ตอนที่ 41 ถูกวางยา

ต๭นที่ 41 ถูกวางยา ใบหน้าของนิมมานแดงก่ำสลับซีดเซียวไปมา เธอแค่นเสียงหัวเราะไปสองที เธอเคยอับอายต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้เสียเมื่อไหร่ล่ะ แต่ก็ทำได้เพียงฝืนกลั้นอารมณ์เอาไว้ เธอมองไปที่ถิรมนพร้อมเอ่ยว่า:"มน รีบขอโทษคุณหนูนภสรซะสิ ยังไงก็พวกหนูก็ยังเป็นเพื่อนร่วมห้องกันอยู่ดี มีปัญหาอะไรก็ค่อยๆว่ากันจะเป็นไรไป" ไม่รู้ว่านิมมานพูดอะไรไปบ้าง ถิรมนก้าวไปข้างหน้าอย่างฝืนใจ เเละฉีกยิ้มที่ดูแย่กว่าร้องไห้เสียอีก:"นภสร ที่ผ่านมาฉันผิดไปแล้ว หวังว่าเธอจะให้อภัยฉันนะ" นภสรไม่ได้สนใจถิรมนเลยสักนิด เธอหันไปพูดกับกมลภูว่า:"คุณเก้า ฉันรู้สึกเหนื่อยแล้ว" "เหนื่อยก็กลับไปพักซะเถอะ"กมลภูเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู "อืม"นภสรยิ้มหวาน สักพัก ทั้งสองก็เดินฝ่าผู้คนและเตรียมเดินจากไป ถิรมนกำหมัดแน่น ยัยนภสร นางจิ้งจอกแพศยา ยัยนี่มันต้องอ่อยคุณเก้าไปแน่ๆ และยังมาอ่อยภาภรอีก ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้ การกระทำและอากัปกิริยาของทั้งคู่ มีใครในนี้จะไม่รู้บ้างว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันแบบไหน! ถิรมนรู้สึกโกรธแค้นท่าทางของนภมรที่เมินใส่เธอเหมือนไม่มีเธออยู่ในสายตา เธอก้าวไปข้างหน้าและดึงแขนนภสรไว้พร้อมเอ่ยว่า:"นภสร เธออย่าโกรธฉันเลยนะ ที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าคนที่เธอชอบคือภาภร ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเธอสองคนกำลังคบหาดูใจกันอยู่ ฉันขอสัญญาเลยว่าต่อจากนี้ไปฉันจะไม่ยุ่งกับภาภรอีกแล้ว" ขณะเดียวกันกับที่ภาภรกำลังเดินผ่านมาพอดี เขาหยุดฝีเท้าลง จ้องมองไปที่ถิรมนพร้อมเอ่ยเสียงเย็นว่า:"ถิรมน เธอกำลังพูดบ้าอะไรอยู่น่ะ" ถิรมนจงใจพูดต่อหน้าผู้คนว่าคนที่นภสรชอบคือภาภร แถมยังบอกอีกว่าพวกเขากำลังคบกันอยู่ ทั้งๆที่งานเลี้ยงในวันนี้นภสรกลับเดินควงคู่มากับกมลภูตลอดทั้งงาน ที่เธอพูดมันกำลังสื่อโต้งๆว่าคุณเก้ากำลังถูกนอกใจไม่ใช่หรือไง! ยัยบื้อนี่ ท่าจะซวยแล้วแน่ๆ ได้ยินดังนั้นแล้ว นภสรไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าของกมลภูกลับหม่นหมองลงจนน่ากลัว สายตาที่เฉียบคมจ้องไปที่ถิรมน ความเยือกเย็นของชายหนุ่มทำให้บรรยากาศโดยรอบติดลบจนน่าใจหาย ทั้งงานตกอยู่ในความเงียบงันและมาคุ ไม่มีกล้าแม้แต่จะหายใจ เเละยิ่งไม่มีใครกล้าเอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับสถานการณ์ตรงหน้า ถิรมนเหมือนจะรู้ตัวว่าเธอได้กล่าวในสิ่งที่ไม่ควรพูดไปแล้ว แต่วาจาที่ถูกกล่าวออกไปก็เอากลับมาไม่ได้เหมือนน้ำที่ถูกเทออก ต่อหน้าสายตาน่าเกรงขามของกมลภู ถิรมนทำได้เพียงยืนตัวสั่นเทา เธอไม่เคยเห็นสายตาที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน มันเสมือนเปลวไฟในขุมอเวจีที่พร้อมจะแผดเผาเธอให้เป็นผงธุลีแม้เพียงแวบเดียวเท่านั้น "จิรายุ เอาผู้หญิงคนนี้โยนลงทะเลป้อนเป็นอาหารให้พวกฉลามซะ!"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นเรียบ สิ้นเสียง ถิรมนตัวสั่นเทากว่าเดิมจนขาแทบทรุด คุณเก้าจะเอาเธอโยนลงทะเลงั้นเหรอ! เธอรีบเกาะแขนของนิมมานและอ้อนวอนว่า:"คุณน้า คุณน้าช่วยหนูด้วย!" ได้รับคำสั่งแล้ว จิรายุเดินเข้าใกล้ถิรมนอย่างไร้ความลังเล คำสั่งของกมลภูนั้นเด็ดขาดไม่เคยสีอ่อนข้อให้ นิมมานอดกลัวไม่ได้ แต่ก็ยังพยายามพูดปกป้องถิรมนว่า:"คุณเก้า มนเธอก็พูดบ้าๆบอๆไปอย่างนั้นแหละ เธอไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอก คุณปล่อยเธอไปเถอะนะ" จรินทร์เองก็มองกมลภูอย่างตกตะลึงไม่แพ้กัน ผู้ชายคนนี้อันตรายเกินไปแล้ว คำขอของนิมมานไม่เกิดผลเลยแม้แต่น้อย เธอจึงหันไปขอความช่วยเหลือกับสามีตัวเองอย่างรีบร้อนว่า:"คุณคะ มนยังเป็นแค่เด็กที่ไม่รู้ประสีประสา คุณช่วยขอคุณเก้าให้ปล่อยเธอไปเถอะนะ!" แต่สามีเธอกลับไม่มีท่าทีจะช่วยเธอเลยสักนิด เคยพูดไปแต่แรกแล้วว่าหลานสาวเธอคนนี้เอาแต่ใจตัวเองเกินไป พูดอยู่ตลอดว่าให้เธอเพลาๆลงบ้าง นี่เป็นผลกรรมที่มาจากการกระทำของเธอเอง ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก จิรายุพาดตัวถิรมนขึ้นอย่างไร้ความประนีประนอม เขาหันหลังเดินไปข้างนอกของเรือสำราญ ถิรมนกรีดร้องประหนึ่งสัตว์ตัวเล็กที่ไร้ทางสู้ แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปห้ามเลยแม้แต่คนเดียว นภสรก็ยังคงไม่ช่วยถิรมนพูดหรือร้องขออะไร เธอควรได้รับบทเรียนจริงๆนั่นแหละ อีกอย่างต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ คงไม่กล้าให้เธอจมน้ำตายในทะเลจริงๆหรอกนะ ส่วนกมลภูกับนภสรก็กลับไปที่ห้องพักพร้อมกัน ณ บนดาดฟ้าเรือสำราญ จิรายุโยนถิรมนลงไปในน้ำทะเลสีทมิฬ นิมมานตามหลังไปอย่างเร่งร้อน ไม่มีแล้วกับภาพลักษณ์คุณหญิงไฮโซที่เรียบร้อยดูสง่า เธอตะโกนร้องขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่ง แต่หากปราศจากคำสั่งของคุณเก้า ก็ไม่มีใครกล้าลงไปช่วยเด็ดขาด สุดท้ายก็เป็นโยธินที่ออกคำสั่งให้คนลงไปช่วยถิรมนขึ้นมา เขารู้ดีว่ากมลภูเป็นคนยังไง คนๆนั้นไม่ถึงกับจะฆ่าเด็กน้อยคนหนึ่งหรอก ก็แค่ขู่เธอไปก็เท่านั้น เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าจะไม่มีใครลงไปช่วยเลย หลังจากที่ถิรมนได้รับความช่วยเหลือขึ้นมาบนฝั่งแล้ว ตัวเธอสั่นเทา สายตาเหม่อลอย กลีบปากซีดเซียวแกมม่วง ตอนที่ถูกดึงขึ้นมาบนบก เธอสำลักน้ำไปไม่กี่ที เมื่อกี้เธอนึกว่าตัวเองจะได้ตายจริงๆเสียแล้ว นิมมานโอบกอดร่างกายของหลานสาวที่กำลังสั่นเทาอย่างหนัก พร้อมถามด้วยความเป็นห่วงว่า:"มน ไม่เป็นไรนะลูก" ได้ยินเสียงของผู้เป็นน้าแล้ว ถิรมนจึงรู้สึกตัวและออกจากภวังค์ เธอร้องไห้ฟูมฟายอย่างหมดสภาพ เธอถูกตามใจและเอ็นดูมาแต่เด็ก เคยถูกกระทำแบบนี้ซะที่ไหนกัน นิมมานกอดรัดเธอแน่นไว้ในอ้อมอก พร้อมปลอบประโลมอย่างเห็นใจว่า:"ไม่เป็นไรแล้วนะหลานน้า มน ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวแล้วนะ" เธอพูด สายตาของหญิงวัยกลางคนพลันฉายแววเคียดแค้น จรินทร์เอาผ้าห่มมาคลุมตัวถิรมนไว้ เธอยืนดูอีกข้างอย่างเงียบๆ ทำไมกัน ทั้งที่เธอเป็นคนเพียบพร้อมและว่านอนสอนง่ายมาแต่เด็ก ทั้งที่เธอทำตามที่คุณน้าพูดทุกอย่าง แต่ทำไมคุณน้าถึงได้ลำเอียงและเอ็นดูน้องสาวที่เอาแต่ใจขนาดนี้ เมื่อกี้ที่ถิรมนถูกโยนลงไปในทะเล สภาพของนิมมานเหมือนคนบ้าก็ไม่ปาน ถิรมนมีดีตรงไหนกัน เธอทั้งเอาแต่ใจ ซื่อบื้อ แถมสร้างแต่ปัญหา เรื่องอะไรคุณน้าถึงเป็นห่วงเป็นใยเธอขนาดนี้! กมลภูกลับมาที่ห้องนั่งลงบนโซฟา จิรายุมารายงานเรื่องที่โยธินออกคำสั่งให้ช่วยเหลือถิรมนขึ้นมาก็เดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มนั่งไขว้ขา นิ้วมือเรียวยาวถือแก้วไวน์ไว้ สายตาลุ่มลึกจับจ้องไปที่กลุ่มดาวระยิบระยับนอกเรือสำราญ โยธินรู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง แม้ว่าแท้จริงแล้ว เขาไม่คิดจะฆ่าถิรมน ก็แค่ให้บทเรียนกับเธอไว้ก็เท่านั้น ให้เธอหลาบจำว่าต้องเพลาลงบ้าง และเพื่อให้ทุกคนรับรู้ว่า เขาไม่อนุญาตให้ใครมาแตะต้องหรือใส่ร้ายผู้หญิงของเขาเป็นอันขาด! สักพัก จู่ๆก็กมลภูก็รู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกาย เขารู้สึกถึงพลังงานรุ่มร้อนบางอย่างกำลังไหลเวียนไปมาอยู่ในร่างกาย สายตาที่เฉียบคมพลันฉายแววแข็งกร้าวดั่งสัตว์นักล่าที่กระหายเลือด โธ่เว้ย!มีคนมาวางยาเขาจนได้! นภสรนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงไปมา เธอหลับไม่สนิทพลางคิดว่าที่แท้งานหมั้นของคุณชายสามจัดขึ้นบนเรือสำราญนี่เอง ทำไมคุณเก้าถึงไม่บอกเธอเลยล่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นทะเล และเป็นครั้งแรกที่เธอได้นั่งเรือสำราญ เธออดที่จะรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เธอมองไปที่ดวงดาวนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าตอนกลางคืนที่ทะเลไม่เหมือนที่เอ.เคเลย ที่นี่รู้สึกจะกว้างใหญ่และสว่างกว่าด้วยซ้ำ เธอคิดได้พลันลุกขึ้นจากเตียงออกจากห้อง เธอตัดสินใจจะชวนกมลภูไปดูดาวที่ดาดฟ้าเรือสำราญด้วยกัน มันต้องสวยงามกว่าเดิมแน่ๆ! เมื่อเดินไปถึงหน้าห้องกมลภู นภสรเคาะประตูเรียก แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับมาจากด้านในเลย คุณเก้าคงไม่เข้านอนเร็วขนาดนี้หรอกมั้ง พลันมองไปที่ปุ่มกดรหัสหน้าประตู นภสรยิ้มเริงร่า ประตูถูกเปิดเข้าไปอย่างง่ายดาย เธอยืนอยู่ข้างประตู ร่างกายสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่กำลังกำหมัดแน่นเเละนั่งอยู่บนโซฟาปรากฏแก่สายตา แต่สีหน้าของชายหนุ่มนั้นกลับดูไม่ค่อยดีนัก เธอลองเรียกคนตรงหน้าไปหนึ่งที:"คุณเก้า!" สิ้นเสียง เพียงช่วงอึดใจเดียวเท่านั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติของกมลภูก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธออย่างฉับพลัน มันเร็วจนเธอยังไม่ทันเห็นเลยว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! นภสรเบิกตาโพลง เธอมองหน้าของชายหนุ่มอย่างตกตะลึง สมองเธอประมวลได้แค่ว่า"เท.....เทเลพอร์ต!" เธอคิดไปเองหรือเปล่า นภสรพลันนึกย้อนไปถึงคราวก่อนที่ริมสระน้ำ ไม่!ไม่ใช่เธอคิดไปเองแน่ๆ!ครั้งนี้เธอเห็นเต็มสองตา ว่าคุณเก้ามาอยู่ตรงหน้าเธอด้วยเวลาไม่ถึงวิด้วยซ้ำ สายตาของชายหนุ่มแดงก่ำพลันฉายแววกระหายอันแสนยั่วยวน แต่ก็ยังคงสติสัมปชัญญะไว้ได้เพียงน้อยนิด ยามที่เห็นใบหน้าเรียวเล็กตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้ว สายตาแข็งกร้าวเย็นเฉียบพลันเปลี่ยนเป็นความปรารถนาที่ซ่อนด้วยความพิศวาส นภสรมองหน้าชายหนุ่มด้วยดวงตากลมใสอย่างเหลือเชื่อ หญิงสาวพยายามบีบเสียงออกมาว่า:"คุณกะ......อุ๊บ!"