ตอนที่37สั่งสอนถิรมน

ต๭นที่37สั่งสอนถิรมน ถิรมนเห็นบอดี้การ์ดถูกนภสรจัดการล้มไปทีละคนละคนมันเป็นไปได้ยังไงทำไมนภสรถึงเก่งขนาดนี้ หลังจากจัดการบอดี้การ์ดเสร็จนภสรยิ้มด้วยท่าท่างเหนื่อยหน่ายสายตาเฉียบคมมองไปที่ถิรมนที่ยืนตะลึงอยู่ที่เดิมเธอเดินก้าวไปข้างหน้าคว้าจับคอของถิรมนไว้ ถิรมนตกใจหวาดกลัวมองนภสร“นภสรปล่อยฉันนะ” นภสรจับที่คอของถิรมนไม่มีการปล่อยมือแต่ก็ไม่ได้ออกแรงมาก ถิรมนรู้สึกว่านภสรไม่ได้ออกแรงบีบคอเธอจึงกลับมาคิดว่าถึงแม้นภสรจะเก่งกาจแค่ไหนก็ตามแต่จะทำอะไรได้ก็คงเหมือนเดิมที่ไม่กล้าทำอะไรเธอ อยู่ที่ตี้ตูนภสรไม่มีอำนาจไม่มีอิทธิพลถ้านภสรทำร้ายเธอก็อย่าคิดว่าจะได้มีชีวิตอยู่เลย พอคิดแบบนี้ใบหน้าถิรมนจึงกลับมาอวดดีอีกครั้ง ถิรมนยิ้มหัวเราะเยาะเย้ย“นภสรแกกล้าทำอะไรฉันถ้าแกกล้าทำร้ายฉันแม้แต่นิดเดียวบ้านตุงคนาครทั้งหมดไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่ๆบ้านตุงคนาครแค่บดขยี้แกเหมือนหมดนั้นมันง่ายแค่นิดเดียวถ้ารู้จักเอาตัวรอดตอนนี้ให้รีบปล่อยมือออกจากตัวฉันเดี๋ยวนี้แล้วนั่งลงโขกหน้าผากให้ฉันหนึ่งร้อยครั้งฉันถึงจะพิจารณาว่าจะปล่อยเธอไปดีไหม” ถิรมนยิ้มอย่างพึงพอใจมาก ดวงตาของนภสรเยียบเย็นขึ้นมือออกแรงมากขึ้นทันทีรอยยิ้มของถิรมนชะงักค้างไว้ความรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก นภสรยิ้มจงใจพูดออกมา“เธอได้ยินคำที่ว่าเท้าเปล่าไม่กลัวการสวมร้องเท้าไหมฉันยังไงก็ได้แต่ว่าก่อนจะตายอยากจะให้คุณหนูถิรมนตายด้วยกันแบบนี้ดูไม่เสียเปรียบดี” ดวงตาใสแจ๋วเกิดประกายเหี้ยมโหดขึ้นมาวูบหนึ่งมือของนภสรเพิ่มแรงไปอีกเท่าตัว ตัวของถิรมนถูกบีบยกขึ้นมีแค่ปลายนิ้วเท้าที่แตะพื้นอยู่ลมหายใจอ่อนแรงใบหน้าอัดอั้นจนกลายเป็นสีม่วงเธอกลัวว่านภสรจะไม่สนเรื่องอยู่หรือตายแล้วบีบคอเธอจนตาย นภสรเป็นคนเด็กพร้าสามารถที่จะไม่สนใจอะไรได้แต่เธอเป็นคุณหนูรองของบ้านตุงคนาครเป็นคนที่พ่อแม่รักมากที่สุดยังมีอนาคตไกลเธอไม่อยากจะตายไปพร้อมกับคนชั้นต่ำแบบนภสร ถิรมนเริ่มตื่นตระหนกต่อสู้น้ำตาไหลออกมาตามหางตา นภสรเป็นคนที่รู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำแน่นอนว่าเธอไม่คิดที่จะบีบคอถิรมนให้ตายจริงๆเพียงแค่ทำให้ถิรมนตกใจกลัวแค่นั้นเองเมื่อเห็นถิรมนใกล้จะไม่ไหวแล้วสายตาที่มองเธอยิ่งหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆนภสรจึงปล่อยมือออก ถิรมนนั่งลงที่พื้นอย่างหมดแรงเอามือจับที่คอของตัวเองและไออย่างรุนแรง นภสรก้มมองลงมาที่ถิรมนนั่งอยู่“ถิรมนในเมื่อเธอชอบภากรก็ต้องอาศัยความสามารถตัวเองไปจีบอย่ามาหาเรื่องฉันอีกกระต่ายก็กัดคนเป็นนะ” พูดจบปัดปัดมือแล้วหันกลับไปเดินไปทางห้องสมุด ถิรมนไอไปด้วยและมองเงาเบื้องหลังที่กำลังเดินจากไปของนภสรอย่างโกรธแค้นเธอประเมินผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ต่ำไปจริงๆนึกไม่ถึงนภสรจะกล้าลงมือกับเธอเธอไม่วันปล่อยนภสรไปแน่ๆ ดูแล้วเธอจะต้องลงมือจัดการจริงจังแล้ว บอดี้การ์ดคนนึงเอามือกุมท้องลุกขึ้นยืนเซตัวโยกไปมาเดินมาถึงข้างกายถิรมน“คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”บอดี้การ์ดยื่นมือมาประคองถิรมนยืนขึ้น แต่กลับถูกถิรมนปัดทิ้งอย่างแรง“ไสหัวไปให้พ้นพวกสัตว์ไม่มีประโยชน์” ตอนนี้เธอรับมือกับนภสรไม่ได้ก็จริงอยู่แต่ว่ากับคนอื่นล่ะทำไมจะทำไม่ได้ ถิรมนกระดิกนิ้วเรียกหนึ่งในบอดี้การ์ดออกมา “ไปจับตัวนังกชนิภามา”ถิรมนออกคำสั่ง “ครับผม”บอดี้การ์ดตอบรับ ดวงตาของถิรมนส่องประกายความชั่วร้ายออกมานภสรเธอชอบเป็นวีรสตรีใช่ไหมชอบช่วยชีวิตคนหรือมาดูสิครั้งนี้เธอจะมาช่วยหรือไม่ช่วย ถิรมนต้องการให้นภสรมาคุกเข่าโขกหัวต่อหน้าเธอหนึ่งร้อยครั้งก็ยังไม่พอ