ตอนที่ 46 แอบหนีออกไป

ต๭นที่ 46 แอบหนีออกไป นภสรกำมือถือไว้แน่น มีหลักฐานเป็นคลิปวิดิโออยู่ในมือขนาดนี้ ดูซิว่ายัยถิรมนจะปฏิเสธยังไงอีก แม้ว่ากมลภูจะกำลังพูดคุยกับโยธิน แต่หางตาก็ทันสังเกตถึงท่าทางพิรุธของหญิงสาวข้างตัว นภสรจมอยู่แต่กับความคิดตัวเอง จนไม่ทันสังเกตถึงสายตาดุจนกเหยี่ยวของชายทั้งสองที่กำลังมองมายังเธอ วันนี้เธอเพิ่งไปหาถิรมนมาเอง ถ้าเกิดยัยนั่นเกิดนึกคึกเอาอารมณ์ไปลงที่กชนิภาล่ะจะทำยังไง ช้าไปวันหนึ่งก็เท่ากับเข้าใกล้อันตรายมากขึ้นอีกด้วย คิดไปคิดมา นภสรจึงตัดสินใจจะแอบย่องออกไปหาคนที่บ้านตุงคนาคร ดวงตากลมโตแอบเหลือบไปดูกมลภูที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอควรบอกเขาดีไหม แต่ถ้าพูดแล้วกมลภูห้ามไม่ให้เธอไปจะทำยังไง เพราะนอกจากตัวเธอเองแล้ว คุณเก้าก็ไม่เคยสนใจไยดีคนอื่นอีกเลย คิดไปมาอีกสามตลบ นภสรก็ตัดสินใจว่าจะไม่บอกกมลภูดีกว่า แอบย่องออกไปนั่นแหละดีที่สุด โอเค งั้นก็ตามนี้แหละ! นภสรเอามือถือใส่ในกระเป๋า แล้วลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ เธอฉีกยิ้มหวาน:"คุณเก้า ฉันอิ่มแล้ว เดี๋ยวฉันขอไปเดินเล่นที่สวนก่อนนะ กินให้อร่อยนะคะ" พูดเสร็จ เธอก็ยังไม่ลืมรินไวน์แดงให้กมลภูและโยธิน เธออดรินให้เต็มแก้วไม่ได้ ไวน์ขวดละเกือบล้านจึงถูกรินหมดจนเหลือไม่ถึงครึ่งขวดภายในไม่ถึงพริบตา รินไวน์เสร็จ นภสรก็พูดอย่างร่าเริงว่า:"คุณเก้า คุณโยธิน ดื่มเยอะๆเลยนะ" พวกคนใช้ที่ยืนอยู่อีกข้างมองนภสรอย่างอึ้งทึ่ง ใครเขารินไวน์เต็มแก้วแบบนี้กัน! คุณหนูก็ละเลยเกินไปเสียจริง คุณเก้าจะไปดื่มได้ยังไงกัน หลังจากที่ออกมาจากห้องอาหาร นภสรก็ขึ้นไปห้องนอนตัวเองที่อยู่ชั้นสามทันที เพื่อจะไปเตรียมการสำหรับคืนนี้ โยธินมองดูไวน์ที่ถูกรินจนเกือบล้นแก้ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อว่า:"คุณเก้า ทำไมผมถึงรู้สึกสาวน้อยคนนั้นจะไปก่อเรื่องอะไรอีกแล้วล่ะเนี่ย" ถ้าโยธินดูออก งั้นกมลภูก็ต้องรู้แจ่มแจ้งอยู่แล้ว ชายหนุ่มยกยิ้มทรงเสน่ห์ขึ้นที่มุมปาก สายตาคู่คมพลันจับจ้องไปที่แก้วไวน์ตรงหน้าด้วยแววตาที่อธิบายยาก ภายใต้ความอึ้งของโยธินและคนใช้ กมลภูยกแก้วไวน์ที่ถูกรินจนเกือบเต็มขึ้นจิบด้วยท่าทางสง่า แล้วจึงเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบว่า:"คงให้เป็นแค่ดอกไม้ในเรือนกระจกไม่ได้หรอกนะ" ดอกไม้ในเรือนกระจก ที่พูดมานี่แน่ใจนะว่าไม่ได้พูดผิด ดอกไม้ในเรือนกระจกที่สามารถจัดการบอดี้การ์ดหุ่นล่ำได้เป็นสิบๆคนเนี่ยนะ! สามารถแฮคระบบรักษาความปลอดภัยของ club beautiful world ได้ ไหนจะไวรัสในโรงเรียนผู้ดีที่ดีที่สุดอีก โยธินมองไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่กำลังจะสูญเสียความเป็นตัวเองเพราะผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งด้วยสายตาแปลกใจ เขาสงสัยเสียจริงว่าเรือนกระจกกับดอกไม้ที่ว่าเนี่ยมันเป็นยังไง กมลภูเหลือบมองแก้วไวน์ของโยธิน แล้วพูดว่า:"ดื่มไวน์ให้หมดซะ!" โยธินมองไปที่แก้วไวน์ที่ถูกตั้งวางบนโต๊ะแวบหนึ่ง เขายกขึ้น พลางคิดในใจว่า นี่ถึงขนาดเริ่มมีความคิดที่จะไม่สิ้นเปลืองเลยหรือไง พวกคนใช้ที่อยู่อีกข้างก็รู้สึกตะลึงไม่แพ้กัน คุณเก้าเป็นคนใส่ใจรายละเอียดมาก ปกติคนใช้ที่เข้ามาทำงานใหม่ๆ ถ้าจัดวางจานช้อนส้อมผิดไปนิดเดียว คุณเก้าก็จะโกรธและอารมณ์เสียทันที แต่วันนี้กับไวน์ที่ถูกรินจนเกือบเต็มแก้วอย่างกับนมวัวคุณเก้าไม่เพียงแค่ดื่มเอง ยังบังคับให้คุณโยธินดื่มจนหมดแก้วอีกด้วย กมลภูพูดขึ้นอีกว่า:"อุตส่าห์รินไว้ให้ อย่าสิ้นเปลืองเด็ดขาด!" เห้ย!โยธินแทบพุ่งไวน์ออกมา ต้องขนาดนี้เลยหรือไง กับแค่นภสรรินไวน์ให้เขาเนี่ย นภสรเปลี่ยนชุดแนบเนื้อสีดำ เธอเอากระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์ออกมา แล้วไม่ลืมหยิบปืนสีเงินที่อยู่ในลิ้นชักบนหัวเตียงพกไปอีกด้วย จากนั้นก็แอบย่องขึ้นไปดาดฟ้า เธอขึ้นลิฟต์ไม่ได้ ไม่งั้นโป๊ะแตกแน่ เมื่อถึงดาดฟ้าแล้ว นภสรมองไปที่ท้องฟ้า คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่เธอต้องมาปีนกำแพงแบบนี้ มองจากดาดฟ้าลงมาข้างล่างแล้ว ก็สูงใช่ย่อยเลย สายตานภสรพลันเหลือบไปเห็นตรงมุมตึกที่มีเฮลิคอปเตอร์สองลำถูกจอดไว้ พลางคิดว่าเธอควรจะหาเวลาไปเรียนขับเครื่องบินจะดีไหมนะ เวลากระชั้นชิดมาก เธอต้องกลับมาก่อนที่กมลภูจะรู้อีกด้วย นภสรเอาวงแหวนสีดำออกมาแล้วกดปุ่ม วัตถุสีเงินที่มีปลายแหลมคมเด้งออกมาเกาะไปที่ผนังทันที นภสรจับไปที่วงแหวนสีดำแล้วกระโดดลงจากตึกทันที ............ ณ บ้านตุงคนาคร นภสรเข้าๆออกๆตามหายังไงก็ไม่เจอตัวกชนิภา ยัยถิรมนซ่อนเธอไว้ที่ไหนกันแน่ นภสรไม่อยากกลับไปมือเปล่าแบบนี้ เธอจึงแอบบุกเข้าห้องถิรมนทางหน้าต่าง ถิรมนปิดตานอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่หลับ เป็นยัยนภสรตัวดีแท้ๆที่ทำให้ช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ดีจนนอนไม่ค่อยหลับ โธ่เว้ย! จู่ๆถิรมนลืมตาขึ้นทันทีเมื่อเธอรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เห็นเพียงปากกระบอกปืนที่กำลังจ่ออยู่กลางหน้าตัวเอง ถิรมนตกใจจนอุทานออกมาพร้อมตกลงจากเตียงล้มลงที่พื้น จากนั้นจึงจะมองหน้าเจ้าของปืนชัดเจน แล้วถึงรู้ว่าเป็นนภสรนั่นเอง "นภสร เธอทำอะไรน่ะ"ถิรมนพูดเสียงสั่น คิดไม่ถึงเลยว่านภสรจะใจเด็ดขนาดถึงกับกล้าบุกเข้ามาบ้านเธอ แถมยังเอาปืนมาจ่อหน้าเธอด้วย นภสรเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าถิรมน เธอเอ่ยถามเสียงเย็นพร้อมกับปืนที่กำลังจ่อไปที่ขมับของถิรมน:"ถิรมน ฉันจะถามเธออีกครั้ง กชนิภาอยู่ไหนกันแน่" ถิรมนเป็นถึงคุณหนูบ้านตุงคนาคร เธอเคยเห็นปืนเป็นเรื่องปกติ และไม่เคยคิดเลยว่าซักวันตัวเองจะโดนปืนจ่อหัวแบบนี้ เธอตกใจจนตัวสั่นเทา แต่ก็ยังปากแข็งว่า:"ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่รู้ เธออย่ามาทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้นะนภสร" "เหอะ!ไม่รู้งั้นเหรอ"นภสรแค่เสียง เธอล้วงมือถือออกมาเปิดวิดิโอ แล้วยื่นมาให้ถิรมนดู พร้อมถามขึ้นอีกว่า:"งั้นแปลว่าบอดี้การ์ดของเธอมาลักพาตัวกชนิภาที่โรงเรียนเองหรือไง" ทันใดนั้น นอกประตูก็มีเสียงดังขึ้น น่าจะเป็นเพราะเสียงกรี๊ดของถิรมนเมื่อกี้ที่ทำให้คนในบ้านตุงคนาครแตกตื่น นภสรยังคงไม่ขยับไปไหน แม้ว่าพวกเขาจะมาก็ช่างเถอะ ยังไงคืนนี้เธอก็ต้องบีบให้ถิรมนยอมปล่อยกชนิภาออกมาให้ได้ เสียงฝีเท้านอกประตูยิ่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ต่อจากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น:"มน เป็นอะไรไปหรือเปล่า" "พ่อ พ่อคะ ช่วยหนูด้วย มีคนจะมาฆ่าหนู!"ถิรมนร้องตะโกนอย่างฟูมฟาย เสียงรีบร้อนของชายวัยกลางคนดังขึ้นทันทีว่า:"ไปเอากุญแจมาเดี๋ยวนี้!" นภสรกระชากและบีบแขนข้างขวาของถิรมนมาไขว้ไว้ข้างหลัง พร้อมขู่ว่า:"ถ้าเธอยังไม่ยอมบอกฉัน ฉันจะตัดแขนเธอออกเดี๋ยวนี้เลย เป็นคนพิการมันไม่ดีนักหรอกนะ! คิดให้ดีล่ะถิรมน!" ถิรมนเจ็บจนร้องหนักกว่าเดิม:"ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหนจริงๆนะ ฉันปล่อยไปตั้งนานแล้ว ยัยนั่นไม่ปรากฏตัวออกมาเอง" "ยังกล้าไม่พูดความจริงอีก!"นภสรออกแรงบิดอีกจนมีเสียงกร๊อบดังขึ้น ถิรมนกรีดร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดทันที ข้างนอกประตูแตกตื่นมากกว่าเดิม พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เพิ่มมากขึ้น ทันใดนั้นประตูก็ถูกไขออก ธนภพผู้เป็นพ่อของถิรมนและเหล่าบอดี้การ์ดบุกเข้ามาในห้องทันที "แกเป็นใคร ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้นะ!"ธนภพตะคอก แล้วออกคำสั่งกับกอดี้การ์ดว่า:"จับมันไว้เดี๋ยวนี้!" ด้วยตำแหน่งของธนภพที่ยังไม่มีสิทธิ์ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของบ้านธัญญขันธ์ เขาจึงไม่เคยเห็นและรู้จักนภสรเป็นธรรมดา นภสรจ่อปืนไปที่หัวของถิรมนอีกครั้ง พร้อมตะโกนว่า:"อย่าขยับ!"