ตอนที่ 47 ยังเร็วไปที่จะดีใจ

ต๭นที่ 47 ยังเร็วไปที่จะดีใจ ธรภพรีบห้ามบอดี้การ์ด:"อย่าขยับ ห้ามขยับเด็ดขาด! ใจเย็นนะแม่หนู อย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่ามเลยนะ เธออยากได้เท่าไหร่ก็บอกมาเลย จะเอาเงินสดหรือโอนบัญชีก็ได้หมดเลย!"นภสรแค่นเสียงเย็น:"เงินงั้นเหรอ เก็บไว้ใช้เองเถอะค่ะคุณธนภพ เพราะเหมือนว่าสถานการณ์การเงินบ้านตุงคนาครก็ไม่ค่อยจะดีนักนี่!"เธอหันไปมองถิรมน และพูดขึ้นว่า:"ถิรมน ตกลงเธอจะไม่ส่งตัวกชนิภามาให้ฉันใช่ไหม" สิ้นเสี้ยง น้ำเสียงปนความสงสัยของธนภพก็ดังขึ้นว่า:"กชนิภาเหรอ ใครน่ะ" ชายวัยกลางพลันรู้สึกว่าเรื่องราวทั้งหมดเหมือนจะไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคิดซะเเล้ว หญิงสาวตรงหน้าแม้จะดูอายุน้อยและไม่มีที่มาที่ไป แต่กลับดูเหมือนจะรู้เรื่องของบ้านตุงคนาครอยู่ไม่น้อย ธนภพมองไปที่ลูกสาวตัวเอง และเอ่ยถามว่า:"มน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่" เขารู้ดีว่าลูกสาวคนเล็กของเขานั้นเอาแต่ใจและชอบสร้างปัญหามากแค่ไหน หรือว่าครั้งนี้เธอจะไปมีเรื่องกับผู้ดีคนไหนมาอีกแล้ว ถึงแม้บ้านตุงคนาครจะไม่ได้เป็นตระกูลใหญ่ แต่ตั้งแต่ที่หมั้นหมายกับบ้านธัญญขันธ์ ก็มีคนไม่น้อยเหมือนกันที่ยำเกรงบ้านตุงคนาคร กล้าบุกเข้าบ้านตุงคนาครเเบบนี้ โดยที่ไม่มีใครรู้ตัวอีกนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำกันได้ง่ายๆนัก "หนูไม่รู้!"ถิรมนนั่งคุกเข่าพูดสะอึกสะอื้นบนพื้นว่า:"หนูไม่รู้จริงๆ พ่อคะช่วยหนูด้วย!ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้ว!" ท่าทางฟูมฟายของถิรมนเองก็เหมือนจะไม่ได้พูดโกหก แต่นภสรยังคงถือไพ่เหนือกว่า เเถมไม่รู้ด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหน คงจะให้ชีวิตของถิรมนมาแขวนบนเส้นด้ายเล่นๆแบบนี้ไม่ได้ จึงทำได้แค่พูดประนีประนอมต่ออย่างไม่มีทางเลือกว่า:"ยัยหนู เธอมาหาใครกันแน่ ลูกสาวฉันเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น เธอเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า" นภสรมองไปที่ธนภพ และเอ่ยเสียงเย็นว่า:"ฉันก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าลูกสาวคุณเป็นแค่เด็กม.ปลายธรรมดา แถมพวกฉันยังเรียนที่เดียวกันอีกต่าวหาก ลูกสาวคุณสั่งให้บอดี้การ์ดบ้านคุณลักพาตัวนักเรียนหญิงคนหนึ่งไป หลักฐานก็มัดตัวขนาดนี้ยังไม่ยอมรับอีก" พูดเสร็จ เธอก็โยนมือถือไปให้ธนภพ ธนภพกดดูวิดิโอในมือถือ พลันขมวดคิ้ว เขาต้องจำหน้าบอดี้การ์ดบ้านตัวเองได้อยู่แล้ว เขาพูดเสียงลอดไรฟันว่า:"มน เอาคนไปไว้ไหน รีบปล่อยเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ!" ถิรมนรู้ตัวว่าปิดบังไม่ได้อีกต่อไป จึงยอมรับอย่างไม่มีทางเลือกว่า:"หนูไม่รู้จริงๆนะ หนูสั่งคนไปลักพาตัวมันมาก็จริง แต่ว่าตั้งแต่กลับมาจากงานเลี้ยงคุณชายสาม หนูก็สั่งให้คนปล่อยตัวมันไปแล้ว หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมอยู่ๆมันถึงได้หายตัวไป!" สิ้นเสียง นภสรก็พลันแปลกใจ ถิรมนก็ดูเหมือนกำลังจะพูดเรื่องจริงซะด้วย แต่ถ้าถิรมนปล่อยไปจริง แล้วกชนิภาไปอยู่ไหนล่ะ "กัปตัน เอ็งออกมาเดี๋ยวนี้!"ธนภพพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง หนึ่งในบอดี้การ์ดออกมาจากกลุ่มคน และบอดี้การ์ดคนนี้ก็คือคนที่ลักพาตัวกชนิภาในวันนั้นนั่นเอง "บอกข้ามาซะ ว่าตอนนี้คนไปอยู่ไหน"ธนภพถามเสียงดัง บอดี้การ์ดตอบอย่างกล้าๆกลัวๆว่า:"นายท่าน ผมปล่อยคนไปแล้วจริงๆ กับมือของผมเองด้วย ผมมั่นใจว่าไม่น่าผิดพลาดตรงไหน และก็ไม่ทราบด้วยว่าจู่ๆเด็กคนนั้นหายตัวไปได้ยังไง" ธนภพมองไปยังนภสรและพูดว่า:"ยัยหนู เห็นหรือยังว่าเขาปล่อยแม่หนูคนนั้นไปจริงๆ ไม่งั้น เธอก็ลองไปหาที่อื่นดูอีกทีเถอะ" "ถึงพวกคุณจะปล่อยคนไปแล้ว แต่คนหายไปทั้งคน และต้นเหตุก็มาจากพวกคุณ ยังไงบ้านตุงคนาครก็ต้องรับผิดชอบ"นภสรพูดกวาดสายตาเย็นเฉียบกวาดมองไปที่ทุกคน เธอหยุดมองที่ถิรมนและพูดว่า:"ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับกชนิภาแล้วล่ะก็ ถิรมน ฉันจะมาจัดการเธอแน่! ไม่ใช่แค่เธอ แต่รวมทั้งบ้านตุงคนาครทั้งหมดนี่แหละ!" คำพูดพวกนี้ทำให้ธนภพหน้ากระตุกไปเล็กน้อย จากที่อยู่วงการธุรกิจมานานนับหลายปี ธนภพต้องดูออกอยู่แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ไก่กาแน่ แต่บ้านตุงคนาครของเขาเองก็มีบ้านธัญญขันธ์หนุนหลังไว้อยู่เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าใครอยากจะทำอะไรก็ได้! จะยอมมามาขายขี้หน้าเพราะเด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้าได้ยังไง！ ธนภพพูดต่ออีกว่า:"เหอะ!ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงซะแล้วยัยหนู ได้ใจใหญ่เลยนะ แหกตาดูหน่อยว่าที่นี่ที่ไหน จะมาพูดโวที่นี่ดวงต้องแข็งไว้ก่อนนะ!" นภสรหลุดขำ:"ฉันพูดโวหรือไม่ได้พูดโว ลูกสาวคุณนั่นเเหละรู้ดีที่สุด!"เธอพูดพลางเหลือบมองถิรมนที่กลัวจนเเทบขดตัว "ก่อนวันพรุ่งนี้ ถ้าฉันยังไม่เห็นคนที่ฉันตามหาอยู่ ก็อย่าหาว่าฉันไม่ปรานีก็แล้วกัน!"นภสรพูดเสร็จก็เก็บปืน พลันเดินออกไปจากฝูงคน ลูกสาวเธอก้าวร้าวขนาดนี้ ธนภพไม่กล้ามั่นใจในตัวเองมากนัก เขาเดินไปหาถิรมนและเอ่ยถามว่า:"ยัยหนูนั่นเป็นใครกันแน่" ถิรมนปิดปากเงียบไม่กล้าพูด "พูด!"ธนภพตะคอกเสียงดัง ถิรมนจึงจะพูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า:"ก็เป็นผู้หญิงที่อยู่กับคุณเก้าไง" สิ้นเสียง หน้าธนภพพลันฉายแววเหยเกทันที เขาเกรงว่าตัวเองจะฟังผิด ชี้ไปที่ถิรมนด้วยนิ้วที่สั่นเทาว่า:"วะว่าไงนะ!" ถิรมนรู้อย่างแจ่มแจ้งว่าตัวเองได้ก่อเรื่องไปแล้ว เธอพูดสะอึกสะอื้นแล้ว:"ก็คนที่เขาลือกันว่าเป็นผู้หญิงของคุณเก้าไง" ธนภพหน้าซีดเผือดทันที:"ใช่ผู้หญิงที่ไปร่วมงานหมั้นกับคุณเก้าไหม" "อืม"ถิรมนพยักหน้า "ฟังให้ดี!"ธนภพออกคำสั่งเสียงดังกับบอดี้การ์ดทันทีว่า:"พวกเอ็งทุกคนออกไปตามหาเด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้เลย!ถ้าหาไม่เจอข้าเอาพวกเอ็งตายทุกคนแน่!" ธนภพคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคนที่ถิรมนไปมีปัญหาด้วยจะเป็นผู้หญิงของกมลภู ถึงว่าตอนที่เกิดเรื่องขึ้นที่บ้านตุงคนาคร บ้านธัญญขันธ์ไม่สนใจไยดีเลย ก็ว่าทำไมวันที่กลับมาจากงานเลี้ยงถึงมีสภาพแบบนั้น ที่แท้ก็ไปก่อเรื่องให้คุณเก้านี่เอง คราวนี้ได้ตายจริงๆแน่! ถ้าหาตัวเด็กคนนั้นไม่เจอจริงๆ ยังไม่ต้องพูดถึงหรอกว่าบ้านตุงคนาครจะผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้ไหม จะอยู่รอดต่อไปได้หรือเปล่ายังต้องคิดหนักเลย นิมมานแต่งงานกับคนในบ้านธัญญขันธ์แล้วยังไงล่ะ สุดท้ายก็ไม่มีอำนาจในการตัดสินใจอะไรอยู่ดี!ก็แค่มีสมบัติอยู่ในกำมือเล็กน้อยเท่านั้นเอง คนที่มีอำนาจและสูงศักดิ์ที่สุดยังไงก็เป็นกมลภู ซึ่งเขาเป็นบุคคลที่ห้ามทำให้ขุ่นเคืองเป็นอันขาด ธนภพเหลือบไปมองถิรมนที่นั่งอยู่บนพื้น แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งหน่ายทั้งเคือง ภายในพริบตาเดียว บ้านตุงคนาครก็ตกอยู่ภายใต้ความโกลาหล ส่วนนภสรก็เดินออกจากคฤหาสน์ต์บ้านตุงคนาคร ณ ห้องสมุดที่เอ.เค กมลภูนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำประดุจพระราชา สายตากำลังจับจ้องไปที่จออันใหญ่บนผนัง บนจอปรากฏหน้าของเขมทัตที่กำลังรายงานสดกับกมลภู:"คุณเก้า คุณนภสรไปก่อความวุ่นวายเพื่อตามหาใครบางคนที่บ้านตุงคนาครมา ตอนนี้กลับมาแล้ว แต่ว่าคนที่คุณหนูตามหาอยู่ท่าจะหาไม่เจอ" "เข้าใจแล้ว"สายตาคู่คมของกมลภูทอดมองไปที่นอกหน้าต่าง ริมฝีปากบางพลางยกยิ้มขึ้น เขมทัตวางสายเฟสไทม์แล้วเปลี่ยนหน้าจอไปที่มุมหนึ่งของเอ.เค ในจอพลันปรากฏนภสรที่กำลังโหนขึ้นดาดฟ้า แล้วเดินลงไปจากที่นั่นอย่างลับๆล่อๆ สายตาเจ้าเล่ห์ของกมลภูจับจ้องไปที่หญิงสาวร่างบาง พลางชื่นชมฝีมือของเธอไปด้วย หลังจากที่นภสรกลับมาถึงที่ชั้นสาม พอเห็นว่าไม่มีคนก็โล่งใจ ยังดีที่ไม่มีใครรู้ และกะว่าจะกลับห้องอย่างสบายใจเฉิบ "นภสร!"จู่ๆเสียงเย็นเยียบดังขึ้น แม้เจ้า!ตกใจจนหัวใจเเทบวาย นภสรเผลอเกร็งตัว จากที่เมื่อกี้ยังแอบดีใจที่ไม่มีใครรู้ ไม่ทันไร เสียงของจอมมารก็ดังขึ้นในบรรยากาศที่เงียบงันทันที ยังเร็วไปที่จะดีใจจริงๆด้วยสินะ