ตอนที่ 55 กลืนทั้งเป็น

ต๭นที่ 55 กลืนทั้งเป็น นักเรียนหญิงสองคนที่อยู่อีกข้างมองนภสรด้วยความแปลกใจ พลางกระซิบกระซาบว่า:"นี่มันเล่นมุกไหนกันอีกล่ะเนี่ย นภสรเปลี่ยนมารุกภากรแล้ว" "เหอะ!พอป่าวประกาศสถานะที่โรงเรียนแล้วเริ่มกุกกิกกันเลยนะ หน้าไม่อายเลยจริงๆ!" นภสรขี้เกียจไปสนใจคนดีเเต่ปากพวกนี้ เธอกังวลแค่ว่าเมื่อกี้ภากรบอกว่าจะไปหาเขางั้นเหรอ. เขาคงไม่ใช่ว่าจะไปเอ.เคหรอกนะ หมอนี่จะไปหาคุณเก้าแน่ๆ! นภสรอดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ เธอได้แต่ภาวนาในใจว่าขอให้คุณเก้าไม่อยู่ด้วยเถอะ ไม่งั้นจะเกิดมรสุมใหญ่ขึ้นอีกแน่ๆ นภสรรีบกลับไปที่เอ.เค ณ สระน้ำริมสวน กมลภูและโยธินต่างก็นั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย มีฐากูรและจิรายุที่ยืนอยู่ด้านหลัง และมีบอดี้การ์ดยืนอยู่ไม่ไกลออกไปมากอีกเป็นแถบ ภากรยืนอยู่เบื้องหน้าของกมลภู สายตาเปี่ยมไปด้วยความดุดันแข็งกร้าว บรรยากาศมาคุที่แฝงไปด้วยความอันตรายถูกก่อตัวขึ้น โยธินที่นั่งอยู่อีกข้างมีสีหน้าอึดอัดอย่างชัดเจน หลานชายและเพื่อนรักตัวเองแย่งผู้หญิงคนเดียวกัน เรื่องแบบนี้มาเอี่ยวบนหัวเขาได้ไงเนี่ย ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะคลายบรรยากาศตึงเครียดนี้ยังไงดี นภสรก็พลันปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าสายตาของทุกคน สายตาทุกคู่จับจ้องมายังเธอ คุณหนูคนนี้กลับมาซักที! "นภสร มานี่!"โยธินยังไม่ทันจะได้อ้าปาก เสียงเยือกเย็นของกมลภูก็ดังขึ้นเสียก่อนแล้ว ภสรจึงต้องจำใจเดินไปหาเจ้าของเสียง "คุณเก้า" สายตาคู่คมดำขลับของชายหนุ่มที่มองนภสรฉายแววเย็นเยือก ปากบางพลันเอ่ยว่า:"เพื่อนคนนี้ของเธอบอกให้ฉันปล่อยเธอไป เขาบอกว่าเธอโดนฉันขู่บังคับให้อยู่ที่เอ.เค เป็นแบบนี้จริงไหม!" แม้จะเป็นคำพูดที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความกดดันจนน่าใจหาย ทีแรกเธอเป็นคนขอจะอยู่ต่อที่เอ.เคเองก็จริง คุณเก้าไม่ได้ขู่บังคับเธอเลย แต่จะว่าเขาขู่เธอมันก็ไม่เชิง ก็ที่บอกว่าเธอต้องรักเขาไง! แต่นภสรไม่กล้าพูดออกไปอยู่แล้ว เธอรีบอธิบายว่า:"ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว คุณเก้าเป็นคนช่วยชีวิตฉัน ถ้าไม่มีคุณเก้า ฉันก็ตายเป็นศพเน่าที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว ฉันอยู่ที่เอ.เคเพื่อตอบแทนคุณเก้าด้วยความเต็มใจเอง!" เธอหันไปพูดกับภากรต่อว่า:"ภากร นายเข้าใจผิดแล้ว อย่ามาพูดมั่วซั่วจะดีกว่านะ" "ตอบแทนเหรอ....."สายตาคู่คมและเยือกเย็นของกมลภูหรี่ลง ปากบางยกยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยัน เธออยู่กับเขาเพียงเพราะบุญคุณงั้นเหรอ สีหน้าและสายตาเยือกเย็นของกมลภูทำให้นภสรถูกมองจนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ หรือพูดแบบนี้ไม่ถูกหรอกเหรอ ภากรจ้องนภสรและเอ่ยว่า:"ตอบแทนบุญคุณจำเป็นต้องเสียสละตัวเองด้วยหรือไง นภสรเธอยิมรับมาจริงๆเถอะ ว่าเธอชอบเขาจริงๆ หรือเพราะกลัวเขากันแน่!" ภากรไม่เชื่อที่นภสรพูด ถึงปากเธอจะบอกว่าชอบกมลภู บอกว่าตอบแทนคุณ เเต่ที่จริงเเล้วเธอกลัวเขา ภากรตาไม่ได้บอด เขาดูออก! "หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าเด็กบ้า!"โยธินตะคอก ถ้ายังไม่หยุดภากรอีกแล้วกมลภูเกิดระเบิดอารมณ์ขึ้นมาแล้วล่ะก็ ที่นี่ได้กลายเป็นสนามรบจริงๆแน่! นภสรไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงต่อ กมลภูพูดเสียงเย็นว่า:"นายจะลากเขาออกไปเดี๋ยวนี้ หรือจะให้ฉันเอาเขาไปป้อนพวกนั้น!" โยธินยิ้มแหย:"คุณเก้าอย่าเพิ่งโกรธไปเลยนะ ผมจะลากเขาไปเดี๋ยวนี้แหละ!"พูดเสร็จ โยธินก็ลุกขึ้นพลางยกมือขึ้นเป็นสัญญาณเรียกบอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ด้านหลัง:"พวกแกสองคน พานายน้อยกลับไปเดี๋ยวนี้!" พวกนั้นเหรอ "พวกนั้นคืออะไร"นภสรถามขึ้นอย่างสงสัย ฐากูรที่ยืนอยู่อีกข้างรีบตอบทันทีว่า:"สองวันนี้ที่สวนหิมะมีจระเข้เพิ่มมาอีกสิบกว่าตัวน่ะครับ"เขาพูดพลางส่งสายตาแสดงความเห็นใจไปให้นภสร จระเข้เหรอ!แถมยังสิบกว่าตัวด้วย! นภสรเสียวสันหลังวาบ เลี้ยงเสือสิงโตไม่พอ ยังเลี้ยงจระเข้อีกเนี่ยนะ! บอดี้การ์ดสองคนเดินไปขนาบข้างภากร แล้วผายมือออก:"นายน้อยครับ เชิญครับ" ภากรไม่สนใจ ยังคงพูดกับนภสรว่า:"นภสร เธอจะไปกับฉันไหม!" นภสรขมวดคิ้ว หมอนี่ยังไม่ยอมจบอีกเหรอ! เธอแอบเหลือบไปมองสีหน้าที่เย็นชาของกมลภูที่หม่นหมองลง นภสรกลืนน้ำลายลงคอ เธอมองกลับมาที่เดิมเธอมองภากรและพูดว่า:"ภากร ฉันก็ต้องไม่ไปกับนายอยู่แล้วสิ ฉันเป็นคนของเอ.เค ฉันชอบคุณเก้า ตอนอยู่ฉันเป็นคนของคุณเก้า ตอนตายฉันก็เป็นผีเฝ้าคุณเก้า ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น" ภากรมองนภสรอย่างไม่เชื่อสายตา พลางสบถเสียงต่ำว่า:"เธอโกหก!" โยธินจ้องบอดี้การ์ดเขม็ง พลางตะคอกว่า:"ชักช้าอะไรอยู่เล่า พาเจ้านี่ออกไปเดี๋ยวนี้สิ!กักบริเวณแล้วก็อดข้าวมันสามวันด้วย!" "ครับ!"บอดี้การ์ดตอบรับ:"นายน้อยครับ ขออภัยนะครับ" "ปล่อยฉัน!"จากนั้น ภากรก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนลากตัวออกไป โยธินพูดแหยๆว่า:"คุณเก้า คุณยุ่งของคุณไปก่อนเลยนะ ผมขอตัวก่อนล่ะ"พูดเสร็จก็มองนภสร:"นภสร เรื่องคุณเก้าก็ฝากด้วยนะ!" สิ้นเสียง โยธินก็หนีไปทันที กมลภูยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ท่าเดิม สายตาคู่คมหรี่ลง พลางมองไปที่สระน้ำเบื้องหน้าด้วยแววตาหม่นหมอง ประหนึ่งรูปปั้นที่แสนประณีตงดงาม แต่ความเยือกเย็นและความแข็งกร้าวที่ถูกส่งผ่านออกมานั้นเสมือนปราการน้ำแข็งที่ชวนอึดอัดจนแทบกลั้นหายใจ ฐากูรมองนภสรย่างเห็นใจ คราวนี้เจอคุณเก้าเก็บอีกแน่ๆ แต่ดูออกได้ไม่ยากว่าเมื่อกี้คุณเก้าเองก็โกรธจริง คำพูดที่ว่าโฉมงามทำอะไรก็ผิดนั่นไม่เกินจริงเลยสักนิด นภสรเม้มปากแน่นอย่างเศร้าสร้อยลงกว่าเดิม เธอไปทำอะไรให้ใครตอนไหนกัน! เธออยากพูดออกไปดังๆ แต่พอคิดอีกที ก็รู้สึกว่าอยู่เงียบๆคงจะดีที่สุด นภสรยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับไปไหน เธอยืนจนขาแข้งปวดเมื่อยไปหมด ชายหนุ่มที่อยู่นิ่งมาตลอดในที่สุดก็เกริ่นขึ้นว่า:"เธอกลัวฉันมากขนาดนั้นเชียว!" สิ้นเสียง สายตาตุ่มลึกแต่เฉียบคมทอดมองไปยังหญิงสาว นภสรพยักหน้าตอบ ยังต้องถามอีกเหรอ ก็ต้องกลัวอยู่แล้วสิ คนทั้งประเทศมีใครไม่กลัวเขาบ้าง! สักพัก นภสรถึงเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองตอบผิด คุณเก้าคงไม่ชอบเห็นเธอบอกว่ากลัว เธอจึงรีบโบกมือปฏิเสธว่า:"ไม่....ไม่กลัว....." ชายหนุ่มยื่นฝ่ามือหนาไปที่สาวน้อยเบื้องหน้า พลันจับแขนเธอกระชากตัวเธอมาทับลงบนตักเขา นภสรยังไม่ทันได้ตั้งตัว ชายหนุ่มก็รีบประกบปากจูบกับเธอทันที นภสรไม่กล้าขยับตัว เธออยากผลักเขาออก ที่กมลภูทำอยู่นี่มันไม่ใช่จูบ นี่มันจะกลืนเธอทั้งเป็นแล้ว!เจ็บชะมัด! ผ่านไปเนิ่นนาน กมลภูจึงจะปล่อยเธอ เห็นแก่จระเข้เธอจะยอมทนแล้วกัน สายตาดำขลับที่ยากจะหยั่งถึงมองใบหน้าของหญิงสาว นิ้วโป้งของกมลภูพลางสัมผัสกลีบปากของหญิงสาวที่บวมเป่งเล็กน้อย เขาพูดเสียงต่ำว่า:"ไม่ว่าเธอจะชอบฉัน หรือว่ากลัวฉัน นภสร จำคำฉันไว้ให้ดีนะ ไม่ว่าจะอยู่หรือจะตายเธอก็เป็นคนของฉัน!" น้ำเสียงก็ยังคงเผด็จเหมือนเดิม แต่ก็กระแทกเข้าใจนภสรเต็มๆ นภสรขดตัวในอ้อมกอดของกมลภู สายตาสุกใสมองดูเขา พลางพยักหน้าอย่างว่าง่าย "มื้อเย็นอยากกินอะไร"กมลภูเปลี่ยนบทสนทนากะทันหัน "อะไรก็ได้ค่ะ"นภสรพยายามฉีกยิ้ม เธอไม่เลือกกินอยู่แล้ว กมลภูยิ้มอย่างเล่ห์ร้าย:"งั้นก็กินเธอละกัน!"