ตอนที่ 51 หญิงสาว

ต๭นที่ 51 มองดูหญิงสาวใต้ร่างที่แทบจะขดตัว กมลภูรู้ว่าเธอกำลังกังวลอะไรอยู่ "ฉันจะทำเบาๆแน่นอน"น้ำเสียงเย้ายวนดังขึ้น นภสรซุกใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองลงบนแผ่นอกแกร่งของชายหนุ่ม:"อืม" เธอคิดไม่ถึง ว่าภาพที่เธอเคยคิดในห้องเรือนกระจกวันนั้นจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ วันต่อมา ก่อนเวลาเที่ยงวัน นภสรตื่นขึ้นมาท่ามกลางกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ตลบอวลไปทั่วห้อง เธอนอนแผ่อยู่บนเตียงมองไปที่เพดานอย่างสิ้นหวัง โกหก!คนโกหก! แต่กมลภูที่มีหญิงงามอยู่ในอ้อมอกกลับพึงพอใจไม่น้อย เพียงแต่ว่า ณ เวลารุ่งเช้าที่ชื่นตาชื่นใจเช่นนี้ สาวน้อยในอ้อมกอดกลับทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก "คุณเก้า คุณหักขาฉันแทนเถอะ!"นภสรพูดอย่างสิ้นหวัง ก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เอาแรงเยอะขนาดนี้มาจากไหน ถึงขาจะไม่หัก แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เอวเธอเนี่ยแหละที่จะหักแทน มันไม่ได้ดีไปกว่าการถูกหักขาเลยสักนิด เธอยอมทนเจ็บทนทรมานครั้งเดียวแล้วจบดีกว่าเสียอีก! สิ้นเสียง ดวงตาคู่คม และรอยยิ้มที่มุมปากยั่วยวนพลันเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดู เขารู้ว่านภสรคงจะเหนื่อยเเละเพลียจนหมดแรงไปแล้ว แต่ช่วยไม่ได้ เขาพยายามควบคุมตัวเองให้มากที่สุดแล้ว มองดูพวงแก้มอมชมพูของหญิงสาว กมลภูอดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปหอมสักที แล้วประทับริมฝีปากตัวเองลงบนกลีบปากนุ่ม จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า:"นภสร ถ้าชินแล้วจะดีขึ้นเอง" ชินงั้นเหรอ!นภสรได้ยินแล้วน้ำตาแทบไหล ถ้าเป็นคนธรรมดาเธออาจจะยังพอชินได้ แต่เขาใช่คนปกติธรรมดาซะที่ไหนล่ะ!จะไปชินได้ยังไง! ท่าทางน่ารักน่าชังของหญิงสาวทำให้ใจกมลภูอดจักจี้ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะคำนึงถึงขีดจำกัดของเธอ เขาอยากจะกอดเธอสัมผัสเธออย่างรักใคร่เสียจริง หลังกินข้าวเสร็จ นภสรและกมลภูเดินออกมาจากห้องอาหารพร้อมกัน เธอเดินไปพลางถามว่า:"คุณเก้า ข่วงนี้คุณต้องไปยุโรปไม่ใช่เหรอ จะไปตอนไหนล่ะ" สายตาเฉียบคมของชายหนุ่มมองไปที่นภสร:"เธอรู้ได้ยังไง" นภสรตะลึง เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปเเล้ว จะให้คุณเก้ารู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอแอบดูตารางงานของเขา "ฐากูรเป็นคนบอกน่ะ!"นภสรพูดออกไปตามสัญชาตญาณ ตอนนี้ก็เป็นฐากูรเองที่ตะลึงงัน เห้ย!เขาไปพูดตอนไหนกัน เขายังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยซ้ำ!แผลที่แผ่นหลังเขายังหายดีไม่ทันไร นภสรก็หาเรื่องให้เขาอีกแล้ว! ชายหนุ่มทอดสายตาอ้อนวอนไปที่ผู้เป็นนาย คุณเก้า ผมไม่ได้ทำจริงๆนะครับ กมลภูรู้อยู่แล้วว่าฐากูรไม่ได้เป็นคนพูด ฐากูรไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ "ไม่ไปแล้ว เพราะมีเรื่องที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ"กมลภูยกยิ้ม พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "อ้อ"นภสรพยายามฉีกยิ้มที่ดูไม่ต่างอะไรกับร้องไห้ออกมา "ดีใจไหม"กมลภูถาม "ดีใจสิ"นภสรยิ้ม เธอดีใจจนน้ำตาจะไหลแล้ว กมลภูเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ฐากูรพลันพูดเสียงต่ำข้างนภสรว่า:"คุณนภสร ช่วงนี้ผมไม่ได้หาเรื่องให้คุณเลยนะ!แผลผมเพิ่งจะหายดีเอง คุณก็วางแผนทำร้ายผมซะแล้ว!" นภสรเกาหัวด้วยความละอายว่า:"เอาน่า คุณเก้าก็ไม่ได้โทษคุณไม่ใช่หรือไง" ยัยผู้หญิงคนนี้!นั่นมันเพราะคุณเก้าฉลาดรู้ทันต่างหาก! ตกเย็น กมลภูก็ไปสะสางงานตัวเอง นภสรนั่งอย่างเกียจคร้านอยู่ในเก้าอี้ทรงกลมที่ห้อยลงมา สองมือเธอจับโทรศัพท์ไว้ ผลไม้หลากสีและของว่างถูกจัดวางที่โต๊ะข้างๆ เสียงปืนถูกส่งออกมาจากมือถือไม่ขาดสาย หลังจากได้วอร์มนิ้วในเกม ROV แล้ว นภสรรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นเยอะเลย เพียงแต่ว่านภสรจัดการทุกคนหมดด้วยตัวคนเดียว ไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นเลยสักนิด ทำให้คนอื่นๆในเกมเกิดความไม่พอใจ เห้ย!ยัยบ้านี่โผล่มาจากไหนกัน! นภสรไม่สนใจมือสมัครเล่นกากๆที่ด่าว่าเธอเลยสักนิด เธอตั้งหน้าตั้งตาเล่นเหมือนเดิม จนกระทั่งภูรีโทรมาหาเพื่อขอให้เธอไปช้อปปิ้งซื้อของเป็นเพื่อนเธอ นภสรรู้สึกว่ามันน่าเบื่อเลยปฏิเสธไป ภูรีเลยต้องออดอ้อนนภสรอย่างสุดชีวิต เธอบอกว่าเธอจะซื้อคอมฯเครื่องใหม่ และอยากให้นภสรช่วยดูให้ นภสรต้านทานภูรีไม่ไหว จึงทำได้เพียงตอบตกลงอย่างไม่มีทางเลือก วันที่สอง ทั้งสองนัดเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ถึงจะตกลงกันไว้ว่าไปซื้อคอมฯ แต่สุดท้ายภูรีก็ลากนภสรไปที่โซนร้านค้าเครื่องแต่งกายและเสื้อผ้า แถมยังเป็นโซน vip ซะด้วย ซึ่งคนธรรมดาไม่มีปัญญามาเหยียบที่นี่ด้วยซ้ำ ทั้งสองเดินดูนั่นนี่ไปเรื่อย แต่นภสรคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอโยธินที่นี่ ชายหนุ่มเดินนำหน้าฝูงคนที่ตามหลังมาเหมือนฉากในหยังยังไงอย่างงั้น ภูรีมองตามสายตาของนภสร:"ว้าว!นั่นมันคุณโยธิน ตระกูลเกตุทัต ไม่ใช่เหรอ ก็แน่ล่ะ เขาคงมาตรวจสอบความเรียบร้อยแน่เลย ก็ห้างนี่เป็นหนึ่งในธุรกิจภายใต้ชื่อเขานี่นะ" "ตรวจสอบเหรอ ห้างนี่เป็นของ ตระกูลเกตุทัต เหรอ"นภสรถาม "ใช่ นี่เธอไม่รู้เหรอ" นภสรส่ายหัว เธอจะไปรู้ได้ยังไง ภูรีครุ่นคิดแล้วเอ่ยต่อว่า:"หืม นภสร ถ้าเธอตอบตกลงคบกับภากรแล้ว งั้นเธอก็ต้องเรียกคุณโยธินว่าคุณอาเลยสิเนี่ย"ภูรีพูดด้วยน้ำเสียงติดล้อเล่น "เรียกบ้านเธอสิ พูดไปกี่ครั้งแล้วว่าฉันกับภากรไม่มีทางเป็นอะไรกันน่ะ!" เธอเป็นคนของคุณเก้านะ จะไปเรียกโยธินว่าคุณอาได้ยังไงกัน! "ว่าไงนภสร"โยธินก็สังเกตเห็นนภสรเช่นกัน เขาจึงเรียกชื่อเธอทันที เอาเถอะ ในเมื่อเจอกันแล้ว ก็คงไม่ทักไม่ได้ นภสรยิ้มหวาน:"สวัสดีค่ะคุณโยธิน" โยธินเหลือบมองนภสรที่ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือ:"ออกมาช้อปปิ้งทั้งทีทำไมไม่ซื้ออะไรเลยล่ะ" จากนั้น โยธินก็เรียกหาผู้จัดการ เขามองนภสรพลางพูดว่า:"ชอบอะไรอยากได้อะไรให้บอกเขาก็พอ" นภสรกลอกลูกตาไปมา แล้วชี้รูปปั้นอันใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงศูนย์กลางห้าง:"ฉันชอบอันนั้น!" โยธินยิ้ม แล้วหันไปออกคำสั่งกับผู้ช่วยว่า:"ไป!ไปสั่งให้คนส่งรูปปั้นนั่นไปบ้านคุณนภสรซะ!" "คุณโยธิน!คือว่า......" พอเห็นสายตาเฉียบคมของโยธิน ผู้ช่วยต้องก้าวขาออกทันที นภสรมองไปที่ผู้ช่วยที่กำลังจะไปสั่งให้คนย้ายรูปปั้นสีขาวนั่นอย่างตกตะลึง "คุณโยธิน ฉันก็แค่ล้อเล่นเอง!" "แต่ฉันจริงจังนะ!"โยธินยิ้มแล้วเดินจากไปพร้อมกับผู้คนที่ตามหลังมา ก่อนไปก็ยังไม่ลืมหันมามองนภสรแวบหนึ่ง ผู้ช่วยกลับมาเดินเคียงข้างโยธินแล้วถามว่า:"คุณโยธินครับ จะให้คนส่งรูปปั้นนั่นไปที่เอ.เคจริงๆเหรอครับ" "แน่นอนอยู่แล้ว ผู้หญิงของคุณเก้าชอบทั้งทียังไงก็ต้องให้ นี่ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณเก้านะ ไม่ต้องบอกแค่รูปปั้นหรอก ถ้านภสรชอบจะให้เหมาทั้งห้างเลยก็ได้" ผู้ช่วยฟังเเล้วถอนหายใจ:"คุณเก้านี่แคร์ผู้หญิงคนนี้จริงๆเลยนะครับ" โยธินยกยิ้มขึ้นพลางยักไหล่ ไม่ใช่แค่แคร์ แต่หลงเลยก็ว่าได้ เขายังจำคำพูดที่กมลภูเคยพูดต่อหน้าคนมากมายตอนนั้นได้ไม่เคยลืมเลย ผู้หญิงของฉัน ห้ามใครหน้าไหนมาขัดใจเด็ดขาด! ความเผด็จการนั่น ทำให้ทุกคนคิดและแน่ใจเลยว่ากมลภูหลงนภสรมากแค่ไหน ภูรีเดินพลางพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า:"นภสร เธอยังมีหน้ามาพูดอีกนะว่าไม่ได้เป็นอะไรกับภากร นี่มันเคยเจอหน้าครอบครัวเขาแล้วชัดๆ แถมยังเป็นคุณโยธินด้วย นั่นเป็นผู้นำตระกูลอันดับสองของประเทศเชียวนะ! เพื่อนฉันนี่มันเจ๋งจริงๆเลย!" นภสรกุมขมับ คราวนี้ยิ่งพูดไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่แล้วสิเนี่ย!