ตอนที่510วิดีโอที่น่าตกใจ

ตอนที่510วิดีโอที่น่าตกใจ ทันใดนั้นคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็หน้าซีดกันหมดคำตอบที่ไม่อยากได้ยินที่สุดก็คือคำตอบนี้ หัวหน้าทีมเตะเขาลงไปกองกับพื้น“ฆ่าแล้วเหรอ”ฆ่าที่ไหนบอกมา “ฆ่าในทุ่งดอกป๊อปปี้นั่นแหละบีบคอจนตายเลยหล่อนไม่เชื่อฟังเหยียบดอกไม้เสียหายไปตั้งเยอะ”ชายหนุ่มพูดด้วยสายตาที่ไม่มีความเสียใจหรือความกลัวแม้แต่น้อย การจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้นแม้มองอีกครั้งก็ยังรู้สึกหนาว พวกสวะแบบนั้นคงไม่เคยรู้จักคำว่ามนุษยธรรมหรอก “ศพล่ะ？” “จัดการเรียบร้อยแล้ว” “จัดการที่ไหน？” “พวกเราสับเธอเป็นชิ้นๆแล้วเอากินกันแล้ว” เตชิตได้ยินดังนั้นสีหน้าเปลี่ยนจนดูไม่ได้ขนาดผู้ใหญ่ที่นั่งข้างๆยังแอบกังวลกลัวว่าเตชิตจะทุบรถพังเสียก่อน แต่เรื่องที่กังวลก็ไม่ได้เกิดขึ้นจริงเขานั่งและค่อยๆคลายมือที่กำไว้แน่นอย่างสงบ“ปืนอยู่ไหน” ปืน…… ผู้บังคับบัญชากำมือไว้ที่เอวแน่น“คุณเตชิตอย่าเพิ่งร้อนใจแค่นี้ยังสรุปไม่ได้……” “ให้ผมเถอะ”เขากัดฟันแน่น “ผมอยากจะ…เห้ย！” ไม่ทันพูดจบเตชิตรั้งมือเขาออกแล้วหยิบปืนพกอันเล็กจากกระเป๋าข้างเอวเขาดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นรอบกายเขาล้อมรอบด้วยแรงปรารถนาจะทำลายทุกอย่างเขาไม่ใช่ทนายที่สุขมอีกต่อไปเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน“ใช้เสร็จจะคืนให้” ผู้บังคับบัญชาฟังแล้วกระตุกตาขึ้นมองเขาที่กำลังจะลงจากรถมีความรู้สึกว่าการกระทำแบบนี้จะนำไปสู่ผลที่ไม่อาจแก้ไขอย่างแน่นอนก็รีบดึงเสื้อเขาไว้“คุณไปไม่ได้” ตอนนี้นัชชาจะเป็นตายร้ายดีก็ไม่รู้เตชิตเหมือนคนใกล้จะเป็นบ้ายิ่งได้ยินคำว่า”ตาย”เขาก็ทนไม่ได้จนต้องระเบิดออกมา ไม่มีได้ไม่ได้มีแต่อยากไม่อยากถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนัชชาจริงๆเขาไม่กล้ารับรองว่าเขาจะทำเรื่องอะไรออกมาก เขาดึงมือเขาออกใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น“ออกไป” แขนเหวี่ยงไปโดนหลังคารถจนเจ็บยังไม่ทันได้ตั้งตัวอีกฝ่ายก็รีบกระโจนเข้ามาดึงคอเสื้อไว้“ใจเย็นก่อนต้องใจเย็นไว้ยิ่งสถานการณ์แบบนี้ยิ่งวู่วามไม่ได้” เตชิตฟังไม่เข้าหูด้วยซ้ำมือใหญ่ที่มีปืนอยู่ในมือสั่นเป็นจังหวะเส้นเลือดบนคอนูนขึ้นมาเหมือนแผลเป็นใหญ่มองดูน่าสะพรึงนักขณะที่กำลังจะยกปืนขึ้นมายิงนั้นก็มีเสียงตำรวจนายหนึ่งดังขึ้นมาจากมอนิเตอร์.... “หัวหน้าครับเจอวิดีโอในห้องม้วนนึงแต่ใส่รหัสไว้ต้องเอากลับไปเปิดที่สถานีครับ” ประโยคนี้ทำให้ทุกคนมีความหวังหัวหน้าทีมพูดขึ้นมาว่า“เห็นมั้ยล่ะคนต้องยังไม่ตายแน่นอนถ้าตายแล้วคงไม่ทิ้งวิดีโอไว้ให้เราเชื่อผมเชื่อผม” เตชิตหยุดชะงักไปครู่หนึ่งมือหนึ่งถือปืนและสายตาก็หันไปมองทางวิลล่าอีกครั้งเมื้อกี้ยังเงียบสนิทแต่ตอนนี้มีแสงไฟจ้าทั้งบ้านน่าเสียดายที่นัชชากลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ในวิดีโอนั่นจะมีเธอมั้ย เตชิตตัวแข็งทื่อเหมือนหินเพียงแค่มองที่หลังของเขาจะรู้สึกได้ถึงความหดหู่และความเครียดขนาดใหญ่ “ถ้าคุณฆ่ามันตอนนี้เราก็จะไม่มีเบาะแสให้สืบหาตัวนัชชาเราพาตัวเขาไปเค้นต่อที่โรงพักอาจจะทำให้เราหาตัวนัชชาได้เร็วขึ้น เตชิตเริ่มวางปืนลงเหตุผลไม่ใช่เพราะไม่กล้าฆ่าเขาแต่เพราะกลัวว่าถ้าหากเขาตายแล้วอาจจะหาเบาะแสเกี่ยวกับนัชชาไม่ได้อีกเลย เขาพนันไม่ได้ถึงแม้พวกมันจะเป็นคนที่ร่วมมือทำร้ายนัชชาแต่จะทำอะไรพวกมันก็ต้องคิดหน้าคิดหลังให้ดี เตชิตหันไปมองวิลล่าที่อยู่ไม่ไกลเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอยังอยู่ที่นี่ขนาดเขาเร่งรีบจะมาหาเธอปานใดก็ยังช้าไปก้าวหนึ่งเขากังวลยิ่งนักถ้าหากช้าไปอีกก้าวคงจะตามเธอไม่ทันแล้ว มองดูความแค้นรอบๆตัวเตชิตค่อยๆจางหายไปผู้บังคับบัญชายกมือขึ้นตบไหล่เขา“คุณเตชิตเรากลับกันเถอะ” ชายหนุ่มถอนหายใจยกเท้าขึ้นรถ กลับไปถึงจะได้ข้อมูลของนัชชา …… เมื่อกลับไปที่สถานีตำรวจท้องฟ้าก็ขาวขึ้นเล็กน้อยและอาชญากรก็ถูกคุมตัวแล้วสิ่งเดียวที่จะต้องปลดล็อคตอนนี้คือวิดีโอในมือ เมื่อวัตถุต้องสงสัยถูกส่งมอบให้กับช่างเทคนิครหัสผ่านก็ไม่ซับซ้อนทำให้ตรวจพบได้อย่างรวดเร็วแต่เมื่อเห็นภาพในวิดีโอเทปทุกคนดูเหมือนจะตกใจจนพูดไม่ออก ในวิดีโอเป็นฉากที่คืนนั้นhawkกำลังทารุณกรรมนัชชาอยู่พอดีความละเอียดในภาพไม่ค่อยดีแต่ก็มองเห็นเงาของคนสองคนอย่างชัดเจน วิดีโอเล่นต่อเนื่องอยู่20กว่านาทีร่างกายผู้หญิงถูกกดอยู่ใต้ร่างผู้ชายบนตัวเธอเหลือเสื้อผ้าแค่ไม่กี่ชิ้นแต่ก็มองไม่เห็นอะไรเพราะมีร่างกายกำยำของผู้ชายคอยบังอยู่แต่ก็สามารถเห็นหมัดที่ปล่อยลงไปที่ตัวเธอได้อย่างชัดเจน ในวิดีโอไม่มีเสียงน่าจะมีคนตัดออกไปแล้วยิ่งทำให้ภาพในวิดีโอนั้นน่ากลัวขึ้นไปอีก เอ่อ.... นักเทคนิครีบปิดทันทีหลังดูจบขนาดเขาเป็นคนนอกยังรู้สึกไม่สบายใจยิ่งไม่ต้องพูดถึงสามีของเธอเช่นเตชิตคิดถึงปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นกับเตชิตก็ทำให้รู้สึกหนาวสั่น“จะให้คุณเตชิตดูไหมครับ” ผู้เชี่ยวชาญทางเทคนิคอยากจะพูดว่าไม่ให้ดูแต่คิดไปคิดมาเตชิตมีสิทธิที่จะดูแถมเขายังเป็นคนเอามาด้วยตัวเอง ทำไงได้ให้เขาดูเถอะ ตำรวจยศน้อยเป็นคนเอาวิดีโอไปส่งผู้เชี่ยวชาญทางเทคนิคมองหน้ากันไปมาไม่ถึงห้านาทีเขาก็กลับมาหัวหน้าพยักหน้าไปทางเขาเป็นสัญญาณว่า“ไม่เป็นไรใช่ไหม” ตำรวจนายนั้นไม่ทันได้ตอบอะไรก็ได้ยินเสียงดังเหมือนโดนหมาป่าขย้ำก็ไม่ปาน คนในห้องต่างกันยืนนิ่งในที่ของตัวเองยิ่งเปิดวิดีโอนานเท่าไหร่เสียงสั่นสะเทือนยิ่งมากเท่านั้นมันสั่นเหมือนกับกำแพงจะพังลงมาแม้แต่กระดาษบนโต๊ะก็ยังสั่นตาม หัวหน้าทีมหันซ้ายขวาคิ้วก็ขมวดขึ้นมา”ตามหาคนร้ายต่อไปถ้าหาคนแบบนี้ไม่เจอฟ้าต้องพังทะลายมาแน่”