ตอนที่28จะยุ่งเรื่องคนอื่นแน่นอน

ต๭นที่28จะยุ่งเรื่องคนอื่นแน่นอน กว่าจะสลัดตัวให้หลุดจากภากรกับชัชชัยนั้นไม่ง่ายจริงๆ “ภูรีฉันจะไปห้องสมุดเธอจะไปด้วยไหม”นภรสรถามภูรี “ไม่ไปที่ห้องสมุดมันมีอะไรกินอิ่มแล้วฉันว่าฉันไปนอนกลางวันดีกว่า”ภูรียื่นมืออกมาแล้วบิดขี้เกียจแล้วเดินออกไป นภสรเดินไปทางห้องสมุดคนเดียว บนทางที่มีร่มไม้ปกป้องแสงแดดนภสรมองไกลๆเห็นถิรมนกับผู้หญิงที่ติดตามเธอคนหนึ่งกำลังรังแกเด็กผู้หญิงอยู่ ถิรมนตบที่ใบหน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง เธอกำลังโมโหอยู่และไม่มีที่ระบายจนมาเจอผู้หญิงที่เคราะห์ร้ายคนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้เธอคงจะไม่ถูกนภสรข่มขู่อยู่แบบนี้ผู้หญิงที่ถูกถิรมนตบหน้าเธอกำมือเป็นกำปั้นแน่นแต่ก็ยอมก้มหัวทนให้ถิรมนด่าตามใจชอบ นภสรเดินเข้าไปใกล้ๆจึงพบว่าผู้หญิงคนที่ถิรมนด่านั้นเป็นคนเดียวกันกับครั้งที่แล้วที่ไม่ระวังทำให้รองเท้าของถิรมนเปื้อนนึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะถูกถิรมนรังแกอีกแล้ว เมื่อเห็นนภสรถิรมนก็เกิดโมโหกราดเกรี้ยวขึ้นมานึกไปถึงภาพที่ภากรโอบไหล่นภสรก็ยิ่งโกรธจนตัวสั่น “ตบก็ตบแล้วทีนี้ฉันไปได้หรือยัง”ผู้หญิงคนที่ถูกถิรมนตบกำหมัดแน่นขอบตาแดงแต่ทนไว้ไม่ให้น้ำตาไหลออกมาพูดถามกลับมา ถิรมนยิ้มเยาะเย้ย“ทำไมเห็นคนมาช่วยแล้วล่ะสิคิดว่าตัวเองจะรอดใช่ไหมฉันจะบอกอะไรให้นะเป็นหนี้ก็ต้องชดใช้มันคือหลักการที่เปลี่ยนไม่ได้รองเท้าคู้นั้นของฉันเป็นรุ่นลิมิเต็ดมันสกปรกใส่ไม่ได้แล้วแต่เห็นแก่ที่เธอจนเธอให้ฉันแค่หกหมื่นหยวนก็พอ” หกหมื่นหยวนรองเท้าคู่หนึ่งราคาหกหมื่นกว่าหยวนเลยหรือเงินเหล่านี้พอที่เธอจะใช้จ่ายได้หลายปีเลย สีหน้าของผู้หญิงที่ถูกถิรมนรังแกกลัดกลุ้มลำบากใจที่แท้ชีวิตของคนมีเงินมันดูฟุ้งเฟ้อหรูหราแบบนี้นี่เองเธอนั้นพยายามสุดชีวิตแต่แค่ใช้ชีวิตไปวันๆเธอยังยากลำบากเลย ที่สุดในวินาทีสุดท้ายสวรรค์ก็เอาความหวังสุดท้ายของเธอไป ผู้หญิงคนนั้นคลายมือออกเธอทำท่าทางไม่ยี่หระต่ออะไรทั้งสิ้น“เงินฉันไม่มีมีแค่ชีวิตของฉันถ้าอยากได้ก็เอาไป” ถิรมนสบท”เชอะ”ออกมาแล้วพูด“ชีวิตของคนชั้นต่ำจะเอาไปทำอะไรได้” ผู้หญิงที่ถูกถิรมนรังแกอยากจะโต้แย้งแต่ว่าเลือกที่จะเก็บมันไว้สายตาดื้อรั้นไม่ยอมทำให้หัวใจของนภสรบีบรัดนึกถึงตัวเองในสมัยก่อนขึ้นมา นภสรทนดูไม่ไหวแล้วจึงเดินเข้าไปช่วย นภสรเดินยิ้มอย่างสบายอกสบายใจเข้าไปยืนอยู่ต่อหน้าคนทั้งสาม ถิรมนถลึงตาจ้องนภสร“นภสรเธออย่าเข้ามาแส่เรื่องของคนอื่นจะดีกว่านะ” นภสรมองถิรมนด้วยหางตาเย็นชา“ขอโทษนะเรื่องของชาวบ้านเรื่องนี้ฉันต้องแส่” “แก”ถิรมนโกรธจนทนไม่ไหวแต่จุดอ่อนของเธออยู่ในกำมือของนภสร “ฝากไว้ก่อนเถอะพวกแก”ถิรมนพูดจาข่มขู่แล้วเดินออกไปอย่างโมโห “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”นภสรเพ่งมองที่แก้มบวมเป่งของผู้หญิงที่ถูกถิรมนรังแก “ไม่เป็นอะไรขอบคุณธอมากนะ” “ถิรมนได้ข้อสอบเอนทรานซ์มาเธอเซพไว้ในคอมพิวเตอร์นี่คือเรื่องที่ฉันเป็นต่อไว้ข่มขู่ถิรมน”นภสรพูดออกมา “ทำไมถึงบอกฉันล่ะ” “เพราะว่าฉันไม่อยากเห็นเธอถูกรังแกอีกฉันรู้ว่าเธอก็ไม่มีทางเลือกจึงทำแบบนี้”นภสรพยายามพูดอธิบายออกไปในใจก็นึกถึงตัวเองในสมัยก่อนที่ถูกรังแก “ฉันดูออกถึงแม้ว่าในโรงเรียนข้อมูลของเธอคือเธอเป็นลูกกำพร้าแต่เธอไม่ใช่คนธรรมดาเธอไม่ยอมรับว่าว่าศักดิ์ศรีนั้นไร้ค่าที่สุดสำหรับคนยากจน”ถึงแม้ว่าเธออายุยังน้อยแต่กลับผ่านพบประสบการรณ์มามากมาย “เธอชื่ออะไร”อยู่ๆนภสรก็ถามขึ้นมา ”กชนิภา”ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับ “กชนิภา”นภสรจดจำชื่อของกชนิภาไว้ขึ้นใจรู้สึกว่ามันดูคุ้นหู“ใช่กชนิภาที่ทุกปีได้ที่หนึ่งของทุกชั้นปีของวิชาเคมีใช่ไหม” กชนิภาพยักหน้ายอมรับ สายตาสื่อถึงความจริงใจและชัดเจนของนภสรเพ่งมองไปที่กชนิภา“ฉันไม่ปฏิเสธว่าชีวิตตอนนี้ฉันดีมากแต่ว่าฉันรู้ว่าห้องใต้ดินในหน้าหนาวนั้นหนาวขนาดไหนอาหารเสียในหน้าร้อนนันมันแย่ขนาดไหนถูกหนูกัดที่นิ้วเท้ามันเจ็บแค่ไหนถูกคนรังแกอับยศอดสูขายหน้าแค่ไหนฉันเข้าใจทั้งหมด” กชนิภามองนภสรอย่างตกตะลึงพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ นภสรยิ้ม“ฟันเฟืองโชคชะตากำลังหมุนจะต้องมีสักวันที่มีเรื่องทำให้เธอดีใจและแปลกใจ”นิ่งไปชั่วครู่นภสรจึงพูดเลขเป็นชุดอออกมานั่นคือเบอร์โทรศัพท์ของเธอเองเธอรู้ว่ากชนิภาสามารถจำได้เพียงพูดแค่รอบเดียว พอพูดเสร็จจึงหันหลังกลับเดินออกมา วันที่อัพต่อ 2019-11-17