ตอนที่4 คุณใส่แบบนี้เหมือนอะไรกัน

ตอนที่4 คุณใส่แบบนี้เหมือนอะไรกัน ในขณะที่ชุดนอนคลุมหลุดลงบนพื้น ฉันหลับตาอย่างแน่นๆ คิดว่าเขาคงรีบเข้ามากอดฉันหรือทับฉันลงไป แต่หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง ฉันได้ยินเขาตะโกนอย่างโมโห“ทิพย์สุดา เธอบ้าหรือไง ใครให้เธอใส่แบบนี้ เธอไม่อายเขาบ้างหรือไง” “รีบใส่เสื้อขึ้นทันที น่าหมั่นไส้” น่าหมั่นไส้รึ ฉันลืมตา มองเห็นความรังเกียจชัดๆในดวงตาของวินัย ราวกับน้ำเย็นถังหนึ่งลาดลงจากหัว ฉันสั่นไปทั้งตัว มองเขาอย่างไม่กล้าเชื่อ “ตัวเอง.....”ฉันเดินไปถึงข้างหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ยื่นมืออยากจะกอดเขา แต่มือฉันยังไม่ทันได้แตะเสื้อของเขา เขาก็หลบไปข้างหนึ่ง พูดด้วยสีหน้ารังเกียจ “ทิพย์สุดา คุณเป็นภรรยาของฉัน ไม่ใช่ออกมาขายบริการ คุณใส่เป็นแบบนี้มันดูเหมือนอย่างไรกัน รีบถอดลงมาเอาไปทิ้งเลย” สีหน้าและคำพูดของเขา ทำให้ฉันหนาวจนตัวสั่นเทา รู้จักกันมาสิบกว่าปี วินัยดีต่อฉันมาตลอด คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะว่าฉันแบบนี้ ฉันรู้สึกอาบอายไปนิด แต่ก็พุ่งเข้าข้างหน้าเขาและกอดเขาไว้อย่างไม่สนใจใยดี“ตัวเอง ฉันเป็นภรรยาของคุณ ฉันใส่แบบนี้ก็แค่ให้คุณดูเท่านั้นนี่นา” แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมา เหมือนกับในฝัน ทำให้ฉันคาดไม่ถึง วินัยเตะฉันออกไป ด่าเปิงฉัน ว่าฉันอาบอายขายขี้หน้า ว่าฉันคิดแต่ผู้ชายมาตลอด เอาแต่คิดเรื่องนั้น ว่าฉันเที่ยบหญิงขายบริการก็ไม่ได้ ว่าเขาไม่อยากเอาภรรยาแบบนี้ ให้ฉันใสหัวไป ฉันเคยเห็นวินัยแบบนี้มาสักที่ไหน สายตาที่เขามองฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าตนเองเหมือนเนื้อเน่าที่เหม็นๆ เขารังเกียจจนแม้แต่ตาเดียวก็ไม่อยากมอง ฉันคว้าชุดนอนคลุมแล้วลุกขึ้นจากพื้นอย่างสั่นเทา สวมชุดนอนคลุมแล้วป้องหน้าวิ่งออกไป ฉันคิดว่าเขาต้องมาตามฉัน แต่เขาไม่ได้มา ลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดมาทำให้ฉันตัวสั่นเทา ฉันไม่ได้ใส่รองเท้า คลุมเสื้อคลุมอาบน้ำ เดินอยู่บนถนนอย่างอกสั่นขวัญหาย น้ำตาโดนลมพัดแห้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันไม่รู้ว่าเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง ฉันแค่อยากจะเซอร์ไพรส์ให้เขา ให้เขามีความแปลกใหม่ในตัวฉัน แต่..... ในขณะเคริบเคริ้ม แสงไฟที่สว่างตาก็ส่องมายังฉัน ต่อไป ฉันก็ได้ยินเสียงเบรครถที่แสบแก้วหู ก้มหน้ามองรถที่ห่างตัวฉันแค่กี่ซม. ฉันจึงรู้ตัวว่าตนเองเกือบโดนรถชน ต่อมา ในรถก็มีคนหนึ่งลงมา ยื่นมาผลักฉันล้มลงบนพื้น“ผู้หญิงบ้า ถ้าอยากฆ่าตัวตายก็ไปกระโดดตึก กระโดดลงทะเลเลย อย่ามากลางถนนชนรถพัวพันคนอื่น ” ฟังเสียงดุดาลของคนนั้น ฉันนั่งอยู่บนพื้นทั้งกลัว ทั้งตกใจ ทั้งเสียใจจนกอดหัวร้องไห้ออกมา ถ้าฉันไม่ได้ฟังข้อเสนอของเพ็ญแขละก็ วินัยก็ไม่โมโห ฉันก็ไม่ต้องเดินอยู่บนถนน แถมยังเกือบโดนรถชนไปด้วย ยิ่งคิดยิ่งเศร้าใจ ฉันร้องให้จนควบคุมตัวเองไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้น” เสียงอันสุขุมหนักแน่นดังขึ้นมา เสียงนี้คุ้นนิดๆ “ประธานอนุสิทธิ์ หญิงบ้าคนนี้อยากฆ่าตัวตาย เกือยพัวพันถึงเรา” ประธานอนุสิทธิ์ ฉันเงยหน้าขึ้นมา แสงไฟรถที่แสบตาสว่างจนฉันลืมตาไม่ได้ ยิ่งมองไม่ชัดเจนคนนั้น “เธอนี่หรอ เอาตัวเธอขึ้นรถ” ต่อไปฉันก็ถูกคนลากลุกขึ้นจากพื้นแล้วยัดเข้าไปในรถ ฉันกอดเสื้อคลุมนอนให้แน่น ขดตัวในที่นั่งข้างหลัง มองดูผู้ชายที่นั่งข้องหน้าอย่างหวาดกลัว “ท่าน ท่านประธานอนุสิทธิ์” อนุสิทธิ์พยักหน้าเล็กน้อย ริมเหล้าแก้วหนึ่งยื่นให้ฉัน ฉันสั่นเทายื่นมือไปรับ ดื่มไปหมดในคำเดียว เหล้าเป็นของดี มันสามารถทำให้ปรสาทของคนชาลง ทำให้ฉันลืมเรื่องคืนนี้ไป ทำให้ฉันลืมสายตาอันเหยียบหยามของวินัยที่ใช้มองฉัน เหล้านั้น ดื่มไปแก้วแล้วแก้วเล่า แต่ฉันกลับไม่เมา ในสมองยังจำตอนที่ฉันอาบอายขายขี้หน้าต่อหน้าวินัยอย่างชัดเจน จับแก้วเหล้านั้น ฉันตะโกนร้องไห้ขึ้นมา “ทะเลาะกับสามีหรอ”อนุสิทธิ์อ้าปากถาม ฉันเช็ดน้ำตาและพยักหน้า ในใจรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก “ทำไม” อนุสิทธิ์ถามขึ้นมาอีก ทำไม ฉันจับผมอย่างปวดใจ รู้สึกมึนงงมาก ความน้อยใจเต็มท้องแต่กลับไม่มีที่ที่จะละบายออกมา ฉันจะไปพูดกับคนแปลกหน้าได้ยังไง ว่าสามีฉันรังเกียจฉัน และจะพูดกับคนอื่นได้ยังไงว่าสามีฉันไม่อยากแตะต้องฉัน ดังนั้นฉันที่แต่งงานมาหนึ่งปี ยังเป็นสาวพรหมจารี แต่ก็ไม่รู้ความกล้าที่มาจากไหน ฉันเงยหน้า หลับตาให้สนิท ใช้มือที่สั่นเทาเกะสายที่รัดเสื้อคลุมอยู่ แล้วถอดลงมา “ทิพย์สุดา”ฉันได้ยินเสียงสูบหายใจของอนุสิทธิ์ ฉันไม่รู้ว่าในสายตาคนอื่น รูปร่างฉันมันเป็นยังไง แม้จะรู้สึกอาบอาย แต่ฉันก้กัดฟันอดทนไว้ “ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านรู้สึกเป็นยังไง รูปร่างฉันยังพอดูได้ไหม”ฉันหลับตาสนิท ถามอย่างติดอ่าง จากอายุสิบสามถึงยี่สิบสี ในชีวิตฉันมีแต่วินัยเป็นผู้ชายคนเดียวเท่านั้น ฉันต้องการผู้ชายคนอื่นให้คำตอบให้ฉัน ว่าฉันเหมือนที่วินัยบอกจริงๆไหม เป็นผู้หญิงที่ทำให้คนอื่นรู้สึกหมั่นไส้ ทันใดนั้น กลิ่นหญ้าจางๆนั้นบุกเขาจมูกของฉัน ฉันลืมตาด้วยความประหลาดใจ พบว่าอนุสิทธิ์เข้าใกล้ตัวฉันมากไม่รู้ตอนไหน “ท่าน ท่าน ท่านประธานอนุสิทธิ์”