已经是第一章了
ตอนที่497ถูกเขาหลอกใช้
ตอนที่497ถูกเขาหลอกใช้
ชีวภาถลึงตาใส่เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมากำบังร่างกายหล่อนคิดว่าชนุดมคงจะเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ในใจของเขาหล่อนไม่ได้มีค่าหรือสำคัญอะไรแม้แต่น้อยเมื่อคิดแบบนี้แล้วหล่อนรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ทั้งเจ็บทั้งชา
หล่อนพยายามตั้งสติน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา"ชนุดมคุณอาจจะเข้าใจอะไรผิดฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ"
ชนุดมมองหล่อนอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะถามหล่อนอย่างดูถูกว่า"นอกจากเรือนร่างของคุณแล้วเนี่ยยังมีอะไรพอจะชดใช้บ้างมั้ย"
"......"หล่อนอยากจะโต้แย้งแต่วินาทีนี้หล่อนกลับไม่รู้ว่าจะแย้งเขาอย่างไรดี
"สี่แสนถือเป็นค่าตอบแทนที่คุณอยู่เป็นเพื่อนผมในคืนนั้นถ้าคุณยังมาให้ผมเห็นอีกผมก็อย่ามาว่าผมว่าใจร้าย"ชนุดมพูดจบไม่แม้แต่ชายตามองหล่อนเขาก็รีบเดินออกไปจากห้องทันที
ชีวภาไม่คิดเลยว่าท่าทางของหล่อนจะทำให้เขาโกรธขนาดนี้ต้องเกี่ยวข้องกับผู้หญิงที่เพิ่งจากไปเมื่อสักครู่แน่นอนน่าจะเป็นคนที่เขาชอบจึงใช้โอกาสการมาของหล่อนแสดงความในใจ
ไม่นึกเลยว่าผู้ชายที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกอย่างเขาจะมีมุมอ่อนแอแบบนี้ด้วย
"แม่เจ้าประคุณทูนหัวทำไมยังมายืนอยู่ตรงนี้อีก"ผู้จัดการผลักประตูเข้ามาทำให้หล่อนหลุดจากภวังค์เขามองแก้วเหล้าที่วางเกลื่อนกลาดอยู่บนโต๊ะก็รู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา"คุณทำอะไรลูกค้ารึป่าวเนี่ย"
เมื่อหล่อนดึงสติกลับมาได้แล้วนั้นก็มองไปรอบๆห้องแล้วจับที่แขนของผู้จัดการพร้อมถามว่า"เขาล่ะ"
"เพิ่งจะเดินลงไปเธอทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า"
หล่อนไม่ฟังให้เขาพูดจบก่อนก็รีบคว้าสัญญากู้ยืมเงินแล้วพุ่งตัวออกไปทันทีเพียงแค่อึดใจเดียวก็ลงมาถึงที่จอดรถชั้นล่างมองออกไปก็เห็นชายร่างสูงใหญ่เดินอยู่ท่ามกลางบอดี้การ์ดมุ่งหน้าไปที่รถของเขา
บริเวณลานจอดรดไม่ค่อยสว่างเท่าไหร่นักเป็นลานจอดรถข้างประตูทางเข้าของผับในขณะที่ชีวภาเตรียมที่จะวิ่งตามเขาไปนั้นอยู่ๆก็มีแสงสว่างจุดเล็กๆบริเวณเนคไทหากไม่สังเกตจะไม่มีทางมองเห็นได้เลย
ชีวภารู้ดีว่าสิ่งนั้นคืออะไรหล่อนมักจะเห็นสิ่งนี้บ่อยๆในภาพยนตร์สิ่งที่ทำให้คนหวาดกลัว
หล่อนไม่ทันจะได้คิดไตร่ตรองอะไรก็รีบตะโกนออกไปทันทีว่า"คุณชนุดมระวัง"
เสียงตะโกนของหญิงสาวทำลายความเงียบลงชนุดมชะงักไปนิดก่อนที่จะตั้งสติแล้วเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้าย
"ปัง"เสียงดังขึ้นที่ประตูรถข้างตัวเขาวัตถุโลหะกลมมนมีเงินฝังเข้าไปในประตูสิ่งนี้อาจทำให้คนที่เห็นหวาดกลัวจนตัวสั่น
เขาหลบได้ทัน
ชีวภาถอนหายใจออกมาหลับตาลงแล้วใช้มือลูบที่หน้าอกเดินไปทางชนุดม"ตกใจหมดเลยโชคดีนะที่เห็นทัน"
"ปัง"เสียงวัตถุบางอย่างทะลุผ่านเลือดเนื้อที่มีชีวิต
ขาของหล่อนหยุดชะงักไม่อันที่จริงแล้วหล่อนหยุดเพราะความเจ็บปวดที่พลุ่งพล่านความรู้สึกเหมือนหัวไหล่ซ้ายได้รับแรงปะทะมหาศาลทำให้รั้งไปทางด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆรู้สึกชาหล่อนสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดจากรอยแยกของผิวหนัง
ชีวภาก้มไปมองที่หัวไหล่ซ้ายบนเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือดสีแดงแม้แต่ลมหายใจก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
ร่างกายและเรี่ยวแรงต่างถดถอยไปตามความเจ็บปวดและบาดแผลขาอ่อนแรงดวงตาค่อยๆมองลงต่ำไปที่พื้นก่อนที่ตาหล่อนจะปิดลงเตรียมต้อนรับกับพื้นปูนเบื้องล่างทันทีนั้นเองที่มีอ้อมกอดอันแข็งแรงเข้ามารองรับร่างของหล่อนเอาไว้
"ชีวภา"
เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่อของหล่อนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเจือความร้อนรน
ชีวภาพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีลืมตาขึ้นปรากฏให้เห็นดวงตาสีดำที่มีหลากหลายอารมณ์ทับซ้อนกันอยู่หล่อนยังไม่ทันจะได้พินิจพิจารณาอะไรก็หมดสติไปเสียก่อน
ครึ่งชั่วโมงต่อมารถเข้ามาจอดที่ชั้นล่างของคอนโดเขาสั่งให้ทุกคนออกมาจากรถเสื้อของหล่อนถูกถอดออกบาดแผลถูกห้ามเลือดและล้างแผลอย่างง่ายๆร่างเล็กๆของหล่อนถูกคลุมด้วยเสื้อสูทตัวใหญ่หนาใบหน้าซีดเผือด
เขาขึ้นลิฟท์กลับมาที่ห้องบอดี้การ์ดเตรียมเปิดประตูด้านในมีหมอรออยู่แล้ว
เขาวางหล่อนลงบนเตียงที่จะใช้ทำการผ่าตัดชั่วคราวยังไม่ทันจะพูดอะไรก็รีบฉีดยาชาให้กับหล่อนหล่อนเสียเลือดมากโชคยังดีที่ไม่ได้ถูกเส้นเลือดใหญ่
"คุณชนุดมครับตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยน่าวางใจพวกเราควรจะเปลี่ยนที่อยู่นะครับ"หนึ่งในบอดี้การ์ดของเขากล่าวขึ้น
หากเป็นหลายปีก่อนเรื่องแบบนี้
สำหรับชนุดมถือเป็นเรื่องปกติธรรมดามากเมื่อก่อนมีคนคอยจ้องจะเอาชีวิตเขาแทบจะทุกวันเวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นสิ่งแรกที่จะต้องทำก็คือย้ายที่อยู่
แต่ตอนนี้สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวตรงหน้าไม่มีท่าทีว่าจะไปไหนแต่อย่างใด
บอดี้การ์ดก็คงจะดูท่าทีของเขาออกจึงเตือนเขาอีกว่า"คุณชนุดม…"
"รอให้หล่อนฟื้นก่อนแล้วค่อยว่ากัน"พูดจบชนุดมก็เดินออกจากห้องไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขกทอดสายตาออกไปมองความมืดยามค่ำคืนนอกหน้าต่างนั้นจากนั้นก็หยิบบุหรี่มวนหนึ่งขึ้นมาจุดสูบ
ขั้นตอนที่จะผ่าเอากระสุนออกมานั้นต้องใช้เวลานานเพราะกระสุนเข้าไปค่อนข้างลึกเกือบถึงกระดูกหมอจึงต้องใช้ความระมัดระวังมาก
การผ่าตัดทุกขั้นตอนเป็นไปอย่างระมัดระวังแต่เพราะชีวภาเสียเลือดมากมากเสียจนพวกเขาเองคาดไม่ถึงเหตุการณ์เกิดอย่างกะทันหันถุงเลือดที่พวกเขาเตรียมไว้นั้นไม่พอ
หมอท่านหนึ่งเดินออกมาพร้อมกล่าวต่อหน้าชายหนุ่มที่มีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างรู้สึกผิดว่า"คุณชนุดมครับคนไข้เสียเลือดมากตอนนี้เลือดที่เรามีไม่พอครับ"
"เลือดกรุ๊ปอะไร"
หมอชะงักไปก่อนจะรีบตอบว่า"เมื่อสักครู่ตรวจแล้วเป็นกรุ๊ปเอครับ"
เขาลุกขึ้นยืนขยี้บุหรี่ในมือลงในที่เขี่ยบุหรี่พร้อมกับดึงแขนเสื้อตนเองขึ้น"ผมเลือดกรุ๊ปเอเจาะเลือดผมไป"
"เอ่อคือ…"หมอคนนั้นมองแขนของเขาที่เปล่าเปลือยดูเหมือนว่าเขาจะไม่กล้าลงมือเพราะรู้ว่าชนุดมเป็นคนแบบไหน
"เร็วเข้า"ชายหนุ่มพูดเสียงต่ำนัยตาเย็นเยือกแหลมคมประดุจมีดดาบ
หมอตกใจจนตัวสั่น"ได้ครับ"
ชนุดมนอนลงบนเตียงที่อยู่ข้างๆเตียงผ่าตัดเข็มถูกเจาะเข้าไปที่เส้นเลือดของเขาเขาไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อยเลือดสีแดงข้นไหลออกมาตามหลอดใสๆเข้าไปในเครื่องมือแพทย์แล้วไหลต่อไปที่ร่างของชีวภาที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆกัน
สายหลอดพลาสติกเป็นสิ่งเชื่อมระหว่างคนทั้งสองมองหญิงสาวที่นอนหลับตาไร้สติอยู่นั้นทำให้เขารู้สึกกังวลขึ้นมาโดยไร้เหตุผล
สำหรับคนที่อยู่ในตลาดมืดอย่างเขาไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปีสิ่งที่ก่อให้เกิดกลิ่นคาวเลือดภายในใจไม่เคยเปลี่ยนเลือดมักจะทำให้เขารู้สึกตื่นตัวเหมือนเป็นปฏิกิริยาที่เกิดจากสัญชาตญาณในตัวเขาแต่วันนี้เลือดที่ไหลชุ่มโชกอยู่บนเสื้อผ้าของหล่อนกลับทำให้เขารู้สึกสงบลงได้
เขานำหล่อนมาที่นี่เพื่อให้คุณหมอทำการผ่าตัดก็เท่ากับว่าผู้หญิงคนนี้ได้ล่วงล้ำเข้ามาในโลกของเขาแล้ว
ทั้งดำมืดทั้งอันตรายทุกที่ล้วนแฝงไปด้วยอันตราย
ไม่มีหนทางสำหรับป้องกันในเมื่อหล่อนเลือกเดินเข้ามาแล้ว
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อหล่อนได้เงินสี่แสนไปแล้วหล่อนยังจะกลับมาหาเขาอีกแต่ก็นับว่าเป็นโชคดีของเขาหากวันนี้หล่อนไม่มาคนที่ถูกยิงอาจจะเป็นนัชชาแทน
ชนุดมมองไปที่ใบหน้าเล็กๆที่ขาวซีดนั้นชีวภาผมเคยบอกคุณแล้วนะว่าอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีกไม่เช่นนั้นคุณจะเสียใจตอนนี้เสียใจก็อาจจะสายไปแล้ว
已经是最新一章了
加载中
