ตอนที่508สถานที่ที่ไม่มีใครสามารถค้นหาพบ

ตอนที่508สถานที่ที่ไม่มีใครสามารถค้นหาพบ เมื่อนัชชาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาเช้าเธอสลบไปหนึ่งคืนลืมตาขึ้นมามองเห็นหมอสวมเสื้อคลุมสีขาวคนหนึ่งยืนอยู่ด้านข้างของเธอในมือของเขาถือขวดยาเล็กๆหยดเข้าไปในถุงน้ำเกลือที่กำลังให้เธออยู่ ทั้งร่างกายเธอเจ็บปวดไปหมดแผลที่ไหล่ของเธอร้ายแรงที่สุดทำให้ตอนนี้แม้แต่คอก็หันไม่ได้เธอค่อยๆย่นคิ้วเล็กน้อยขยับข้อมือ"คุณหยดอะไรเข้าไปในน้ำเกลือ...ให้ฉัน?" เมื่อได้ยินเสียงสายตาของหมอก็มองมาที่เธอในสายตานั้นเต็มไปด้วยความสงสารและเห็นอกเห็นใจ"คุณไม่ต้องกังวลไปมันเป็นยาแก้อักเสบจะช่วยให้แผลของคุณหายไวขึ้น" นัชชาประเมินชายที่อยู่ด้านหน้าใบหน้าของเขาดูมีเมตตากว่าทุกคนในที่นี้ที่เธอเคยเห็นแต่กระนั้นเธอไม่อาจเชื่อใจได้ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่เมตตาในจิตใจของเขาเป็นแบบไหน "เมื่อคุณรู้สึกตัวแล้วผมจะไปเรียกhawkมา"เขาพูดพลางกำลังหันหลังเดินไป นัชชาตกใจไม่สนว่ากำลังเจ็บสาหัสอยู่หรือกำลังให้น้ำเกลืออยู่รีบคว้าข้อมือของชายคนนั้นไว้"อย่าไป!" เสียงของเธอแหบพร้าเพราะเพิ่งฟื้นขึ้นมาเมื่อนึกถึงชื่อนั้นในใจเธอก็ขัดขืนโดยสัญชาตญาณ"ฉันอยากจะพักผ่อนอีกสักครู่ไม่ต้องเรียกเขา" หมอแกะมือของเธอวางกลับไปที่เตียงอย่างรวดเร็วมองเห็นความกลัวในดวงตาของหญิงสาวแม้ว่าเขาอยากจะรับคำกับเธอแต่ว่า... เขาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง"ขอโทษครับผมต้องทำตามคำสั่งไม่เช่นนั้นผลที่ตามมามันสาหัสมากๆ" นัชชาค่อยๆมองต่ำขนตางอนงามสั่นระริกสักพักเธอเห็นหมอเดินออกไปนอกประตูปิดประตูลงเธอหลับตาผ่านไปไม่กี่นาทีประตูก็ถูกเปิดออกเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆเสียงเคาะประตูเหมือนดังมาจากนรก ในที่สุดเสียงฝีเท้าก็หยุดอยู่ที่หัวเตียงแววตาที่ดุร้ายคู่นั้นจ้องมองมาที่เธอนัชชารีบหลับตาปื๋ไม่ต้องการเห็นใบหน้าที่ทำให้เธอหวาดกลัว "ไหนเมื่อกี้บอกว่าฟื้นแล้วนิ?" "เมื่อสักครู่เธอฟื้นแล้วแต่คนไข้บอกว่าเหนื่อยก็เลยคงหลับไปอีกรอบ" นับตั้งแต่หมอเดินไปหาเขาแล้วเขาเดินมาถึงนี่ใช้เวลาเพียงสามถึงห้านาทีเท่านั้นเธอเพิ่งฟื้นจะหลับอีกได้อย่างไร  Hawkมองดูร่างที่แกร่งแข็งทื่ออย่างชัดเจนบนเตียงแล้วโบกมือให้หมอที่อยู่ข้างหลัง"คุณออกไปก่อน" "ครับ" ประตูถูกปิดในห้องนอนเหลือแค่เขาและเธอ นัชชามองไม่เห็นเขาดังนั้นความรู้สึกที่เธอสัมผัสได้จึงชัดเจนมากขึ้นโดยเฉพาะเมื่อปลายนิ้วมือที่หยาบกร้านของชายหนุ่มลูบไปที่แก้มของเธอทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเหมือนฉากภาพยนตร์ฉายซ้ำไปซ้ำมา สำหรับเธอมือของเขาเหมือนกับหางจระเข้เย็นยะเยือกหยาบแข็งน่าขยะแขยงทำให้อยากอาเจียน Hawkมองดูเธอค่อยๆย่นคิ้วถึงแม้จะเพียงแวบเดียวก็ถูกสายตาที่เฉียบขาดจับได้เขายิ้มเยาะไม่รีบแฉการแสดงละครของเธอแต่ยังคงลูบคลำใบหน้าของเธอเล่น ผิวของผู้หญิงคนนี้ดีจริงๆมีชาวเอเชียอยู่พวกหนึ่งเกิดมาก็ผิวละเอียดเรียบเนียนเหมือนกับผิวไข่ต้มที่เพิ่งปอกเสร็จทำให้ไม่อาจละมือไปได้หากเมื่อคืนนี้เธอไม่ยั่วโมโหเขาเขาก็คงไม่ลงมือลงไม้แรงแบบนี้ น่าเสียดายไหล่ซ้ายที่ช้ำจนขึ้นแดงเป็นปื้นโดนเขาตบจนมุมปากแตก แววตาของhawkมองไปที่ริมฝีปากที่แห้งผากนึกถึงเมื่อคืนที่เขาทับไปบนร่างกายของเธอในขณะเดียวกันที่เขาใช้นิ้วลูบไปที่มุมปากของเธอริมฝีปากคู่นั้นก็เม้มแน่นขึ้นเขาถอดใจเบาๆเห็นเธอยังพยายามแสดงละครต่อไปเขาจงใจยัดนิ้วกลางเข้าไปในปากของเธอเกี่ยวลิ้นที่พยายามหลบของเธอไว้... นัชชาทนไม่ได้จนต้องลืมตาขึ้นมองชายที่ยิ้มเยาะด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเขารู้ว่าเธอไม่ได้หลับนานแล้วแต่เขากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แกล้งหยอกเธอ "แสดงต่อสิทำไมไม่แสดงต่อล่ะ?"เสียงเย้ยหยันของเขาใครได้ฟังก็อยากชกหน้าให้เต็มหมัด นัชชากัดนิ้วของเขาอย่างเต็มแรงอย่างไม่ยั้งจนเลือดไหล คาดไม่ถึงว่าเธอยังมีแรงต่อต้านเขาอีกดวงตาของhawkหรี่ลงเอามืออีกข้างหนึ่งบีบแก้มของเธอขู่เธอให้ปล่อยปาก ข้อนิ้วชี้และนิ้วกลางผิวเปิดเลือดไหลออกมาซิบๆเหลือรอยฟันที่เรียงตัวเป็นระเบียบปากนี้ไม่เคยเชื่อฟังเลยสักครั้งทำให้เขาบาดเจ็บเสมอ คิดว่าบทเรียนที่เธอได้รับเมื่อคืนยังไม่สาสมพอไม่คิดว่าเธอเงยขึ้นมามองเขาแววตาสีแดงก่ำคู่นั้นดวงตาโตสีดำนั้นถูกคลุมไปด้วยหมอกเป็นแววตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน กลัวแต่กล้าหาญกล้าหาญแต่กลับแทรกด้วยความหวาดผวา อารมณ์เหล่านี้ช่างขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิงแต่เมื่ออารมณ์ทั้งหมดผสมอยู่ในแววตาของเธอมันช่างมีเสน่ห์เหลือเกิด นี่ไม่ใช่แมวลายตัวเล็กนี่คือแมวป่าตัวน้อยเป็นแมวป่าที่พร้อมจะโจมตีซะด้วยสิ เขาก็มองว่าผู้ชายอย่างเตชิตจะมองผู้หญิงธรรมดาๆแบบนี้ได้อย่างไรที่แน่ๆนิสัยที่เข้าไปถึงกระดูกนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงแน่นอน Hawkค่อยๆเอียงร่างของเขาออกแขนทั้งสองยันไว้บนบนเตียงด้านหลังท่าทางของเขาขี้เกียจหนักหนาราวกับว่าบาดแผลความเจ็บที่เธอได้รับไม่เกี่ยวกับเขาสักนิด"อย่ามองฉันแบบนั้นมันจะทำให้ฉันมีอารมณ์กับเธอขึ้นมา" นัชชาได้ยินดังนั้นรู้สึกอยากอาเจียนตอนนี้ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากเข้าห้องน้ำไปบ้วนปาก เธอไม่พูดอะไรดวงตาเย็นชาเหมือนกับเตชิตไม่มีผิดhawkถามเธอเบาๆ"เกลียดผมไหม?" "ไม่"ในที่สุดนัชชาก็เปิดปากพูดแววตาที่เป็นปรปักษ์ของเธอซึ่งไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน"ฉันสงสารคุณมากกว่า" รอยยิ้มบนใบหน้าของhawkค่อยๆจางหายไป"คุณรู้ว่าจะใช้วิธีไหนที่จะยั่วให้ผมโมโห" "เพราะสิ่งที่ฉันกำลังพูดมันคือความจริงแต่คำพูดพวกนี้ไม่มีใครกล้าพูดกับคุณ" "ใช่แล้ว"hawkประหลาดที่ไม่โมโหเขาสงบลงมากเหมือนไม่มองอะไรอยู่ในสายตา"สงสารผมแล้วยังไงต่อ?คุณก็ยังเป็นมดตัวเล็กๆที่ยังต้องอยู่ภายใต้การคุ้มครองของผมอยู่ดี" นัชชาไม่รู้ว่าจะสื่อสารกับคนป่วยทางจิตเช่นนี้ได้อย่างไรค่านิยมทางโลกของเขานั้นเกินกว่าความเข้าใจของคนทั่วไปในสายตาของเขาทุกคนและทุกสิ่งล้วนคิดเป็นผลประโยชน์ทั้งสิ้นไม่มีความรู้สึกใดๆ "ผู้ชายของคุณกำลังตามหาคุณอย่างบ้าคลั่งไม่ถึงสองวันเขาน่าจะหาที่นี่พบ" เมื่อได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเตชิตใจของนัชชาก็ชะงักไปชั่วครู่มือที่ไม่ได้ให้น้ำเกลือกำแน่นเธอมองไปที่สีหน้าของhawkประเมินอารมณ์ของเขาใบหน้าอันสมส่วนนั้นไม่มีความหวาดหวั่นใดๆแม้แต่อารมณ์ที่เคลื่อนไหวสักนิดก็ไม่มีเหมือนว่าพูดเรื่องที่เป็นปกติไม่ได้สำคัญอะไร "คุณไม่กลัวว่าเขาจะตามมาพบที่นี้？"นัชชาไม่ได้เอ่ยปากถามเขาตรงๆแต่ใช้พูดลอยๆ"คุณคิดแล้วว่าจะรับมือยังไง" คิ้วงามของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อยไม่ตอบคำถามของเธอได้แต่หยักไหล่"คุณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด" พูดจบเขายืดตัวตรงมือทั้งของข้างยันไว้ที่หน้าตักของตัวเองเอนตัวเข้ามาใกล้เธอ"เพราะฉะนั้นคุณต้องหายดีไวๆเราต้องรีบหนีก่อนที่เขาจะมาพบที่นี่ผมไม่อยากให้เกมจบเร็วขนาดนี้มันน่าเบื่อเกินไป" นัชชากลืนน้ำลายกัดฟันแน่น"คุณจะพาฉันไปที่ไหน？" เมื่อได้ยินคำพูดของเธอhawkก็เหมือนคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้เขาหัวเราะอย่างมีความสุข"สถานที่ที่ไม่มีใครสามารถค้นหาพบ"