ตอนที่ 44 การหายตัวไปของกชนิภา

ต๭นที่ 44 การหายตัวไปของกชนิภา ณ โรงเรียนมัธยมปลาย Eileen ทันทีที่นภสรเดินเข้ามาในห้อง นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเอง ภูรีก็เดินปรี่เข้ามาหาเธอ:"นภสร เมื่อวานทำไมเธอถึงไม่มาโรงเรียนเหรอ" "ฉันเป็นหวัดน่ะ"นภสรหาข้ออ้างโกหกด้วยสีหน้าเรียบเฉย "เป็นหวัดงั้นเหรอ"ภูรีมองสำรวจนภสรอย่างจับผิด สีหน้าสดชื่นเเจ่มใสขนาดนี้ไม่เหมือนคนที่เพิ่งเป็นหวัดมาเลยสักนิด "ทำไม ไม่ได้เจอกันแค่วันเดียวก็คิดถึงฉันขนาดนี้เเล้วเหรอ"นภสรแกล้งหยอกด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ภูรีไม่มีอารมณ์มาพูดเล่นกับเธอ สีหน้าเธอดูเครียดและจริงจังมาก นภสรสังเกตได้ถึงความผิดปกติของภูรี จึงเอ่ยถามว่า:"เป็นอะไรไป ทำไมถึงทำหน้าแบบนี้ล่ะ" ภูรีหยุดคิดไปเล็กน้อย สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจบอกกับนภสรว่า:"มีเรื่องหนึ่ง ที่ฉันคิดว่าคงจะทำเธอเป็นห่วงไม่น้อยแน่ คนที่ชื่อกชนิภาที่เธอเทคแคร์เป็นพิเศษน่ะขาดเรียนไปตั้งแต่วันศุกร์ที่แล้วนะ ได้ยินมาว่าหายตัวไปด้วยล่ะ!" "อะไรนะ หายตัวไปเหรอ"แววตาของนภสรเย็นเยือกขึ้นทันที ภูรีพยักหน้า:"คงจะหายตัวไปจริงๆนั่นแหละ คนที่บ้านเธอก็ติดต่อเธอไม่ได้เลย ถึงจะแจ้งความไปแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังหาตัวไม่เจอเลย" นภสรล้วงมือถือออกมากดโทรหากชนิภาทันที แต่ปลายสายกลับบอกว่าโทรศัพท์อยู่ในโหมดปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ เธอพลันรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี กชนิภาไม่มีทางจะโดดเรียนดื้อๆแบบนี้แน่ เว้นแต่ว่ามีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้น ไม่งั้นเธอไม่มีทางอยู่ๆก็หายตัวไปแบบนี้หรอก "หรือว่าจะเป็นฝีมือของถิรมน" กชนิภาเป็นแค่สามัญชนธรรมดาที่มีฐานะปานกลาง ไม่น่าจะมีคู่อริ คนเดียวที่เธอเคยมีปัญหาด้วยก็มีแค่ถิรมน คิดไปคิดมา ก็มีแค่ถิรมนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้ เพราะถิรมนรู้ดีว่าตัวเองทำอะไรเธอไม่ได้ ก็เลยเลือกที่จะลงไม้ลงมือกับกชนิภาแทน นภสรวิ่งออกจากห้องไปถึงห้องสิบเจ็ด ซึ่งก็คือห้องของถิรมน "นภสร!"ภูรีวิ่งตามหลังไปเช่นกัน แต่ถิรมนกลับกำลังโอ้อวดเรื่องงานหมั้นคุณชายสามบ้านธัญญขันธ์กับเพื่อนในห้องอยู่ สำหรับถิรมน งานเลี้ยงที่ผ่านมานี้ไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำเท่าไหร่นัก แต่เพราะก่อนไป เธอเคยพูดโวป่าวประกาศกับคนในห้องไปก่อนแล้ว พอมีคนมาถาม แม้จะไม่อยากนึกถึงมากเท่าไหร่แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องตอบ ทันทีที่นภสรมาถึงหน้าห้องเรียนห้องสิบเจ็ด เธอก็ได้ยินเสียงอันแสนโอ้อวดของถิรมนกำลังพูดว่า:"ก็ต้องแน่อยู่แล้วสิ ตระกูลที่มีอำนาจที่สุดในประเทศใช่ว่าจะเห็นกันได้ง่ายๆเสียเมื่อไหร่ล่ะ" เหอะ!ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ นี่ลืมเรื่องที่ตัวเองโดนโยนลงน้ำทะเลจนเกือบจมน้ำตายไปแล้วหรือไง หางตาของถิรมนเหลือบไปเห็นนภสร ใบหน้าเธอพลันแดงก่ำสลับซีดเซียว เป็นเพราะยัยนั่น ที่ทำให้เธอก็ต้องอับอายขายขี้หน้า นภสรตรงดิ่งเข้ามาหาถิรมน แล้วดึงข้อมือเธอออกมาจากฝูงคน ถิรมนถูกดึงจนเจ็บแปลบเล็กน้อย อดที่จะตะคอกไม่ได้ว่า:"นภสร นี่เธอทำอะไรน่ะ บ้าไปแล้วหรือไง!" นภสรจ้องมองไปที่ถิรมนและเอ่ยขึ้นเสียงเย็นว่า:"ถิรมน เป็นเธอใช่ไหมที่เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของกชนิภา" เห็นสีหน้าของนภสรที่เต็มไปด้วยโทสะเหมือนจะกินหัวคนเข้าไปให้ได้ อารมณ์ของถิรมนก็เย็นลงทันที พร้อมปฏิเสธทันควันว่า:"เธอพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่อง!" ถิรมนตีหน้าซื่อเกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เธอพยายามจะดึงมือที่ทั้งแดงทั้งเจ็บออกจากการจับกุมของนภสร แต่อีกฝ่ายแรงเยอะเกินไป ทำให้ไม่ว่ายังไงก็ดึงออกมาไม่ได้ นภสรออกแรงบีบมากกว่าเดิม:"นี่เธอไม่รู้หรือไงว่ากชนิภาหายตัวไปน่ะ!" "ยัยนั่นหายตัวไปแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ นภสร เธออย่าคิดว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้เพียงเพราะเธอเป็น......."จู่ๆถิรมนก็ชะงักไป เธอมองไปรอบๆ แล้วกลืนคำพูดที่เหลือลงไปในคอทันที เธอเกือบเผลอหลุดปากเรื่องความสัมพันธ์ของกมลภูกับนภสรไปแล้ว "ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น เธออย่ามาใส่ร้ายคนดีนะ!" นภสรแค่นเสียงเย็น:"ถ้าเธอเป็นคนดี งั้นโลกนี้ก็คงไม่มีคนชั่วแล้วล่ะ ถิรมน ขอให้เรื่องของกชนิภาไม่เกี่ยวอะไรกับเธอจะดีที่สุด ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!" ถิรมนดื้อดึงไม่ยอมรับ เธอเองก็ไม่มีหลักฐานอะไรด้วย ด้วยสถานการณ์ตรงหน้าคงทำได้แค่ปล่อยยัยนั่นไปก่อน รอเธอหาหลักฐานมาพิสูจน์ว่าเป็นถิรมนก่อนค่อยมาสะสางหนี้กับเธอก็ยังไม่สาย ื.พูดเสร็จนภสรก็หันหลังเดินออกจากห้องสิบเจ็ดทันที พวกนักเรียนหญิงที่มีฐานะทางบ้านเทียบเคียงบ้านตุงคนาครเริ่มส่งเสียงซุบซิบวิจารย์กันไปมา "นภสรนี่ตั้งแต่คบกับภากรที่เป็นเดือนโรงเรียนก็ทำตัวกร่างขึ้นเยอะเลยว่าไหม ถึงขั้นขนาดถิรมนก็ก็ยังไม่อยู่ในสายตาเธอเลย" "นั่นสิ ตอนนี้ถึงขั้นกล้าขู่ถิรมนแล้วนะ" "เห้อ ก็นะ ถึงแม้ว่าบ้านตุงคนาครจะมีบ้านธัญญขันธ์หนุนหลังไว้ แต่ยังไงก็ไม่ใช่ผู้นำตระกูลอยู่ดี จะไปมีอำนาจเทียบได้ซะที่ไหนล่ะ ไม่แน่ถ้าสักวันบ้านตุงคนาครเกิดวิกฤติจริงๆ บ้านธัญญขันธ์อาจจะไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเลยก็ได้" "อีกไม่นานถิรมนคงต้องแพ้ให้กับนภสรแน่ๆ" ถิรมนที่ยืนอยู่ที่เดิมรู้สึกโกรธจนเหมือนภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุ นี่ขนาดแค่คิดกันไปเองนะว่านภสรคบกับภากรอยู่ก็ยกยอกันขนาดนี้ ถ้าทุกคนรู้ว่าจริงๆแล้วคนที่นภสรคบด้วยคือกมลภูแล้วล่ะก็..... นภสรไม่ต้องถูกสรรเสริญเป็นเทพธิดาเลยล่ะ! พอดิบพอดีกับตอนนี้ที่เธอทำอะไรนภสรไม่ได้เสียจริง แล้วยังจะเรื่องกชนิภาอีก วันก่อนที่เธอรู้ว่านภสรเป็นใคร เธอก็ปล่อยตัวยัยนั่นไปทันที แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรจนป่านนี้ยัยนั่นก็ยังไม่กลับไปสักที ถิรมนเลี่ยงที่จะออกไปไม่ได้ เธอมาหยุดอยู่ที่ซอกตึกลับตาคน แล้วกดโทรหาบอดี้การ์ดที่เธอส่งไปวันนั้นอีกครั้ง เพื่อจะให้แน่ใจว่าเขาได้ปล่อยคนไปแล้วจริงๆ ดีละ ปล่อยไปแล้วก็ดี ขอแค่ตอนนี้คนไม่ได้อยู่ในมือเธอก็พอแล้ว ส่วนชีวิตยัยนั่นจะเป็นตายร้ายดียังไงต่อจากนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ! นภสรไม่ได้ความคืบหน้าอะไรจากปากของถิรมน แล้วโทรศัพท์ของกชนิภาก็อยู่ในโหมดปิดเครื่องจนตามตำแหน่งไม่ได้อีก ช่วยไม่ได้ คืนนี้คงต้องไปที่ห้องข้อมูลแฮคเข้าระบบรักษาความปลอดภัยแถวโรงเรียนและบ้านกชนิภาเพื่อตามหาเบาะแสซะแล้ว "วางใจเถอะน่านภสร การที่ไม่ได้อะไรกลับมาเนี่ยแหละเป็นข่าวที่ดีที่สุด กชนิภาเองก็ดูจะฉลาดด้วย ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก!"ภูรีพูดปลอบนภสร ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ จากที่ได้พูดคุยเเละรู้จักกับกชนิภา นภสรชอบเเละสนใจสาวน้อยคนนั้นจริงๆ เพราะกชนิภามีหลายอย่างคล้ายกับตัวเธอในอดีตมาก "นภสร ทำไมฉันรู้สึกว่าถิรมนถึงเริ่มกลัวเธออ่ะ แต่ก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้นี่"จู่ๆภูรีก็รู้สึกตื่นเต้น "ใช่เหรอ"นภสรกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย ถ้าถิรมนกลัวเธอจริงๆ ก็ต้องบอกเธอเรื่องกชนิภาสิ เซ้นต์เธอมันกำลังบอกเธอว่า เรื้องนี้ต้องเกี่ยวข้องถิรมนแน่ๆ! ภูรียิ้มแล้วพูดเองเออเองว่า:"ว่าแล้วเชียว ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องคบกับภากรอยู่แน่ๆ ขนาดนี้ตอนนี้ถิรมนยังต้องกลัวเธอเลย เห็นท่าทางที่ยัยนั่นหัวร้อนเเต่ต้องกลั้นอารมณ์ไว้สุดขีดแล้วสะใจจริงๆเลย!" "เธอเคยมีเรื่องกับถิรมนเหรอ"นภสรถาม "ก็ไม่ใช่หรอก ฉันก็แค่รู้สึกไม่ชอบที่ยัยนั่นชอบทำตัวอวดดีน่ะ"ภูรีเป็นคนพูดตรงไปตรงมาเสมอ จู่ๆนภสรก็ชะงึก แล้วมองหน้าภูรีด้วยสีหน้าจริงจัง ภูรีทำหน้างึนงง ทำไมจู่นภสรถึงจริงจังขึ้นมาล่ะ:"เป็นอะไรไปหรือเปล่า"