ตอนที่29ฟังฉันอธิบาย

ต๭นที่29ฟังฉันอธิบาย ตอนพลบค่ำที่บริษัทเอ.เค นภสรทำท่าทางระมัดระวังสอดส่องหาคุณชายเก้าเธอตรวจดูอย่างละเอียดแล้วพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ในขณะที่กำลังเดินอยู่จู่ๆฐากูรก็โผล่ออกมาเหมือนผียืนต่อหน้าเธอ นภสรตื่นตกใจ“พ่อบ้านฐากูรทำไมคุณเดินออกมาโดยไม่ให้เสียงฉันตกใจหมดเลย” “คุณหนูนภสรไม่ใช่คนที่ขี้ขลาดตกใจขนาดนี้คงไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีไว้ใช่ไหมครับ” “ไม่มีแน่นอนค่ะ”ถึงแม้ในใจของนภสรจะกังวลแต่บนใบหน้ากลับไม่ปรากฏรอยพิรุธใดๆทำเป็นถามเรื่อยเปื่อยไป“คุณชายเก้ายังไม่กลับมาหรือ” “คุณชายเก้าอยู่ในห้องหนังสือครับคุณชายบอกว่าถ้าคุณหนูมาแล้วให้ไปหาที่ห้องหนังสือด้วยครับ” “อ่อค่ะ”นภสรนิ่งไปแล้วยิ้มหวานๆทำหยั่งเชิง“คุณพ่อบ้านฐากูรตอนนี้คุณชายเก้าดูอารมณ์เป็นอย่างไรบ้างคะ” “เหมือนปกติทุกวันนะครับสีหน้าไม่ได้แสดงออกอะไร”ฐากูรตอบกลับไป “อ้อค่ะฉันรู้แล้วค่ะฉันจะรีบไปหาคุณท่าน”ในที่สุดนภสรจึงผ่อนลมหายใจโล่งอกเธอคิดดูแล้วคุณชายเก้าน่าจะยังไม่รู้ที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนแบบนี้เธอค่อยสบายใจหน่อย เธอต้องรีบคิดหาวิธีแก้ไขเรื่องนี้ให้ได้ พึ่งจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องหนังสือพลันเธอมองเห็นกมลภูนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือดวงตารียาวบนใบหน้านิ่งขรึมนั้นดูเยือกเย็นจ้องมองที่คอมพิวเตอร์ตรงหน้า “คุณชายเก้าฉันกลับมาแล้วค่ะ”นภสรเรียกเขาเบาๆ แต่กมลภูเหมือนกลับไม่ได้ยินที่เธอเรียกยังคงนั่งเหมือนรูปสลักที่งดงามเพ่งมองไปที่หน้าจอตรงหน้าเขา นภสรเข้าใจในทันที“คุณชายเก้าคะถ้าอย่างนั้นคุณทำงานต่อเลยค่ะค่ำๆเดี๋ยวฉันจะมาหาใหม่”นภสรพูดแล้วเตรียมหันออกไป “นภสรเข้ามาหาฉันหน่อยสิ”น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นมา ใจของนภสรเริ่มสั่นเดินเข้าไปอยู่ต่อหน้ากมลภูอย่างระมัดระวังเธอค่อยๆชำเลืองตาไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ดวงตาสองคู่จึงเบิกกว้างเกิดอารามตื่นตระหนกขึ้นมาฉับพลัน นึกไม่ถึงว่าหน้าจอของคอมพิวเตอร์ที่ปรากฏให้เห็นคือหน้าแรกของเพจโรงเรียนเธอไม่เพียงแต่ภาพภากรโอบไหล่ของเธอยังมีภาพที่กินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารอีกด้วย ทันใดนั้นกมลภูยืนขึ้นจากเก้าอี้ร่างกายสูงและแข็งแรงแฝงด้วยอำนาจกดดันแผ่ครอบคลุมร่างเล็กๆของเธอ นภสรตกใจก้าวถอยหลังออกไปก้นแนบชิดเข้ากับขอบโต๊ะตัวเธอเอนเอียงไปด้านหลังแล้วรีบพูด“คุณชายเก้านี่มันไม่ใช่เรื่องจริงค่ะฟังฉันอธิบายก่อน” ตัวกมลภูโน้มไปด้านหน้ามือสองข้างวางอยู่บนโต๊ะคลุมล้อมนภสรไว้ใบหน้านิ่งขรึมเย็นชาขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าที่ตื่นตระหนกของนภสร“พูดสิ” นภสรตั้งตัวรับไม่ทันไม่ได้คิดไว้ก่อนว่าจะอธิบายอย่างไรถึงจะดี เห็นดวงตาของกมลภูเย็นชาเพิ่มขึ้นอีกรู้สึกถูกบีบจนไม่รู้จะทำเช่นไร นภสรจึงพูดออกมา“เป็นเพราะเขาชอบในความสวยของฉันเขารักฉันข้างเดียวเขามาก่อกวนฉันสาบานได้ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาแน่นอนค่ะ” นภสรยกนิ้วสามนิ้วขึ้นแนบหัวสาบาน “เขาก่อกวนเธองั้นหรือ” “ใช่แล้วค่ะ”นภสรพยักหน้ารุนแรง“ถ้าจะโทษก็โทษที่คนเค้าหน้าตาดีเกินไปแม้กระทั่งคุณชายเก้าก็ยังชอบถ้าคนอื่นจะชอบฉันบ้างมันก็เป็นเรื่องธรรมดาเรื่องนี้โทษฉันไม่ได้นะคะ”