ตอนที่498การพบกันครั้งแรก

ตอนที่498การพบกันครั้งแรก หลังจากที่นัชชาพบกับชนุดมครั้งสุดท้ายที่ผับนั้นก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาอีกเลยหล่อนคิดว่าเขาคงมีเรื่องยุ่งๆบวกกับครั้งนั้นที่พูดคุยกันอาจจะทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจจึงอยากให้เวลาเขาได้สงบจิตสงบใจบ้าง แฟรนไชส์ร้านดอกไม้ของนัชชาก็เกือบจะสมบูรณ์แล้วยังไม่ทันเปิดตัวก็มีคนจำนวนไม่น้อยสนใจโทรศัพท์มาสอบถามรายละเอียดหล่อนคนเดียวก็ทำไม่ไหวจึงมอบให้ผู้จัดการร้านช่วยดูแลแทนเตชิตก็ถามหล่อนว่าไม่รู้สึกเสียดายเหรอหล่อนตอบว่าไม่เลยสักนิดก่อนหน้านี้ที่หล่อนคิดจะเปิดร้านดอกไม้ก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะใหญ่โตอย่างนี้หล่อนอยากมีเวลามากพอที่จะดูแลเขากับธีมนต์และครอบครัว ถ้าหากตอนนี้ยุ่งจนหัวไม่วางหางไม่เว้นแล้วสิ่งที่หล่อนตั้งใจไว้ก็คงไม่มีทางทำได้สำเร็จผู้จัดการร้านเองก็ทำงานได้ดีหล่อนจึงไม่มีอะไรต้องห่วงหรือกังวล เวลาของนัชชาส่วนใหญ่ตอนนี้จะทุ่มเทให้กับร้านที่เปิดร้านแรกของหล่อนถึงแม้ว่าตอนนี้ลูกค้าจะเยอะจนน่าตกใจในทุกๆวันแต่สำหรับหล่อนแล้วมันก็แค่ตัวเลขเท่านั้น งานแต่งก็ใกล้เข้ามาทุกทีเพียงชั่วพริบตาก็ถึงวันที่ต้องไปรับชุดบ่าวสาวเตชิตที่จัดเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้วพอถึงวันนี้กลับติดประชุมสำคัญปลีกตัวไปไม่ได้จึงให้คนขับรถไปรับนัชชาแทน ฝ่ายนัชชาก็โยนไม้ต่อให้ชนัยอีกทอดเมื่อคิดถึงดีไซเนอร์สาวคนนั้นหล่อนก็ยังคิดหาโอกาสเหมาะๆที่จะให้สองคนนี้ได้พบกันเสียทีครั้งนี้โอกาสก็มาหาหล่อนแล้ว ใกล้เวลาเลิกงานใบสั่งดอกไม้ในร้านก็กลับเพิ่มจำนวนขึ้นมาโดยเฉพาะการสั่งออนไลน์คนส่วนใหญ่จะสั่งจัดช่อดอกไม้แล้วมารับที่ร้านบางครั้งก็ไม่มีมือมากพอที่จะช่วยกันทำชั้นวางหล่อนก็ไม่มีเห็นทุกคนยุ่งกันขนาดนี้หล่อนก็จะช่วยเก็บกิ่งกับใบไม้ที่ไม่ใช้แล้วไปทิ้งถังขยะ ด้านหลังร้านจะมีที่เก็บขยะรีไซเคิลของร้านตัวเองโดยเฉพาะหล่อนดึงประตูด้านหลังแล้วออกไปก้มลงหยิบถุงขยะโยนเข้าไปพอยืดตัวขึ้นก็เห็นเงาดำของใครคนหนึ่งปรากฎขึ้น หล่อนตกใจมากจึงก้าวถอยหลังไปหลายก้าวตามสัญชาตญาณไม่นานก็ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของคนๆนี้อย่างชัดเจน ผิวขาวไม่เหมือนคนเอเชียผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มด้านหลังผมหน้าม้าที่หนาหนักและยุ่งเหยิงนั้นคือดวงตาสีน้ำตาลแบบยุโรปสันจมูกสูงโด่งเหมือนยอดเขาโครงหน้าได้รูปสวยชัดเจนโดยเฉพาะริมฝีปากหนาแต่กลับดูเซ็กซี่เย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก ทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความเป็นชาวต่างชาติแต่หน้าตาของเขาก็มีความเป็นตะวันออกแฝงอยู่คงเป็นหนุ่มลูกครึ่งแน่นอน ชาวต่างชาติในเมืองJก็มีจำนวนไม่น้อยแต่หน้าตาแบบเขานั้นน้อยมาก สายตาของนัชชาจดจ่ออยู่ที่ใบหน้าของเขาอยู่สักพักเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นหล่อนเตรียมจะก้าวขาออกไปพร้อมกับที่ได้ยินน้ำเสียงพูดของชายหนุ่มเรียกถามหล่อนด้วยภาษาจีนที่สำเนียงชัดเจนว่า"ขอโทษนะครับคุณผู้หญิงผมหลงทางช่วยบอกทางผมหน่อยได้มั้ยครับ" "หลงทาง" "ใช่ครับผมกำลังจะหาร้านๆหนึ่งแต่ผมไม่ค่อยคุ้นกับที่นี่"ชายหนุ่มพูดพลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาหน้าจอแสดงแผนที่นำทางจุดหมายปลายทางที่เขาต้องการไปก็ร้านดอกไม้จองหล่อนนั่นเอง นัชชาอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะชี้มือไปทำกำแพงด้านหลัง"ที่นี่ก็คือร้านดอกไม้ที่คุณกำลังหาอยู่ค่ะ" "ที่นี่เหรอครับ"ชายหนุ่มดูจะแปลกใจกับคำตอบที่ได้รับเขามองไปรอบไป"แต่ผมไม่เห็นหน้าร้านเลยนะครับ" "คุณเดินมาผิดทางแล้วล่ะค่ะเดี๋ยวฉันพาคุณเข้าทางด้านหลังร้านเลยแล้วกันค่ะ"นัชชาชี้มือไปที่ประตูเล็กๆที่หล่อนเพิ่งเดินออกมา ชายหนุ่มผงกศรีษะอย่างยินดี"ถ้าอย่างนั้นขอบคุณคุณมากเลยนะครับ" ทั้งสองคนเดินตามกันไปนัชชาไม่มีความเคลือบแคลงสงสัยอะไรเดินนำทางเขาเข้าไปด้านหลังชายหนุ่มมองร่างเล็กๆของหญิงสาวนัยตาที่เคยเป็นมิตรหายไปค่อยเปลี่ยนเป็นแววตาของความชั่วร้ายประหนึ่งกำลังจ้องมองให้เห็นทุกความเป็นไปของเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็คือภรรยาของทนายคนนั้นหรือ คิดว่าจะมีอะไรพิเศษดูแล้วก็เหมือนกับนักศึกษาทั่วไปไม่น่ามีพิษสงอะไร แต่เมื่อเทียบกับในรูปตัวจริงหล่อนดูมีความเป็นผู้หญิงตะวันออกมากกว่าไม่เหมือนหญิงชาวตะวันตกที่ค่อนข้างสูงใหญ่รูปร่างท่าทางดูอ่อนโยนบอบบางโดยเฉพาะใบหน้านั้นเล็กกว่าฝ่ามือของเขาเสียอีกหากจำเป็นต้องลงมือเขายังไม่รู้ว่าจัดการหล่อนตรงส่วนไหนดี Hawkเผลอหัวเราะออกมานัชชาได้ยินเข้าจึงหันกลับไปดูเขาก็เปลี่ยนท่าทีกลับมาเป็นสุภาพอ่อนโยนอีกครั้ง"ถึงแล้วเหรอครับ" "ถึงแล้วค่ะ"นัชชาผลักเปิดออกมองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาช่วงจังหวะที่เขาเดินผ่านหล่อนนั้นหล่อนสังเกตเห็นรอยแผลเป็นยาวๆบนมือของเขาหล่อนเผลอขมวดคิ้วยังไม่ที่จะคลายออกก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดขึ้นว่า "มือผมได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุมาทำให้คุณตกใจรึเปล่าครับ" แค่หล่อนเผลอมองแวบเดียบเขาก็จับสังเกตได้แล้วหรือ นัชชารีบหลบสายตา"ไม่ค่ะขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ" "ไม่เป็นไรครับคนส่วนใหญ่ก็มักจะถามผม"hawkรู้ว่าจะต้องเบี่ยงเบนความสนใจของหล่อนอย่างไรเขาเดินไปที่ช่อดอกไม้แล้วชื่นชมความงามของมัน"สวยจริงๆเลยนะครับ" "ขอบคุณมากค่ะคุณค่อยๆเลือกได้เลยนะคะ" Hawkเดินวนไปรอบๆร้านสองรอบสายตาเหมือนจะจับจ้องไปที่ดอกไม้แต่ความจริงแล้วเขากำลังมองสำรวจภายในร้านเหมือนจะมองจนทะลุปรุโปร่งหมดแล้วเหลือเพียงแค่ห้องทำงานเท่านั้น "พี่นัชชาคนนั้นใครคะ"ติณณาที่เพิ่งไปเช็คของออกมามองเห็นชายหนุ่มที่อยู่กลางร้าน"เพื่อนพี่เหรอ" "ไม่ใช่ลูกค้า" "ลูกค้าเหรอทำไมหล่อจัง"ติณณายื่นหน้ายื่นมองออกไป นัชชาส่งเสียงแล้วผลักติณณา"ไปทำงานของเธอเลย" Hawkมองเห็นหญิงสาวทั้งสองซุบซิบแต่เขากลับแสร้งทำเหมือนไม่เห็นอะไรเขาหยิบดอกไม้ขึ้นมาหนึ่งช่อแล้วเดินตรงดิ่งไปหานัชชาพร้อมถามว่า"ผมขอถามหน่อยนะครับว่าใครเป็นเจ้าของร้านนี้ครับ" นัชชาสบตาเขารู้สึกแปลกใจ"ฉันเองค่ะ" "บังเอิญจังเลยนะครับคืออย่างนี้ครับผมเป็นตัวแทนของบริษัทมาสั่งซื้อดอกไม้เราอยากได้จำนวนมากและคุณภาพก็ต้องสูงด้วยซึ่งผมคิดว่าร้านคุณน่าจะตอบโจทย์ของเราได้ไม่ทราบว่าคุณสนใจร่วมมือกับทางเราในระยะยาวมั้ยครับ"hawkยื่นนามบัตรที่เตรียมเอาไว้ส่งให้หล่อน นัชชารับมานามบัตรสีทองที่เขียนชื่อของบริษัทต่างชาติซึ่งเธอไม่คุ้นหูรวมถึงชื่อของผู้ชายคนนี้oden "โอเด้น" "ใช่ครับ"hawkตอบหล่อนอย่างแบนเนียนประหนึ่งว่าชื่อนี้คือชื่อจริงๆของเขา"ขอทราบชื่อของคุณได้มั้ยครับ" นัชชารู้สึกแปลกๆแต่ก็พูดอะไรไม่ออกทำได้เพียงยื่นมือออกไปตามมารยาท"ยินดีที่ได้รู้จักฉันนัชชาค่ะ" "คุณนัชชาพอจะมีใบเสนอราคามั้ยครับ" Hawkค่อยๆดำเนินการตามแผนที่เขาวางไว้ นัชชาพยักหน้าแทนคำตอบแล้วให้ติณณาไปหยิบพอดีกับเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงส่งเสียงดังขึ้นหล่อนหยิบขึ้นมาดูเห็นว่าเป็นเตชิตที่โทรเข้ามา Hawkมองเห็นชื่อที่แสดงบนหน้าจอดวงตาเขาหรี่เล็กลงจากนั้นก็ค่อยๆเบี่ยงตัวมองแจกันดอกไม้ด้านข้างแสดงถึงความเป็นสุภาพบุรุษ นัชชารับสาย"ฮัลโหล" ปลายสายเตชิตเพิ่งเลิกประชุมน้ำเสียงซ่อนความเหนื่อยล้าไว้ไม่มิด "ถึงบ้านแล้วรึยัง" "ยังค่ะพอดีวันนี้ที่ร้านยุ่งมากเลยอยู่ช่วยก่อนตอนนี้มีลูกค้าอยู่ด้วย" "ลูกค้า"เตชิตเงยหน้าขึ้นดูเวลา"เย็นขนาดนี้แล้วยังมีคนอีกเหรอ" "ใช่ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะเดี๋ยวฉันโทรกลับหาคุณนะ" "ได้" นัชชาก้มหน้าวางสายhawkยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยพอหันกลับมาเขาก็ซ่อนมันไว้เสียแล้ว"คุณนัชชาบนนามบัตรมีอีเมล์ของผมอยู่ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วคุณสามารถส่งใบเสนอราคามาที่อีเมล์ผมได้เลยนะครับ" นัชชาคิดว่าเขาคงได้ยินที่หล่อนพูดทางโทรศัพท์จึงไม่อยากทำให้หล่อนเสียเวลาหล่อนจึงพยักหน้าอย่างรู้สึกผิดมองไปที่ช่อดอกไม้ในมือของเขา"ได้ค่ะถ้าอย่างนั้นดอกไม้ช่อนี้ฉันให้คุณแล้วกันนะคะ" "จริงเหรอครับ"hawkขมวดคิ้วก่อนจะยิ้มให้หล่อนอย่างเปิดเผยนัยตาสีน้ำตาลมองหล่อนอย่างมีความหมายแล้วพูดว่า"ถ้างั้นพบกันใหม่นะครับ"