ตอนที่40ในสายตาของฉันมีแต่เธอ

ต๭นที่40ในสายตาของฉันมีแต่เธอ “เจ้าเด็กแสบนี่ดูท่าทางเข้า”พูดจบจึงหยิบแก้วเหล่าบนโต๊ะขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด นภสรนั่งกับกมลภูและผู้ติดตามอยู่ที่โต๊ะประธานแถวหน้า เวลานนี้จริทร์เห็นเป็นโอกาศอันเหมาะจึงเดินเข้าไปด้วยท่าทางสง่างามเพ่งมองกมลภูอยู่ตลอด“คุณชายเก้าสวัสดีค่ะดิฉันเป็นลูกสาวคนโตของบ้านตุงคนาครค่ะฉันชื่นชมและนับถือคุณมาโดยตลอดวันนี้ได้มาเจอคุณดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งมีความสุขมาก” จรินทร์เป็นฝ่ายรุกอย่างกระตือรือร้นครานี้เพราะว่ามีความมั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองเป็นอย่างมาก แต่ว่ากมลภูที่ดูสุขุมเยือกเย็นกลับไม่มีท่าทีอะไรทำเหมือนจริทร์เป็นธาตุอากาศสายตาของเขาตกอยู่ที่ใบหน้าของนภสรพูดเสียงทุ่มน้ำดูเซ็กซี่ออกคำสั่ง“มานี่สิ” นภสรมองไปรอบๆวันนี้คนเยอะมากเราสองคนควรจะห่างกันหน่อยแต่ว่าคุณชายเก้าราวกับว่าไม่พอใจที่เธอนั่งอยู่ไกลเขา “ได้ค่ะ”เสียงตอบรับเธอจึงเดินเข้ามานั่งข้างๆกมลภูอย่างว่าง่าย เผชิญหน้ากับผู้ชายที่เย็นชาและไม่สนใจตัวเองใบหน้าของจรินทร์จึงเกิดประกายเก้อเขินเล็กน้อย แต่ว่าเธอนั้นเตรียมใจไว้อยู่แล้วคุณชายเก้าเป็นคนอย่างไรแน่นอนว่าคงไม่สามารถเข้ามาใกล้ชิดได้ง่ายดาย รอยยิ้มที่สง่างามจึงถูกส่งออกมาเผื่อคลายความเก้อเขินแล้วกลับไปนั่งที่นั่งตัวเองคอยสังเกตกริยาอาการของกมลภูและนภสรคาดเดาว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันขนาดไหนอย่างไร “เหนื่อยไหม”กมลภูถาม นภสรส่ายหัวอย่างเชื่อฟัง”ไม่เหนื่อยค่ะ แล้วเปลี่ยนทิศทางเหลือบไปมองจรินทร์ที่อยู่ด้านหลัง“จรินทร์ดูกิริยาทางสง่าเหมาะสมดูอ่อนโยนและฉลาดต่างกันกับน้องสาวที่ดูเจ้าเล่ห์ขี้โกง” นภสรตั้งใจวิเคราะห์ใบหน้าผู้หญิงคนแรกจากคนทั้งหมดในงานเลี้ยงที่เดินเข้ามาหว่านสเสน่ห์ใส่กมลภู “ใช่ใช่ไหมคะคุณชายเก้า” แต่ผลกลับถูกคุณชายเก้าถามกลับ“เธอพูดถึงใคร” เขามองไม่เห็นจริงๆหรือว่าทำมองข้ามไม่สนใจนภสรได้แต่คิดในใจถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู๋ นภสรยังไม่ยอมพูดขึ้น“เมื่อสักครู่ที่มาทักทายคุณไงคะผู้หญิงที่ทำหน้านับถือชื่นชมคุณจรินทร์พี่สาวของถิรมน” “เมื่อสักครู่มีคนมาทักทายผมหรือ”กมลภูถามออกด้วยความจริง นภสรไม่เชื่อหรอก“สาวสวยขนาดนั้นคุณมองไม่เห็นจริงๆหรือฉันไม่เชื่อ” นิ้วเรียวยาวขอองกมลภูจับที่ปลายคางของนภสรชำเลืองตาลึกล้ำดูมีสเหน์แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์มองริมฝีปากบางคลี่ออกพูดเบาๆ“ในสายตาฉันมีแต่เธอ” เมื่อนภสรได้ยินใบหน้าจึงแดงระเรื่อคุฯชายเก้าคุณชนะแล้ว ท่าทางของคนทั้งสองดุอบอุ่นจรินทร์จึงละสายตากลับมาจับแก้วในมือแน่นเนื่องจากออกแรงมากเกินไปมือจึงกลายเป็นซีดขาว ในที่สุดพิธีหมั้นที่หรูหรางานเลี้ยงสูงศักดิ์ก็ได้จบลง กมลภูกับนภสรกำลังจะไปพักผ่อนภายในห้องเคบินของเครื่องบิน ตลอดคืนนั้นผู้หญิงจากบ้านตุงคนาครไม่มีใครมีโอกาศได้เข้ามาใกล้กมลภูอีก นิมมานเจอจังหวะโอกาสที่เหมาะสมพอดีจึงลากมือถิรมนเดินเข้ามาทางกมลภูและนภสรยิ้มแล้วพูด“สวัสดีค่ะคุณชายเก้า” นภสรดึงมือกมลภูเบาๆทั้งสองคนจึงหยุดเดินนิมมานมองที่นภสรแล้วหันมามองกมลภู“นี่หลานสาวของฉันเองค่ะชื่อถิรมนเป็นนักเรียนที่เดียวกันกับคุณหนูบังเอิญจังเลยนะคะ”” พูดอยู่ก็ยังหันไปมองนภสรอีกยิ้มแล้วเรียกออกมาอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนแตกต่างกับครั้งที่แล้วราวเป็นคนละคนกัน“แต่ว่าระหว่างทั้งสองคนเหมือนจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อยในเมื่อเราก็ครอบครัวเดียวกันอยากจะขอให้คุณหนูและคุณชายเก้าอภัยด้วยนะคะ” กมลภูเย็นชามองข้ามไม่สนใจ นภสรยิ้มเยือกเย็น “คุณผู้หญิงพูดเกินไปค่ะมันมีเรื่องเข้าใจผิดกันที่ไหนคะ”ได้ยินนภสรพูดแบบนี้นิมมานรู้สึกเหมือนกับว่าเรื่องราวกำลังจะเปลี่ยนไปด้วยดีนภสรน่าจะไว้หน้าเธออยู่ แต่คำพูดต่อมาของนภสรกลับทำให้ยิ้มของนิมมานชะงักค้างไป คนตาสีตาสาอย่างฉันจะคู่ควรค่าไปคบค้าสมาคมกับคุณหนูถิรมนได้อย่างไรกันคะยิ่งเรื่องเข้าใจผิดกันยิ่งเป็นไปไม่ได้