ตอนที่ 52 ยังดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ต๭นที่ 52 ยังดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภูรีพูดด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจว่า:"คุณโยธินเองก็เหมือนจะชอบเธอไม่น้อยเลยนะ ฉันคงต้องมองเธอใหม่แล้วสิเนี่ย!นั่นคุณโยธินเลยนะ!" "ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่อย่างที่เธอคิดน่ะ" "ยังไม่ยอมรับอีก งั้นเธอจะอธิบายยังไงเรื่องที่เธอไปรู้จักกับคุณโยธินตอนไหน นั่นไม่ใช่คนธรรมดานะ เขาเป็นถึงผู้นำตระกูลอันดับสองของประเทศเชียวนะ ถ้าไม่ใช่ว่ารู้จักกับเขาเพราะภากร แล้วเธอจะไปรู้จักเขาได้ยังไง" "ฉันไม่ใช่แค่รู้จักเขา กมลภูที่เป็นผู้นำตระกูลอันดับหนึ่งฉันก็รู้จัก!" ไม่ใช่แค่รู้จัก เเถมยังนอนเตียงเดียวกันด้วย! "นภสร เรื่องแบบนี้อย่าโม้เยอะดีกว่านะ"ภูรีพูดด้วยท่าทางไม่เชื่อ "นั่นไง ฉันพูดไปเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี" "โอเคๆ ฉันเชื่อๆ เธอพูดอะไรฉันก็จะเชื่อแล้วกัน!" ......... ณ มุมหนึ่งในห้างสรรพสินค้า ถิรมนและนิมมานที่กำลังเดินช้อปปิ้งมองเห็นเหตุการณ์นี้พอดี ถิรมนโกรธแค้นจนต้องย่ำเท้า ทั้งที่นภสรเป็นแค่เด็กกะโปโลที่ถูกเก็บมาจากไหนก็ไม่รู้แท้ๆ แต่เรื่องอะไรถึงได้รับความเอ็นดูจากผู้นำสองตระกูลใหญ่ขนาดนี้กัน และยังจะภากรที่ปกป้องใส่ใจเธอทุกอย่างในโรงเรียนอีก ยัยนั่นไปทำอะไรให้กันแน่! "คุณน้าคะ ยัยนภสรมันต้องอ่อยผู้ชายไปทั่วแน่ๆ!มันเห็นว่าตัวเองมีคุณเก้าเป็นคนหนุนหลังให้ก็เลยคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ มันไม่ใช่แค่ทำให้หนูต้องอับอายขายขี้หน้าที่โรงเรียน แถมยังบุกเข้าบ้านตุงคนาครกลางดึกและเกือบจะยิงหนูอีกด้วย ยัยนี่มันทำตัวกร่างเกินไปแล้ว จนหนูจะโดนมันแกล้งตายอยู่แล้วเนี่ย!" ถิรมนพูดบ่นอย่างไม่พอใจ พลันนึกถึงกณิกา ยัยผู้หญิงนั่นจนถึงตอนนี้แล้วทำไมยังไม่เห็นมันทำอะไรกันนะ สวะจริงๆ! พอรู้ว่าถิรมนเคยโดนนภสรจ่อปืนข่มขู่แล้ว นิมมานโกรธแค้นจนอยากจะไปฉีกนภสรให้เป็นชิ้นๆ จากนั้น เธอก็กอดถิรมนไว้พลางพูดปลอบว่า:"มน ทนไปก่อนนะลูก น้าจะแก้แค้นนี้ให้หนูแน่นอน" "จริงเหรอคะ คุณน้า"ถิรมนตาประกายวับ พลางมองไปที่นิมมานอย่างคาดหวัง "แน่นอน น้าเคยโกหกหนูตอนไหนซะล่ะ"นิมมานตอบถิรมนด้วยสายตาอ่อนโยน พริบตาเดียว สายตานั้นพลันฉายแววเคียดแค้นเสมือนพิษสง จิกมองไปที่ที่นภสรเดินจากไป ถิรมนยกยิ้มขึ้นอย่างได้ใจ ถ้าคุณน้าพูดแบบนี้เธอก็วางใจแล้ว ตั้งแต่เด็กคนที่คุณน้ารักและเอ็นดูที่สุดก็คือเธอ เธอเองก็เชื่อว่าถ้าคุณน้าลงมือจัดการเอง ยัยจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่นต้องจนตรอกแน่นอน "มน หนูว่าสิ่งที่เด็กกำพร้าคนหนึ่งกลัวที่สุดคืออะไร"นิมมานถามขึ้นอย่างราบเรียบ ถิรมนครุ่นคิด แต่ก็คิดไม่ออก ชีวิตเธอเพียบพร้อมด้วยทุกอย่างตั้งแต่เกิด จะไปเดาความคิดเด็กกำพร้าคนหนึ่งได้ยังไงกัน "อะไรเหรอคะ" นิมมานไม่ตอบ เธอเหยียดยิ้ม สายตาพลันฉายแววร้ายกาจ "อะไรกันแน่ล่ะคะคุณน้า"ถิรมนถามอีกครั้ง นิมมานยิ้ม พลางยื่นมือไปแตะที่แก้มของถิรมน เธอพูดอย่างอ่อนโยนเอ็นดูว่า:"เดี๋ยวหนูก็จะรู้เอง" ณ เอ.เค พอกลับมานภสรก็เห็นรูปปั้นนั่นถูกตั้งตระหง่านไว้ที่สวนเรียบร้อย ช่วงอาหารค่ำ นภสรรู้สึกว่ายังไงก็ต้องอธิบายกับกมลภูให้ได้ว่าเธอไม่ได้ขออะไรจากเพื่อนมาจริงๆ "คุณเก้า เรื่องรูปปั้นนั่นฉันก็แค่พูดเล่นเอง ฉันคิดไม่ถึงจริงๆนะคะว่าคุณโยธินจะสั่งให้คนย้ายมาที่เอ.เคจริงๆ" กมลภูส่งกุ้งที่ตัวเองปอกเปลือกออกเองกับมือให้นภสร:"ไม่เป็นไร แค่เธอชอบก็พอแล้ว" นภสร:".....!" ชอบเหรอ จริงๆจะเรียกว่าชอบก็ไม่ได้ เพราะตอนนั้นเธอก็แค่ชี้ไปงั้นเท่านั้นเอง เธอยังไม่ได้มองชัดๆเลยด้วยซ้ำว่ารูปปั้นนั่นเป็นรูปอะไรกันแน่ "งั้นถ้าครั้งหน้าคุณโยธินมาเมื่อไหร่ฉันค่อยไปขอบคุณเขาแล้วกัน"เธอพูด พลางคีบเนื้อกุ้งที่กมลภูปอกเปลือกให้เองกับมือ อื้ม อร่อย! พวกคนใช้ที่มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอดที่จะตั้งคำถามในใจไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ทำบุญมาด้วยอะไรกัน ชีวิตนี้โชคดีเกินไปแล้ว ถูกคุณเก้าช่วยก็ว่าสุดๆแล้ว ยังถูกรักถูกเอ็นดูมากขนาดนี้อีก โชคชะตานี่มันน่ามหัศจรรย์เสียจริง "ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเขาหรอก"เเววตาตุ่มลึกของกมลภูมองไปที่นภสร พลางพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อเย้ายวนว่า:"นภสร ถ้าจะขอบคุณ ขอบคุณฉันก็พอแล้ว" นภสร:"!!!" ไม่รู้ว่าเธอคิดมากไปหรือเปล่า นภสรรู้สึกว่าคำพูดของคุณเก้ามักจะมีความหมายโดยนัยเสมอ ไม่ใช่ว่าเธอหื่นนะ เพียงแต่ว่าเสียงเขาไม่ใช่แค่น่าฟัง แต่ยังยั่วยวนสุดๆด้วย มันทำให้เธอคิดไปไกลตลอดเลย ไม่ ไม่ได้ จอมปีศาจเจ้าเล่ห์นี่ยังมองเธออยู่เลย เธอต้องมีการตอบรับถึงจะดี นภสรคิดได้พลางยิ้มหวาน:"ขอบคุณนะคะคุณเก้า" "กุ้งอร่อยไหม" นภสรหลุบตาเหลือบมองเนื้อกุ้งตรงหน้า แล้วเงยหน้ามองกมลภูต่อ:"อร่อย อร่อยสุดๆเลยด้วย โดยเฉพาะอันที่คุณเก้าปอกเปลือกเองกับมือจะอร่อยเป็นพิเศษเลย" พูดเสร็จ นภสรก็จะคีบเอาเข้าปากอีก นิ้วมือเรียวยาวของกมลภูหยิบกุ้งมาปอกต่อด้วยท่าทางสง่า น้ำเสียงเย้ายวนดังขึ้นอีกครั้งว่า:"ถ้าอร่อยก็กินเยอะหน่อยเถอะ เพราะพอกินอิ่มจะได้มีแรงเยอะๆ!" สิ้นเสียง เคร้ง!นภสรมือสั่นจนเผลอทำส้อมหลุดมือ พร้อมกับกุ้งที่ตกไปอยู่ที่พื้น เธอมองไปที่นิ้วมือเรียวยาวของชายหนุ่มด้วยสายตาตื่นตระหนก ขอร้องล่ะ อย่าปอกอีกเลย ฉันไม่กินแล้ว! กมลภูมองสีหน้าของนภสรพลันยกยิ้ม เขารู้สึกว่าการแกล้งผู้หญิงคนนี้มันช่างสำราญใจเสียจริง เห็นนภสรไม่กินกุ้งต่ออีก กมลภูเลยจงใจถามขึ้นว่า:"ทำไมถึงไม่กินอีกล่ะ" "ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้ฉันอ้วนขึ้นน่ะ ฉันต้องลดน้ำหนัก เพราะฉะนั้นฉันไม่กินแล้วดีกว่า!"นภสรหาเหตุผลมาอ้างไปมั่วซั่ว แล้วเตรียมลุกขึ้นเดินหนี แต่กมลภูกลับแกล้งตีหน้าขรึมและออกคำสั่งว่า:"กินให้หมด!" สิ้นเสียง หญิงสาวมองดูกมลภูที่ทำหน้าจริงจัง นภสรจึงต้องจำใจนั่งลงเหมือนเดิมอย่างไม่มีทางเลือก:"ค่ะ" เธอตอบรับและกินต่อ และยังดีที่คืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันต่อมา ณ โรงเรียนมัธยมปลาย Eileen นภสรคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าภูรีจอมปากพล่อยจะป่าวประกาศเรื่องที่โยธินยกรูปปั้นให้เธอไปทั่ว บอกว่านภสรได้รู้จักกับครอบครัวอีกฝ่ายแล้ว โยธินเองก็พึงพอใจในตัวนภสรมาก ภายใต้ความตกตะลึงของทุกคน แน่นอนว่าย่อมต้องมีความอิจฉาริษยาแฝงอยู่ สุดท้ายลือกันไปลือกันมา ดันมีข่าวลือออกมาอีกว่าทั้งสองคนได้หมั้นกันแล้ว เธออยากรู้เสียจริงว่าใครกันที่จินตนาการล้ำขนาดนี้ อยู่ในห้อง นภสรอยากจะอ่านหนังสือเงียบๆ แต่กลับโดนเสียงกระซิบเสียงกระซาบรอบข้างกวนจนไม่มีสมาธิ "ยัยนภสรนอกจากหน้าตาจะดีไปหน่อย ดูยังไงฉันก็ดูไม่ออกเลยว่ามันยังมีดีอะไรอีก แต่ก็แน่จริงๆที่ประจบบ้านคชวงศ์ได้สำเร็จ" "ฉันไม่เชื่อหรอก ต้องเป็นเพราะยัยนี่วางแผนกับภูรีเรียบร้อยแล้วกุเรื่องขึ้นมาเองแน่ๆ" "นั่นสิ คนอื่นพูดอะไรเธอก็ไปเชื่อตามหมดทำไม สามัญชนธรรมดาอยากเข้าสังคมผู้ดีนี่ง่ายซะที่ไหนเล่า เหอะ!" เธอทนฟังต่อไปไม่ได้อีก จึงทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนอย่างฉับพลัน พร้อมตะโกนบอกว่า:"หุบปากให้หมดซะ!" พริบตาเดียว ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบกริบทันที แววตาเฉียบคมกวาดสายตาไปทั่วทั้งห้อง:"ฉันจะพูดอีกรอบ ว่าฉันกับภากรไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น!" ทันใดนั้น ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างฉับพลัน พร้อมกับครูประจำชั้นและภากรที่เดินเข้ามาพร้อมกัน