ!" ได้ยินว่าจะแจ้งความเเล้วกณิกาลุกลี้ลุกลนทันทีเธอวิ่งไปที่ข้างของถิรมน:"ถิรมนเธอต้องช่วยฉันนะฉัน.....นี่ฉันทำเพื่อเธอทั้งนั้นเลยนะ" ถิรมนผลักนภสรออกอย่างน่ารังเกียจ:"แกอย่ามาพูดมั่วซั่วนะยัยกณิกาไม่เกี่ยวอะไรกับฉันทั้งนั้น!" ด้วยความหลักแหลมของนิมมานเธอดูแวบเดียวก็รู้เลยว่าเรื่องนี้ต้องมีพิรุธอะไรเเน่แน่นอนว่าเธอก็ต้องรู้ด้วยว่านิสัยของหลานสาวตัวเองเป็นยังไง "คุณครูคะนี่มันเรื่องอะไรกันคะ"นิมมานมองไปที่ครูหมูอ้วน ครูหมูอ้วนแอบปาดเหงื่อในใจวันนี้มันวันอะไรกันทำไมคุณนายคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้คนของบ้านธัญญขันธ์ใครจะกล้าไปทำให้ไม่พอใจกัน "อ้อไม่มีไรหรอกครับเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อยน่ะ"ครูหมูอ้วนหันไปพูดกับนภสรต่อว่า:"นภสรในเมื่อมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดเธอก็ไม่ต้องโวยวายและปล่อยให้จบแค่นี้เถอะ" "ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็แยกย้ายกันเถอะ"นิมมานกล่าวขึ้นอย่างราบเรียบพร้อมดึงแขนของถิรมนเตรียมออกไปจากที่นี่ "ครูคะถ้าแจ้งความแล้วคนผิดได้รับการลงโทษแล้วหนูก็จะไม่โวยวายแบบนี้หรอก"นภสรรู้อยู่แล้วว่ากฎหมายทำอะไรคนพวกนี้ไม่ได้หรอก แต่อย่างน้อยช่วงนี้ก็สมมารถทำให้พวกนั้นเข็ดหลาบไปได้บ้างเธอต้องให้พวกเขารู้ไว้ให้ได้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ยอมให้คนอื่นมากลั่นแกล้งง่ายๆแบบนั้น! สิ้นเสียงครูหมูอ้วนขมวดคิ้วยัยบื้อนี่ก็แค่เด็กกำพร้าไร้สถานะคนหนึ่งยังไม่รู้จักเจียมตัวอีก คนพวกนี้ใช่คนธรรมดาที่เด็กอย่างเธอจะไปมีเรื่องได้ด้วยซะที่ไหนให้เรื่องจบดีๆไม่เอาหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ นิมมานกะจะจากไปแล้วเเต่พอได้ยินสิ่งที่นภสรพูดแล้วเธอหันกลับมามองนภสรดูจากท่าทางของครูหมูอ้วนก็รู้ได้เลยว่าเธอน่าจะเป็นแค่เด็กสามัญธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น "ยัยหนูคนฉลาดต้องรู้จักดูสถานการณ์และรู้จักเจียมตัวด้วยไม่ใช่จะเอาซะให้มันได้ทุกเรื่องต่างคนต่างยอมถึงจะดีกับทุกฝ่ายเข้าใจนะ?" ฟังเผินๆแล้วคำพูดเหล่านั้นเหมือนจะเป็นการเตือนด้วยความหวังดีแต่แท้จริงแล้วกลับเป็นการข่มขู่สายตาที่ดูแคลนตอนนี้ของเธอไม่ต่างอะไรจากมองมดแมลงด้วยซ้ำ นภสรมองนิมมานอย่างน้อยเธอก็เป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของบ้านธัญญขันธ์เธอเองก็ไม่ได้รับบาดเจ็บทางร่างกายอะไรและยังคลายปัญหาไปได้อีกด้วยครั้งนี้เธอจะยอมไม่ไปต่อล้อต่อเถียงกับนิมมานก็แล้วกัน นิมมานเห็นนภสรไม่พูดอะไรจึงคิดว่าอีกฝ่ายต้องเกรงกลัวเพราะคำพูดตัวเองแน่ๆเธอยกยิ้มอย่างดูถูกแล้วลากถิรมนเดินจากไปทันทียังไม่วายเหลือบมองนภสรอย่างหาเรื่องและดูแคลน กณิกาจ้องนภสรอย่างเคียดแค้นและเดินจากไปตามหลัง นิมมานเดินไปพลางพูดกับถิรมนไปพลางว่า:"หนูเนี่ยจริงๆเลยคราวหน้าก็อย่าไปสนใจพวกหมาแมวแบบนั้นเลยจำไว้ว่าหนูเป็นถึงคุณหนูคนรองของบ้านตุงคนาครเชียวนะ" "หนูรู้แล้วค่ะคุณน้า"ถิรมนกอดนิมมานอย่างออดอ้อน "วันอาทิตย์นี้เป็นวันเกิดหนูแล้วนี่พ่อแม่หนูจัดงานวันเกิดให้หนูด้วยของขวัญวันเกิดปีนี้อยากได้อะไรบอกน้าได้เลยนะ" จู่ๆถิรมนก็เดินไปตรงหน้าของภากร:"ภากรวันมะรืนนี้เป็นวันเกิดฉันแล้วมาในสนุกด้วยนะ" "นั่นสิอย่าลืมมาสนุกด้วยกันซะล่ะ"นิมมานเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีเธอพูดอย่างเอาอกเอาใจ "ขอโทษครับผมเกรงว่าผมคงไม่ว่าง"ภากรปฏิเสธอย่างเย็นชาและเดินจากไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย