ตอนที่ 50 ร่วมมือกันโกหก

ต๭นที่ 50 ร่วมมือกันโกหก เรื่องกชนิภาผ่านไปด้วยดี นภสรก็อดรู้สึกโล่งใจไม่ได้ ช่วงนี้ถิรมนเองก็ไม่ได้ทำอะไรตุกติกอีก เพียงแต่ว่าคนในโรงเรียนตอนนี้ต่างก็คิดว่าบ้านคชวงศ์และภากรเป็นคนหนุนหลังนภสรไปแล้ว นภสรรู้สึกหน่ายใจ นี่พวกเขาตาบอดกันหรือไง เธอนี่ทั้งเลี่ยงทั้งไม่ยุ่งอะไรกับภากร มันดูเหมือนเป็นแฟนกันตรงไหน ไม่ใช่แค่นี้ ยังมีบางคนด้วยซ้ำที่เริ่มเข้ามาตีสนิทหรือประจบประแจงเธอ แต่นภสรเกลียดคนที่เข้าหาเธอเพื่อหวังผลประโยชน์แบบนี้ที่สุดเลย จนในที่สุดก็ถึงวันศุกร์ หลังรับประทานอาหารเสร็จ นภสรก็ไปหาเขมทัตที่ห้องข้อมูล เธอยังติดใจและคาใจสิ่งประดิษฐ์ที่เขมทัตเพิ่งคิดค้นได้ไม่นานมานี้เอง คุณเก้าไม่อยู่ เธอก็ต้องว่างจนไม่มีอะไรจะทำ เธอเดินหาที่ห้องข้อมูลมาแทบจะครึ่งวัน ก็ไม่เห็นเงาของเขมทัตเลย นภสรเดินมาที่หน้าคอมฯของเขมทัต เธอสงสัยว่าช่วงนี้เขมทัตยุ่งหรือทำอะไรบ้าง เธอนั่งลงบนเก้าอี้หน้าคอมฯ รหัสผ่านถูดปลดออกอย่างง่ายดาย หญิงสาวเข้าเช็คประวัติการใช้งาน พลันสังเกตว่าเมื่อวานเขมทัตได้แฮคเข้าระบบของบ้านตุงคนาคร เวลาก็ตรงกับตอนที่เธอบุกเข้าบ้านหลังนั้นพอดี หมอนี่แอบช่วยเธอนี่เอง ถึงว่าทำไมถึงบุกเข้าที่นั่นได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น อืม สมกับเป็นอาจารย์ของเธอจริงๆ นภสรพลางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ แต่เมื่อวานเขมทัตติดต่อเฟสไทม์กับคุณเก้าด้วยนี่ เดี๋ยวนะ ไม่ใช่แน่ๆ มันตรงกับเวลาที่เธอออกจากเอ.เคพอดีเลยนี่ หรือว่าคุณเก้ารู้ว่าเธอจะไปช่วยคนตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ แถมยังให้เขมทัตสมทบช่วยเธอด้วย เธอเช็คประวัติการใช้งานของเขมทัตอย่างละเอียดอีกที ปรากฏว่าคุณเก้าสั่งให้เขมทัตช่วยเธอตลอดทางจริงๆด้วย ทั้งที่เขาอนุญาตแล้วแท้ๆ แต่ผู้ชายคนนี้กลับแสร้งทำมาเป็นสั่งสอนคาดโทษเธอหลังจากที่เธอกลับมาแล้วเนี่ยนะ นี่มันหลอกลวงกันชัดๆ! ทันใดนั้น จู่ๆเขมทัตก็เข้ามาในห้องพอดี นภสรทองมองไปที่เขมทัตด้วยสายตาที่เหมือนจะฆ่าคนให้ได้:"เขมทัต คุณร่วมมือกับคุณเก้ามาหลอกฉันได้ยังไง!" "ฉันไปหลอกเธอตอนไหน"เขมทัตทำหน้าแปลกใจ "ก็ที่เมื่อวานทั้งที่คุณเก้ารู้ว่าฉันจะแอบย่องออกไป แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไง แล้วยังให้คุณแอบช่วยฉันด้วยใช่ไหม ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนอ่ะ!" เขมทัตพูดด้วยท่าทางที่ช่วยไม่ได้ว่า:"ก็คุณเก้าไม่ให้ฉันบอกเธอนี่ แล้วฉันจะทำไรได้ คุณเก้าไม่ฆ่าฉันตายเลยล่ะ!"เขมทัตครุ่นคิด และพูดต่อว่า:"นภสร ฉันบอกเธอไปแต่แรกแล้วนี่ ว่าเธอไม่มีทางปิดบังอะไรกับคุณเก้าได้หรอก คราวหลังเธอก็อย่ามั่นใจในตัวเองมากเกินไปและลองดีอีกเลยนะ" "แต่ว่าจริงๆแล้วก็ไม่เป็นไรหรอก คุณเก้าเอ็นดูเธอขนาดนี้ คงไม่คิดจะลงโทษเธอจริงๆหรอก" ไม่ลงโทษเธองั้นเหรอ! นภสรจ้องเขมทัตอย่างเคียดแค้น ความหมายก็คือ:พูดผิดพูดใหม่ได้นะ! เขมทัตหยุดคิดและพูดขึ้นอีกว่า:"อ้อ เคยลงโทษอยู่นี่ ตอนนั้นที่เธอโดดฝึกซ้อม แล้วถูกคุณเก้าตีก้น แถมยังถูกขังในกรงด้วย.....อ้อ แล้วยังมีครั้งหนึ่งที่......." "หุบปาก!"นภสรพูดเสียงลอดไรฟัน สิ่งที่นภสรไม่อยากนึกถึงอีกก็คือเรื่องที่เคยโดนคุณเก้าตีก้นมาก่อนนี่แหละ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอไม่อายเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ มองดูหน้าของนภสรที่บึ้งตึง เขมทัตพูดอีกว่า:"จริงๆก็ยังดีนั่นแหละ เธอเคยเห็นกับตามาแล้วนี่ว่าคุณเก้าลงโทษคนตอนโกรธจริงๆยังไง" "งั้นก็ขอบคุณที่เตือนกันนะ เหอะ!" ........... นภสรกลับไปที่ตึกหลักอย่างเหนื่อยหอบ เธอเดินเข้าไปที่ห้องเรือนกระจก ผ้าห่มขนปุกปุยสีขาวที่อยู่บนเตียงดูนุ่มสบายเหลือเกิน นภสรเดินไปที่เตียง พลันหันหลังทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม พลางนึกขึ้นได้ถึงเข็มที่กชนิภาเคยให้เธอไว้ นภสรเอาออกมาจับเล่นที่มือตัวเอง เธอพึมพำกับตัวเองว่า:"กมลภู จงใจแกล้งฉันไดยังไงกัน หึ!"เธอยังไม่เคยลองใช้เข็มที่กชนิภาให้เธอเลย อยากลองกับคุณเก้าเสียจริง ไม่รู้ว่าถ้าคุณเก้าโดนโป๊ะยาชาจนขยับตัวไม่ได้แล้วจะเป็นยังไงนะ นภสรจินตนาการถึงกมลภูที่ถูกตัวเองทิ่มเข็มยาชาจนขยับตัวไม่ได้ สภาพที่ร่างกายสูงใหญ่และใบหน้าไร้ที่ตินั้นหมอบลงบนพื้นนิ่งๆ แล้วมองเธอด้วยสายตาซื่อๆ แค่คิดก็อดขำไม่ได้แล้ว คิดไปคิดมาสุดท้ายก็เผลอระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เธอต้องมองไปที่เข็มพิษในมือ:"กมลภู ถ้าแกล้งฉันอีก ระวังฉันจะทิ่มเข็มลงบนตัวคุณให้ขยับตัวไม่ได้เลยคอยดู!" "เหมือนว่าฉันจะได้ยินใครเรียกชื่อฉันนะ!"เสียงทุ้มลึกเย้ายวนดังขึ้น นภสรหันมาตามต้นเสียงทันที เธอตกใจจนแทบตกเตียง เธอเด้งตัวขึ้นและลุกขึ้นยืนข้างเตียง พลางเอามือไขว้ไว้ด้านหลัง "คะ....คุณเก้า วันนี้กลับมาเร็วจังเลยนะคะ"นภสรรู้สึกเหมือนฟันเธอกระทบกันเสียงสั่น เมื่อกี้เธอเรียกชื่อคุณเก้าตรงๆไม่พอ แถมยังพูดอีกว่าจะเอาเข็มทิ่มเขา คราวนี้ซวยแล้วแน่ๆ สายตาเฉียบคมของกมลภูเหลือบไปที่ด้านหลังของนภสร เขาเดินเข้ามาใกล้เธอทีละก้าว ร่างกายสูงใหญ่ล่ำสันดึงร่างบอบบางของนภสรมาไว้ในอ้อมอก นภสรมองดูชายหนุ่มแสนเย็นชาที่อยู่ตรงหน้าอย่างระแวดระวัง พลันรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอันตรายที่เริ่มแผ่ซ่าน ลำแขนของกมลภูโอบนภสรไว้ ฝ่ามือใหญ่พลันยื่นไปที่แผ่นหลังของนภสร เพื่อยึดของที่อยู่ในมือของเธอ หลุบตามองของในมือ เป็นกล่องที่บรรจุเข็มไว้นี่เอง สายตาคู่คมพลันมองเข็มที่อยู่ในมืออย่างพิจารณา จากนั้น สายตานั้นก็มองไปที่นภสร:"เมื่อกี้ฉันเหมือนได้ยินลางๆว่าจะมีคนทิ่มฉันเอาให้ขยับตัวไม่ได้เลยนี่ใช่ไหม" นภสรส่ายหัวพาลวัน:"ไม่มี!" กมลภูเปิดกล่องออกอย่างไม่รีบร้อน เขาเอาเข็มอันหนึ่งออกมาดู พลันสังเกตว่าเข็มนี่แตกต่างจากเข็มทั่วไปจริงๆด้วย "เข็มนี่มีผลยังไง" คิดไม่ถึงเลยว่ากมลภูจะดูออกว่านี่ไม่ใช่เข็มธรรมดาเพียงแวบเดียวเท่านั้น นภสรไม่กล้าปิดบัง เธอยอมตอบเเต่โดยดีว่า:"ก็ไม่มีผลไรมากหรอก ก็เป็นแค่เข็มที่ถูกอาบยามาก่อนน่ะ ถ้าทิ่มลงไปจะทำให้ร่างกายชาและเคลื่อนไหวไม่ได้ภายในสามวินาที แต่ว่า ฉันยังไม่เคยลองเลย ก็ไม่แน่ใจว่าจะจริงหรือเปล่า" "ก็เลยอยากลองกับฉัน?"สายตาคู่คมของกมลภูจ้องนภสรเขม็ง เห็นสายตาของกมลภูแล้ว นภสรเสียวสันหลังวาบ "ก็ใครสั่งให้คุณเก้ามาหลอกฉันล่ะ ทั้งๆที่คืนนั้นคุณก็รู้ว่าฉันจะออกไปแท้ๆ แถมยังให้เขมทัตแอบช่วยฉันด้วย!" "แล้ว?เธอไม่ควรจะขอบคุณฉันหรอกเหรอ" นภสรเถียงไม่ออก เขาหลอกเธอ แต่เธอต้องขอบคุณเขาเนี่ยนะ! ช่างเถอะ อย่าใช้ตรรกะกับผู้ชายคนนี้จะดีกว่า เพราะยังไงก็ไม่มีทางชนะหรอก ร่างกายผอมบางอ่อนนุ่มของหญิงสาวที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกายเย้ายวน จู่ๆก็เข้ากอดร่างกายล่ำสันของชายหนุ่ม เธอเงยหน้าขึ้น พลันมองใบหน้าหล่อเหลานั้นด้วยสายตาอ้อนวอนว่า:"คุณเก้า เมื่อกี้ฉันก็แค่พูดเล่นเอง ต่อให้ฉันจะใจเสาะเหมือนเสือเเค่ไหนก็ไม่กล้าลองกับคุณเก้าหรอก อีกอย่างคุณฝีมือดีขนาดนั้น ฉันจะไปมีทางทำได้ยังไงกัน!" ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นอย่างเล่ห์ร้าย นิ้วมือเรียวยาวช้อนคางของหญิงสาวขึ้น หน้าตาอ้อนวอนแบบนี้มันช่างน่าดึงดูดเสียจริง สาวน้อยตรงหน้าอ้อนวอนเขาขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาไม่"ทำ"อะไรซักหน่อย มันก็คงจะไม่ค่อยดีนัก รู้สึกได้ถึงสายตาที่เร่าร้อนขึ้นของกมลภู นภสรพลันมีลางว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไรบางอย่างแน่ๆ เธอเผลอมองไปที่ประตูอย่างลืมตัว "คิดจะหนีหรือไง"กมลภูโอบเอวของนภสรแน่นขึ้น พลางดูออกว่าเธอคิดอะไรอยู่ นี่ก็ยังดูออกอีกเหรอ นภสรไม่พูดอะไร เธออยากหนีอยู่แล้ว แต่จะหนีได้ไหมนั่นก็อีกเรื่อง