ตอนที่492ฉันฟังเธอเพียงคนเดียว

ตอนที่492ฉันฟังเธอเพียงคนเดียว นัชชาน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บ"เจ็บจัง..." เตชิตไม่สามารถเก็บความเป็นห่วงในใจไว้ได้เขาเดินอ้อมหัวโต๊ะกอดเธอที่ยืนไม่ไหวไว้ในอ้อมอกเขาปวดใจอยู่ไม่น้อยแต่น้ำเสียงกลับไม่เป็นมิตร"เจ็บก็อยู่เฉยๆ!" ก่อนจากไปเขาเหลือบมองจินต์ที่ยังพอมีสติอยู่"คุณรออยู่ที่นี่อย่าไปไหนล่ะ" ...... ออกมาจากบาร์เตชิตก็ยัดเธอเข้าไปนั่งตรงข้างคนขับกว่าเขาจะขึ้นมาในรถผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆก็นั่งหลับไปเสียแล้ว เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่แน่นิ่งไม่มีพิษสงของเธอนึกถึงวันนี้เธอบอกว่าต้องทำงานล่วงเวลาแต่กลับออกไปดื่มเหล้าจนเมามายขนาดนี้ความอดทนและความรักใดๆก็ไม่มีเหลือสตาร์ทรถเสร็จเขาก็เหยียบคันเร่งอย่างแรงสะบัดรถออกมาทันที แรงสะบัดทำให้เอวของนัชชาแทบหักมวนกระเพาะไปหมดเธอพยายามลืมตาเพื่อมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เสียดายที่หัวของเธอหนักหมุนติ้วไปหมดได้แต่กระซิบว่าเขา"คุณขับช้าๆหน่อยสิ......" เมาแล้วยังกล้าสั่งเขาอีกคงเคยชินที่เขาตามใจมาตลอด ชายหนุ่มโมโหมากแต่กลับหัวเราะออกมาแทนที่จะชะลอรถลงแต่เขากลับขับเร็วยิ่งขึ้นแต่เขาเหยียบเบรกเบาลงเยอะคงเพราะกลัวว่าเธอจะมึนรถแล้วอาเจียนออกมาซะก่อน ระหว่างทางนัชชาก็ไม่ได้หยุดพักสักนิดประเดี๋ยวบ่นว่าไฟที่หลังคารถสว่างเกินไปประเดี๋ยวบ่นว่าเข็มขัดนิรภัยรัดแน่นเกินไปมองไปนอกหน้าต่างรถยังบ่นว่าต้นไม้ที่อยู่ข้างทางทำไมผ่านไปเร็วจัง... ใบหน้าของเตชิตเคร่งเครียดจนถึงที่ตอนแรกอารมณ์เหมือนดินฟ้าก่อนเกิดพายุแต่ตอนนี้ความโมโหของเขากลายเป็นศูนย์กลางของพายุทอร์นาโดไปเสียแล้วหากเป็นคนอื่นเขาคงถีบลงรถไปนานแล้ว ในที่สุดรถก็ขับมาถึงบริเวณวิลล่านัชชากลับกอดรถไว้แน่นไม่ยอมลงรถซะอย่างนั้น เตชิตอยากจะใช้กำลังบังคับลากเธอให้ลงมาเธอก็หลบไปด้านในรถอีกด้านชายหนุ่มวิ่งไปวิ่งมาทั้งสองด้านของประตูเพื่อดึงเธอออกมาจากรถจนเขาเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเคร่งขรึมถามเธอ"เธอจะกลับหรือไม่กลับบ้านนี่ฮะ?" "ไม่กลับฉันไม่อยากกลับบ้าน..."นัชชาตอบอย่างไม่ต้องคิดน้ำเสียงที่ถูกแอลกอฮอล์แทรกซึมไปทุกอณูดูไม่มีแรงที่จะพูดซะด้วยซ้ำแต่คำตอบของเธอเหมือนระเบิดนิวเคลียร์ที่หล่นลงบนหัวของเตชิต ชายหนุ่มยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วเงยหน้าขึ้นมองรอบๆตัวจากนั้นรอยยิ้มก็หายไปอย่างรวดเร็วเขามองไปที่หน้าแดงๆเพราะพิษสุราของเธอแล้วสะบัดมือปิดประตูรถ"ได้ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เธอก็นอนในรถนี่ล่ะ" เสียงปิดประตูดังสนั่นทำให้สมองนัชชาชาไปพักหนึ่งไฟหลังคารถก็ปิดลงเธอเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถคิดไม่ถึงว่าสิ่งที่เธอเห็นคือเงาด้านหลังของชายหนุ่ม เขา...ไปแล้วจริงๆเหรอ คนที่มึนเมาอารมณ์ก็มักจะอ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษสิ่งนี้ปรากฏอยู่บนตัวของเธออย่างชัดเจนความน้อยใจและความคับข้องใจที่เก็บสะสมอยู่ในใจแพร่ขยายวงกว้างขึ้นยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในโลกใบนี้เธอนั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ในรถนั่นเอง เตชิตเดินไปที่ประตูของวิลล่ากำลังยกมือกดรหัสผ่านเข้าบ้านสะกดอารมณ์ของตัวเองอยู่นานแต่ก็สะกดไว้ไม่อยู่หันหน้าไปที่รถมองดูอยู่เป็นพักในรถเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่ พอนึกถึงความเป็นไปได้เขาก็ชักไม่แน่ใจคิดไปคิดมาช่างใจอยู่พักใหญ่เขาก็ช่างใจไม่อยู่ "shit!" ชายหนุ่มหันหลังแล้วเดินกลับไปที่รถล้วงมือในประเป๋ากางเกงจับกุญแจรถไว้เขาปลดล็อครถแล้วเปิดประตูรถอย่างแรงโดยไม่เกรงใจเดิมคิดว่าคงจะเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอหลับอยู่ในรถแต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเห็นเธอนอนกอดเข่าตัวกลมดิกแบบนี้ เตชิตชะงักไปชั่วครู่มือหนึ่งจับประตูไว้อีกมือหนึ่งยันไว้ที่ขอบหลังคารถ"ลงรถ" ตอนแรกนัชชายังไม่เป็นอะไรพอได้ยินเขาเดินกลับมาดวงตาก็เริ่มแดงฉ่ำไปด้วยน้ำตาเธอทำเป็นไม่ได้ยินและไม่ขยับเลยสักนิด เตชิตกำลังจะถูกยั่วจนอารมณ์ขึ้นเขากลับสังเกตเห็นไหล่ที่สั่นเทาเล็กน้อยของเธอดวงตาอันดำขลับของเขาเปลี่ยนไปน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาไม่เหมือนเมื่อสักครู่"นัชชาลงรถกลับบ้านกับฉัน" "ฉันไม่กลับ"เธอพยายามเก็บเสียงที่สั่นเทาเหมือนเด็กที่กำลังงอน ไฟโกรธที่ลุกท่วมของชายหนุ่มโดนเสียงกระซิกร้องไห้ของเธอดับจนมอดได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้"ทำไมไม่ยอมกลับบ้าน" "เพราะคุณไม่ต้องการฉันแล้ว" "......??" ประโยคนี้ทำให้เตชิตชะงักไปเลยคิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากัน"ฉันพูดเมื่อไหร่ว่าไม่ต้องการเธอแล้ว" เขาอยากจะอยู่กับเธอแทบทุกวันเขามีความคิดแบบนั้นเมื่อไรทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย?ประโยคต่อมาของนัชชาแก้ข้อสงสัยของเขาทั้งหมด "คุณรับคดีนั้นก็เท่ากับคุณไม่ต้องการฉันแล้ว..." ภายใต้คืนที่มืดมิดชายหนุ่มหรี่ตาลงมองสภาพที่เมามายหมดสภาพของผู้หญิงตรงหน้าเธอไม่มองเขาเลยสักนิดที่แท้เรื่องทั้งหมดก็เพราะคดีนั้นหรือ? มุมในใจของเขาเหมือนถูกอะไรมากระแทกความรู้สึกเจ็บๆคันๆแผ่ไปทั่วร่างเขาจะโมโหโกรธาขนาดไหนเพียงแค่เห็นเธอร้องไห้ความโกรธทุกอย่างของเขาก็มะลายหายไปสิ้น เพราะเธอเพียงผู้เดียวผู้หญิงคนนี้เขาจะทำอะไรได้นอกจากปกป้องเธอดูแลประคบประงมเธอเท่านั้น บางทีเตชิตก็รู้สึกว่านัชชาถูกสวรรค์ส่งมาเพื่อทรมานใจเขาจริงๆเธอต้องมีวิธีที่จะทำให้เขาใจอ่อนได้ทุกครั้งทั้งๆที่คนที่โกหกออกไปดื่มเหล้าเป็นเธอแต่เธอกลับทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนผิด เขาถอนหายใจอย่างเงียบๆกึ่งคุกเข่ากึ่งนั่งย่องๆตรงข้างประตูรถคำพูดของเขาไม่มีน้ำเสียงโมโหเหมือนเมื่อสักครู่สักนิด"ฉันไม่เคยไม่ต้องการเธอเลยนะสำหรับฉันเธอเป็นคนสำคัญที่สุด" "คุณโกหกสำหรับคุณงานถึงจะสำคัญที่สุด"นัชชายิ่งพูดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารไม่สนว่าสิ่งที่ทำน่าไม่น่าอายพูดออกมาเหมือนวุ่นวายเอาแต่ใจ"ฉันไม่ให้คุณไปคุณก็ว่าฉันว่าไม่มีคุณธรรมไม่มีจรรยาบรรณของนักกฎหมายคุณพูดเหมือนฉันเป็นคนเลวเลยฉันฉันเพียงแค่เป็นห่วงคุณฉันเห็นแก่ตัวหน่อยฉันผิดเหรอฉันไม่อยากพลัดพรากจากคุณอีกแล้วฉันกลัว......" แม้ว่าเรื่องเลวร้ายต่างๆจะผ่านพ้นไปแล้วแต่ความรู้สึกต่อสิ่งเหล่านั้นไม่เคยผ่านพ้นไปจากหัวใจของเธอเธอรู้สึกไม่มั่นใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเตชิตเธอยิ่งไม่มีความมั่นใจเลย หลังจากนัชชาพูดจบทันใดนั้นก็มีฝ่ามืออุ่นๆลูบที่ต้นคอของเธอจรดไปแผ่นหลังเธอรู้สึกถึงพลังอันอบอุ่นและอ่อนโยนซึมทราบไปยังร่างของเธอ "ฉันจะไม่จากไปไหนที่สัญญากับเธอไว้ฉันจะรักษามันไว้ให้ได้สำหรับฉันงานมันก็แค่งานในโลกนี้มีเพียงเธอที่ฉันไม่สามารถจะสูญเสียได้"เสียงอ่อนโยนของเขาพูดทีละประโยคให้เธอฟังเหมือนเสียงพิณในสายลมแห่งราตรีหยั่งรากลึกในหัวใจคน ในที่สุดนัชชาก็เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตาอายุปูนนี้เป็นแม่คนแล้วแต่ในใจของเธอก็ยังเหมือนเด็กสาวที่ยังต้องการความรักและการดูแลทะนุถนอม "เตชิตฉันไม่ใช่ว่าไม่ต้องการให้คุณไป..." ยังไม่ทันรอให้เธอพูดจบชายหนุ่มก็พูดตัดบท"ฉันไม่รับคดีนี้แล้วดีไหม?" "..."นัชชาจ้องไปที่แววตาที่ดำสนิทของเขาพูดอะไรไม่ออก "ถ้าเธอไม่ชอบฉันก็จะไม่ทำฉันฟังเธอเพียงคนเดียว"