ตอนที่21ปิดบังรอยน้ำตาไม่ได้

ต๭นที่21ปิดบังรอยน้ำตาไม่ได้ ภูรีกับผู้ชายเมื่อสักครู่นี้มองไปที่นภสรด้วยความรู้สึกทึ่ง คิดไม่ถึงว่าว่าตัวเล็กน่ารักแบบนั้นจะล้มผู้ชายอกสามศอกลงได้อย่างสบายๆ นภสรยืนขึ้นตัวเซไปเซมายกแก้วขึ้นสูงชำเลืองมองไปที่ผู้ชายคนนั้นทำมือเอียงแล้วสาดเหล้าทั้งหมดในแก้วไปที่ใบหน้าผู้ชายแล้วยังไม่ลืมที่จะสบถคำว่า“อ่อนเกินไป”ออกมา หลังจากพูดเสร็จจึงเดินเซไปเซมาออกไปข้างนอก ชั่วประเดี๋ยวเดียวภูรีถึงจะหายจากอาการตกตะลึงตอนนี้เธอเชื่อว่านภสรสามารถปราบพวกอันธพาลได้อยู่หมัดจริงๆ “นภสร”ภูรีตะโกนเรียกแล้ววิ่งออกไปหาเธอ ที่ระเบียงทางเดินทันใดนั้นจิรายุก็ปรากฏตัวออกมานภสรสายตาพร่าเลือนมึนงงเข้าใจว่าตัวเองมองผิดไปใช้มือขาวเล็กๆคลึงที่ดวงตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งเห็นเป็นจิรายุยืนอยู่จริงๆ “จิรายุใช่คุณจริงๆด้วยเหอะๆฉันนึกว่าฉันมองผิดไปคุณเก้าให้คุณมาจับฉันหรือทำไมคุณถึงหาฉันเจอเร็วขนาดนี้”นภสรพูดพึมพำไม่ชัดเจน “คุณนภสรกลับกันเถอะครับคุณเก้าให้ผมมารับคุณ” “ก็ได้ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ”พูดแล้วนภสรก็เดินเซไปเซมาออกไปด้านนอก เมื่อภูรีวิ่งตามออกมาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนภสรแล้ว ภายในรถนภสรส่งข้อความไปบอกภูรีว่าตัวเองขอกลับบ้านก่อน หลังจากนั้นจึงเก็บโทรศัพท์มองออกไปข้างนอกหน้าต่างรถดูเมืองสุ่ยหมาหลงอากาศเย็นพัดปะทะโดนใบหน้าเหมือนจะทำให้รู้สึกกระปรี้กระเป่าและยิ่งทำให้หลงเสน่ห์เมืองนี้มากขึ้น “จิรายุคุณมีครอบครัวไหมพวกเขาสบายดีหรือเปล่า”นภสรมองไกลไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้วถามขึ้น ปลายนิ้วจิรายุที่จับพวงมาลัยรถอยู่เริ่มผ่อนคลายลงความทรงจำส่วนหนึ่งทะลักไหลเข้าสู่สมองราวกับว่ากำลังสถูกะกดอารมณ์กักเก็บไว้“เคยมีครับ” “เคยมี”นภสรยิ้มมีหยดน้ำตาไหลออกมาจากหางตา“ฉันก็เคยมีเหมือนกัน” บรรยากาศภายในรถอึมครึมขึ้นมาทันทีทำให้ตลอดทางขากลับนั้นเงียบสงัด เมื่อกลับมาถึงบริษัทเอ.เคนภสรนั้นเดินตรงขึ้นไปบนชั้นสามและพบว่ากมลภูยังไม่นอน ที่บริเวณระเบียงขนาดใหญ่กมลภูนั่งดื่มไวน์อยู่ริมสระว่ายน้ำอยู่คนเดียว ภายใต้แสงสีเงินจากดวงจันทร์ท่าทางยกมือขึ้นจิบไวน์ของเขาดูมีสเสน่ห์หล่อจนทำให้ไม่กล้าสู้สายตา นภสรเดินไปที่ระเบียงแล้วพิงที่ราวระเบียงเหม่อมองดูอาณาเขตบริษัทเอ.เคทั้งหมดแสงจันทร์แสงดาวระบบทางช้างเผือกที่มีประวัติยาวนานบริษัทขนาดใหญ่ช่างสวยงามจริงๆ เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าดูดวงดาวที่เต็มท้องฟ้าและพูดอยู่ในใจ“พ่อแม่คะสบายดีหรือเปล่า” “ดื่มเหล้ามาหรือ”น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นสบายของกมลภูดังขึ้น นภสรมองไปที่โซฟาที่ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบราวรูปปั้นที่แกะสลักมาอย่างดีและเป็นผู้ชายที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้นั่งอยู่ใบหน้าเล็กๆของนภสรที่เมาเล็กน้อยยังคงแดงระเรื่อยิ้มพยักหน้าแล้วตอบ“ใช่ค่ะ” ขาเรียวยาวทั้งสองข้างของกมลภูไขว้กันอยู่มือขาวเรียวถือแก้วสายตาลึกล้ำเหมือนดวงดาวในทางช้างเผือกเพ่งมองนภสร รอยยิ้มของนภสรกลับไม่สามารถปกปิดร่องรอยน้ำตาของเธอได้ กมลภูนึกถึงสายตาดื้อรั้นไม่ยอมคนนั้นและคำพูดที่เคยพูดของนภสรในคราแรกที่เจอกัน“ถึงแม้ว่าจะเสียใจจะทุกข์ใจมีน้ำตาฉันก็จะยิ้มออกมา” ในเวลานี้ชื่อของนภสรก็ประทับอยู่ในก้นบึ้งหัวใจของกมลภูเป็นที่เรียบร้อย นภสรยังคงยิ้ม“คุณชายเก้าคุณดูดีจริงๆในโลกนี้ทำไมถึงมีผู้ชายที่ดูสมบูรณ์แบบขนาดนี้ได้นะ” ใบหน้าของกมลภูยังคงเรียบนิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองออกมาเพียงแค่พูดเรียบๆ“มานี่สิ” พอได้ยินที่กมลภูพูดนภสรจึงเดินโซเซเรียบขอบสระว่ายน้ำเข้าไปหาเขาทันที ทันใดนั้นเธอลื่นเสียการทรงตัวกำลังจะล้มลงไป