ตอนที่494ชายลึกลับhawk

ตอนที่494ชายลึกลับhawk ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นนัชชาตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มแขนของเขาพาดผ่านร่างของเธอๆหล่อนขยับตัวเพียงเล็กน้อยเขาก็รู้สึกตัว"ตื่นแล้วเหรอ?" ความขี้เกียจลุกจากเตียงในตอนเช้าปนอยู่ในน้ำเสียงของเขา นัชชาหลับตาจมูกของเธอติดกลิ่นมิ้นท์อ่อนๆจากตัวเขาที่ติดมาจากหลังอาบน้ำเมื่อคืน"ง่วงจังเลย" "เมื่อวานนอนดึกเกินไปวันนี้ไม่ต้องไปที่ร้านหรอก"เตชิตก้มศีรษะลงจูบเบาๆบนหน้าผากของเธอกลัวว่าเธอจะพักผ่อนไม่เพียงพอ นัชชาถอนหายใจ"วันนี้นัดคนตกแต่งภายในมาที่ร้านต้องออกแบบสไตล์ร้านโดยรวมๆต่อไปถ้าเปิดสาขาอื่นๆต้องทำแบบเดียวกันหมด" "ในร้านไม่มีคนอื่นแล้วหรือ?" "เรื่องแบบนี้ฉันต้องลงมือทำเองฉันไม่ค่อยไว้ใจคนอื่นทำให้"นัชชามองดูเวลาตอนนี้เกือบแปดโมงเช้าแล้วในใจก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กๆ"ไม่ได้ไปส่งธีมนต์ไปโรงเรียนอีกแล้ว" เมื่อนึกถึงเด็กน้อยเตชิตอดไม่ได้ต้องยิ้มออกมา"ลูกต้องโทษฉันอีกแน่เลย" ทุกครั้งที่นัชชาไม่มีเวลาให้ธีมนต์ก็จะโทษเตชิตเสมอเพราะคิดว่าเขาเอาเวลาของแม่ไปหมดแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจปนงอนช่างน่ารักเหลือเกินจนเตชิตไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร อีกพักหนึ่งทั้งสองก็ทานอาหารเช้าง่ายๆเตชิตไปส่งนัชชาที่ร้านดอกไม้ถึงเตนัทก็เกือบเก้าโมงสิบห้าแล้ว ธนัทนานๆทีจะเห็นเขามาสายสักครั้งเขารู้สึกเหมือนเจอเรื่องแปลก"ไม่น่าเชื่อคนตรงเวลาอย่างเคร่งครัดอย่างคุณจะมาสายแบบนี้" เตชิตไม่มีความรู้สึกผิดสักนิดเหลือบไปมองเขา"เมื่อคืนวานพาจินต์กลับไปส่งคงดึกเหมือนกันสินะ?ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิดเลยเหรอ? คำพูดเสียดสีของเขาชัดเจนเหลือเกินธนัทนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่พาหญิงสาวที่เมามายไปส่งโดนเธออาเจียนจนเต็มรถเต็มตัวไปหมดเขาก็อารมณ์ขึ้นทันที พอเถอะไม่ต้องพูดอะไรมากมันก็ไม่ต่างอะไรกันหรอก "ว่าแต่เรื่องคดีนี้คุณคิดอย่างไร?"ธนัทนึกถึงเรื่องงานขึ้นมายังรู้สึกกังวลไม่หาย "ฉันรับคดีนี้เอง" "จริงเหรอนัชชายอมให้คุณรับคดีนี้เหรอ?" "อืม"เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแววตาของชายหนุ่มก็อ่อนโยนขึ้นมาทันใด"เธอบอกกับฉันว่าเธอไม่อยากเป็นอุปสรรคต่ออุดมการณ์ของฉันเธอยังบอกว่าจะสนับสนุนฉันอย่างเงียบๆ" ดูเหมือนว่าธนัทจะเป็นกังวลเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้มันเป็นเรื่องไม่จำเป็นระหว่างเขาทั้งสอง! "ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้คุณก็ระวังๆหน่อยแล้วกันหากมีเรื่องอะไรคิดไม่ออกต้องการความคิดเห็นบอกผมได้ระหว่างผมกับคุณเราเชื่อใจกันได้" "วางใจเถอะฉันมีแผนอยู่ในใจ" เตชิตรับคดีนี้ต่อดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่มากเบื้องบนก็กำชับมาแล้วไม่มีใครกล้าแพร่งพรายออกไป คนนอกคิดว่าการที่เขากลับมาจะมีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่แต่รอดูไปรอดูมาไม่เห็นเขาจะมีข่าวคราวอะไรคนอื่นๆก็เริ่มเดาไปต่างๆนาๆว่าการกลับมาของเตชิตครั้งนี้คงจะมาเพื่อดูแลเกี่ยวกับการจัดการของบริษัทเขาคงไม่ได้ลงมือทำคดีด้วยตัวเองอีก ข่าวประเภทนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วแต่เตชิตกลับไม่สนใจคดีนี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากๆทุกวันเขาต้องประชุมวีดีโอคลอกับทางฝ่ายที่เกี่ยวข้องเพื่อหารือเกี่ยวกับรายละเอียดของคดี เนื่องจากคดีดังกล่าวมีหลักฐานสำคัญจำนวนมากผู้ต้องสงสัยในคดีนี้ที่ถูกควบคุมตัวก็เริ่มจิตตกลงเรื่อยๆมีความคืบหน้าในคดีอย่างมาก ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ชายฝั่งมหาสมุทรมีคนได้รับผลกระทบกับเหตุการณ์นี้มากมาย ...... ชายแดนประเทศLในหุบเขาลึกท่ามกลางทุ่งดอกป๊อปปี้ขนาดใหญ่ภายในบ้านพักตากอากาศสีขาวชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนชั้นสองเงยหน้ามองท้องฟ้ามือหนึ่งถือแก้วไวน์ทรงสูงอีกมือหนึ่งถือกล่องแป้งสีขาวเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ดูเผินๆเขาเหมือนกับคนธรรมดาสามัญทั่วไปแต่มองอีกมุมหนึ่งกลับดูไม่ธรรมดาเช่นกัน "hawkคดีนี้เกี่ยวพันกับคนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆพวกเราจะไม่ลองคิดที่จะตัดบางส่วนออกไปหน่อยหรือ?"ไม่ไกลจากระเบียงนั้นชาวต่างชาติพูดภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่วใบหน้าของเขาไม่สามารถซ่อนความวิตกกังวลไว้ได้ "ฉันจำได้ว่าเคนบอกว่าคดีนี้ไม่ซับซ้อนอะไร"ชายคนนั้นเปิดปากพูดอย่างราบเรียบเห็นเพียงแต่เงาจากด้านหลังทำให้ไม่รู้ว่าเขามีสีหน้าอย่างไร เขาสวมเสื้อคลุมนอนสีขาวยาวไปถึงน่องส่วนสูงประมาณร้อนแปดสิบแปดแม้ว่าเขาจะนั่งกึ่งนอนอยู่ที่ระเบียงนั่นก็ยังเห็นถึงรูปร่างสูงใหญ่ของเขา ชายต่างชาติพูดไม่ออกในใจก็ปาดเหงื่อ"ตอนแรกมันไม่ซับซ้อนอะไรแต่ต่อมาเกิดเรื่องอย่างอื่นขึ้นมาอีกทำให้ตอนนี้ไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้เรื่องนี้เป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมาย" ได้ยินดังนั้นชายที่นั่งอยู่ที่ระเบียงหัวเราะเบาๆเสียงหัวเราะที่เยือกเย็นของเขาทำให้คนฟังขนลุก"เหนือความคาดหมาย?คนที่ทำงานประเภทนี้อย่างเราทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร..." หลังจากฟังประโยคนี้จบชายต่างชาติเหมือนโดนผีหลอกก้มศีรษะคำนับอย่างรวดเร็วไม่กล้าแม้จะสบตาฝ่ามือเหงื่อออกเพราะความหวาดกลัว"hawkเรื่องนี้เราจะหาวิถีทางทำให้คุณพอใจให้จงได้!" "คุณต้องการให้ฉันเชื่อคุณอีกครั้งหรือ?"คนที่นั่งบนระเบียงเคลื่อนไหวเขาค่อยๆหันร่างที่น่าเกรงขามและทรงพลังมาเขาหันหลังให้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องและเดินเข้ามาต่อหน้าชายต่างชาติผู้นั้น"ใช่ไหม?" และเพราะประโยคคำถามประโยคนี้ทำให้ชายชาวต่างชาติรู้สึกถึงโอกาสมีชีวิตรอดต่อเขาเงยหน้าขึ้นมองชายที่ยืนประจันหน้ากับตนเขาอายุไม่มากยังวัยรุ่นแต่กลับมีความน่าเกรงขามอย่างประหลาดเขามีใบหน้าสมบูรณ์แบบแบบลูกครึ่งหากไม่ได้มองตาของเขาจะไม่รู่สึกถึงพิษสงใดๆเลยแต่หากมองตาของเขาจะสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนที่อันตรายเพียงใด เขาเป็นเหมือนเสือดาวที่หมอบอยู่เตรียมล่าเหยื่อเขาจะขย้ำเหยื่อเมื่อใดไม่มีใครรู้ได้ ชายต่างชาติกลัวจนตัวลีบ"hawkให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะผมจะจัดการให้เรียบร้อย!" "ถ้าฉันให้โอกาสคุณแล้วถ้าเกิดความเสียหายใครจะช่วยฉันรับผิดชอบ?แล้วคนอื่นอีกล่ะคุณจะรับผิดชอบต่อพวกเขาอย่างไร?"เขาหรี่ตาลงสายตาที่เฉียบขาดของเขากดดันจนคนที่ถูกมองหายใจไม่ออก "แต่แต่ว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว..." เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว?hawkฟังจบเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลกเขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไม่มีความเกรงใจใดๆทั้งสิ้นหัวเราะเสร็จเขาก็ควักปืนสีดำออกมาอย่างรวดเร็วเล็งไปที่หัวของชายต่างชาติคนนั้นโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว"คุณต้องการจะบอกว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วฉันต้องเชื่อคุณใช่ไหม?คุณควรรู้ไว้ว่าฉันเกลียดคนที่กล้าขู่ฉันที่สุด!" ชายต่างชาติรู้สึกถึงความเย็นของกระบอกปากปืนนาทีนี้ชีวิตของเขาช่างเหมือนฝุ่นละอองช่างไม่มีค่าอะไรเลยเขาเข่าอ่อนแทบไม่มีแรงยืนชูมือเหนือศีรษะรีบพูดเอย่างรวดเร็ว"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นผมไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก!ผมแค่อยากเรียกคืนความเสียหายก่อนหน้านี้กลับคืนมาให้มากที่สุด!" แววตาที่เต็มไปด้วยอันตรายของชายหนุ่มหรี่ลงครึ่งหนึ่ง"ถ้าคุณไม่สามารถทำได้ล่ะ" ชายต่างชาติไม่พูดอะไรไปพักหนึ่งแต่เขารู้ว่าเขาต้องพูดอะไรบางอย่างในเวลานี้ไม่กี่วินาทีต่อมาเขากัดฟันแล้วชี้ไปที่ศีรษะ"ถ้าผมทำไม่ได้ไม่ต้องให้hawkลงมือผมจะจัดการตัวผมเอง..." "เอาชีวิตเป็นเดิมพันแล้วเหรอ..."คำพูดลอยๆของเขาผูกไว้กับชีวิตหนึ่งในสภาพบรรยากาศที่กดดันจนแทบหายใจไม่ออกแบบนี้จนชายต่างชาติเกือบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วชายหนุ่มเอาประบอกปืนออกจากหัวของชายต่างชาติ"คราวนี้ฉันจะไปด้วยตัวเองคุณตามฉันไปด้วยหากเกิดผิดพลาดขึ้นมาอีกมันคงไม่ใช่แค่โดนกระสุนเดียวง่ายๆแล้วนะ!" "ครับ!"