ตอนที่ 35

ต๭นที่ 35 ชื่อจริงๆของม้าไป๋หลงคือไป๋หลง ข้อความเสียงที่ส่งมาให้เซี่ยหลิงหลิงหวานหยาดเยิ้มมาก ดูไม่เหมือนกับคนที่เล่นเกมตลอดทั้งวัน เธอกล่าวทักทายอย่างดีใจพร้อมนัดเวลากับสถานที่ที่จะนัดเจอกับเซี่ยหลิงหลิง มีผู้เล่นจำนวนมากในแก๊งค์ในเมืองเดียวกันโดยไม่คาดคิด ไม่นึกเลยว่าม้าไป๋หลงกับเซี่ยหลิงหลิงจะอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ขับรถไปมาหาสู่กันใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงกว่าก็ถึงแล้ว ครั้งนี้เป็นงานเลี้ยงเล็กๆ มีคนร่วมงานประมาณห้าหกคน ส่วนมากล้วนแต่เล่นกันได้ค่อนข้างดีในวันธรรมดา ในครั้งนี้เซี่ยหลิงหลิงจึงกล้าและวางใจที่จะไปร่วมงาน พวกเขาจองห้องส่วนตัวเอาไว้ บ้านของกีบไปฟ้าเป็นร้านอาหาร ฐานะทางบ้าของกีบไปฟ้าดูไม่เลวเลย ทั้งกีบไปฟ้าและม้าไป่หลงเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวย ที่จริงแล้วทั้งสองเป็นคู่รักกัน และไม่ว่าเล่นเกมอะไรพวกเขาก็จะใช้เลขคู่รักร่วมกันตลอด คนที่เหลือมีคนใช้ชื่อว่าดับเบิ้ลดอร์ ข้าคือเย่เหลียงเฉิน ซาลาเปาตีหมา แค่เซี่ยหลิงหลิงเห็นชื่อก็ขำจนท้องแข็ง อากาศข้างนอกยังคงหนาวเหน็บ เซี่ยหลิงหลิงสวมเสื้อขนสัตว์สบายๆกับกางเกงยียส์ พร้อมด้วยผ้าพันคอและหมวกหนึ่งใบ เธอใส่เสื้อผ้าอย่างแน่นหนาก่อนจะออกจากบ้าน พอเธอมาถึงร้านอาหาร ก็พบว่าคนอื่นๆมาถึงก่อนและเริ่มพูดคุยกันอย่างครึกครื้นกันมาสักพักแล้ว เซี่ยหลิงหลิงผลักประตูเข้าไป แล้วถอดหมวก ในตอนนั้นเสียงที่พูดคุยกันก็เงียบลงไปทันที พวกเขาได้มาเจอกันแล้ว แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะสวยขนาดนี้ ถึงเธอจะหน้าสด ไม่ทาปาก ไม่แต่งหน้า แต่ก็สวยอย่างหาที่ติไม่ได้ เซี่ยหลิงหลิงยิ้มจนตาตี่ และพูดว่า “ฮาโลววว ฉันคือหลิงหลิงหลิง” “แม่งเอ้ย!!” ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ตรงนั้นร้องออกมาว่า “แค่เธอมาทุกอย่างก็ดูดีไปหมดเลย” “ตกใจหมด นึกว่านางฟ้าที่ไหนตกจากสวรรค์” บรรยากาศที่ดูเก้ๆกังๆก็เริ่มอบอุ่นขึ้น พวกเขาเรียกชื่อเซี่ยหลิงหลิงด้วยความต้อนรับ เสียงเจี๊ยวจ๊าวราวกับอยู่ในรังนก ทำให้เซี่ยหลิงหลิงไม่รู้ว่าตนจะพูดอะไรออกมาดี ทุกคนเริ่มทยอยแนะนำตัวเอง ที่เซี่ยหลิงหลิงตกใจก็คือ ดับเบิ้ลดอร์ที่เท่และสุขุมเป็นแค่นักเรียนชายมอปลายที่สวมแว่นกลมๆกับกอดอกตลอดเวลา ชายหนุ่มคนหนึ่งหัวเราะคิกๆพลางยกแขนของไป๋หลงขึ้นมา แล้วพูดว่า “ฉันคือแฟนสุดรักสุดหวง ขี้อ้อน ขี้เล่นซุกซนของหล่อนเอง” “ไม่ นายคือไอ้แก่หัวดื้อ” “……” เซี่ยหลิงหลิงพูดออกมาอย่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “กีบไปฟ้าล่ะ?” รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของชายหนุ่มคนหนึ่งผุดออกมา “ใช่ ผมเอง ผมชื่อเว่ยเถียน” เซี่ยหลิงหลิงลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ ที่แท้กีบไปฟ้าก็คือเว่ยเถียน เขาหัวเราะคิกๆ แล้วพูดออกมา “เทพเซียนล่ะ?” พอเขาพูดออกมา คนที่เหลืออยู่ก็นั่งตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ “ก็คือ...ก็คือเทพเซียนไง พวกเธออยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ พวกเธอแต่งงานกันแล้วเหรอ?...” คำถามถูกยิงใส่เซี่ยหลิงหลิงอย่างรวดเร็ซ เซี่ยหลิงหลิง: “ก็แค่คนธรรมดา” ไป๋หลง “ชิ เธอต่างจากหลิงเฉียงตงตรงไหนน่ะ” เซี่ยหลิงหลิง: “...” ไป๋หลงพูดว่า “ฉันไม่คิดว่าก่อนเลยว่าเธอจะสวยขนาดนี้ ถ้ารู้มาก่อน ไป๋อีเซวียนเซวียนจะต้องมาด้วยแน่ๆ แล้วก็คุยโวว่าตัวเองสวยอย่างนั้นสวยอย่างนี้ น่าขำจริงๆ” เซี่ยหลิงหลิงส่ายหัวอย่างไร้ความรู้สึก “แต่ละคนก็มีความพิเศษอยู่แล้ว เอามาเทียบกันไม่ได้หรอก” “ถ้าฉันเทพเซียน กู้โกว๋เสินโหยว ฉันก็เลือกเธอ...น่าเสียดายที่เธอมีเทพเซียนที่เก่งกว่าอยู่แล้ว” พอพูดถึงตรงนี้ ไป๋หลงก็พูดเสียงเบาๆในลำคอด้วยน้ำเสียงที่กวนๆ “นี่ไม่รู้เหรอ ว่าพวกเขาเลิกกันแล้วน่ะ” เซี่ยหลิงหลิง: “ห้ะ? ใคร?” “ก็กู้โกว๋เสินโหยวกับไป๋อีเซวียนเซวียนไง เพื่อนรักของไป๋อีเซวียนเซวียนยังระบายในกลุ่มอยู่เลย บอกว่าไอ้เทพเซียนถูกนางจิ้งจอกแพศยาทำให้หลงหัวปักหัวปำเข้าให้แล้วน่ะ” เซี่ยหลิงหลิงขี้เกียจที่จะสนใจเรื่องของชาวบ้าน แต่ว่าเรื่องนี้ มันน่าตกใจมากจริงๆ “พวกเขาเลิกกันแล้วเหรอ?!” ไม่ใช่สิ ตามเนื้อเรื่องแล้วกู้โหยวในตอนนี้จะต้องมีชื่อเสียงและประสบความสำเร็จ แล้วจากนั้น...เขาก็จะได้แต่งงานกับไป๋เซวียนเซวียนสิถึงจะถูก แล้วนี่พวกเขาเลิกกันในจุดไคลแมกซ์แบบนี้ เป็นไปได้ยังไง กู้โหยวจะฮึดสู้ต่อไปได้ยังไง? เซี่ยหลิงหลิงมีเครื่องหมายคำถามอยู่เต็มหัว หรือว่า...ภรรยาในชาติก่อนของกู้โหยวจะปรากฏตัวขึ้นแล้ว เซี่ยหลิงหลิงยืนนิ่งอย่างงงงวยไปโดยสิ้นเชิง “ใครจะรู้ล่ะ ไม่ว่าจะยังไงก็มี เธอดูกู้โกว๋เสินโหยวกำลังแข่งขันอยู่นั่นสิ ถ้าฉันเป็นไป๋อีเซวียนเซวียนฉันคงผิดหวังมาก ทำให้เธอดีใจจนลืมตัว” เว่ยเถียนที่อยู่ข้างๆก็เข้าร่วมบทสนทนา “ เบบี๋ ฉันอยู่ตรงนี้นะ ไม่อนุญาตให้คิดถึงผู้ชายคนอื่น คนอื่นรู้สึกเลื่อนไม่ไหว สองสามคนกำลังพูดคุยอย่างคึกคัก เมื่อเมนูอาหารถูกนำมาวางบนโต๊ะ เซี่ยหลิงหลิงก็สั่งอาหารอย่างหนึ่ง แล้วให้คนอื่นสั่งเมนูอื่น ครั้งนี้คุยกับว่าเว่ยเถียนจะเลี้ยง ซึ่งเลี่ยงไม่ได้ เซี่ยหลิงหลิงก็ทำได้เพียงแค่ตอบตกลง อาหารถูกนำมาเซิร์ฟ เว่ยเถียนชวนทุกคนให้กินอาหารอย่างเป็นมิตร “กินเลย กินเลย ครัวของฉันอย่างอื่นไม่ค่อยอร่อย แต่ทำเนื้อปลารสชาติอร่อยและเซียนมาก ลองชิมกันดูนะ เซี่ยหลิงหลิงคีบตะเกียบขึ้น แต่ในสมองกับมีสายตาแบบริบๆโผล่ขึ้นมาในสมอง ทำให้เธอไม่อยากอาหารขึ้นมาในชั่วขณะ เซี่ยหลิงหลิง “...” เธอยังคงคีบแต่ตะเกียบอยู่ไม่ขยับไปไหน ไป๋หลงเงยหน้าขึ้นมาอย่างกลัดกลุ้ม แล้วเห็นเซี่ยหลิงหลิงมองซ้ายทีขวาทีอย่างดูกังวล แม้แต่หน้าต่างก็ไม่เว้นที่จะมอง ไป๋หลง “เธอทำอะไรน่ะ” เซี่ยหลิงหลิง “...ไม่มีอะไร แค่รู้สึกกังวลนิดหน่อย” แม้ว่าไม่ได้บอกเฉิงรุ่ย แต่นี่ก็ไม่ถือว่าเป็นการกินอย่างเสพสุขคนเดียวมั้งง เซี่ยหลิงหลิงเหมือนถูกเฉิงรุ่ยล้างสมอง เธอรีบเอามือถือมาตั้งโหมดปิดเสียง เพื่อที่จะเลี่ยงไม่รับรู้การส่งข้อความมาหาของเฉิงรุ่ย เธอถึงจะโล่งใจ แล้วกินข้าวกับทุกคน คนอื่นๆ “...” ผู้หญิงของคนใหญ่คนโตทำไมถึงทำตัวแปลกๆแบบนี้นะ ทุกคนกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข แอดวีแชทกันและกัน แล้วนัดกันว่าวันหยุดสุดสัปดาห์จะไปปิคนิคหรือไม่ก็ไม่ปีนเขาด้วยกัน นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกของเซี่ยหลิงหลิงที่อยู่บนโลกใบนี้แล้วมีเพื่อน เธอแอดวีแชทกับทุกคนอย่างมีความสุข และนัดเวลาที่จะเจอกันในครั้งต่อไป เมื่อออกนอกประตู ข้างนอกกำลังหิมะตก ทั้งท้องฟ้าเป็นสีขาว เซี่ยหลิงหลิงห่อตัวเองกับเสื้อกันหนาว มีคนอื่นสองสามคนบอกว่าจะไปส่งเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธไป กินอิ่มอร่อยแบบนี้ เหมาะเจาะแก่การที่จะออกมาเดินๆ เซี่ยหลิงหลิงหลับตาเล็กน้อย เสพเสวยความรู้สึกที่หิมะตกมาบนหน้า ในตอนนี้ เธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆที่คุ้นเคย เซี่ยหลิงหลิงลืมตาขึ้นมา ที่แท้ก็กู้โหยว วันนี้กู้โหยวใส่เสื้อคลุมยาวสีเทา พันผ้าพันคอ ดูอบอุ่น เขาเดินลงมาจากตึกใหญ่ที่อยู่ตรงกันข้าม เห็นเงาเซี่ยหลิงหลิงแต่ไหล ก็เลยรีบเดินมา เขาเดินมาอย่างเงียบๆ เซี่ยหลิงหลิงจึงไม่รู้สึก เซี่ยหลิงหลิงตกใจเล็กน้อย “ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ” “บังเอิญมาก นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เราเจอกันโดยบังเอิญ” กู้โหยวยิ้ม “ฉันมาหาคนสนิทน่ะ เธอกินข้าวรึยัง” เซี่ยหลิงหลิง “กินแล้ว กำลังจะเดินกลับไป” “ฉันขับรถมาพอดี ฉันไปส่งเธอเอง” “ไม่ต้อง ไม่ต้อง…” กู้โหยวยังยืนหยัดอยากจะไปส่ง “ฉันก็ถือเป็นพนักงานครึ่งตัวเองเจียเฉิงนะ เธอให้ฉันไปส่งเธอ ต่อไปยังไงทุกคนก็คือเพื่อนร่วมงานกัน ยังมีโอกาสได้เจอกันอีกเยอะ” เซี่ยหลิงหลิงไม่สามารถปฏิเสธได้ ทำได้แค้ขึ้นไปนั่งตรงเบาะข้างหลังบนรถ กู้โหยวขับรถนิ่งมาก หิมะตกหนัก เขาตั้งใจขับรถช้าๆ บางทีอาจไม่ได้เป็นแค่เพราะอากาศอย่างเดียว แอร์เปิดที่อุณหภูมิเย็นกำลังดี เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกอุ่น ถูๆมือตัวเอง กู้โหยวมองกระจกมองหลังทีหนึ่ง จากนั้นก็ยิ้ม แล้วพูดออกมาว่า “หนาวมั้ย” “อื้ม กำลังดี” เซี่ยหลิงหลิงอึดอัดเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะคุยกับกู้โหยวยังไงดี ในสมองมีแต่เรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างกู้โหยวกับไป๋เซวียนเซวียนที่ไป๋หลงหม่าเคยพูด เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เซี่ยหลิงหลิงแค่คิดไว้ในใจ รีบพยายามเอาเรื่องนี้ไปไว้หลังสมอง เสียงที่นุ่มนวลของกู้โหยวกำลังพูดถึงสภาพในช่วงนี้ เขาพูดเยอะมาก จนทำให้เซี่ยหลิงหลิงทำตัวไม่ถูก เขาพูดถึงการวางแผนการแข่งขันในช่วงนี้ และยังมีแพลนของอนาคต เหมือนกับแนะนำตัวเองให้แก่เซี่ยหลิงหลิง เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกแปลกๆ นึกไปถึงเรื่องของไป๋เซวียนเซวียน เซี่ยหลิงหลิงไม่อยากที่จะไปถามอะไรมากนัก เธอก็แค่ทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วมองวิวนอกหน้าต่างไม่พูดอะไร กู้โหยวมือหนึ่งจับพวงมาลัย แล้วมองไปยังทางข้างหน้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ที่เกี่ยวกับสัญญาข้อตกลงการหย่าที่เห็นวันนั้น ขอโทษนะ ฉันบุ่มบ่ามไป แต่พวกเธอ….” เซี่ยหลิงหลิงไม่อยากจะพูดเยอะ ก็แค่ตอบไปอย่างลวกๆ “ก็แค่การทะเลาะกันเบาๆระหว่างสามีภรรยา นายไม่ต้องถือสาหรอก” กู้โหยวมองกระจก ก็เห็นอารมณ์เซี่ยหลิงหลิงที่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ พอกลับถึงบ้าน เฉิงรุ่ยก็ยังคงไม่ออกมาจากห้องหนังสือ เซี่ยหลิงหลิงเปลี่ยนเสื้อผ้า ทันทีที่เธอจะหามือถือเธอก็หาไม่เจอ เธอหาแล้วหาอีกแต่ก็หาไม่เจอ สุดท้ายเธอจึงขอความช่วยเหลือจากเฉิงรุ่ย “ก้อกๆๆ!” เซี่ยหลิงหลิงเคาะประตู “เฉิงรุ่ย ช่วยโทรเข้ามือถือชั้นให้หน่อยสิ ฉันหาไม่เจอ ไม่รู้ว่าอยู่ไหน” เฉิงรุ่ยเดินออกไปข้างนอก แล้วโทรหาเซี่ยหลิงหลิง เวลาผ่านไปนานมาก แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย เซี่ยหลิงหลิงงุนงงเล็กน้อย ไม่สิ เธอจำได้ว่า อยู่ดีๆเฉิงรุ่ยที่ยืนพิงประตูอยู่ก็ยืดตัวตรงขึ้น เซี่ยหลิงหลิงไม่ได้สงสัยเฉิงรุ่ย เธอยังไปหาที่โซฟากับเตียง “แปลก ไปไหนของเขาแล้วนะ” เซี่ยหลิงหลิงลูบผมตัวเองด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด หน้าจอมือถือของเฉิงรุ่ยปรากฏให้เห็นข้อความจากฝ่ายตรงข้าม [หลิงหลิงใช่มั้ย ฉันกู้โหยวนะ เธอทำมือถือตกไว้บนรถฉันน่ะ ตอนนี้ไม่สะดวกรับโทรศัพท์ เธอส่งที่อยู่มาให้ฉัน ฉันจะส่งไปให้เธอเอง] เฉิงรุ่ย “....” อัพเดทครั้งหน้า วันที่15 พ.ย. 2019 จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน