ตอนที่ 53 ย้ายห้อง

ต๭นที่ 53 ย้ายห้อง ครูประจำชั้นเดินไปหน้าห้อง พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า:"นักเรียนฟังทางนี้หน่อย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปภากรจะย้ายมาอยู่ห้องสิบเอ็ดของเรานะ ทุกคนปรบมือต้อนรับหน่อยเร็ว" ตั้งแต่ที่เข้ามาในห้อง สายตาของภากรก็จับจ้องไปที่นภสรตลอดเวลา ทุกคนพลันหันไปมองนภสร นภสรยืนเกร็งอยู่ท่ามกลางสายตาเหล่านั้นอย่างตะลึงงันเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่ หมอนี่คิดจะทำอะไรกันแน่ "สวัสดีครับ ผมคือภากร จากนี้ไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"ชายหนุ่มพูด สายตาพลางจดจ้องไปที่หญิงสาว พร้อมจงใจเน้นย้ำคำว่า"ฝากเนื้อฝากตัว"อีกด้วย มันดูเหมือนตั้งใจจะพูดให้นภสรฟัง สักพัก ภากรเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างๆนภสร นภสรนั่งลง แล้วหันไปจ้องภากรพร้อมพูดเสียงลอดไรฟันว่า:"ภากร นายคิดจะทำอะไรกันแน่" "ก็มาอยู่กับว่าที่ภรรยาตัวเองไง!"แม้ว่าเสียงพูดของภากรจะไม่ได้ดังมาก แต่ก็ดังพอจะให้คนทั้งห้องได้ยิน นภสรฟังแล้วได้แต่แค่นเสียง:"เหอะๆ งั้นเหรอ"เธอกัดฟันพูดต่ออีกว่า:"ใครเป็นว่าที่ภรรยาของนายไม่ทราบ" "ก็เธอไง!"ภากรหยอกเธอเล่นด้วยท่าทางเจ้าเลห์และได้ใจ "นาย...."นภสรมองไปรอบๆแล้วกดเสียงต่ำว่า:"ภากร ถ้าจะเล่นกับไฟก็อย่าลากฉันไปเอี่ยวด้วย ฉันไม่อยากตายพร้อมกับนายหรอกนะ!" ภากรรู้ว่านภสรหมายถึงอะไรอยู่แล้ว วันนั้นบนเรือสำราญเขาก็เห็น ว่าคุณเก้าหลงและแคร์เธอมากขนาดไหน และเขาก็ดูออกด้วยว่านภสรเองก็เกรงกลัวผู้ชายคนนั้น ภากรจ้องมองนภสร แค่นเสียงเยาะเย้ยว่า:"ทำไม กลัวใครบางคนเหรอ ย้ายมาบ้านฉันเลยดีไหม บ้านฉันก็ใหญ่นะ ห้องก็เยอะ เธออยากพักที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น" มองดูภากร นภสรพลันรู้สึกว่าหมอนี่ทำไมถึงดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน นี่ยังเป็นเดือนโรงเรียนที่เขาร่ำลือกันว่าจอมเย็นชาอยู่ไหม "ไปบ้านนายงั้นเหรอ ไม่กลัวฉันไปถล่มบ้านนายหรือไง!"นภสรพูดด้วยน้ำเสียงแกมขู่ ภากรพูดด้วยท่าทางไม่ยี่หระว่า:"ไม่เป็นไร ฉันซื้อใหม่ก็จบ เปลี่ยนบ้านใหม่บ่อยๆก็ดีนะ" นภสรหมดคำพูด คนรวยเขาเล่นกันแบบนี้หรือไง เธอทำได้เพียงสบถคำด่าออกมาว่า:"โรคจิต!"นภสรขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงอีก สายตาประกายวับจดจ้องไปที่หญิงสาว พลางพูดอย่างหนักเเน่นว่า:"นภสร ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางยอมแพ้ไปง่ายๆแน่นอน!" นภสรพูดเสียงลอดไรฟันว่า:"นายเอาแต่ใจขนาดนี้ พ่อนายรู้บ้างไหม แล้วทั้งครอบครัวนายล่ะรู้ไหม" ภากรยิ้ม ไม่พูดอะไรอีก ช่วงกลางวัน ทันทีที่กริ่งออดดัง นภสรก็ลากภูรีออกจากห้องเป็นอันดับแรก ภากรเดินออกมาจากห้องก็เจอกับชัชชัยที่กำลังมาหาเขาพอดี ชัชชัยเห็นภากรแล้วหยอกล้อขึ้นทันทีว่า:"ลูกพี่ หล่อเลยอ่ะดิ คิดไม่ถึงเลยว่าสุดหล่อของเราจะมีวันที่ยอมหน้าด้านอายอดเพื่อจีบสาวซะด้วย" เขาหยุดครุ่นคิด พลางถามต่อว่า:"นายเอาจริงดิ" ในความคิดของชัชชัย ภากรมักจะอยู่ท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆเสมอ เมื่อก่อนไม่ว่าผู้หญิงที่มาสารภาพรักกับเขาจะสวยมากแค่ไหน เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่กับนภสรนั้นไม่ใช่ ภากรกลอกตาใส่ชัชชัย เห็นท่าทางของภากรแล้ว ชัชชัยพลันรู้สึกน่าเหลือเชื่อไปเล็กน้อย:"เหมือนว่าจะจริงแฮะ" "แน่นอนอยู่แล้วสิ!"ภากรตอบอย่างไม่ลังเล ทั้งสองพูดคุยพลางเดินไปทางโรงอาหาร ระหว่างทาง จู่ๆถิรมนก็มาดักหน้าภากรไว้ "ถอยไปซะ!"ภากรพูดขึ้นอย่างเย็นชา ถิรมนดึงดันไม่ไป เธอยังคงดักทางด้านหน้าไว้ และเอ่ยขึ้นว่า:"ภากร ทั้งที่นายก็รู้ว่านภสรเป็นผู้หญิงของคุณเก้า แล้วทำไมถึงต้องทำแบบนี้อีก นภสรปฏิเสธนายต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น นายไม่รู้สึกน่าอายเลยเหรอ" "คุณเก้า?คุณเก้าไหน?"ชัชชัยทำหน้างง พลางพูดแทรกขึ้น ภากรมองถิรมน แค่นเสียงเย็นว่า:"ทั้งที่เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดเธอ และฉันก็ปฏิเสธเธอไปหลายรอบแล้วด้วย เธอไม่รู้สึกน่าอายบ้างเหรอ" ถิรมนโดนคำพูดของภากรตอกหน้าจนใบหน้าแดงก่ำ แต่เธอก็ยังคงฝืนพูดต่อว่า:"นั่น....นั่นเป็นเพราะฉันชอบนายจริงๆนี่!" ชัชชัยที่อยู่ข้างๆอดหลุดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ เห็นหน้าถิรมนที่ซีดจนเขียวแล้ว ชัชชัยจำต้องทนอาการขำขันของตัวเองไว้:"ถิรมนคนสวยครับ เชิญต่อเลยครับ" ถิรมนจ้องชัชชัยเขม็ง เธอเกลียดคนแบบชัชชัยที่วันๆไม่ทำอะไรและท่าทางนักเลงนั่นที่สุดเลย ภากรมองไปที่ถิรมน และกล่าวอย่างจริงจังว่า:"ฉันเองก็ชอบนภสรจากใจจริงเหมือนกัน" สิ้นเสียง แววตาสุกใสของชายหนุ่มพลันฉายแววเย็นเยือก เขาพูดเสียงเย็นอีกว่า:"ถิรมน อย่าหาเรื่องนภสรอีก ไม่งั้นจะไม่ใช่แค่คุณเก้าที่จะไม่ปล่อยเธอไป ฉันเองก็เหมือนกัน!" "ไม่จริง!ฉันรู้หรอกว่านายกับนภสรไม่ได้เป็นอะไรกัน นายอยู่ๆจะไปชอบยัยนั่นได้ยังไง ดังนั้นฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจริงจังกับยัยนั่นน่ะ!" "เธอจะเชื่อไม่เชื่อก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน!"ภากรขี้เกียจสาวความยาวยืดกับถิรมนอีก เขาทิ้งคำพูดไว้อย่างเยือกเย็นแล้วเดินจากไป ถิรมนกำหมัดแน่น เธอหันหลังไปเผชิญกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม และพูดเสียงต่ำว่า:"ภากร นายจะต้องเสียใจภายหลังแน่ แล้วนายจะรู้ว่าคนที่ชอบนายจากใจจริงมีแค่ฉัน----ถิรมน คนเดียวเท่านั้น!" ภากรไม่ได้เดินไปไกล ด้วยระดับน้ำเสียงของเธอ เขาต้องได้ยินคำพูดเหล่านั้นอยู่แล้ว แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไร ชัชชัยยังคงถามเซ้าซี้ต่อว่า:"เมื่อกี้ถิรมนหมายความว่ายังไง ที่ว่านภสรเป็นผู้หญิงของคุณเก้าน่ะ คุณเก้าคนไหนกัน" ภากรพูดเสียงเย็นว่า:"ในประเทศนี้มีคุณเก้ากี่คนล่ะ" เป็นที่รู้กันว่าคุณเก้ามีแค่คนเดียวในประเทศเท่านั้น นั่นก็คือผู้นำตระกูลอันดับหนึ่งของประเทศ! เห้ย!ไม่ใช่มั้ง! ชัชชัยถามขึ้นอย่างอึ้งทึ่งว่า:"หรือว่าจะเป็นผู้นำบ้านธัญญขันธ์ คุณกมลภูคนนั้นเหรอ!" "ก็คนๆนั้นนั่นแหละ"ภากรตอบ ชัชชัยแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง "นภสรนี่ต้องไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่ๆ!"เขาหาคำอื่นมาเปรียบเทียบแล้วไม่ได้จริงๆ เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าเด็กกำพร้าที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรอย่างนภสรที่แท้ก็เป็นคนของคุณเก้านี่เอง ก็ว่าทำไมถึงยังอยู่รอดมาได้หลังจากมีเรื่องกับถิรมน ถิรมนเองก็เหมือนจะไม่กล้าทำอะไรเธอด้วย เป็นเพราะมีคนยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหนุนหลังไว้นี่เอง ถึงบ้านตุงคนาครจะรวมกันสักสิบบ้านก็ไม่กล้าทำอะไรเธออยู่ดี จู่ๆชัชชัยก็มองไปที่ภากรอย่างฉับพลัน:"เดี๋ยวนะ!นภสรเป็นผู้หญิงของคุณเก้า แล้วนายก็รู้ แถมยังจงใจกุข่าวลือที่ว่าพวกนายหมั้นกันแล้วด้วย แล้วยังย้ายไปเรียนห้องเดียวกับเธออีก ภากร นายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่" ข่าวลือที่ภากรหมั้นกับนภสรแล้วเป็นข่าวปลอมที่ภากรบอกให้เขาจงใจปล่อยออกไปแบบไม่ได้ตั้งใจด้วย เนื่องจากว่าเขาสนิทกับภากร ฉะนั้นถ้าออกมาจากปากเขามันก็จะน่าเชื่อถือกว่า ทุกคนก็เลยลือกันเหมือนเป็นเรื่องจริงซะอย่างนั้น แต่ภากรกลับพูดอย่างเรียบเฉยว่า:"ผู้หญิงที่ตัวเองชอบ ก็ต้องมีแก่งแย่งเป็นธรรมดาอยู่แล้ว!" "แต่เธอเป็นผู้หญิงของคุณเก้าไม่ใช่เหรอ" "แล้วไง!"ภากรพูดด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ ก็เขาชอบนภสร ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำเขาใจเต้นแรงมาก่อน แต่ก่อนไม่มี อนาคตก็ไม่มี ยังไงเขาก็อยากได้นภสร ชัชชัยก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรอีก สุดท้ายก็พูดได้แค่ว่า:"เออๆ นายมันเจ๋ง นายมันเก๋า!ขอให้นายได้สาวงามคนนั้นมาไว้ในครอบครองแล้วกันนะ!"