ตอนที่ 57 ซักวันก็ต้องถูกทอดทิ้ง

ต๭นที่ 57 ซักวันก็ต้องถูกทอดทิ้ง ณ ช่วงเวลาค่ำ นภสรใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์คุณภาพสูงของเขมทัตทำงานหาเงินที่ห้องข้อมูล ส่วนเขมทัตก็ยุ่งอยู่กับสิ่งประดิษฐ์ใหม่ของตัวเอง "เรียบร้อย!"นภสรที่นั่งอยู่หน้าคอมฯเดาะนิ้ว ระบบรักษาความปลอดภัยของบริษัทอินเทอร์เน็ตรายใหญ่แห่งหนึ่งเกิดข้อผิดพลาดเพราะโดนแฮค แต่โชคยังดีที่นภสรแก้ไขได้ทันก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป เธอยังเพิ่มประสิทธิภาพให้ระบบป้องกันอีกด้วย คราวนี้ก็ไม่มีใครมาแฮคได้แล้วนอกเสียจากแฮคเกอร์ระดับฝีมือเทพ "นภสร คุณเก้าก็ไม่ใช่ว่าเลี้ยงเธอไม่ไหวเสียหน่อย เธอยังต้องหาเงินเองอีกหรือไง!"เขมทัตพูดพลางสำรวจสิ่งประดิษฐ์ที่อยู่ในมือไปมา "งั้นฉันก็ไม่ควรจะพึ่งคุณเก้าตลอดนี่จริงไหม ฉันควรต้องทำงานแลกเงินพึ่งตัวเองบ้างถึงจะดีสิ อีกอย่าง ถ้ามันคงจะสูญเปล่านะถ้าคนอย่างฉันไม่ตอบแทนอะไรกับสังคมเลย"นภสรบิดเอวตอบ "แต่ฉันว่าคุณเก้าคงอยากให้เธอพึ่งเขามากกว่านะ" นภสรไม่พูด เธอมองดูสิ่งประดิษฐ์ที่เขมทัตกำลังงุดหัวดูไปดูมา จริงสิ เขายังไม่บอกเธอเลยว่านี่คืออะไร "อาจารย์คะ อาจารย์ใส่อะไรลงไปในเครื่องบินนี้เหรอคะ"นภสรถามอย่างแปลกใจ "เดี๋ยวเธอก็รู้เอง"เขมทัตทำท่าเหมือนทุกอย่างกำลังจะเสร็จสิ้นแล้ว แต่ก็ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี "งั้นอาจารย์จะสอนเจ้านี่ให้ฉันเมื่อไหร่คะ"นภสรถามอย่างยิ้มแย้ม เขมทัตทำหน้าตึง:"รอเดี๋ยวก่อนสิ!" ทันใดนั้นจิรายุก็เดินเข้ามา ท่าทางจะมีเรื่องมาคุยกับเขมทัต นภสรลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ "ตามสบายเลย ฉันกลับก่อนแล้วนะคะ"พูดเสร็จ นภสรก็เดินออกไปทันที ประตูถูกปิดลง เพียงแต่นภสรไม่ได้จากไป จู่ๆเธอก็อยากรู้ขึ้นมาว่าพวกเขาคุยอะไรกัน จะเกี่ยวอะไรกับคุณเก้าหรือเปล่า นภสรเงี่ยหูติดกับประตูอย่างตั้งใจฟัง แต่ยังไม่ทันจะได้ยินอะไรประตูก็ถูกเปิดออกก่อนซะแล้ว จิรายุที่อยู่ในชุดสีดำล้วน พออยู่ภายใต้แสงไฟแล้วให้ความรู้สึกเหมือนยมทูตเลยยังไงยังงั้น เขาถามหน้าจริงจังว่า:"คุณนภสรยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าครับ" "ไม่มีๆ พวกคุณต่อเลยค่ะ!"นภสรแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรแล้วเดินจากไป วันต่อมา นภสรเห็นภากรทันทีที่เดินเข้ามาในโรงเรียน เธอคิดว่าภากรน่าจะถูกกักบริเวณจริงถึงมาโรงเรียนไม่ได้ เรื่องหมั้นก็คงจะถูกบีบบังคับแน่ๆ จู่ๆนภสรก็รู้สึกผิดขึ้นมา เธอเข้าไปถามภากรว่า:"นี่นาย ไม่เป็นไรใช่ไหม" "ไม่เป็นไร"ภากรตอบ เขาเกริ่นเสียงเย็นอีกว่า:"กมลภูนี่เจ้าแผนการจริงๆเลยนะ แต่ว่าเรื่องงานแต่งและคู่ครองของฉัน ยังไม่ถึงขั้นต้องให้คนนอกคนหนึ่งมาสอดหรอกนะ" ความหมายของภากรก็คือ เรื่องงานหมั้นของเขาเกี่ยวข้องอะไรกับคุณเก้าสินะ อันที่จริงเธอก็พอเดาได้ ไม่งั้นคุณเก้าจะทำอะไรล่ะ ภากรเพิ่งจะอายุสิบแปดเอง บ้านคชวงศ์จะให้เขารีบหมั้นหมายขนาดนั้นได้ไง "คุณเก้าทำอะไร"นภสรถาม "ทำไมเธอไม่ไปถามเขาเองล่ะ!"ภากรถามนภสรกลับ แววตาสุกใสของชายหนุ่มมองนภสร พลางพูดอย่างจริงจังว่า:"นภสร คุณเก้าไม่เหมาะกับเธอ เอ.เคก็ไม่เหมาะกับเธอ ถึงเธอจะชอบเขาจริงๆ แต่ก็รีบเอาใจตัวเองกลับมาจะดีกว่านะ!" "ไม่งั้นคนที่เจ็บจะเป็นเธอเอง" เจ็บงั้นเหรอ "หมายความว่ายังไง"นภสรถามภากร ภากรไม่ได้พูดต่ออีก เขาจึงหันหลังเดินจากไป เหลือเพียงนภสรที่ทำหน้างึนงงกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินไปอยู่ที่เดิม จู่ๆถิรมนที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้พูดขึ้นว่า:"หมายความว่ายังไงมันก็ชัดเจนพอแล้วไม่ใช่หรือไง" ถิรมนกลับมามองนภสรด้วยสายตาเหยียดหยามเหมือนแต่ก่อน เธอพูดเย้ยหยันว่า:"นภสร ถึงคุณเก้าจะตามใจเธอแล้วยังไงล่ะ เธอคิดว่าเขาจะแต่งงานกับเธอจริงเหรอ เธอคิดว่าตัวเองจะเป็นนายหญิงของเอ.เคได้หรือไง เหอะ!เลิกฝันสักทีเถอะ!" "สุดท้าย เธอก็เป็นได้แค่ของเล่นที่คุณเก้าเคยเล่นด้วยก็เท่านั้นแหละ" นภสรก็เป็นแค่เด็กกำพร้าที่คุณเก้าเก็บมา ถึงคุณเก้าจะดีกับเธอยังไง แต่สุดท้ายก็ไม่แต่งงานกับเธออยู่ดี ยังไงสักวันเขาก็ต้องแต่งกับผู้หญิงที่มีฐานันดรมาเป็นภรรยาของเขา เป็นนายหญิงของเอ.เค นภสรไม่พูดอะไร เธอขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับถิรมน ถิรมนเหยียดยิ้มอย่างได้ใจมากกว่าเดิม เธอพูดอีกว่า:"ยังไงคุณเก้าก็ต้องแต่งกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ดี ผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาและยืนข้างเขาได้อย่างภาคภูมิ ส่วนเธอ ท้ายที่สุดก็จะถูกทอดทิ้งไป!" "ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นคุณหนูคนรองของบ้านตุงคนาคร เป็นลูกแก้วตาของคุณพ่อคุณแม่ ความจริงข้อนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง แต่เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ได้รับความสนใจเพราะปีนขึ้นเตียงคุณเก้าเท่านั้น เธอจะอยู่แบบนั้นได้นานอีกเท่าไหร่ ยังต้องดูอารมณ์คุณเก้าอีกด้วย!" คุณน้าพูดถูก ทำไมเธอถึงไม่เคยคิดได้กันนะ คุณเก้าอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว ซึ่งก็ถึงอายุที่จะแต่งงานได้แล้ว ถึงคุณเก้าจะไม่รังเกียจนภสรเพราะข่าวลือด้านลบ แต่ยังไงเขาก็ไม่แต่งกับเธออยู่ดี ฉะนั้นนภสรก็สามารถได้ใจแค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ! พูดเสร็จ นภสรก็ยิ้มร่าเดินตามภากรไปอย่างได้ใจ ถึงคำพูดของถิรมนจะบาดหูไปบ้าง แต่ก็เหมือนจะไม่ผิด จู่ๆหัวของนภสรก็ปรากฏภาพที่กมลภูยืนเคียงคู่กับผู้หญิงคนอื่น เขาโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนโยน พลางป่าวประกาศให้โลกได้รับรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขา นภสรคิดแล้วรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจ มันเจ็บปวดเหลือเกิน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมเธอต้องเจ็บด้วย หรือว่าเธอจะชอบกมลภูเข้าแล้วจริงๆ ถิรมนในที่สุดก็ตามภากรทัน เธอตะโกนตามหลังเขาว่า:"ภากร ภากร รอฉันด้วย......" เธอเดินข้างภากร และเอ่ยว่า:"ภากร คุณเก้าทำขนาดนี้ นี่มันไม่เห็นบ้านคชวงศ์อยู่ในสายตาชัดๆ นายจะยอมให้พวกเขาบงการนายแบบนี้ไม่ได้นะ นายจะหมั้นกับลูกสาวเจ้าของกิจการเพชรพลอยอะไรนั่นไม่ได้เด็ดขาด!" ภากรพูดอย่างติดรำคาญว่า:"ถิรมน ฉันจะหมั้นหรือไม่หมั้นกับใคร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอทั้งนั้น!" สักพัก เขาแค่นเสียงเย็นต่อว่า:"แล้วก็ ไปบอกนิมมานนะ ว่าคิดผิดเเล้วที่จะหลอกใช้ฉันเป็นเครื่องมือ หล่อนต่างหากที่มีค่าแค่เป็นเครื่องมือให้ฉันใช้เท่านั้น!" ตอนแรกที่เขาไปหานิมมาน เขารู้อยู่แล้วว่าที่เธอช่วยเขาเพราะจะหลอกใช้เขา แต่เขาก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดแยกแยะอะไรไม่เป็น อีกอย่างที่ถิรมนพูดเมื่อกี้ นั่นมันกำลังยุยงให้บ้านคชวงศ์กับบ้านธัญญขันธ์มีเรื่องกันชัดๆ! ถิรมนแสร้งตีหน้าซื่อ:"หลอกใช้อะไร นายหมายความว่ายังไงกัน" ภากรหลุดขำ:"เธอนี่มันเง่าจริง หรือโง่จริงกันแน่" "นาย!"ถิรมนคิดไม่ถึงว่าภากรจะรู้ทุกอย่าง แล้วยังว่าเธอแรงขนาดนี้อีก "ยังไงฉันก็ไม่อยากให้นายอยู่กับผู้หญิงคนอื่น นายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!" ภากรขี้เกียจพูดกับยัยผู้หญิงโง่เขลาคนนี้อีก เขาจากไปอย่างเย็นชา ถิรมนโดนปฏิเสธอีกครั้ง เป็นเพราะยัยนภสรแท้ๆ ที่ทำให้ภากรต้องหมั้นกับผู้หญิงคนอื่น เธอต้องหาวิธีห้ามให้ได้ แต่ตอนนี้เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องทำยังไงดี คงทำได้แค่ไปหานิมมานเเล้วล่ะ ยังไงคุณน้าก็ต้องช่วยเธอคิดหาทางออกได้แน่ๆ!