ตอนที่ 62 ขึ้นอยู่กับคุณ

ต๭นที่ 62 ขึ้นอยู่กับคุณ “เยี่ยม ได้เลย แน่นอน” มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นมาอีกทีทันควัน พอเสียงที่อัดไว้ดังขึ้น ทุกคนก็แตกฮือ นักเรียนชายคนหนึ่งพูดขึ้น: “บ้าชิบ! บทสนทนาอันนี้ชวนหงุดหงิดชะมัด!” นักเรียนหญิงคนหนึ่งก็พูดขึ้นอีก: “พระเจ้า หน้าด้านเกินไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพูดออกมา อยากจะอ้วก!” นักเรียนหญิงอีกคนหนึ่งพูดหนุนตาม: “ใช่ จะได้ใจเกินไปแล้ว” หมูอ้วนมองนภสรแบบเหยียดหยาม: “เธอได้ยินคำพูดของตัวเองรึยังล่ะ? ฉันล่ะอายแทนเธอจริงๆ ไร้ยางอาย นภสรถ้าดูสถานการณ์เป็นก็รีบออกจากโรงเรียนมัธยมปลาย Eileen ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ดีกว่านะ พวกเราที่Eileen รับไม่ได้กับเรื่องพรรคนี้” นภสรยิ้มเย็น เอาเสียงอัดที่เตรียมการไว้ฟังไม่ได้ศัพท์จับมากระเดียด เตรียมมาได้ดีเหมือนกันนี่! จู่ๆก็มีนักเรียนหญิงพูดขึ้นว่า: “ผู้ชายคนนี้คุ้นๆนะ!” หลังจากพูดจบก็ร้องออกมาอย่างตกใจ “พระเจ้า คนนี้คือพ่อของภูรีไม่ใช่เหรอ!” นักเรียนหญิงอีกคนหยิบรูปถ่ายขึ้นมาดูอย่างถี่ก้วน: “เป็นพ่อของภูรีจริงๆด้วย!” พอได้ยินคำนั้น นภสรก็หยิบรูปถ่ายบนพื้นขึ้นมาดูอีกครั้ง ก็รู้สึกตกใจมาก เถ้าแก่ตุ้มเป็นพ่อของภูรีเหรอ ภู ภูรี? ถ้าดูตามนามสกุลแล้วก็น่าจะใช่ภูรี! ทุกคนต่างถอนหายใจอีกครั้ง! เรื่องนี้มันใหญ่ไปแล้ว! ในตอนนั้น ภูรีเดินเข้าห้องมาพอดี สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ภูรี แต่ภูรีไม่ได้ใส่ใจสายตาของหมูอ้วนแบบแยกเขี้ยวยิงฟันที่จ้องมาเลย รู้ว่าเขาอาจมารังแกนภสรอีกก็ได้จึงเอ่ยขึ้นมาว่า: “ผู้อำนวยการชยิน หนูหางานเจอครบแล้วก็เลยมาเข้าห้องเรียนค่ะ” นักเรียนหญิงข้างๆพูดเหน็บแนมขึ้นมาว่า: “มิน่าทำไมภูรีถึงคอยปกป้องนภสร ที่แท้ก็เกี่ยวดองใกล้ชิดกับครอบครัวตัวเองนี่เอง นภสรจะได้เป็นแม่นี่เอง! ฮ่าฮ่า” “ยัยนี่! พูดอะไรของหล่อน?” ภูรีแผดเสียงใส่นักเรียนหญิงคนนั้น “ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สินะ! ” นักเรียนหญิงหยิบรูปถ่ายขึ้นมาแล้วกางตรงหน้าภูรี: “ภูรี เธอปฏิบัติกับบางคนเป็นเพื่อนแต่ใครบางคนนั้นหวังอยากเป็นแม่เธอล่ะ!” พูดแบบนั้นแล้ว นักเรียนหญิงก็ไปคว้าปากกาอัดเสียงในมือหมูอ้วนมาแล้วเปิดอีกครั้ง: “เถ้าแก่ตุ้ม ถ้าคุณพอใจกับฝีมือของฉัน ถ้าต้องการเพื่อนก็มาหาฉันได้เลยนะคะ!” “เยี่ยม ได้เลย แน่นอน” ภูรีพิจารณารูปถ่ายอย่างฉงน แล้วยังเสียงที่อัดไว้ เธอได้ยินเสียงของคนสองคนแน่นอน หนึ่งคนคือพ่อของเธอ หนึ่งคนคือเพื่อนสนิทของเธอ นภสรมองไปที่ภูรี: “ภูรี มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ” ภูรีมองนภสรด้วยสายตาว่างเปล่า สายตาค่อยๆเย็นชาขึ้นเต็มไปด้วยความยากจะเชื่อ: “แล้วมันยังไง?” ถ้าอธิบายต่อหน้าผู้คน เธอจำต้องยอมรับว่าตนคือแฮกเกอร์ต่อหน้าธารกำนัล งั้นจำเป็นต้องยอมรับเรื่องเครือข่ายในโรงเรียนทั้งหมดก่อน! ไม่ใช่ว่าเธอไม่กล้ายอมรับ เพียงแต่ยามที่พูดเรื่องนี้ออกมาอาจช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอได้ แต่อาจมีเรื่องยุ่งอื่นตามมาอีกอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้านักเรียนทั้งหมดรู้ว่าเธอแอบแฮกโทรศัพท์มือถือของพวกเขา เธอมีหวังได้กลายเป็นศัตรูของคนทั้งโรงเรียนจริงๆแน่ ได้ไม่คุ้มเสีย! เอาไว้ไปอธิบายให้ภูรีฟังส่วนตัวดีกว่า พอเห็นนภสรที่ลังเลนิดหน่อย ใจภูรีก็เย็นชาขึ้นทันทีและเอ่ยถามอีกครั้ง: “ที่เธอพูดตกลงเป็นยังไงกัน?” “สรุปแล้วไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉันอธิบายให้เธอได้แต่ไม่ใช่ตอนนี้!” นภสรขยับเข้าใกล้ภูรี หมูอ้วนพูดขึ้น: “นภสรเธออย่าเถียงข้างๆคูๆหน่อยเลย เพื่อนรักอีกคนของเธอกชนิภาก็พูดไว้ เธอล่อลวงพ่อของเพื่อนรักตัวเอง ใช่ไหม กชนิภา? กชนิภาปรากฏตัวออกมาหน้าประตูอย่างกะทันหัน นภสรมองไปที่เธอ เห็นกชนิภาก้มหน้าก้มตาไม่พูดจา หมูอ้วนเอ่ยถามซ้ำ: “กชนิภา เธอพูด เธอบอกว่าเห็นด้วยตาตัวเองเลยใช่ไหม รูปพวกนี้เธอเป็นคนเอามาให้ฉันเองใช่ไหม?” กชนิภาเงยหน้าขึ้นมา กัดริมฝีปาก สักครู่ใหญ่จึงพูดว่า: “ใช่ค่ะ” หมูอ้วนเผยรอยยิ้มอิ่มอกอิ่มใจออกมา พยานแน่นขนาดนี้ ดูสิว่านภสรจะเล่นลิ้นยังไง! นภสรยิ้มเย็น คราวนี้เปลี่ยนมาใช้อุบายจิ๊บจ๊อย คนบงการไม่ยอมเผยตัวออกมา รูปถ่าย อัดเสียง คำให้การของกชนิภา รวมถึงปากคนจำนวนมากมายทำให้เธอไม่สามารถรับมืออธิบายกับทั้งร้อยปากได้หมด เสียงหัวเราะเยาะดูถูกดังในหูไม่หยุด ภูรีออกแรงผลักนภสรออก วิ่งออกไปจากห้องเรียน นภสรรีบตามไปในทันที ตอนที่กชนิภาที่อยู่ตรงทางเดินมาใกล้ตัว เธอมองเจ้าหล่อนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “กชนิภา ถือว่าฉันตาบอด จากนี้ไปฉันกับเธอทางใครทางมัน ไม่เป็นเพื่อนกันอีกแล้ว!” กชนิภาไม่พูดอะไร นัยน์ตาหดหู่ฉายแววว่างเปล่ายิ่งนัก นิมมานที่สังเกตอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ในสำนักงานโรงเรียน ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยยิ้มอย่างผู้ชนะ: “สู้กับยัยเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนเดียวมันออกจะจืดไปหน่อย!” ที่จริงเธอกำลังหาแฮกเกอร์ที่บุกรุกตระกูลภูรี ให้บทเรียนกับตระกูลภูรีสักหน่อย ไม่นึกว่าจะลงเอยแบบนี้ น่าสนุกจริงๆ ขนาดพระเจ้ายังเข้าข้างเธอเลย ภูรีที่วิ่งออกจากห้องเรียน นภสรวิ่งไล่ตามคว้าแขนของเธอได้ ภูรีพยายามสลัดแต่ไม่หลุด: “นภสรปล่อยฉันนะ!” “ภูรีเธอไม่เชื่อฉันเหรอ?” “เธอจะให้ฉันเชื่อเธอยังไง ขนาดกชนิภายังพูดแบบนั้นเลย นภสรฉันถือว่าเธอเป็นเพื่อนรักมาตลอดเลย นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำเรื่องนี้ได้!” ภูรีจ้องนภสรแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ: “ปล่อยมือนะ ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอ! ไม่อยากเห็นเธอ!” นภสรจ้องภูรีเขม็ง มีความเสียใจบางส่วนในแววตา หลังจากนั้นแว่บเดียวก็ปล่อยแขนของเธอ: “ได้ ถ้าเธอไม่อยากฟังงั้นก็ไปสงบสติอารมณ์ตัวเองสักพักนะ” พอพูดจบก็หันแล้วเดินจากไป ตอนนี้ภูรีอยู่ในอารมณ์ร้อน เธอพูดอะไรไปหล่อนก็คงไม่ฟัง งั้นคงต้องรอให้ตัวหล่อนเย็นลง นภสรกลับไปที่ห้องเรียน ทุกคนต่างพุ่งสายตามาที่เธอ กชนิภาไม่อยู่แล้ว หมูอ้วนเหน็บแนมว่า: “เธอยังมีหน้าอยู่ต่ออีกเหรอ” นภสรถลึงตาใส่หมูอ้วน มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีแฝงในตาคู่นั้น สาวเท้าเข้าใกล้หมูอ้วนที่ละนิด แรงกดดันที่เย็นเฉียบทำให้เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจแบบคาดไม่ถึง หลังจากที่ทำอาการแบบนั้นลงไปรู้สึกก็เสียใจว่าตนเองเป็นอะไรไป เจ้าหล่อนก็เป็นแค่ยัยเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจนๆเท่านั้นเอง ถึงกับทำให้เขากลัวหล่อนได้เชียวหรือไม่ได้การ ขืนเป็นแบบนี้ หมูอ้วนยืดร่างอ้วนๆของเขาขึ้น กำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ถูกการเคลื่อนไหวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของนภสร ทำให้กลัวจนเก็บคำพูดลงไปที่เดิม นภสรคว้าขอเสื้อของหมูอ้วน พูดด้วยเสียงเย็นเยียบ: “ฉันเปิดเผยและโปร่งใส ไม่มีความผิดในใจ แล้วทำไมต้องสำนึกด้วย แต่ว่านะ ผู้อำนวยการชยินคุณควรระวังเอาไว้” นักเรียนร่วมชั้นรอบๆต่างก็มองนภสรด้วยสายตาประหลาดใจ ไม่นึกเลยว่าเธอจะกล้าใช้กำลังอบรมผู้อำนวยการหมูอ้วน หมูอ้วนเองก็คาดไม่ถึงว่านภสรที่มองดูผอมๆ ไม่นึกว่าจะมีแรงเยอะ เขาถูกเธอจับไว้ดิ้นไม่หลุด มีผู้คนจำนวนมากคอยจ้องอยู่ เขาไม่อาจหลบเลี่ยงไปได้: “นภสร เธอกล้าใช้กำลังกับฉัน! เธอคิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกัน? ครูสามารถไล่เธอออกไปได้ทุกเมื่อนะ!” ดวงตาใสๆของนภสรแฝงความเยือกเย็นลึกๆผุดรอยยิ้มขึ้น: “โง่จริงๆเลยนะ! ถิรมนเกลียดฉันเข้าไส้ขนาดนั้น ไม่มีทางยุ่งเรื่องฉันหรอก มันขึ้นอยู่กับนายต่างหาก!”