ตอนที่499ง้อภรรยา

ตอนที่499ง้อภรรยา หลังจากที่hawkจากไปนัชชายังคงนึกถึงใบหน้าแบบชาวต่างชาติของเขาตลอดปกติหล่อนจะไม่ค่อยนึกถึงใครซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้บ่อยๆหรือจะเป็นเพราะพรหมลิขิต ไม่ใช่เพราะเขารูปร่างหน้าตาหล่อเหลาแต่เป็นเพราะเขามีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนกับคนทั่วไปซึ่งความรู้สึกแบบนี้หล่อนเคยรู้สึกกับผู้ชายสองคนมาก่อนคนแรกเตชิตคนที่สองชนุดมและเขาเป็นคนที่สาม นัชชาตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนจนไม่รู้สึกตัวเลยว่าเตชิตมาตั้งแต่เมื่อไหร่ชายหนุ่มยืนอยู่ด้านข้างหล่อนมาพักใหญ่แล้วจนติณณาทนไม่ไหวจิ้มไปที่แขนของหล่อน"พี่นัชชาคุณเตชิตมาแล้ว" หล่อนจึงได้หลุดจากภวังค์พอเงยหน้าขึ้นมองก็สบเข้ากับดวงตาของชายหนุ่มพอดี"เสร็จธุระแล้วเหรอคะ" "อืม"เขาคว้ามือเล็กๆนุ่มๆของหล่อนมากุมไว้แล้วคลึงเบาๆ"คิดอะไรอยู่ทำไมถึงใจลอยขนาดนี้" นัชชาส่ายศีรษะ"ไม่มีอะไรค่ะอาจจะเพราะเหนื่อยเกินไป" "พี่นัชชารีบกลับไปเถอะวันนี้ลูกค้าเยอะรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะค่ะ"ติณณาไหวพริบดีรีบดึงกระดาษในมือของหล่อนมา เตชินมองหญิงสาว"ฝากด้วยนะ" "ไม่เป็นไรค่ะมันเป็นสิ่งที่ฉันควรจะทำอยู่แล้วค่ะ" หลังจากที่ทั้งสองออกจากร้านก็เป็นเวลาค่ำมากแล้วเขายังไม่ทานข้าวหลังจากถามความเห็นของนัชชาแล้วพวกเขาก็ตกลงไปทานอาหารที่ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง "ชุดเจ้าสาวคุณให้ชนัยไปเอาแล้วเหรอ" นัชชาเงยหน้าขึ้นจากเมนู"ใช่ค่ะก็คุณไม่ว่างนี่คะ" พูดถึงเรื่องชุดเจ้าสาวขึ้นมาหล่อนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจตอนแรกตกลงกันอย่างดีว่าจะไปรับชุดด้วยกันพอถึงเวลาเขาก็ไปไม่ได้ถึงแม้จะเป็นงานที่บริษัทก็เถอะแต่ว่าเรื่องชุดแต่งงานก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเอาจริงหล่อนก็ผิดหวังไม่น้อย เตชิตฟังน้ำเสียงของหล่อนออกว่าเจือความไม่พอใจเขาอยู่ทั้งเพราะมีโต๊ะอาหารกั้นกลางระหว่างเขาและหล่อนบวกกับอยู่นอกบ้านชายหนุ่มหน้าบางไม่รู้จะง้อหล่อนอย่างไรคิดไปคิดมาจึงได้แต่ถามออกไปทื่อๆว่า"ไม่ได้ไปเอาชุดกับคุณคุณโกรธเหรอ" นัชชารู้สึกจุกที่อกหนังตาถลกขึ้นมาถลึงตาใส่เขาไม่พูดไม่จาอะไรสั่งอาหารเสร็จก็ส่งเมนูคืนให้พนักงานพอพนักงานออกไปหล่อนก็เทน้ำดื่มด้วยตนเอง "ทำไมคุณไม่พูดล่ะ" จะให้หล่อนพูดอะไรล่ะก็หล่อนกำลังโมโหอยู่ เตชิตเห็นหล่อนเบนหน้าหนีไม่ยอมมองเขาก็รับรู้ได้เลยว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วเขาจึงรีบย้ายที่นั่งมานั่งข้างๆหล่อน"ห้องประชุมวันนี้เกิดปัญหากะทันหันพอดีมันเป็นเรื่องด่วนมากผมทิ้งไปไม่ได้จริงๆ" นัชชาเองทำไมจะไม่รู้ถึงสภาวะสำคัญเร่งด่วนนี้ เมื่อก่อนหล่อนก็เคยเป็นทนายมาถึง6ปีแต่เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงนี่นาถึงแม้ว่าจะรู้ว่าความเป็นจริงเป็นอย่างไรแต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ"คุณเคยบอกว่าฉันสำคัญกว่างานแต่พอเวลาทำงานขึ้นมาจริงๆคุณก็ลืมไปหมดทุกอย่าง" "แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองนะคราวหน้าจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"ชายหนุ่มทำเสียงอ้อนวอนขอความเห็นใจหญิงสาวถ้าหากคนอื่นมาเห็นเขาในสภาพนี้คงจะตกใจจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า นัชชาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบต่อปากต่อคำให้ยืดเยื้อหล่อนวางแก้วน้ำในมือลงแล้วกระพริบตาถี่ใส่เขาพร้อมพูดว่า"ถ้างั้นคุณต้องชดเชยให้ฉัน" "ได้" "คุณว่ามาเลย" หล่อนจะขออะไรเขาไม่กลัวกลัวแค่หล่อนจะไม่ขออะไรทั้งนั้น นัชชารีบตอบออกมาโดยไม่ต้องคิดเลยว่า"ต้นเดือนหน้าฉันต้องไปทำงานที่เมืองYสองวันคุณต้องไปเป็นเพื่อนฉัน" เมืองYเป็นเมืองชายทะเลอยู่ทางภาคใต้ตอนนี้คือช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะไปเที่ยวที่เป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างใบไม้ร่วงและฤดูหนาวอากาศที่นั่นจะอบอุ่นกว่าที่เมืองJนิดหน่อยได้อาศัยช่วงที่ไปทำงานเที่ยวพักผ่อนไปในตัว "เดือนหน้าช่วงไหน"เตชิตถาม "น่าจะวันที่1-2" หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงตอบตกลงหล่อนไปโดนไม่ต้องลังเลแต่ช่วงนี้มีคดีสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการเขาจึงต้องเช็คตารางงานของเขาก่อน พอเห็นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูใบหน้าเล็กๆของนัชชาก็หงิกงอขึ้นมามือสองข้างเกาะแขนเสื้อของเขา"โธ่คุณไม่ต้องดูแล้วแค่สองวันเองนะคะคุณเจียดเวลามาได้อยู่แล้วเราไม่ได้ไปไหนสองต่อสองนานแล้วนะคะ" เตชิตมองหญิงสาวข้างกายโดยไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร"นัชชา.." "ฉันไม่ฟัง"นัชชายังไม่คงยอมอ่อนข้อ"ฉันรู้ว่าคุณจะพูดอะไรถ้าคุณไม่ไปกับฉันก็ช่างเถอะไม่เป็นไรแต่ไม่ต้องมาพูดถึงเรื่องงานอะไรทั้งนั้น" เตชิตมองหล่อนที่กำลังงอนแล้วแกล้งทำเป็นไม่เป็นไรไม่เพียงไม่รู้สึกรำคาญแต่กลับรู้สึกว่าน่ารักหล่อนแทบจะไม่เคยเรียกร้องอะไรแบบนี้จากเขาเลยช่วงนี้เขาคงจะละเลยไม่มีเวลาให้หล่อนจริงๆหล่อนถึงพูดแบบนี้ บางทีเรื่องความรู้สึกหล่อนก็เขินอายไม่กล้าพูดออกมาในเมื่อหล่อนเอ่ยปากขอเขาแล้วเขาจะใจร้ายปฏิเสธหล่อนลงได้อย่างไร "คุณแน่ใจนะว่าจะให้ผมไปเป็นเพื่อน"ชายหนุ่มยักคิ้วขึ้นเล็กน้อยริมฝีปากบางโค้ง "แน่ใจคุณจะไปมั้ย" "ไป"สุดท้ายเขาก็ตอบตกลงหล่อนไปมองใบหน้าที่สวยหมดจดของหล่อนเขาก็ใจอ่อนแล้ว"เมียโกรธแบบนี้ก็ต้องตามใจหน่อยสิ" ดวงตาดำขลับเป็นประกายประหนึ่งอัญมณีที่ผ่านการเจียระไนมานัยตาซ่อนความรักและเสน่หาทำให้นัชชารู้สึกอยากจะมองและค้นหา นัชชาส่งเสียงกระซิบเบาๆ"ยังไม่ทันได้แต่งงานเลยใครเป็นเมียคุณ" เตชิตไม่อยากได้ยินหล่อนพูดแบบนี้จึงใช้มือใหญ่บิดที่เอวของหล่อนทำให้หล่อนส่งเสียงตกใจแล้วโน้มตัวลงใกล้กับหูของหล่อน"ทำไมคุณอยากให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเหรอ" นัชชายังไม่ทันจะได้พูดอะไรประตูห้องก็ถูกพนักงานผลักเปิดเข้ามาทั้งสองยังคงแนบชิดกันอยู่หญิงสาวจับที่แขนของชายหนุ่มชายหนุ่มโน้มตัวลงมากระซิบอยู่ข้างใบหูของหญิงสาวดูจากด้านหลังเหมือนทั้งสองกำลังจูบกัน ทำให้พนักงานที่เพิ่งเข้ามาชะงักไปเล็กน้อยแล้วอ้ำๆอึ้งๆว่า"ขอขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ" หูของนัชชาร้อนผ่าวเหมือนโดนไฟเผาหล่อนรีบผลักเตชิตออกแล้วใช้มือลูบผมเผ้าที่จริงๆแล้วไม่ได้ยุ่งเหยิงอะไรตามประสาของคนที่กลัวโดนจับผิด ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายชายหนุ่มนั่งสงบนิ่งไม่มีท่าทีลนลานให้เห็น"เชิญครับ" นัชชามองใบหน้าหล่อเหลาหมดจดของเขามือเล็กๆของหล่อนหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่มเมื่อก่อนหล่อนไม่เคยรู้มาก่อนว่าอะไรคือซาตานในร่างคนอะไรคือข้างนอกสุกใสข้างใสเป็นโพรงมาตอนนี้หล่อนเข้าใจชัดแจ้งแล้ว รอจนพนักเสิร์ฟอาหารครบและออกไปแล้วชายหนุ่มก็เริ่งมองไปที่หล่อนอีก"ทำไม" "แบร่ใครจะไปคิดว่าท่านประธานเตชิตที่ภายนอกดูเคร่งขรึมน่าเกรงขามเวลาส่วนตัวจะมีสภาพแบบนี้ล่ะ"หญิงสาวแลบลิ้นใส่เขา เตชิตได้ยินสิ่งที่หล่อนพูดไม่เพียงรู้สึกตลก"สภาพแบบไหน" "ก็แบบที่ไม่เหมือนที่คุณแสดงต่อคนภายนอกยังไงล่ะ" "คุณไม่ได้รู้ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักผมแล้วเหรอ"เขาพูดพลางมองไปที่หน้าอกของหญิงสาว คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไรแต่หล่อนรู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร หล่อนกัดริมฝีปากหน้าแดงเหมือนกุ้งต้ม"คุณคุณพูดอะไรของคุณ" มองเห็นใบหน้าของหล่อนแดงกล่ำด้วยความเขินอายทำให้เขานึกถึงสาวน้อยที่ไร้เดียงสาในอดีตเขากดเสียงต่ำแววตาเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นมา"มาบังคับให้ผมไปเป็นเพื่อนนี่มีแผนอะไรรึเปล่าหือ" "ฉันไม่มีแผนอะไร"หล่อนถลึงตาใส่เขาถูกเขาสอนมาเยอะจนรู้ว่าคำบางคำมีนัยยะแฝงอยู่" "ไม่ต้องอธิบายหรอกผมเข้าใจแต่เรื่องแบบนี้พูดตรงๆเลยก็ได้ไม่ต้องอายหรอก" เรื่องอะไรหล่อนพูดอะไรหล่อนไม่ได้คิดอะไรตั้งแต่แรก นัชชายังไม่ทันได้แก้ตัวอะไรชายหนุ่มก็คีบเนื้อปลายัดเข้าปากหล่อน"กินข้าว" เนื้อปลาที่สดนุ่มพอเข้าปากก็ละลายในปากทันทีเหลือเพียงความหอมหวานทิ้งไว้ในปากมองเห็นเขาค่อยๆแกะก้างปลาออกให้หล่อนจนหมดในใจนัชชาจะโกรธเขาอยู่ได้อย่างไรใจหล่อนกลายเป็นฟองสบู่สีชมพูเล็กๆไปตั้งนานแล้ว