ตอนที่502โดนลักพาตัวในห้องพิเศษ

ตอนที่502โดนลักพาตัวในห้องพิเศษ หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็ขับรถไปยังสปาเมื่อเปิดประตูกก็ได้กลิ่นน้ำมันหอมระเหยทำให้รู้สึกสบายผ่อนคลายนัชชาได้มีการจองโปรแกรมล่วงหน้าไว้ก่อนหมอนวดพาพวกเขาเข้าห้องหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เดินเข้าห้องสปาผิวของหล่อนช่างบอบบางมีน้ำมีนวลขาวละเอียดลอออย่างเห็นได้ชัดเจนถ้าหากไม่ใช่ในเวลานี้เตชิตคงต้องจัดการกับหล่อนแน่ๆ เขาดูหล่อนที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเอาแต่วุ่นวายสนุกกับดอกไม้และน้ำเขากลืนน้ำลายตั้งหลายรอบได้แต่เบนสายตาไปจากหล่อน หมอนวดนวดอยู่ข้างกายหล่อนอยู่ตลอดอาจจะเป็นเพราะว่าหมู่นี้หล่อนเหนื่อยล้ามาโดยตลอดน้ำอุ่นได้ชำระล้างซึ่งความเหนื่อยล้าไปหมดจนหล่อนเกือบผล็อยหลับไปหลายครั้งแล้วเชียว “คุณนัชชาคะคุณยังเลือกโปรแกรมแช่น้ำเย็นไว้ต้องรบกวนไปอีกห้องหนึ่งนะคะ”หมอนวดข้างตัวเธอกระซิบเตือนเธอเบาๆ นัชชาพยักหน้าอย่างสะลึมสะลือ“เกือบลืมไปแล้วฉันไปตอนนี้แหละ” พูดจบหล่อนก็ยืนขึ้นแต่เตชิตรีบคว้าหล่อนไว้“แช่น้ำเย็นเดี๋ยวก็เป็นหวัดอย่าไปเลย” หล่อนได้แต่ยิ้มและสะบัดมือเบาๆ“ไม่เป็นไรหรอกเมื่อกี้ฉันถามแล้วเขาบอกว่าในน้ำมีสมุนไพรอยู่ในนั้นด้วยมันดีต่อสุขภาพนะคะ” “งั้นผมไปกับคุณด้วย” “ไม่ต้องหรอกค่ะเมื่อวานคุณบอกว่ายังไม่สบายปวดหัวอยู่ถ้าไปแช่น้ำเย็นมันไม่ได้จริงๆนะ”นัชชากดสัมผัสกับมือของเขาไว้รู้สึกได้ว่าวันนี้เขาดูแปลกๆ“แค่ยี่สิบนาทีเองค่ะคุณเป็นห่วงอะไรคะเนี่ย?” เมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นหากเขาไม่เป็นห่วงก็แปลกแล้วแหละ เตชิตเกลียดที่เขาไม่สามารถเอาตัวหล่อนไว้ข้างกายได้และไม่ให้หล่อนไปไหนได้หล่อนเองก็เพียรพยายามดื้อดึงที่จะไปเขากลัวหล่อนรับรู้ถึงความรู้สึกนี้ได้ทำได้เพียงแต่ให้หล่อนไป เมื่อนัชชาเพิ่งเดินไปเตชิตมองไปยังบอร์ดี้การ์ดที่อยู่หน้าประตูทางออกเขาใช้สายตามองพวกเขาแล้วมองไปยังนัชชาเพื่อให้เหล่าบอร์ดี้การ์ดเดินตามไปเขาจะได้วางใจได้ ห้องแช่น้ำเย็นนั้นเป็นห้องที่อยู่ด้านในสุดริมระเบียงนัชชาเดินตามทางที่มองนวดชี้แล้วเข้าไปพลางพูดกับหล่อนว่า“คุณนัชชารบกวนรอสักครู่นะคะดิฉันขอไปหยิบอุปกรณ์ที่ใช้นวดสักครู่เดียวค่ะ” นัชชามองหล่อนที่เดินห่างออกไปตัวนัชชาเองก็เดินเข้าสระเล็กๆด้านข้างตัวของนัชชาห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวขนาดกว้างและยาวร่างกายของเธอมิดชิดเป็นอย่างดีแต่ขณะนั้นเองหล่อนอดไม่ได้ที่จะเข้าไปในห้องนั้นและถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกและเหลือเพียงผ้าเช็ดตัวที่เกาะอกไว้ ผ้าเช็ดตัวสีขาวนั้นปกปิดได้แค่ช่วงท่อนขาบนทั้งสองข้างขาเรียวยาวทั้งสองข้างนั้นเดินย่างก้าวเข้าสระจนรับรู้ได้ถึงความเย็นของไอน้ำ“หื้อ” ในห้องนั้นหล่อนถูกเสียงสายน้ำไหลเรียกหานัชชาลองหลายครั้งที่จะเอาตัวแช่ไปในน้ำน้ำมันเย็นจัดแปบเดียวผิวก็กระชับตึงขึ้นช่วงที่หล่อนค่อยๆปรับตัวกับสภาพความอบอุ่นนี้ทว่าหล่อนรู้สึกว่าด้านหลังของหล่อนมีไอร้อนหล่อนรับรู้ได้เลยว่าดด้านหลังขงหล่อนมี...คน! สถานที่แบนี้ค่อนข้างเป็นส่วนตัวจะเป็นไปได้ยังไงที่มีคนเข้ามา? นัชชาตกใจจนหน้าซีดแม้ว่าหล่อนไม่ได้หันกลับไปมองพลันรีบลุกยืนออกจากสระน้ำเพื่อออกไปด้านนอกแต่น่าเสียดายที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนั้นรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของหล่อนตั้งนานแล้วเขารีบนำผ้าขนหนูอุดปากหล่อนไว้และนำตัวหล่อนออกมา “อื้ออื้ออื้อ”นัชชาโดนปิดปากปิดจมูกอย่างแน่นพยายามทำทุกวิถีทางที่จะต่อสู้กับคนที่อยู่ด้านหลังแต่การต่อสู้อย่างไม่คิดชีวิตของหล่อนมันทำได้แค่น้ำกระจายออกไปเท่านั้นเอง ประตูห้องก็ไม่รู้เลยว่าถูกคนปิดตั้งแต่เมื่อไหร่พนักงานเมื่อกี้ที่บอกว่าจะไปเอาอุปกรณ์ในการนวดไม่กลับมาสักที นัชชาหัวใจเต้นถี่ตอนนี้เองหล่อนเพิ่งเข้าใจว่าแท้จริงแล้วตั้งแต่ที่หล่อนกับเตชิตเข้ามาที่ร้านนี้ก็ถูกจับตามองตั้งแต่แรกอยู่แล้ว! ทันใดนั้นเองมีดปลายแหลมเย็นๆด้ามหนึ่งก็จ่อที่คอของเธอปลายแหลมคมนั่นมันส่องแสงกระทบเข้าตาหากไม่ระวังมันคงสร้างบาดแผลให้กับผิวของเธอ นัชชาหยุดการต่อสู้เพราะว่าขาดอากาศหายใจจนหน้าแดงแปร๊ด “ฉันรู้ว่าด้านนอกมีคนคอยดูอยู่หากเธอไม่อยากตายก็สงบปากสงบคำไว้”เป็นเสียงต่ำของผู้ชายที่มาจากด้านหลัง เสียงนี้นัชชาเหมือนเคยได้ยินมาก่อนจากที่ไหนมันช่างคุ้นเคยแต่ว่าบอกไม่ถูกนางคาดเดาว่าน่าจะเป็นผู้ชายคนต่างชาติคนนั้นที่เจอกันในร้านเธอตกใจจนตาถลึงออกมาหล่อนไม่มั่นใจเลยทำเสียง“อื้ออื้อ?” Hawkเอามีดจ่อที่ผิวของหล่อนแรงกว่าเดิมเขามั่นใจว่าจะไม่สู้แล้วเลยปล่อยมือจากหล่อน หล่อนสูดหายใจเข้ายังโพรงจมูกลึกๆและผ่อนออกมาไม่กล้าแม้ที่จะขยับและไม่กล้าที่จะหันหัวกลับมา“คุณคือ....Oden?” ผู้ชายด้านหลังรีบตอบทันที่“Odenตายแล้ว” ประโยคนี้เองที่ทำให้หัวใจนัชชาอึดอัดคนๆนี้ทำไมมันง่ายที่จะพูดคำว่าตายคำๆนี้ออกมาคนที่ไม่คิดเรื่องชีวิตแท้จริงแล้วเขาคือใครกัน? “เธอมีความกล้ามากกว่าผู้ชายของเธออีก”hawkยกมือขึ้นลูบที่หัวไหล่อันเนียนละเอียดของหล่อนเขาเห็นว่าที่หัวไหล่ของหล่อนกำลังขนลุกขึ้นเขาจับมันไปตรงนั้น“เมื่อคืนฉันก็อยากจะไปหาเธอฉันรอเธอมาครึ่งวัน” เมื่อวาน... หล่อนตลบสมองคิดไปคิดเรื่องราวเมื่อวานตอนค่ำที่ลานจอดรถถึงได้เข้าใจ“คนที่อยากขับรถชนฉันคือแกหรอ!?” “ไม่ฉันไม่ได้อยากจะขับรถชนก็แค่อยากเตือนท่านประธานเตชิตก็เท่านั้น” แค่สองสามประโยคหล่อนก็เข้าใจได้ถึงจุดประสงค์ของเขาสัญญาการซื้อขายต่างๆทั้งหมดที่ทำมานี่ก็เพื่อเป็นเหตุผลที่จะเข้ามาใกล้หล่อน เมื่อหล่อนเข้าใจที่มาของฝ่ายตรงข้ามหล่อนได้แต่บังคับตัวเองให้สงบลง“แกต้องการทำอะไร” ขนาดหล่อนอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ยังไม่กลัวในใจhawkยิ่งตื่นเต้นเขาชอบที่สุดกับการทำลายความนิ่งงียบแบบนี้ทีละเล็กทีละน้อยด้วยมือของเขาเองซึ่งภายใต้ความนิ่งแบบนี้มันจะเผยความหวาดกลัวออกมา การเงยหน้ามองมันทำให้เลือดเขาพลุ่งพล่านเขาชอบที่คนอื่นกลัวเขาในแบบนี้เขาเลือดเย็นทุกคนเกรงกลัวเขาหมดแต่ผู้หญิงด้านหน้สนี้กลับเป็นข้อยกเว้น ช่างน่าสนใจจริงๆ เขาใช้มือค่อยเพิ่มแรงกดลงที่ปลายมีดซึ่งมันโดนผิวของหล่อนไม่ถึงนิ้วด้วยซ้ำแต่ว่าเลือดดำสีแดงที่ไหล่ก็ไหลอออกมานัชชาเปล่งเสียง“โอ๊ะ.....” “ไม่มีใครที่จะถามฉันได้”hawkเอื้อมมือออกไปจับหน้าด้านข้างของหล่อนและบีบหน้าหล่อนให้ยื่นมายังร่างของคนที่อยู่ด้านหน้าหากคนไม่รู้เรื่องคงนึกว่าสองคนนี้กำลังจูบกันอยู่“เพราะว่าคดีนี้ลูกน้องฉันอยู่ไม่เป็นสุขแล้วพวดเขาหวาดกลัวเป็นห่วงยิ่งดูสีหน้าพวกเขาที่รีบร้อนไม่มีความสุขเลยเธอลองเดาสิว่าฉันกำลังอยากจะทำอะไร?” นัชชาใช้ตามองคนที่หน้าตาหล่อเหลาคนนั้นพลางคิดว่าช่างน่าเสียดายที่ครั้งแรกที่เจอกันคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นพวกโรคจิต! Hawkพูดต่อไปเอง“ฉันกำลังคิดว่าถ้าเตชิตอยู่ไม่เป็นสุขบ้างล่ะอาการจะเป็นยังไง?เขาจะวางมือกับเรื่องนี้ไหมหรือว่าจะยังทำต่อไปดี?” เห็นได้ชัดเลยว่าเขากำลังโต้ตอบกับเตชิตที่เขามาหาหล่อนเพราะว่าเป้นการเยาะเย้ยถากถางเตชิต ความคิดนี้อยู่ดีๆก็แวบขึ้นมานัชชาขมวดคิ้ว“แกจะเอาฉันเป็นตัวประกันกับเขา” “ไม่ผิดก็เธอเป็นจุดอ่อนที่สุดของเขา” “แกคิดผิดแล้วแหละเขาไม่สามารถถูกควบคุมโดยฉันได้ไม่มีใครสักคนที่ควบคุมเขาได้สิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาคือเรื่องงาน”นัชชายังคงยืนยันอย่างชัดเจนกับสิ่งเหล่านี้สิ่งที่พูดในสายตาของนัชชาเองก็ยังหยืดกรานเช่นนี้ซึ่งมันยากมากที่จะคิดได้ว่าหล่อนกำลังโกหกอยู่ แต่ทว่าHawkไม่ใช่คนปกติเขาไม่หลงไหลไปกับคำพูดเขาเชื่อมั่นกับสิ่งที่เขาเห็น “จะควบคุมได้หรือไม่ลองแล้วก็รู้เอง”เขาเสียงต่ำลงมีดปลายแหลมที่คออันนั้นเคลื่อนย้ายมายังบริเวณหน้าอกของเธอขนาดไม่ได้ขยับเลยยังทำให้นัชชาเองยังรู้สึกขนหัวลุก เขาใช้สายตาชื่นชมร่างกายของหล่อนด้วยสายตาที่รุ่มร่ามปกปิดไม่มิดมันทำให้นัชชาเกิดอาการหนาวเย็น ภายในห้องเงียบเชียบไม่รู้ว่าหล่อนเข้ามานานแล้วหรือด้านนอกหรือรับรู้อะไรมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา “คุณนัชชาคุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” นัชชารับรู้ความรู้สึกได้ถึงแรงกดของมีดที่เพิ่มขึ้นหล่อนอดทนต่อความกลัวพยายามทำเสียงตัวเองให้เป็นปกติ“ไม่เป็นไร” เพิ่งจะพูดจบก็มีฝ่ามือตบลงผ่านที่บ้องหูและกระทบกับต้นคออย่างแรงนัชชารับรู้ได้ถึงความเจ็บมากระทบข้างหน้ามืดลงและสลบไป