ตอนที่ 61 รูปถ่ายที่ถูกแฉ

ต๭นที่ 61 รูปถ่ายที่ถูกแฉ ฐากรูลำบากใจที่จะพูด: “คุณเก้าคือคุณนภสรบอกไม่ให้พูด บอกว่าจะทำเซอร์ไพรส์ครับ!” เซอร์ไพรส์! นภสรอยากทำเซอร์ไพรส์ให้เขา กมลภูนึกไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวตัวเล็กๆคนนี้จะทำเซอร์ไพรส์ให้เขา เขาก้าวเข้าลิฟท์ไปอย่างรวดเร็วด้วยขายาวๆ เมื่อถึงชั้นสาม ก็เห็นแสงสว่างจากห้องดอกไม้ กมลภูก็รู้ได้ว่านภสรอยู่ในเรือนดอกไม้อีกแล้ว จึงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปข้างใน นภสรสวมชุดนอนกระโปรงสีชมพูพริ้วเล็กๆ นอนเอนกายอยู่บนพรมขนสัตว์สีขาวนุ่ม ขนตายาวๆกะพริบเล็กน้อยบ่อยครั้ง เธอดูราวกับเทพธิดาในพุ่มดอกไม้ ที่ฉลาดน่ารักและสวยงาม กมลภูโน้มตัวลงบรรจงจุมพิตเบาๆที่เปลือกตาของเธอและหันตัวเดินออกจากเรือนดอกไม้ เมื่อกลับถึงห้องก็รีบอาบน้ำล้างตัวอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนเป็นชุดนอนผ้าไหมสีดำทั้งตัว แต่สุดท้ายกมลภูอดใจไม่ไหวจึงถามฐากูรว่าจะเซอร์ไพรส์อะไร ฐากูรธรรมดาแล้วจะไม่กล้าไม่พูดแต่กลับบอกกมลภูอย่างละเอียด เขาย้อนกลับไปที่เรือนดอกไม้อีกครั้ง ทิ้งตัวลงบนเตียงคิงไซส์ ดึงตัวเด็กสาวที่กำลังหลับสนิทอยู่มากอดในอ้อมแขนและบรรจงจูบเธออย่างอดใจไม่ไหว เปลือกตาของนภสรเริ่มขยับ ลืมตาขึ้นแบบสะลึมสะลือและตาสว่างขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าที่ดูร้ายกาจของกมลภูอยู่ตรงหน้าตัวเอง ริมฝีปากทับอยู่บนริมฝีปากของเธอ: “คุณเก้า อึ้ม!” นภสรคิดอยากอ้าปากพูด แต่ทว่ากลับกลายเป็นโอกาสให้ชายหนุ่มเข้ารุก ดวงตาเรียวยาวของชายหนุ่มฉายแววเจ้าเล่ห์เล็กน้อยทันใด นัยน์ตาล้ำลึกผุดรอยยิ้มเยาะชัดขึ้น นภสรคิดสำนึกผิดจนอยากตาย เป็นเวลานานที่กมลภูเพลิดเพลินกับกลิ่นหอมของสาวน้อยในอ้อมแขนไม่อยากปล่อยไป “ทำไมถึงตื่นซะล่ะ?” กมลภูถามอย่างจงใจ รู้อยู่แก่ใจแท้ๆยังจะถามอีก! เขาทำแบบนี้หล่อนจะไม่ตื่นได้เหรอ! “ได้ยินว่าเธออยากทำเซอร์ไพรส์ให้ฉันใช่ไหม?” “อ๋อ คุณเก้า ที่จริงแล้วช่วงนี้ฉันเพิ่งหาเงินด้วยตัวเองได้ ปกติแล้วฉันเห็นคุณชอบดื่มตอนกลางคืน เพราะงั้นฉันก็เลยลงมือหมักเองให้คุณ” ที่จริงตัวเขารู้อยู่แล้ว : “ถ้าอยากดื่มซื้อเอาก็ได้ ดีกว่าลำบากเหนื่อยเอง” เธอเป็นแฮกเกอร์ ที่บอกว่าหาเงินได้ด้วยตัวเอง เขาเองก็รู้ เพราะมีคนมารายงานให้เขาทราบเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่เขานึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เธอได้รับเงินครั้งแรกมาจะนำมาเป็นของขวัญให้เขา “ซื้อเอาจะมีความหมายเท่าฉันทำเองได้ยังไงกัน” “แน่นอนไม่ใช่เพื่อประหยัดเงิน” “ต้องไม่ใช่แน่” หลังจากที่เงียบไป นภสรก็พูดเสียงเบาๆขึ้นมา: “คือว่าเงินมีไม่พอน่ะ คุณเก้า คุณดื่มของแพงไปแล้วนะ!” “งั้นเหรอ?” อันที่จริงเขาไม่รู้ราคาของพวกนั้นเลยสักนิด กมลภู รู้สึกอบอุ่นในหัวใจจึงอดไม่ได้ที่จะจูบเธออีกครั้ง นภสรรู้สึกได้ว่าถูกกอดรัดแน่นมากจึงขยับตัวพยายามดิ้นให้ออกจากอ้อมกอดของกมลภู “นภสร อย่าดิ้นนะ! ดิ้นแล้วมันอันตรายมาก!” กมลภูหยุดชะงักทันที ความหมายอันตรายแฝงอยู่ในน้ำเสียงชวนเย้ายวน นภสรไม่กล้าดิ้นอีก เลยทำได้แค่กระซิบเบาๆว่า “คุณกอดแน่นไปแล้ว” กมลภูจึงต้องปล่อยนภสรอย่างจำใจ นภสรยังคงห่อตัวอยู่ในท่าเดิมไม่กล้าขยับ “นอนซะ” กมลภูใช้น้ำเสียงออกคำสั่ง พอรู้สึกได้ว่ากมลภูจะไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้ นภสรจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย หลับตาลงแล้วหลับไปอย่างช้าๆ หญิงสาวตัวน้อยหลับสบายอยู่ในอ้อมอก แต่ว่ากมลภูกลับทรมานมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะนภสรที่หลับไปแล้วแต่ยังไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ถูๆไถๆอยู่ตลอดเวลา ล้วนแต่แทบจะจุดไฟเขาขึ้นมา นัยน์ตาราวกับหมาป่าแอบซุ่มที่พร่ำเพ้อถึงใบหน้ายามหลับสนิทของหญิงสาว หลังจากต่อสู้ภายในใจตัวเองไปแล้ว ในที่สุดกมลภูก็ลุกจากเตียงและผละตัวกลับไปที่ห้องตนเอง เมื่อนภสรตื่นขึ้นมาในตอนเช้าบนเตียงนอนใหญ่ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของกมลภู มีเพียงตนเองเท่านั้น นภสรถูหน้าผากตัวเอง เมื่อวานคุณเก้าอยู่ด้วยแน่ๆนี่นา หรือว่าเธอจะฝันไป! หรือว่าคุณเก้าจะตื่นแล้วลุกไปก่อนนะ? หลังจากเก็บเตียงเรียบร้อยแล้ว นภสรก็ลงไปชั้นล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้า กมลภูได้อยู่หน้าโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว นภสรเดินไปนั่งลงข้างๆกมลภู ยกนมขึ้นมาดื่มแล้วพูดว่า: “คุณเก้าทำไมถึงไม่ปลุกฉันล่ะ?” “ฉันอยู่ที่ห้องของตัวเอง” กมลภูตอบด้วยสีหน้าเย็นชา จ้องมองสาวน้อยที่ทำสายตาสงสัยและพูดขึ้นอีกว่า: “เธอคิดว่าฉันไปนอนกอดเธองั้นหรือ?” นภสรหน้าแดงทันที เจ็บใจอย่างมาก ตัวเองไม่น่าพูดมากเลย หลังจากรีบทานอาหารเช้าจนเสร็จ นภสรก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและบอกลากมลภู “คุณเก้าฉันไปโรงเรียนก่อนนะ” “อื้ม” กมลภูมองหลังนภสรที่เดินจากไป ถอนหายใจในใจเบาๆหนึ่งเฮือก แอบคิดอยู่ในใจ รอให้ยัยเด็กนี่ปิดเทอมก่อน เขาต้องชดเชยให้ตัวเองให้ได้! จะให้เธอใช้เวลาอยู่บนเตียงสองเดือนเลย! โรงเรียนมัธยมปลาย Eileen นภสรเพิ่งจะก้าวเข้าห้องเรียน ผู้อำนวยการชยินเรียกตามหลังมา: “นภสร เธอหยุดรอฉันก่อน!” ชั้นเรียนที่แต่เดิมเอะอะเจี๊ยวจ๊าวพลันเงียบลงทันที สายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องเข้ามา นภสรหันกลับไปอย่างช้าๆ “ผู้อำนวยการชยินมีเรื่องอะไรเหรอคะ?” ผู้อำนวยการชยินแสดงท่าทางเกลียดเข้าไส้ ชี้ไปที่นภสร “นภสร เธอนะเธอ ฉันควรจะพูดยังไงกับเธอดี?” “ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรก็ไม่ต้องพูดสิคะ!” นภสรหมุนตัวกลับเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง “ฉันบอกให้เธอหยุดไง!” หมูอ้วนส่งเสียงด้วยความเกรี๊ยวกราด! ครั้งก่อนนภสรทำให้เขาต้องขายหน้าต่อหน้าสาธารณชน ครั้งนี้ภากรไม่อยู่จะมีใครจะมาช่วยหล่อนได้ วันนี้เขาจะต้องฆ่ายัยเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่ให้ตาย! นภสรกวาดสายตามองผู้คนที่มามุงรอบๆปราดเดียว ว่าเขาจะเอาลูกไม้อะไรออกมาใช้! หมูอ้วนหยิบรูปถ่ายออกมากางและโยนขึ้นบนตัวนภสรที่อยู่ต่อหน้าสาธารณชน: “เธอดูเรื่องงามหน้าที่เธอทำลงไปสิ!” ที่อยู่ในรูปคือรูปถ่ายของนภสรที่ไปเจอเถ้าแก่ตุ้มเจ้าของบริษัทเครือข่ายเน็ตเวิร์ค แถมยังมีรูปถ่ายที่เดินเข้าห้างสุดหรูหลังจากที่เจอกับเถ้าแก่ตุ้มแล้วด้วย เธอนึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกคนสะกดรอยตาม นภสรมองต่ำจ้องรูปถ่ายพวกนี้ ไม่มีทางที่เธอจะเจอได้ แถมมุมของรูปถ่ายพวกนี้รวมถึงความคมชัดของรูปต้องเป็นมืออาชีพพอ คนอื่นต่างเข้ามามุง จ้องดูรูปถ่ายที่ตกอยู่บนพื้นที่นภสรดื่มกาแฟกับชายวัยกลางคนด้วยกัน หลังจากออกจากร้านกาแฟก็ไปเข้าห้างสุดหรูแถมจากนั้นยังเข้าร้านขายเพชรพลอยด้วย ผู้ชายบางคนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและบ่นออกมา บ้าน่า ผู้ชายคนนี้แก่พอที่จะเป็นพ่อของนภสรได้เลยนะ รู้สึกเสียดายขึ้นมาทันที ให้อารมณ์ดอกฟ้ากับหมาวัดเลย “น่าเสียดาย น่าเสียดาย” นักเรียนหญิงข้างๆตอกกลับว่า: “มีอะไรน่าเสียดาย ไม่แน่ว่าคนอื่นเขาอาจชอบแบบนี้ก็ได้นี่!” “ผู้อำนวยการชยินนี่หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” นภสรยิ้มอย่างเฉยชา “หมายความว่ายังไงใจเธอรู้ตัวเองดีไม่ใช่เหรอ? จะต้องให้ฉันพูดออกมาตรงๆเลยใช่ไหม นภสร ภากรเพิ่งจะหมั้นไป เธอก็รีบแจ้นไปหาชายอื่น แถมยังเป็นชายแก่อีก” หมูอ้วนจ้องนภสรด้วยสายตารังเกียจ “ผู้อำนวยการชยิน กินมั่วกินซั่วได้ อยากพูดอะไรก็พูด คุณไม่มีการเรียนรู้บ้างเลยเหรอ? แค่รูปถ่ายจากร้านกาแฟนิดหน่อยแค่นี้เอามาเป็นเรื่องคบชู้ ใช้เป็นหลักฐานอะไรได้?” หมูอ้วนพูดเย้ยว่า: “เด็กกำพร้าคนหนึ่ง จะมีเงินไปดื่มกาแฟแล้วเข้าห้างซื้อของแพงๆได้เหรอ?” เสียงที่ถูกอัดไว้ดังขึ้น: “เถ้าแก่ตุ้ม ถ้าคุณพอใจกับฝีมือของฉัน ถ้าต้องการเพื่อนก็มาหาฉันได้เลยนะคะ!” นั่นเป็นเสียงของนภสร