ตอนที่504เตชิตแกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ

ตอนที่504เตชิตแกนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ “!!”นัชชาได้แต่ตกตะลึงมองหน้าเขา“นี่แกบ้าไปแล้ว!” Hawkเขาเคลื่อนปลายนิ้วมือที่ชี้มาทางหล่อนออกสายตาที่เยือกเย็นแต่กลับแปรเปลี่ยนลง“เธอไม่ใช่มั่นใจมากหรอว่าเขาไม่มาช่วยเธอแน่ยังไง..ไม่กล้าหรอ?” เธอยืนกรานยังไงก็ต้องไปร้านนั้นให้ได้แน่นนอนเลยว่าฉันคงไม่สามารถอยู่กับเธอได้ เวลาที่นกอินทรีอย่างเขาต้องการกระพือปีกเพื่อเปิดเผยเรื่องราวเขากลับหยุดพูดในเวลานั้นพอดี“รู้ไหมยิ่งเธอทำตัวให้ปกติฉันก็ชอบเหลือเกินที่จะทำให้เธอทุรนทุรายแล้วยิ่งเธอพูดถึงเรื่องศีลธรรมขึ้นมาฉันก็อยากเห็นสภาพที่เธอเป็นบ้าตอนเวลาที่อยู่ใต้ร่างกายของฉัน” รอยยิ้มอันชั่วร้ายของเขามันช่างบาดคมไม่ต่างกับมีดโกนที่อยู่ในห้องน้ำของนัชชาเลยเขาก็เหมือนกับคนบ้ากระหายเลือดไม่สนใจว่าคำพูดที่ออกมานั้นจะทำให้คนคิดตามนัชชาอยากจะตบหน้าเขาสักครั้งแต่ว่าหล่อนทำไม่ได้ได้แต่อดทนอดกลั้นไว้ “เธออยากพนันพวกเราก็ลองดู....”หล่อนเงยหน้าขึ้นหัวใจมีมากเท่าไหร่การแสดงออกมาก็ยิ่งเยอะ“คุณรอคุณก็จะปล่อยฉันไป...” ……. ตำรวจรักษาการณ์อยู่ด้านนอกหลังจากได้ยินเสียงหล่อนที่ตอบกลับมาว่าไม่เป็นไรผ่านไปเกือบสิบห้านาทีเขารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเมื่อเขาถามอีกครั้งกลับพบว่าในห้องนั้นไม่มีเสียงตอบรับกลับมาอีก ตำรวจพังประตูเข้ามาประตูระบายลมในห้องเปิดออกและในห้องก็ไม่มีคนอยู่เลยสักคน... เตชิตรีบตามเสียงมาถึงได้เห็นคราบรอยเลือดสีแดงสดบนผ้าคลุมอาบน้ำที่ทิ้งไว้ผู้ชายตัวโตสูงใหญ่ค่อยๆทรุดตัวคุกเข่าลงมืดใหญ่ๆนั้นหยิบผ้าคลุมอาบน้ำขึ้นมาเขากำมันไว้นั้นอยู่ในมือสุดท้ายแล้วมันกลับกลายเป็นอาการสั่นไม่หยุด เขาโยนผ้าคลุมอาบน้ำนั่นไปยังตำรวจข้างๆผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาอย่างเขาณตอนนี้หน้างอขึ้นเขาใช้พลังทั้งหมดทั้งมวลนั้นดึงคอเสื้อตำรวจคนนั้นอย่างบ้าคลั่งและถามกลับ“เธอล่ะอยู่ไหน” คุณจะต้องเดินต่อไป เตชิตไม่กล้าคิดเลยว่าหล่อนบาดเจ็บหรือว่าอาการหนักเขาเดาได้ว่าคนที่พาหล่อนไปนั้นมันต้องมีคนที่ไม่สามารถเปิดเผยได้พาไปอย่างแน่นอนตอนนัชชาถูกบังคับให้ออกไปต้องสลบไปแน่เลย วันนี้เป็นวันแรกที่เขาออกมาทำหน้าที่ดูแลรักษาการณ์เขากลับทำให้หล่อนหายไปตำรวจดูจากสถานการณ์ที่ชายที่อยู่ข้างหน้านั้นอาการตัวสั่นอยากฆ่าคนเขากลับเกินอาการตัวสั่นไปอธิบายไป“คุณเตชิตครับฉันเห็นคุณกับคุณนัชชาต้องกลับไปโรงเรียนก็เลยคิดว่าต้องเกิดเรื่องนี้ขึ้น....” ดูตามสถานการณ์แล้วหมอนวดคนนั้นน่าจะสมรู้ร่วมคิดด้วยและในห้องน่าจะมีบุคคลที่สามซ่อนไว้อยู่ก่อนแล้วคุณนัชชาก้าวเข้ามาในห้องนี้แล้วเธอไม่มีทางเดินไปไหนได้ “คาดไม่ถึงหรอ?”เขาแสยะยิ้มรอยยิ้มของเขานี้ช่างเยือกเย็นเข้ากระดูกแต่มันทะลุทลวงเข้าสู่หัวใจ“ไม่เจอคนแต่คุณบอกผมว่าเพราะว่าคาดไม่ถึงหรอ?” เสียงเงียบลงตำรวจรักษาการณ์ในห้องสองคนไม่กล้าส่งเสียงเล็ดลอดอะไรออกมาเป็นเพราะพวกเขาละเลยหน้าที่เลยทำให้นัชชาถูกลักพาตัวไปและถูกจับตัวไปใต้จมูกพวกเขาอีกด้วย “ใช้ไม่ได้!”เตชิตเหวียงคนไปยังผนังกำแพงและกดเอาไว้เขายกมือเพื่อเตรียมพร้อมลงมือกับเขาตำรวจอีกคนที่อยู่ข้างๆนั้นรีบเข้าห้าม“คุณเตชิตสงบสติอารมณ์ไว้ก่อน!” ณเวลานี้นัชชาหายตัวไปเตชิตจะเอาความสลบสติมาจากไหนเขาใช้แรงพยายามเอามือออกจากตำรวจคนนั้นถึงแม้ตำรวจหนุ่มคนนั้นจะหวาดกลัวแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ“คุณเตชิตพวกเราจัดคนมาแล้วคุณนัชชาเพิ่งจะหายตัวไปไม่นานอีกไม่นานก็หาเจอคุณอย่าวุ่นวายคุณนัชชายังคงรอการช่วยเหลือจากคุณ!!!!!!!” “คุณต้องไปที่ร้านเจ้าของร้านถัดไป...อาจจะหาตัวหล่อนได้หากมีเรื่องอะไร...” เขายังพูดไม่จบแต่ความหมายนั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว หากหาตัวนัชชาไม่เจอฉันไม่สงสัยเลยว่าตัวเองต้องถูกฆ่าตายตกตามกันไปแน่... มือใหญ่ที่จับอยู่ปกคอนนั้นยอมคลายมือออกตำรวจคนนั้นถึงกับทรุดมีอาการเข่าอ่อนหลังพิงกำแพงเตชิตรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากห้องอีกคนรีบใช้เสียงต่ำสั่งการออก”ยังไม่รีบสะกดรอยตามรีบไปตามหามาเร็ว!” การที่นัชชาหายตัวไปทั้งแจ้งความตรวจสอบสอบสอนติดตามจัดเพิ่มกำลังคนทุกหน่วยงานและทุกประเภทได้จัดเรียงตามลำดับแล้วและแต่ละสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองนั้นก็ได้ตรวจสอบทางเข้าออกแล้วแต่ก็ยังหาไม่เจอ เวลาผ่านไปแปบเดียวก็มืดค่ำแล้วและยังคงไม่มีข่าวคราวมาสักนิด แต่ว่าเวลาแค่สิบกว่านาทีนั้นเธอเหมือนหายล่องหนไปจากเมืองๆนี้ไม่มีแม้แต่ร่องรอยใดๆ “คุณเตชิตพวเราได้ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดแล้วไม่พบร่องรอยของคุณนัชชาเลยแต่ว่าหลังจากการตรวจสอบบันทึกการติดต่อของคุณนัชชาพบว่าช่วงนี้คุณนัชชาได้ติดต่อกับคนต่างชาติคนหนึ่ง” ไม่ใช่ห้าทุ่มครึ่งทางสถานีตำรวจได้รับข้อมูลมาแต่ทำให้หัวใจของเตชิตหล่นไปอยู่ใต้ก้นทะเล“ไม่ใช่โอเด้นใช่ไหม?” “คุณรู้ได้ยังไง?” รู้ได้ยังไง? เตชิตนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่เห็นE-mailนั้นบนโทรศัพท์ของนัชชาเขาจำไม่ได้ว่าหลังจากนัชชากลับประเทศมายังทำธุรกิจกับคนต่างชาติสิ่งเดียวที่เขาไม่ได้ตั้งใจถึงได้รู้ก็มีแค่ผู้ชายคนชื่อนี้แหละโอเด้น “แต่ว่าจากการตรวจสอบของพวกเราชื่อนี้คือชื่อปลอมการยืนยันตัวตนที่แท้จริงนั้นเป็นเรื่องยากพวกเรายังต้องการขอเวลา.....” เตชิตยืนเงียบนิ่งอยู่กับที่สักพักและเดินออกจากห้องทำงานอย่างไร้อารมณ์เขายืนอยู่ที่ระเบียงประหนึ่งว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางอุโมงค์น้ำแข็งตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นจนถึงตอนนี้เขาเหงื่อไหลไม่หยุดเส้นประสาททุกเส้นในสมองมันบีบรัดแน่นเหมือนกับมีของอะไรมาดึงไปดึงมาอยู่ ทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้น? เขาอดใจรอไม่ไหวที่จะปกป้องผู้หญิงคนนั้นด้วยมือของเขาทำไมมันเกิดเรื่องขึ้นได้? ผ่านมาเวลาไม่นานหล่อนยังยิ้มยังดั่งดอกไม้ในอ้อมอกเขาหล่อนมองเขาอย่างมีความสุขแต่แค่กระพริบตาเดียวหล่อนก็หายไปแล้ว ในร่างกายเขาเหมือนมีลมอึดอัดที่ทำให้หายใจไม่ออกมันทำให้ตัวเขาทั้งหมดจะเป็นบ้าเขายกมือขึ้นแล้วต่อยอัดผนังกำแพงอย่างเต็มแรงแล้วก็ต่อยครั้งที่สองครั้งที่สาม.... แกต้องตาย โอเด้นต่างชาติคนนี้เขาได้ยินนัชชาพูดไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้งเห็นได้ชัดว่ามันมีข้อสงสัยอยู่แต่เขายังไม่มีเวลาที่จะถามอย่างชัดเจน หากเขาให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากขึ้นคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขาเอาแต่โทษตัวเองจนตัวเองจะไม่ไหวตอนไหนกันที่หล่อนโดนคนจับตาไว้เขายังไม่รู้เลยฝ่ายตรงข้ามตั้งใจที่จะก่อเหตุมันทำให้เขาคิดทบทวนทุกรายละเอียดของเรื่องราวในตอนนี้ เขาพูดว่าต้องดูแลตัวเองแต่ก็ลืมเขาไม้ได้ลืมคำพูดนั้นแต่เขาทำให้มันล้มเหลวงครั้งแล้วครั้งเล่าเขาเคยพูดเขา ใต้ตาของเขานั้นมีรอยใต้ตาขึ้นข้างหน้านั้นเลือนลางจนกลายเป็นหล่อน.... เตชิตแกมันไม่ได้เรื่องจริงๆ