ตอนที่ 59 แน่วแน่

ต๭นที่ 59 แน่วแน่ สิ้นเสียง แววตาที่อ่อนโยนของชายหนุ่มพลันเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นทันที เขาพูดอย่างเด็ดขาดว่า:"ไม่ได้!" เขาจะไม่ยอมให้เธอไปจากเขาหรอกนะ กมลภูปฏิเสธเสียงแข็งและเด็ดขาด เธอเกือบลืมไปเลย ว่าตอนนี้คุณเก้าหวงเธอขนาดไหน เขาต้องไม่ยอมให้เธอไปอยู่แล้ว นภสรครุ่นคิด แล้วรีบอธิบายว่า:"เเต่ฉันมีเรื่องสำคัญต้องทำ ไม่นานหรอกนะคะ ถ้าจัดการเสร็จแล้วฉันจะรีบกลับมาทันที ฉันสัญญา!" "จะจัดการยังไงบอกฉันมา เดี๋ยวฉันส่งคนไปแทน"กมลภูมองนภสร เธอไม่เคยพูดถึงชีวิตที่ ประเทศa เลย ตอนนั้นที่เขาช่วยเธอจาก ประเทศa เขาก็เคยให้คนไปสืบประวัติเธอ แต่น่าแปลกที่ไม่พบอะไรเกี่ยวกับเธอในฐานข้อมูลของ ประเทศa เลย "ไม่ได้ เรื่องนี้ คนอื่นทำไม่ได้ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องจัดการเองกับมือให้ได้!"นภสรพูดอย่างเเน่วเเน่ แค้นของเธอ เธอต้องสะสางด้วยตัวเองเท่านั้น! "ฉันไม่ได้เจรจากับเธอ เธอไม่มีทางเลือก!"กมลภูกลับมาเผด็จการเหมือนเดิม นภสรเครียด แต่จะไม่ทนก็ไม่ได้ เธอเจรจาเสียงค่อยต่อว่า:"งั้นถ้าคุณไม่ไว้ใจก็ส่งคนไปกับฉันก็ได้นี่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า" "ไม่ได้!"กมลภูตีหน้าเครียด ปฏิเสธอีกครั้ง "คุณ!ทำไมล่ะ"นภสรถามขึ้นอย่างไม่พอใจ "ไม่ทำไม ฉันบอกไม่ได้ก็คือไม่ได้!" "ฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมาทันที!"นภสรชูสามนิ้วขึ้นทำท่าสาบาน "วันเดียวก็ไม่ได้!"กมลภูยังคงปฏิเสธ:"ถ้ายังกล้าพูดออกมาอีกคำหนึ่ง ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยว่าต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ได้ออกจากเอ.เคแม้แต่ก้าวเดียว!" นภสรโกรธแต่ก็ไม่กล้าเถียง คุณเก้าก็ไม่ใช่คนที่จะยอมอะไรง่ายๆด้วย ค่อยๆวางแผนไปทีละก้าวจะดีกว่า ยัยเด็กอกตัญญูคนนี้ กมลภูจ้องนภสร พลางกลั้นอารมณ์คุกรุ่นที่สุมอยู่ในอกไว้ เขาไม่ดีกับเธอหรือยังไงกัน ปีกกล้าแข็งแข็งไม่ทันไรก็คิดจะไปจากเขาโดยไม่บอกกล่าวกับเขาซะแล้ว! ถ้าเธอกล้าพูดออกมาอีกคำหนึ่ง เขาจะตีก้นเธอให้ลายแน่! นภสรไม่รู้ว่ากมลภูกำลังคิดอะไรอยู่แล้ว แต่มองดูสีหน้าเคร่งขรึมของชายหนุ่มแล้ว เธอก็พลันรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต ดูก็รู้ว่าโกรธแล้วแน่ๆ เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก เดี๋ยวจะกลายเป็นหาเรื่องใส่ตัวอีก ดูเหมือนว่าเรื่องนี้คงต้องวางแผนและใช้เวลาอีกนาน นภสรกอดเอวแกร่งของชายหนุ่ม พลางออดอ้อนว่า:"โอเคๆ ไม่กลับก็ไม่กลับสิโอเคไหม"เธอพูดต่อว่า:"คุณเก้า เมื่อกี้คุณยิ้มแล้วดูดีมากเลยนะ คราวหลังคุณอย่าโกรธบ่อยๆเลยนะ มายิ้มบ่อยๆเเทนสิ!" "ฉันไแยิ้มตอนไหน"กมลภูตีหน้าเย็นชา "ก็เมื่อกี้ตอนฉันมองคุณคุณยิ้มแล้วแท้ๆ มันดูดีสุดๆเลยนะ ดูดีกว่าพวกดาราชายหลายร้อยเท่าเลย"นภสรยิ้มหวาน ชายหนุ่มไม่ได้เผยรอยยิ้มเพราะคำชมของเธออีก สายตาคู่คมหรี่ลง พลางถามขึ้นเสียงสูงว่า:"เหรอ เธอติดตามดาราชายคนไหนอยู่ล่ะ: หืม นภสรโดนถามจนชะงัก เธอตอบออกไปทันทีว่า:"ไม่มีนี่!" "ไม่มีก็ดี!" ถ้ามีแล้วล่ะก็ ดาราชายคนนั้นได้ซวยแล้วแน่ๆ สักพักนภสรถึงเพิ่งจะรู้ตัว ผู้ชายคนนี้เกินไปแล้ว! ยังดีที่เธอไม่ได้พูดอะไรผิดไป เหนื่อยใจชะมัด ทันทีที่นภสรออกมาจากห้องสมุดก็เจอกับฐากูรที่กำลังเดินขึ้นมาพอดี เธอเดินเข้าไปขวางทางเขาไว้ "คุณฐากู คุณว่างไหม"นภสรถาม "คุณนภสรมีอะไรหรือเปล่าครับ" "ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ฉันมีอะไรอยากถามคุณนิดหน่อยน่ะ"นภสรยังคงสงสัยว่าคุณเก้าไปทำยังไงให้ภากรยอมหมั้น "เรื่องอะไรเหรอครับ"ฐากูรมองนภารอย่างระแวง ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำหาเรื่องอะไรให้เขาอีกล่ะ "คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณเก้าใช้วิธีอะไรที่ทำให้บ้านคชวงศ์บีบบังคับให้ลูกชายตัวเองหมั้นกับคนอื่น บอกฉันมา!"นภสรถาม "อันนี้ผมไม่รู้จริงๆนะครับ" ฐากูรต้องรู้แน่ๆ เพียงแต่หมอนี่แค่ไม่อยากบอกเธอ นภสรกลอกตาอย่างใช้ความคิด เธอจ้องฐากูรพลางขู่ว่า:"ถ้าคุณไม่บอกฉัน ฉันจะฟ้องคุณเก้าว่าคุณลวนลามฉัน!" เห้ย!ฐากูรจ้องนภสรตาค้าง ผู้หญิงคนนี้มัน! "จะบอกไม่บอก!"นภสรจ้องฐากูร "คุณนภสรครับ คุณเก้าไม่เชื่อหรอกนะครับ!"ฐากูรจ้องตอบนภาร "แต่ฉันมีหลักฐานนะ ที่นายแอบมองฉันตอนว่ายน้ำไง อันนั้นก็ถือว่าลวนลามทางสายตานี่"นภสรกล่าวต่ออย่างไม่มีเหตุผล "ผมไปแอบดูคุณว่ายน้ำตอนไหนล่ะครับ!" ื. "อาทิตย์ก่อนตอนที่ฉันว่ายน้ำอยู่ดาดฟ้าชั้นสามไง นายบอกไปหาคุณเก้า นายกล้าพูดเหรอว่านายไม่ดูฉัน"นภสรพูด ฐากูรพลันนึกย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เขาเห็นนภสรกำลังว่ายน้ำตอนที่เขาไปหาคุณเก้าจริง อย่าว่ากันเลยนะ แต่เขายอมรับว่านภสรเป็นคนหุ่นดีจริง หน้าตาก็สวย พอว่ายน้ำในสระไปมาก็เหมือนนางเงือกเลย เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ที่พอเห็นสาวสวยก็อดมองไม่ได้ "คุณฐากูร ตกลงจะบอกหรือไม่บอก!"นภสรจ้องฐากูรและถามอีกครั้ง ชั้นสามมีกล้องวงจรปิด ด้วยความสามารถของนภสรแล้วยังไงก็ตัดต่อให้มันเป็นภาพที่ชวนเข้าใจผิดกันได้แน่นอน ถ้าคุณเก้าเห็นแล้วคิดว่าเขากำลังแอบมองผู้หญิงของตัวเองแล้วล่ะก็ เขาคงจะถูกเอาไปป้อนเป็นอาหารของพวกจระเข้แน่ๆ ฐากูรจึงยิ้มแหยๆ:"คุณนภสร คุณเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลย" นภสรก็ยิ้มเช่นกัน:"งั้นบอกมาเถอะ" ทั้งสองเดินไปพลางพูดคุยไปพลาง ฐากูรพูดว่า:"คุณยังจำผู้หญิงที่สอนศิลปะการต่อสู้ให้คุณตอนที่คุณเพิ่งมาเอ.เคแรกๆได้อยู่ไหมครับ" "คุณหมายถึงพี่ ท็อป เหรอ"นภสรถาม "ใช่เธอคนนั้นเลย"ฐากูรตอบ นภสรต้องลืมเธอไม่ลงอยู่แล้ว เพราะท็อปเป็นคนสอนการต่อสู้เธอเอง ว่ากันว่าท็อปยังเป็นนักฆ่าฝีมืออันดับต้นๆของโลกด้วย จะว่าไปนภสรก็ไม่ได้เจอเธอมาปีหนึ่งแล้ว เหมือนจะเพราะว่าคุณเก้ามอบหมายอะไรให้เธอทำสักอย่างนี่แหละ "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ"นภสรถาม ฐากูรยิ้มตอบว่า:"ท็อป เป็นผู้หญิงที่คุณโยธินชอบครับ" "หา คุณโยธินชอบพี่ ท็อป เหรอ"เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย "ฉะนั้นผมเลยคิดว่าคุณเก้าต้องอ้างท็อปในการขู่คุณโยธินแน่ๆ คุณโยธินก็เลยทำแบบนี้"ฐากูรพูดยิ้มๆ "อย่างนี้นี่เอง!"นภสรพยักหน้า ท็อปเป็นคนของ แก๊งดาว และคนของ แก๊งดาว ก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้านายทุกอย่าง แค่คำพูดเดียวก็คุณเก้าก็สามารถตัดสินโชคชะตาของ ท็อป ได้เลยก็ว่าได้ นภสรครุ่นคิด แล้วพูดต่อว่า:"งั้นก็แปลว่าผู้ชายสองคนที่อายุรวมกันแล้วได้ครึ่งร้อย ไปทำให้เด็กผู้ชายอายุน้อยๆคนหนึ่งลำบากใจเหรอ!" "เห้อ ก็ใครสั่งให้คุณชายคนนี้ดันมาชอบคุณล่ะครับ" ฐากูรมองนภสร แล้วพูดอย่างตักเตือนว่า:"คุณนภสร ต่อจากนี้คุณก็หว่านเสน่ห์น้อยๆหน่อยเถอะครับ ระวังถ้าซักวันคุณเก้าโกรธขึ้นมาจริงๆมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะครับ" "คุณคิดว่าฉันอยากเป็นแบบนี้หรือไง!ฉันจะทำไงได้ เสน่ห์แรงก็ไม่ใช่ความผิดฉันซักหน่อย!"นภสรพูดอย่างหน่ายใจ ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันสนุกปาก เสียงกระแอมของกมลภูพลันดังขึ้นจากด้านหลัง