已经是第一章了
ตอนที่493ห้องอาบน้ำกับความซาบซึ้ง
ตอนที่493ห้องอาบน้ำกับความซาบซึ้ง
ฟังเธอเพียงคนเดียว
นัชชาตะลึงกับประโยคนี้แม้แต่พิษสุราก็เริ่มกระจายหายไปในสายลมยามค่ำคืน
เมื่อคืนเขาไต่ถามเรื่องคดีอย่างจริงจังดูเหมือนว่าจะรับคดีนี้แน่นอนแล้วนัชชารู้จึงได้ทะเลาะกับเขาอย่างรุนแรงเธอไม่คิดว่าเขาจะยอมวางมือเพราะเธอไม่เห็นด้วย
เธอรู้ว่าสำหรับเตชิตเขาเคร่งครัดกับเรื่องคดีขนาดไหนแล้วยังจะบุคลิกภาพที่พูดแล้วไม่คืนคำนั่นอีกยากที่จะเปลี่ยนการตัดสินใจของเขาได้แต่ตอนนี้เขากลับบอกว่าไม่รับคดีนี้แล้ว
นัชชาจะไม่ตกตะลึงได้อย่างไรเธอประหลาดใจอย่างมากที่เขาเลือกเช่นนี้เธอไม่เห็นความฝืนใจแม้แต่น้อยจากแววตาของเขาเพื่อเธอเขายอมได้ทุกอย่าง
หลังจากได้ยินคำพูดของเขาน้ำตาของนัชชาก็หวนกลับมาอีกครั้งเธอเอื้อมมือกอดคอของชายหนุ่มน้ำตาเปียกชุ่มเต็มคอเสื้อของเขา"ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้ฉันรู้ว่าคุณอยากรับคดีนี้แต่ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉันกลัวว่าคุณจะได้รับอันตราย..."
หลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของเธอสงบลงแล้วเตชิตก็โล่งใจขึ้นกอดเธอไว้"ฉันรู้ฉันผิดเอง"
พูดจบนัชชาส่ายหัวไปมา"คุณไม่ผิดหรอกเพราะฉันเห็นแก่ตัวเองฉันอยากให้คุณเป็นของฉันคนเดียวฉันไม่อยากให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณ"
คำพูดของเธอเหมือนกับคำสารภาพรักเตชิตกอดเธอแน่นราวกับว่าจะสลักเธอไปในกระดูกของเขา"ได้ฉันไม่ไปไหนฉันจะอยู่กับเธอและลูก"
ลมยามค่ำคืนกวาดความเบาะแว้งระหว่างคนทั้งสองนัชชารู้สึกสบายใจขึ้นหล่อนเดินลงมาจากรถชายหนุ่มเดินจูงมือเธอเดินเข้าบ้านทั้งคู่วุ่นวายกันจนดึกดื่นปานนี้จนลูกหลับสนิทในบ้านก็เงียบสงัดแม้แต่เสียงเดินก็ได้ยินอย่างชัดเจน
เข้ามาในห้องนอนไฟแสงสว่างที่เปิดอัตโนมัติส่องตกอยู่ที่ดวงตาอันแดงก่ำของหญิงสาวเห็นเธอเงียบไม่พูดอะไรเตชิตนั่งอยู่บนขอบเตียงดึงเธอเข้ามาในระหว่างขาของเขาเงยหน้ามองคางเล็กๆของเธอ"ยังไม่ดีใจอีกเหรอฮืม?
นัชชาไม่พูดอะไรเธอไม่ดีใจจริงๆนั่นล่ะแม้ว่าเขาจะตกปากรับคำกับเธอแล้วเธอก็ยังดีใจไม่ออกอยู่ดี
เธอไม่อยากให้เตชิตรับคดีนี้แต่ถ้าเขาปล่อยคดีนี้ไปจริงๆเธอไม่เพียงแต่รู้สึกว่าโล่งใจแต่กลับรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมาครอบตัวเธออยู่
เตชิตเห็นเธอเหม่อลอยอย่างนั้นเขายกมือขึ้นประกบใบหน้าเล็กๆของเธอ"เวียนหัวไหม?"
"เตชิต"ทันใดนั้นเธอเรียกชื่อเขาแม้ว่าเสียงเบาแต่ก็อ่อนโยนมาก
ชายหนุ่มมองดวงตาของเธออย่างอ่อนโยน"พูดสิ"
"คุณอยากรับคดีนี้จริงๆใช่ไหม?"นัชชากัดริมฝีปากแม้แต่เธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองจะเอาแต่ใจจนเกินไปเขาอุตส่าห์รับปากเธอแล้วแต่กลับถามคำถามที่ตัวเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
เตชิตอยากจะตอบว่าไม่เพื่อว่าเธอจะได้รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่งแต่คนสองคนอยู่ด้วยกันความตรงไปตรงมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดดังนั้นลังเลอยู่ไม่กี่วินาทีเขาก็เผชิญหน้ากับความจริงแล้วพยักหน้า"ใช่ฉันอยากรับคดีนี้"
ได้รับคำตอบแบบนี้จากปากของเขานัชชาก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ขนตางอนงามแผ่เหนือดวงตา"ฉันไม่เคยคิดอยากเข้าไปก้าวก่ายงานของคุณเลย"
"ฉันรู้"
"แต่ตอนนี้ฉันเข้าไปก้าวก่ายแล้ว..."
"นั่นเพราะเธอเป็นห่วงฉัน"
ประโยคนี้เข้าหูนัชชายิ่งทำให้เธออึดอัดใจยิ่งขึ้นเหมือนคนที่พูดว่าเพื่อสิ่งที่ดีสำหรับเขาแต่ต้องทำให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ
"อย่าคิดมากไปอาบน้ำแล้วนอนกันเถอะไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ตื่นมาจะปวดหัว"เขาพูดเสียงเบาไม่มีเสียงเคร่งเครียดเหมือนตอนขากลับมา"ต่อไปอย่าออกไปดื่มเหล้าจนดึกดื่นขนาดนี้ฉันเป็นห่วง"
วันนี้เย็นเธอไม่ได้รับสายของเขาฟ้ารู้ดีว่าเขาเป็นกังวลแค่ไหนถ้าโทรไปอีกไม่มีใครรับสายเขาก็จะให้ชนัยค้นหาตำแหน่งที่อยู่ของเธอแล้วรีบรุดไปหาเธอในทันที
นัชชารู้ว่าเธอทำไม่ถูกเธอรับผิดอย่างจริงใจ"ฉันผิดเองต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก"
"ไปอาบน้ำเถอะ"พูดจบเขากำลังจะลุกไปเตรียมน้ำร้อนให้เธอเพิ่งจะขยับขาก็ถูกผู้หญิงตรงหน้ากอดไว้
เตชิตหยุดชะงักไปชั่วครู่...เกิดอะไรขึ้น?
"ยังกระอักกระอวนอยู่เหรอ?"
พูดจบหัวเล็กๆที่อยู่ตรงซอกคอของเขาส่ายไปมา"ไม่ใช่"
ไม่ได้กระอักกระอวนหรือเป็นเพราะอย่างอื่นตอนนี้เตชิตไม่เข้าใจว่าเธอคิดอะไรอยู่ได้แต่นั่งเฉยๆให้เธอกอด
เงียบไปเป็นครู่นัชชาผ่านการต่อสู้กับความคิดภายในใจอย่างดุเดือดสุดท้ายก็พูดขึ้นว่า"ถ้าคุณอยากรับคดีนี้คุณก็รับเถอะ"
ข้างหูมีเสียงทุ้มๆของหญิงสาวเตชิตคิดว่าเขาฟังผิด"เธอพูดอะไรนะ?"
นัชชากัดฟันเพิ่งจะพูดออกจากปากก็เริ่มรู้สึกเสียใจภายหลังมือที่กอดเขาไว้บีบแน่นขึ้น"อย่าถามอีกได้ไหมอีกพักหนึ่งฉันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้"
เตชิตไม่คิดว่าเธอจะยอมง่ายๆแบบนี้ตอนแรกในใจก็เตรียมจะปล่อยมือจากคดีนี้อยู่แล้ว"นัชชาเธอ..."
นัชชาไม่รู้ว่าเธอกำลังกลัวอะไรพูดตัดบทเขาทันควัน"ฉันรู้ว่าฉันกำลังพูดอะไรฉันไม่ได้เมาแล้วพูดไร้สาระถึงแม้ว่าฉันกลัวว่าคุณจะตกอยู่ในอันตรายแต่ฉันเชื่อว่าคุณสามารถรับมือได้กลับมาได้อย่างปลอดภัยฉันไม่อยากให้ความจุ้นจ้านของฉันทำให้คุณละทิ้งอุดมการณ์ทำให้คุณไม่สามารถทำในสิ่งที่คุณอยากทำได้แม้ว่าครั้งนี้คุณจะยอมฉันแล้วครั้งต่อไปล่ะและครั้งต่อๆไปอีกล่ะ?ฉันไม่อยากเป็นอุปสรรคของคุณฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าฉันห่วงใยคุณขนาดไหนฉันเป็นกังวลขนาดไหนคุณต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ"
"......"
เตชิตฟังคำพูดทุกๆคำของเธออย่างเงียบๆในใจก็ค่อยๆกระเพื่อมกลายเป็นคลื่นลูกใหญ่ความรักที่พรั่งพรูเอ่อล้นเต็มอกของเขาทำให้เขาไม่สามารถสงบอารมณ์ไว้ได้
"เตชิตฉันรักคุณจริงๆ"
คลื่นรักโหมกระหน่ำกวาดเขาดำดิ่งลึกลงไปเขาเต็มใจที่จะเป็นเพียงเรือน้อยในทะเลรักแห่งนี้
เตชิตไม่รู้ว่าจะบรรยายอย่างไรออกมาได้เขาได้เพียงแต่ก้มหัวลงจูบปากเล็กๆที่เขาทั้งรักและเกลียดนั้นรักที่อ่อนหวานน่าทะนุถนอม
ลมหายใจของนัชชาเหมือนถูกสูบหายไปเธอแทบจะหายใจไม่ออกชายหนุ่มคลายออกเล็กน้อยริมฝีปากบางๆนั้นใกล้มากๆแม้แต่ตอนพูดก็ยังสัมผัสกับผิวเธอ"นัชชาฉันก็รักเธอมากนัชชาของฉัน......"
ไม่มีชายใดสามารถสงบสติอารมณ์ในคำสารภาพรักของเธอได้ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับเตชิตแล้วนัชชาคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขาได้รับคำสัญญาและการสนับสนุนจากเธอทำให้เขาไม่มีข้อกังวลใดๆอีก
"แต่คุณต้องสัญญากับฉันคุณจะต้องไม่ได้รับผลกระทบจากคดีนี้ไปด้วย"
เตชิตหัวเราะริมฝีปากบางๆของเขาแย้มยิ้มดวงตาราวกับอัญมณีสีดำที่ล้างด้วยน้ำจ้องมองมาที่เธอ"ได้ฉันรับปากเธอ"
นัชชาถูกจ้องมองด้วยดวงตาที่ดำขลับคู่นั้นจนรู้สึกตัวร้อนเธอพละจากเขา"ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ..."
ชายหนุ่มยังไม่ปล่อยมือจากเธอเดินเคียงเธอไป"ฉันยังไม่ได้ทำน้ำร้อนให้เธอเลย"
"ฉันอาบแปบเดียวก็เสร็จแล้ว...อ่ะ!"นัชชายังพูดไม่ทันจบร่างของเธอก็ลอยค้างในอากาศเมื่อเธอได้สติร่างของเธอก็ถูกชายหนุ่มช้อนอุ้มขึ้นมา"เตชิตคุณอย่าเล่นสิ!"
ชายหนุ่มยังคงเดินเข้าไปในห้องน้ำมือไม่ต้องใช้ๆเท้าปิดประตูห้องน้ำเสียงที่ตกใจของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเสียงหอบ——
"อย่าขยับสิ..."
"เตชิตคุณปล่อยฉันสิฉันอาบเองได้!"
"...คุณนี่ไม่ต้องฉันเริ่มมึนหัวแล้วนะ"
"ไม่เป็นไรอีกพักน้ำร้อนแล้วก็ไม่มึนหัวแล้ว"
已经是最新一章了
加载中
