ตอนที่496ใช้ร่างกายเธอ...จ่ายแทนก็ได้

ตอนที่496ใช้ร่างกายเธอ...จ่ายแทนก็ได้ สายตาที่อ่อนโยนมองมาที่ชีวภาน้ำเสียงของเธอก็เปลี่ยนเป็นนิ่มนวลขึ้นโดยไม่รู้ตัว"สวัสดีค่ะฉันชื่อชีวภา" นัชชามองดูเงาของทั้งสองนั่งคู่กันหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นชนุดมมีเพื่อนเพศตรงข้ามมาก่อนตอนนี้มองเห็นฉากแบบนี้เธอรู้สึกตกตะลึกอยู่เหมือนกันยังไงก็ตามดูเหมือนว่าคุณชีวภาคนนี้อายุน่าจะอยู่ราวๆยี่สิบต้นๆเธอสวยน่ารักนั่งอยู่ข้างๆชนุดมเหมือนกระต่ายขาวตัวเล็กๆที่ไม่มีพิษมีภัยอะไร เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกดีที่ข้างกายของชนุดมมีผู้หญิงแบบนี้ด้วยเป็นเรื่องหายากซะนี่กระไร แต่ทว่า...... นัชชานึกถึงหัวข้อที่ทั้งคู่เพิ่งพูดไปเรื่องคดีที่เตชิตรับไว้ที่จริงชนุดมอยากจะแนะนำเพราะเขารู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีอิทธิพลมากขนาดไหนแต่โดนนัชชาปฏิเสธเขาคิดว่าเธอต้องการรักษาระยะห่างระหว่างเขากับเธอแต่ตามจริงแล้ว ในเรื่องนี้สิ่งที่เธอต้องทำคือเชื่อว่าเตชิตสามารถรับมือจัดการกับคดีนี้ได้แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว คิดถึงตรงนี้ชนุดมเหมือนกับรู้ความคิดของเธอเขาจึงพูดอออกมาว่า"ตอนนี้เธอวางใจได้เหรอ?การที่ฉันอยากจะช่วยเธอไม่ใช่ว่าเพราะความรู้สึกส่วนตัวเธอไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยง" นัชชาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แต่ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเข้าใจผิดของเขาเธอพูดออกมาด้วยความอดทนและมีเมตตา"ฉันไม่ได้จงใจหลีกเลี่ยงคุณเรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรฉันเชื่อว่าเตชิตสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ว่าแต่คุณเถอะเอาเวลาที่เป็นห่วงเรื่องนี้มาคิดเรื่องของคุณเองไม่ดีกว่าหรือ" เธอพูดพลางมองไปที่ชีวภาแล้วหัวเราะ"ในหลายปีที่ผ่านมาคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ปรากฏอยู่ข้างกายเขา" ชีวภาอ้าปากค้างเธอจะรู้เรื่องของชนุดมได้อย่างไรแม้แต่ชื่อของเขาเธอก็เพิ่งรู้วันนี้เธอจึงได้แต่พูดเออออไปตามน้ำ"อ๋อหรอหรอคะ..." "ใช่"ดวงตาของนัชชามองผ่านเขาทั้งสองอยากจะมองเห็นอะไรสักหน่อยในความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่แต่เสียดายเพราะชายหนุ่มอำพรางเก่งเหลือเกินมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น "ในเมื่อคุณมีคนอยู่เป็นเพื่อนถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะลูกรอฉันอยู่ที่บ้านถ้าคุณมีเวลาก็ไปเยี่ยมเขาบ้างธีมนต์คิดถึงคุณมาก" สีหน้าของชนุดมดูไม่ค่อยดีสักเท่าไรตอนที่เธอลุกขึ้นเขาถึงพูดออกมา"นัชชาเรื่องนี้มันซับซ้อนพวกเธอต้องระวังให้มากๆ" "ฉันรู้"นัชชาปลอบโยนเขา"คุณวางใจเถอะถ้าฉันต้องการความช่วยเหลือฉันจะบอกคุณเป็นคนแรก" "ฉันไปส่ง" "ไม่ต้องหรอกคุณอยู่กับชีวภาเถอะ"นัชชาหิ้วกระเป๋าเดินไปถึงปากประตูแล้วโบกมือให้ชีวภา"มีเวลาเราค่อยเจอกันใหม่นะ" ชีวภาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วตอนแรกคิดว่าน่าจะต้องทำสงครามกันเหมือนศัตรูไม่คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะว่าง่ายแบบนี้เธอกลับรู้สึกวางตัวไม่ค่อยถูก"ลาก่อนค่ะ" ประตูปิดลงในห้องเงียบสงบลง ในขณะที่ชีวภากำลังจะโล่งใจนั้นร่างของเธอก็ถูกกระชากนั่งลงที่โซฟาอีกแต่ครั้งนี้ไม่ได้เบามือเหมือนครั้งก่อนหน้าเธอถูกบีบคอแม้ว่าแรงจะไม่มากแต่มันทำให้รู้สึกผวาอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงมองดูผู้กระทำอย่างหวาดกลัว"คุณชนุดมฉันหมดประโยชน์แล้วคุณก็จะถีบหัวส่งเหรอ!" เมื่อกี้เธอเพิ่งจะช่วยเขาเล่นละครตบตาไปผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจากไปไม่นานโซฟายังอุ่นอยู่เลยก็จะหันมาเล่นงานเธอซะแล้ว? "เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่"เสียงของชายหนุ่มเย็นยะเยือกเหมือนสายลมเดือนธันวาที่หนาวเหน็บความเกลียดชังที่รุนแรงสามารถกรีดใบหน้าให้เสียโฉมได้เลย "ผู้จัดการบอกฉัน"ชีวภารู้ว่าเธอไม่สามารถหลอกเขาได้จึงพูดไปตามจริง"ที่ฉันมาหาคุณฉันแค่อยากจะถามเรื่องๆหนึ่ง" พูดถึงจุดประสงค์ของการมาที่นี่ชีวภาก็จริงจังขึ้นมา"ค่าผ่าตัดของแม่ฉันคุณเป็นคนจ่ายให้ใช่ไหม?" "ไม่ใช่"ชนุดมตอบอย่างไม่ต้องคิดสีหน้าของเขาอึมครึมจนแทบจะมีน้ำหยดออกมา"อย่าคิดมายุ่งเกี่ยวกับฉันอีกไม่อย่างนั้นเธอต้องเสียใจแน่ๆ" หากเธอคิดว่าตัวเองเป็นคนดีทำเพื่อความเห็นอกเห็นใจก็พอเถอะ เขาบอกว่าไม่ใช่แต่ชีวภากลับไม่เชื่อสักนิด คนที่สามารถแก้ไขปัญหานี้ให้เธอได้นอกจากเขาก็ไม่มีใครเป็นคนที่สองสังคมของเธอไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลยหากใช้วิธีคิดแบบแยกแยะคนที่เธอรู้จักก็มีแต่เขาที่สามารถทำเรื่องนี้ได้ "คุณนั่นล่ะ"คราวนี้เธอไม่หลบหลีกและไม่รู้สึกถึงความกลัวจ้องลึกเข้าไปในแววตาของเขา"คุณจ่ายใช่ไหม?" แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมรับแต่ชีวภาพอจะเดาได้ว่าฐานะของชนุดมจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน แต่สิ่งนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอสิ่งที่เธอต้องการคือรู้ความจริงทั้งหมด ดวงตาของชนุดมจ้องมองไปที่ใบหน้าเล็กๆที่มีความดื้อรั้นของเธอแววตาของเธอมีความกลัวแต่สิ่งที่มากกว่าความกลัวนั้นคือความกล้าแววตาแบบนี้ทำให้ชนุดมรู้สึกรำคาญใจอย่างบอกไม่ถูก "สี่แสนเป็นเงินจำนวนไม่น้อยฉันร่างสัญญากู้เงินมาให้คุณวันนี้ที่มาพบคุณก็เพราะอยากให้คุณเซ็นชื่อแม้ว่าฉันต้องใช้เวลานานกว่าจะใช้หนี้คุณหมดแต่ฉันจะคืนให้คุณทุกบาททุกสตางค์คุณจะคิดดอกเบี้ยฉันก็ได้"เธอพูดทีละคำๆอย่างชัดเจนเหมือนกลัวว่าชนุดมจะไม่เข้าใจ เมื่อเธอพูดจบมือใหญ่ๆที่บีบคอเธออยู่ก็คลายลงแก้วเหล้าที่เธอถือมาก็แตกกระจาย"ไสหัวออกไป!" เสียงแก้วแตกเพร้งทำให้ห้องที่เงียบดังขึ้นชีวภาตกใจจนสะดุ้งสุดตัวเธอมองของเหลวที่หกเลอะไปทั่วโต๊ะใจของเธอก็อยากจะหนีไปจากตรงนี้โดยเร็วแต่... นึกถึงเงินสี่แสนเธอกำมือแน่นลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขาควักสัญญากู้เงินวางบนโต๊ะ"คุณชนุดมถ้าคุณเซ็นชื่อในสัญญากู้เงินฉบับนี้ฉันสัญญาว่าจะไม่เสนอหน้าให้คุณเห็นอีกเลยฉันจะโอนเงินเข้าในบัญชีของคุณ" ชนุดมมองดูมือเรียวเล็กขาวผ่องเขาเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าที่ไม่กลัวตายไม่กลัวอันตรายใดๆที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่อ่อนแอเลยสักนิดเธอมีความกล้ามากภายใต้ผิวหนังที่บอบบางนั้นแฝงด้วยความแข็งแกร่งและแน่วแน่ ชนุดมเกลียดความรู้สึกแบบนี้...เหมือนกับความรู้สึกที่เคยเผชิญมาก่อน เขาหยิบกระดาษขึ้นหนีบไว้ที่นิ้วชี้อย่างดูแคลน"อยากให้ฉันเซ็นชื่อ?" ชีวภาชะงักไปชั่วครู่แล้วพยักหน้าอย่างแน่วแน่"ใช่คะ" "เธอรู้ไหมว่าลายเซ็นของฉันหมายถึงอะไร?" ตอนนี้ชีวภาพูดไม่ออก อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าชนุดมไม่ได้จะให้เวลาเธอพูด"จะให้ฉันเซ็นชื่อสุ่มสี่สุ่มห้าเธอคิดว่าฉันเป็นใคร? ชีวภาโดนประโยคสองประโยคของเขาเข้าไปแทบจะสำลักตอนที่เธอมาไม่ได้คิดอะไรมากมายไม่ใช่เพราะเธออยากแสดงเป็นคนดีอะไรเพียงแต่ว่าเงินก้อนนี้ไม่ชัดเจนหากเธอใช้มันก็อาจมีอันตรายมาถึงตัวถ้าจะพิสูจน์ว่าเงินมาจากที่ไหนก็ได้แต่ใช้วิธีร่างสัญญาเงินกู้เท่านั้น เพียงแต่ตอนนี้ชนุดมไม่คิดว่าจะเซ็นชื่อแต่อย่างใด ชีวภารู้ว่าเขาใช้วิธีนี้เพื่อดูแคลนเธออยากจะบอกว่าการกระทำของเธอเหมือนไม่ดูตัวเอง แต่เธอจำเป็นต้องทำแบบนี้ดังนั้นแม้ว่าชนุดมจะพูดกับเธอแบบนี้ก็ตามเธอยังคงดึงดันพูดความเห็นของตน"หากคุณชนุดมมีความกังวลใจคุณสามารถให้ทนายความของคุณเตรียมสัญญาเงินกู้ที่เป็นทางการมากกว่านี้ขึ้นมาฉันจะเซ็นชื่อให้" "หืม"ชนุดมยิ้มเยาะเห็นเธอดึงดั้นจะให้เขาเซ็นชื่อให้ได้เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินอ้อมโต๊ะยาวไปหยุดอยู่ข้างหน้าเธอ"ไม่ว่ายังไงก็อยากจะคืนเงินเหรอ?" ลมหายใจของชายหนุ่มพุ่งไปที่หน้าของเธอทั้งๆที่เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่ทำให้ชีวภารู้สึกว่าไหล่ของเธอเหมือนมีอะไรกดทับอยู่ ความกดดันชั่งแรงกล้าเพียงแค่เข้าใกล้เธอก็ผวา เธอกลืนน้ำลายพลางพูดเบาๆ"ใช่คะ" "อันที่จริงเธอไม่ต้องลำบากอะไรหรอกถ้าเธอต้องการอย่างนั้นใช้ร่างกายเธอ...จ่ายแทนก็ได้!"