ตอนที่ 48 นักแสดงยอดเยี่ยม

ต๭นที่ 48 นักแสดงยอดเยี่ยม นภสรใช้ความคิดอย่างหนักในเวลาจำกัด จู่ๆเธอก็นึกอะไรขึ้นได้พลางปิดตาแล้วเดินไปมามั่วซั่ว หญิงสาวเผลอชนกับแผ่นอกกว้างของกมลภู ชายหนุ่มโอบกอดเธอ สายตานุ่มลึกพลางฉายแววอ่อนโยน ก็ยังคิดได้นะ ที่แกล้งทำเป็นหลับละเมอ นภสรปิดตาแน่น แสร้งทำเป็นหลับสนิท พลันรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนริมฝีปากเธอถูกประทับด้วยกลีบปากของอีกคน กระทั่งอีกฝ่ายถอนจูบออกไปแล้ว นภสรก็ยังคงปิดตาแน่น ยังไงเธอก็จะต้องเนียนหลับละเมอจนถึงที่สุดให้ได้ กมลภูแอบอมยิ้ม พลางคิดว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเเกล้งทำเเบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่กัน แล้วเขาก็ก้มลงจูบเธออีก นภสรใจกระตุก อ้าว ทำไมถึงทำอีกอ่ะ ไม่ใช่ว่าควรจะอุ้มเธอกลับไปนอนหรอกเหรอ เดี๋ยว!มือของคุณเก้ามัน.....อ้ากกกก!โรคจิต! ในที่สุดเธอก็แสร้งไม่ได้อีกต่อไป นภสรค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วแกล้งตีหน้าซื่อมองไปรอบๆอย่างงึนงง:"คุณเก้า ฉันมาอยู่นี่ได้ไง เมื่อกี้ฉันยังนอนอยู่เลยนี่" สายตานุ่มลึกชายหนุ่มเผยแววเอ็นดู ก็ยังเนียนใช้ได้เลยนี่ กมลภูแกล้งตีสีหน้าเครียด แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า:"นอนงั้นเหรอ ดูเหมือนว่าเธอจะหลับละเมอนะ" นภสรขดตัวอยู่ในอ้อมอกของกมลภู เธอมองหน้าที่ตึงเครียดของชายหนุ่ม แล้วเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตากลมใสจับจ้องไปที่กมลภู พลางพยักหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ "ฝันถึงอะไรล่ะ"กมลภูถามขึ้นอย่างราบเรียบ "ฝันว่าดึกมากแล้วแต่ฉันยังไม่นอน แล้วคุณเก้าก็เลยไล่ให้ฉันรีบไปเข้านอน"นภสรแอบได้ใจ คำตอบนี้ดูฉลาดเฉียบคมเสียจริง คุณเก้าน่าจะรู้ตัวนะว่าควรปล่อยเธอไปนอนได้แล้ว สายตาที่ชี้ขึ้นของชายหนุ่มฉายแววอธิบายยาก จดจ้องไปที่สาวน้อยที่อยู่ในอ้อมอก มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย พลันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเล่ห์ร้ายและยั่วยวนว่า:"งั้นเหรอ แน่ใจนะว่าไม่ได้หลับละเมอไปบ้านตุงคนาครน่ะ!" พูดจบ กระบอกปืนสีเงินที่เธอซ่อนไว้กับตัวก็ไปอยู่ในมือของชายหนุ่ม เธอมองหน้าของกมลภู แล้วเหลือบไปที่ปืนสีเงินที่อยู่ในมือเขา นภสรกลืนน้ำลายลงคอ คุณเก้าต้องรู้แล้วแน่ๆ ไม่มีอะไรปิดบังผู้ชายคนนี้ได้จริงๆด้วย เธอแอบหงอย เมื่อกี้เธออุตส่าห์ใช้ความคิดและพยายามมากแค่ไหน ถูกฉวยโอกาสไม่พอ สุดท้ายต้องมาจำใจยอมรับอีก นภสรทำหน้าตึง สายตาแวววับอ้อนวอนมองไปที่ใบหน้าไร้ที่ติที่อยู่เบื้องหน้า เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบาว่า:"ถ้าฉันยอมรับแต่โดยดีแล้วอนุโลมให้หน่อยได้ไหม" "ไม่ได้!" นภสรหน้าหงอยและบึ้งตึงลงกว่าเดิม ปฏิเสธเด็ดขาดไปไหม ช่างเถอะ ไม่สนแล้ว เธอจำใจอธิบายว่า:"ฉันไปช่วยคนมา เป็นเพื่อนฉันเอง เธอถูกถิรมนจับตัวไป ที่ถิรมนจับตัวเธอไปส่วนหนึ่งมันก็เกี่ยวกับฉันด้วย ไม่ว่ายังไง ฉันก็เลยต้องช่วยเธอให้ได้!" "เรื่องพวกนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!"กมลภูพูดเสียงเย็น นภสรเข้าใจ ว่าคนที่อยู่บนจุดสูงอย่างกมลภูไม่เเยเเสเรื่องพวกนี้หรอก แต่เธอก็ยังพูดต่ออีกอย่างไม่ยอมแพ้ว่า:"คุณเก้า คนที่สูงส่งแบบคุณเก้าไม่เข้าใจหรอก ว่าความรู้สึกที่โดนคนอื่นกลั่นแกล้งเหยียบย่ำมันเป็นยังไง กชนิภาเป็นเด็กที่ดีมาก เธอควรจะมีชีวิตที่รุ่งและสดใส เธอไม่ควรถูกคนอื่นมาเหยียบย่ำแบบนี้ ยิ่งไม่ควรมาเกิดเรื่องเพราะฉันด้วย!" "คนที่เป็นฝ่ายถูกคนอื่นเหยียบย่ำคือคนอ่อนแอ" "เเล้วใครอยากจะยอมอ่อนแอถ้าแข็งแกร่งพอล่ะ ทรัพย์สินอำนาจไม่ใช่ว่าใครๆจะมีก็ได้ ก็เหมือนฉันกับคุณ ไม่ว่าซักวันฉันจะแข็งแกร่งขึ้นขนาดไหน แต่ยังไงก็ไม่มีวันเอาชนะคุณอยู่ดี!" "ถ้าคุณไม่ปล่อยมือไป ฉันก็ไม่มีวันหนีจากคุณได้!" สายตาคู่คมของชายหนุ่มจ้องมองไปที่นภสร น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นว่า:"แล้วเธอจะเลือกอะไร ระหว่างโดนตัดเส้นเอ็นกับโดนตีจนขาหัก" นภสร:"!!!" คำพูดโหดร้ายที่จู่ๆก็ออกมาจากปากและสีหน้าของชายหนุ่มไม่ติดแววล้อเล่นเลยสักนิด นภสรรู้สึกเหนื่อยใจและสิ้นหวัง เธอรู้แล้ว ว่าการที่คุยกับผู้ชายคนนี้ด้วยตรรกะเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ เธอจึงทำได้เพียงเปลี่ยนแผน ขดตัวเข้าหาอ้อมอกของชายหนุ่มและเอ่ยเสียงอ้อนวอนว่า:"ถ้าขาหักก็จะเป็นคนพิการไปเลยไม่ใช่หรือไง คุณเก้าคงไม่ชอบคนพิการหรอกจริงไหม" "ไม่เป็นไร รอวันไหนฉันอารมณ์ดีแล้วจะรักษาเธอเอง" "ถ้ารักษาไม่หายล่ะ?" "อันนี้เธอวางใจได้เลย ด้วยเทคโนโลยีทางการแพทย์ของเอ.เค ถึงขาเธอจะหักซักสิบครั้งก็ไม่ใข่ปัญหา ยังไงก็รักษาจนหายขาดได้แน่นอน" เอ.เคคือศูนย์รวมยอดนักฝีมือจริงๆด้วย นภสรอดคำนับไม่ได้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว นอกจากต้องตัดสินใจทำบางอย่าง หญิงสาวก้มหน้าลง นิ้วมือขาวผ่องเรียวสวยวาดไปมาบนแผ่นอกของกมลภู พลันพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆหวานๆเหมือนแมวว่า:"งั้นลงโทษแบบอื่นได้ไหม" "แบบไหน"กมลภูมองนภสรด้วยสายต่าเจ้าเล่ห์พลางแสร้งทำเป็นไม่รู้ นภสรหน้าแดงก่ำ:"ก็.....อันนั้นไง คุณก็....ทั้งๆที่รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร" สิ้นเสียง นภสรก็รู้สึกตัวเบาโหวง แล้วทั้งสองก็มาอยู่ในห้องนอนภายในพริบตาเดียว ผู้ชายคนนี้นี่ไม่รู้จักหักห้ามตัวเองเสียจริงเลย! นภสรที่อยู่ในห้องนอนเเล้วแม้ว่าจะได้เห็นความยอดมนุษย์ของกมลภูมาสองครั้งติดๆ แต่ก็ยังคงรู้สึกอัศจรรย์อยู่ดี "งั้นฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะ"พูดเสร็จ นภสรก็ออกมาจากอ้อมอกของกมลภูแล้ววิ่งตรงไปที่ห้องน้ำทันที 20นาทีผ่านไป นภสรใส่กระโปรงชุดนอนผ้าไหมเดินออกมาจากห้องน้ำ แผ่นหลังของกมลภูที่หันหน้าออกไปนอกหน้าต่างปรากฏแก่สายตา มองดูแผ่นหลังของชายหนุ่มที่แสนมีเสน่ห์ นภสรพลันรู้สึกว่าบางอย่างมันไม่ใช่ รู้สึกเหมือนตัวเองโดนหลอกยังไงก็ไม่รู้ เธอค่อยๆก้าวเดินไป พอถึงที่เตียง ชายหนุ่มก็มาอยู่ตรงหน้าเธอทันที ตอนนี้คุณเก้าแวบไปแวบมาต่อหน้าเธอโดยไม่คิดจะปิดบังอีกแล้ว เพียงแต่นภสรก็ยังไม่ชินอยู่ดี มองดูชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้า จู่ๆนภสรก็นึกย้อนไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้น คิดแล้วก็อดใจเต้นไม่ได้ เธอก้มหน้าลงอย่างเขินอาย พลางจับชายเสื้อของชายหนุ่มและพูดเสียงเบาว่า:"เบาหน่อยได้ไหมแล้วก็ทำแค่ครั้งเดียวได้ไหม ไม่งั้นพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหว....." เสียงของนภสรยิ่งพูดยิ่งเบา เธอรู้สึกอายจะตายอยู่แล้ว ตอนแรกเธอนึกว่าตัวเองจะไม่รอดเสียแล้ว แต่พอทั้งสองนอนลงบนเตียง กมลภูกลับไม่ทำอะไรเธออีกเลย เขาเพียงแค่กอดเธอนอนไว้อย่างนั้น คืนนี้นภสรเลยหลับไม่ค่อยสบายมากนัก จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อมั่นใจว่าไม่เกิดอะไรขึ้นจริงๆ นภสรแอบดีใจ ปนเหลือเชื่อเล็กน้อย ทั้งสองตื่นขึ้นมาจัดการตัวเองแล้วเตรียมตัวลงไปชั้นล่างกินอาหารเช้า นภสรอดถามกมลภูไม่ได้ว่า:"คุณเก้า จริงๆแล้วคุณไม่ได้โกรธใช่ไหม" "ก็ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว!"ชายหนุ่มตอบเสียงแข็ง "อ้าว"นภสรหน้าตึง พลางแปลกใจ "ทำไม เห็นหน้าเธอดูจะผิดหวังไม่น้อย หรือว่าตอนนี้เราจะ....."กมลภูดันนภสรติดกำแพง นิ้วมือเรียวยาวสัมผัสไหปลาร้าขาวผ่อง นภสรปฏิเสธทันควันว่า:"ไม่ใช่ ไม่เอา ฉันยังต้องไปโรงเรียนอีกนะ!" สายตาของชายหนุ่มเผยแววเล่ห์ร้าย พร้อมเอ่ยว่า:"วันนี้ติดไว้ก่อนก็แล้วกัน....."เขาหยุดไปสักพักพลันเอ่ยขึ้นต่อว่า:"ติดไว้สิบครั้ง!" อะไรนะ! นภสรอ้าปากค้าง พลันมองกมลภูเป็นไก่ตาแตก:"สะ....สิบครั้ง!" งั้นเธอเลือกให้ตีจนขาหักยังจะดีกว่าอีก "คุณเก้า ขอต่อรองหน่อยได้ไหม"นภสรน้ำตาแทบไหล "ไม่ได้!"กมลภูพูดอย่างเจ้าเล่ห์และเผด็จการ "งั้นก็ต้องแบ่งวัน วันเดียวไม่ได้เด็ดขาด"นภสรพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ กมลภูเหลือบมองเธอแวบหนึ่งพลันเปิดประตูออกจากห้องไป