ตอนที่ 63 ทนรับไม่ไหว

ต๭นที่ 63 ทนรับไม่ไหว พอพูดจบ นภสรใช้มือดึงคอเสื้อของหมูอ้วนออกแรงดึงลงด้านล่าง ยกขาขึ้นอย่างรวดเร็วออกแรงปะทะบนพุงที่เหมือนคนท้องของหมูอ้วน แล้วก็เหวี่ยงหมูอ้วนออกไปทันที เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเฉียบขาด นักเรียนชายในห้องเห็นการเคลื่อนไหวสุดเท่ของนภสร บางคนอดที่จะอุทานไม่ได้: “แม่เจ้า โคตรเท่เลย!” เท่าที่รู้หมูอ้วนหนักอย่างต่ำ 180ชั่ง นภสรดูเป็นคนผอมแห้งแรงน้อยไม่นึกเลยว่าจะมีแรงมากขนาดนี้ หมูอ้วนกลิ้งไปสองตลบแล้วหยุดที่ประตูหน้าชั้นเรียน นั่งบนพื้นกุมท้องไว้ ชี้นิ้วไปที่นภสรด่าทอยกใหญ่: “นภสร วันนี้ฉันจะทำให้เธอถอยหนี!” พอได้ยินนภสรก็สาวเท้าไปหาหมูอ้วนอีกครั้งพูดด้วยโทนเสียงเย็นชา: “งั้นหนูจะรอดูว่าสุดท้ายแล้วใครกันแน่ที่จะถอยก่อน!” หมูอ้วนที่เห็นนภสรเดินเข้ามาใกล้อีก จึงกลัวจนถอยหนีไปเรื่อยๆ ถอยไปจนถึงวงกบประตู จนไม่มีที่ให้หนีแล้ว ใช้วงกบประตูพยุงตัวลุกขึ้นมา เมื่อตกที่นั่งลำบากต้องยอมถอยเพื่อจะได้ไม่เป็นเบี้ยล่าง เขาจึงปลีกตัวออกไป แล้ววิ่งตรงไปตามหาอธิการบดี สรุปแล้วเขาก็ต้องยอมปล่อยนภสรไป! เดิมทีนภสรไม่ได้ตั้งใจจะใช้กำลังกับเขาอีกครั้ง จนหมูอ้วนหน้าดำวิ่งหนีไป เธอกลับหลังแล้วสาวเท้าไปยังที่นั่งตัวเอง ข้างนักเรียนหญิงที่เพิ่งจะเหน็บแนมเธอไป นภสรจ้องมองหล่อนอย่างเย็นชา นักเรียนหญิงกลัวจนต้องไปหลบหลังเพื่อนของเธอ นภสรไม่สนใจเธอแล้วหันไปนั่งที่นั่งของตนเอง มองไปทางกล้องวงจรปิดที่อยู่บนหลังคาด้วยสายตาเย็นยะเหยือกและดุ เจ้าหล่อนรู้ว่ามีใครกำลังคอยสังเกตการณ์อยู่แน่นอน นิมมานยังคงดูมอนิเตอร์อยู่ จ้องดูสายตาที่ดุดันของนภสร นิมมานรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง หรือว่านภสรจะรู้กัน ยัยเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้ยังพอมีฝีมืออยู่บ้างนี่ เพราะการกระทำของนภสรที่เพิ่งทำลงไปเมื่อกี้ เวลานี้ในห้องเรียนจึงเงียบมาก ไม่มีใครกล้าพูดส่งเดชอีก นึกวันที่ยาวนานก็ผ่านไป ตกเย็นนภสรเพิ่งจะมาถึงประตู ฐากูรก็เดินเข้ามา: “คุณนภสร คุณเก้าให้คุณไปที่ห้องหนังสือครับ!” “ได้ ฉันรู้แล้ว!” นภสรอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนว่ายังจิตตกอยู่ ขึ้นลิฟท์ไปอย่างซึมๆ เพียงแค่ไปถึงประตูห้องหนังสือ ประตูห้องหนังสือก็เปิดเองอัตโนมัติ นภสรก้าวเข้าไป กมลภูนั่งตรวจเอกสารอยู่ที่โต๊ะ พอมีคนเข้ามา เขาก็เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสาร เห็นนภสรที่หน้ามุ่ยเลยถามว่า: “เป็นอะไรไป?” นภสรมองกมลภูหย่อนตัวนั่งบนโซฟาที่อยู่ข้างเขา เอ่ยด้วยความเบื่อหน่าย: “ฉันนึกว่าคุณเก้าจะรู้ไปซะหมดทุกเรื่องซะอีกนะ!” ผู้ชายใช้ดวงตาสงบนิ่งล้ำลึกจ้องพิจารณาสาวน้อยตรงหน้า ดูท่ามีคนก่อเรื่องอีกแล้วสินะ เพียงแต่ จากที่ตั้งแต่เครือข่ายโรงเรียนถูกนภสรแฮก เรื่องก็เงียบไปนานแล้ว แล้วระยะนี้กมลภูก็ไม่ได้ใส่ใจด้วย “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เขาถาม “ไม่มีอะไร ก็แค่เจอเล่ห์เหลี่ยมคนพาลบางคนเท่านั้น พวกเขาอยากเล่นฉันก็เลยเล่นเป็นเพื่อนหน่อยน่ะ” นภสรพูดด้วยน้ำเสียงไม่แคร์ ถึงภายนอกนภสรจะไม่สนใจแต่ในใจยังคงใส่ใจอยู่ สุดท้ายภูรีก็ไม่เชื่อกันเลยไม่แม้แต่จะฟังคำอธิบาย แต่ว่ากชนิภาหักหลังกันโต้งๆเลย ถึงจะเห็นแบบนั้นเธอก็คงลำบากใจอยู่ แต่ทรยศก็คือทรยศไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม! เธอเสียเพื่อนสนิทที่แคร์ที่สุดไปสองคนภายในหนึ่งวัน จากนั้นก็พูดต่ออีกว่า: “คุณเก้า ไม่จำเป็นต้องมายุ่งกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้หรอกค่ะ คุณวางใจได้ฉันจัดการแก้เองได้! กมลภูมองเธอด้วยดวงสีดำล้ำลึ้กจนวัดไม่ได้ เขารู้ดีว่านภสรภายนอกดูเหมือนไม่แคร์แต่ในใจหล่อนแคร์อย่างชัดเจน เขาวางเอกสารที่อยู่ในมือลงเดินเข้ามานั่งข้างเธอ: “ทำไมไม่บอกคนอื่นว่าเธอเป็นคนของฉันล่ะ?” นภสรพูด: “ก็คนที่ริษยาฉันมีไม่เยอะ ไม่ได้คิดอยากให้ฉันตายเดี๋ยวนั้นสักหน่อย! ฉันไม่อยาก! แค่ภากรคนเดียวฉันก็กลุ้มพอแล้ว!” ทั้งสองคนไม่ได้ต้องการเอาชีวิตเธอ! คนที่มีความริษยาในใจน่ากลัวมากโดยเฉพาะผู้หญิง! ชายหนุ่มโค้งมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่วางแผนไว้นิดๆแทบจะเหมือนว่ามีแต่ก็เหมือนไม่มี นิ้วเรียวยาวช้อนขากรรไกรของเด็กสาวขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ: “ฉันทำให้เธอลำบากใจเหรอ?” แม้กมลภูจะมีรอยยิ้ม แต่นภสรก็รู้สึกหนาวขึ้นมาเลย อยากจะตบตัวเองสักฉาดจริงๆ อยู่ดีไม่ว่าดีไปวอนซะได้ เพียงพริบตาสองมือก็เข้ามาโอบแขนของนภสร ใบหน้าหล่อเหลาหน้านั้นถึงขนาดที่ทำให้หายใจไม่ออกมีคู่นัยน์ตางดงามจับจ้องอยู่ตรงหน้า รีบแก้ตัวทันควัน: “ไม่ใช่แน่นอน ความสุขที่สุดในชีวิตนี้ของฉันคือการได้พบกับคุณเก้าค่ะ!” พูดจบนภสรก็ยิ้มหวานให้ กมลภูแววตาเป็นประกายจ้องนิ่งๆมาที่เจ้าหล่อน ทันทีที่โน้มตัวลงมาก็ปิดริมฝีปาก เข้ารุกอย่างรุนแรงเต็มที่ นภสรอยู่ตรงกลางระหว่างกมลภูกับโซฟา รับมือกับจูบที่เร่าร้อนรุนแรงดุเดือดจากเขา จนกระทั่งท้องของนภสรร้องที่ผิดจังหวะสองที กมลภูถึงยอมละจากริมฝีปากหวานๆของเธอ นภสรก้มหน้าเพราะเขินอาย “ชอบรึเปล่า?” อยู่ๆกมลภูก็ถามขึ้นมา “เอ๊ะ?” นภสรช้อนตาขึ้นสีหน้างงงวย สับสนคำถามที่ถามมา “ที่ฉันจูบเธอน่ะ!” โทนเสียงมีเสน่ห์ดังขึ้นอีกครั้ง นภสรเพิ่งจะมีปฏิกิริยาจากที่กมลภูถามเธอว่าชอบหรือไม่ชอบจูบของเขา ใบหน้าน้อยๆเป็นสีแดงเป็นคำถามที่ทำให้เขินจนวางตัวไม่ถูก สอนวิธีให้ว่าเธอควรตอบยังไง กมลภูจ้องเธอเม็ง ดวงตาสงบนิ่งล้ำลึกหลุบลงพริบตา นิ้วหัวแม่โป้งลูบไล้ริมฝีปากของเธอ เอ่ยคำที่แฝงด้วยความหมายลึกซึ้ง: “แล้วเธอจะตกหลุมรัก” พูดจบ ไม่รอปฏิกิรยาของนภสร ก็อุ้มเธอที่นั่งอยู่ขึ้นมาพาลงไปชั้นล่าง ช่างเถอะ ก่อนอื่นต้องให้เด็กสาวนี่อิ่มก่อน แล้วเขาค่อยกินอีกที หลังจากรับประทานอาหารแล้ว นภสรเอนตัวลงบนโซฟาจ้องมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่อยู่ไกลออกไปอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เบอร์ที่โทรเข้ามาก็คือเถ้าแก่ตุ้ม พ่อของภูรี! นภสรรับโทรศัพท์ เสียงของเถ้าแก่ตุ้มดังมาจากอีกฝั่ง: “ขอโทษด้วยที่มารบกวนเธอตอนดึกๆฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของภูรี ภูรีปรีดเข้ามาหาฉันที่บริษัทแล้วพูดเรื่องแปลกๆ ไม่รู้ว่าไปเอารูปถ่ายที่มีฉันกับเธอมาจากไหนมาโยนใส่ตรงหน้าฉัน ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจผิดอะไรสักอย่าง? ตอนกลางวันหลังจากที่เธอวิ่งออกไปเวลานี้ก็ยังไม่กลับมาเลย ฉันเป็นห่วงมากจริงๆ ก็เลยอยากมาถามเธอว่าพอจะรู้ไหมว่าเธอไปที่ไหน?” นึกไม่ถึงเลยว่าดึกขนาดนี้ภูรียังไม่กลับบ้าน! “เถ้าแก่ตุ้ม คุณไม่ต้องห่วง ภูรีเป็นเพื่อนของฉัน ฉันจะไปตามเอง” หลังจากวางสาย นภสรก็แก้ไขตัวเลขอย่างรวดเร็วแล้วส่งให้เขมทัต จากนั้นก็ติดต่อไป: “อาจารย์ช่วยฉันกำหนดตำแหน่งของหมายเลขนี้แล้วส่งมาที่เบอร์โทรศัพท์ของหนูทีค่ะ ขอบคุณค่ะ” ทันที่ที่นภสรลุกขึ้นเพียงไม่ถึงหนึ่งนาที เขมทัตก็ส่งตำแหน่งของภูรีมาให้ ที่ที่นั่นคือบาร์ club beautiful world นภสรรีบรุดไปบาร์ club beautiful world แสงไฟระยิบระยับ เพลงที่กระตุ้นเร้า ทะลุผ่านฝูงชนโอนเอน นภสรหาร่างของภูรีท่ามกลางผู้คนที่นั่งอยู่เจอ ผู้ชายจำนวนหนึ่งกำลังรุมล้อมเธออยู่จงใจรินเหล้าให้เธอ เธอเดินพุ่งตรงเข้าไปแย่งแก้วเหล้าที่อยู่ในมือภูริ