已经是第一章了
ตอนที่5 นอกจากดูได้ยังสามารถกินได้
ตอนที่5 นอกจากดูได้ยังสามารถกินได้
ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงหดตัวถอยไปนิดๆ แต่ที่นี่ก็เป็นมุมอยู่แล้ว ฉันไม่สามารถหลบหนีได้อีก
นอกหน้าต่างรถ มีรถคันหนึ่งแล่นผ่านไป ไฟรถที่แวบผ่านไป ทำให้ฉันได้มองเห็นตาของอนุสิทธิ์พอดี
นั่นเป็นสายตาที่ราวกับตอนที่หมาป่าเห็นเหยื่อ
ฉันมองเขาอย่างหวาดกลัว มองดูใบหน้าเขายิ่งเข้าใกล้ฉันเข้ามา......
“ทิพย์สุดา คิดไม่ถึงเลยหน้าออกเธอสมบูรณ์ขนาดนี้”เขาพูดอยู่ข้างๆหูของฉัน
เลือดทั้งตัวหลั่งพรั่งพรูขึ้นบนสมอง ฉันหน้าแดงก่ำจึงอดหันหน้าไปข้างๆไม่ได้ อยากจะหลบหนีลมหายใจที่ร้อนๆที่พ่นออกมาตอนเขาอ้าปากพูด
หลบหนี้ลมหายใจที่ร้อนๆนั้นได้ แต่กลับไม่มารถหลบหนีอนุสิทธิ์ได้
ทันใดนั้น เขาก้มหัวลงมา ฉันรู้สึกใจหายจนอยากจะกระโดดขึ้นมา
“ทิพย์สุดา เธอนอกจากดูได้แล้วยังสามารถดมและกินได้.....”
ข้างๆหูมีเสียงแหบๆดังขึ้นมา คลุมเครือมาก
ริมฝีปากของเจาถูไปที่บริเวณไหล่ของฉันอย่างเบาๆ แล้วค่อยๆจูบไปยังใต้หู ความรู้สึกอ่อนเพลียที่บอกไม่ถูกจากริมฝีปากของเขาแทงเข้าใจของฉัน
ฉันลืมหายไจไป ความรู้สึกทุกอย่างล้วนขยับไปตามริมฝีปากของเขา ตอนที่จูบดิ่งหูของฉัน เขายังกัดมันเบาๆ ฉันอดที่จะสั่นเทาไม่ได้ ส่งเสียงครางต่ำๆที่เขินอายออกมา มือของข้างอ่อนแอจนยกไม่ขึ้น
ฉันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน การสัมผัสที่ใกล้ชิดที่สุดระหว่างฉันกับวินัยก็แค่จับมือเท่านั้น ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ฉันและจูบฉันแบบนี้
ฉันคิดว่าเหล้าที่เพิ่งดื่มเข้าไปคงเกิดผลแล้ว เพราะตอนนี้หัวฉันรู้สึกมืนงงมาก
“ทิพย์สุดา เช้านี้ที่เธอเข้ามาห้องออฟฟิศฉันก็คิดจะทำแบบนี้ใช่ไหม เธอใส่เป็นแบบนี้มายั่วยวนฉัน สามีเธอรู้ไหม”
จูบของเขาร้อนมาก แม้ลมหายใจก็ลวกผิวหนังไปด้วย แต่น้ำเสียงของเขากลับเย็นเหมือนน้ำแข็ง
ฉันลืมตาขึ้นโตๆอย่างงุนงง อยากจะมองเขาให้ชัด แต่สมองไม่สามารถเข้าใจความที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขาเพราะถูกเหล้าทำให้ชาไป
ในเวลานี้เอง มือใหญ่ของเขาจับที่นุ่มนวลของฉันที่ไม่เคยโดนคนอื่นแตะต้องมาก่อน
ฉันตกใจจนหอบไปเฮือกหนึ่ง ก้มหน้ามองดูมือของเขาที่กดบนตัวฉัน แล้วเงยหน้าขึนมามองเขาอย่างหวาดผวา
ต่อไป มือของเขาขยับไม่หยุด ใจของฉันทั้งดวงราวกับลอยอยู่บนฟ้า ตึงเครียดมาก อยากจะผลักเขาออกไป แต่ฉันไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนเอง ไม่รู้แขนที่ยกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แขวนอยู่บนไหล่ของเขาอย่างไม่มีกำลัง ร่างกายเหมือนโดนแม่เหล็กซึมซับ ยืดตัวอยากจะเข้าใกล้ชิดเขามากขึ้น......
แต่อนุสิทธิ์กลับไม่ให้ฉันเข้าใกล้ชิดเขา ฟ้าหมุนติ้งไปพักหนึ่ง ฉันถูกเขากดอยู่ที่นั่งข้างหลัง แล้สสัมผัสตัวฉันอย่างละเอียดไปรอบหนึ่ง
ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้ฉันกลัว ฉันเหมือนตกในฝัน กรีดร้อง ร่ำไห้ ขอร้องให้เขาปล่อยฉัน และยังขอร้องให้เขาอย่าปล่อยมือไปด้วย
ในเศะที่คับแคบ ฉันได้ยินเสียงที่ไม่เป็นของตนเอง ทั้งเร่งรีบทั้งเรียราด แถมมีกลิ่นอายของผู้ชาย
ทันใดนั้น ฉันถูกลากขึ้นมา ลืมตาขึ้น ใบหน้าของอนุสิทธิ์ที่ปรากฏในม่านตาของฉัน ใบหน้านั้นดุร้าย ดวงตาแดงก่ำ
“ทิพย์สุดา ถ้าฉันจำไม่ผิด สามีของเธอเป็นวินัยที่อยู่แผนกบุคคลใช่ไหม เธอเสียสละตนเองแบบนี้ เพื่อให้ฉันเลื่อนตำแหน่งเพิ่มเงินเดือนให้เขาหรึ”
ฉันมองเขาอย่างงุนงง ทุกอักษรที่เขาพูดออกมาฉันได้ยินชัด แต่พอประกอบขึ้นมา ฉันกลับฟัง ไม่รู้เรื่อง
เขาพูดดุร้ายขึ้นมาอย่างกระทันหัน“แม้เธอจะมองฉันแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่เอาเธอหรอก เพราะผู้หญิงที่แต่งงานแล้วล้วนสกปรกหมด”
สกปรกหรึ
ฉันก้มหน้ามองตนเองด้วยจิตใต้สำนึก ร่างกายที่เปลือยอยู่เหมือนน้ำเย็นถังหนึ่งสาดลงจากหัวทำให้ฉันตื่นจากความงุนงง
เสื้อผ้าของฉันหายไปตั้งแต่ตอนไหน แล้วฉันไปนั่งที่ตักของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
ฉันตืนตระหนกจนกรีดร้อง รีบใช้มือปิดหน้าอกเอาไว้ กลิ้งไปออกห่างจากอนุสิทธิ์ คว้าเสื้อคลุมอาบน้ำ หดตัวไปข้างๆอย่างหวาดกลัว
ฉันมองอนุสิทธิ์ริมเหล้าแก้วหนึ่งอย่างตามใจชอบ เงยหน้าขึ้นดื่มลงไปหมด แล้วมองมาที่ฉัน แค่ตาเดียวก้รีบหันไปทางอื่น มองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างไร้อารมณ์“เธอจะไปลงรถที่ไหน”
คืนนี้ ฉันตกตะลึงจนเหนื่อยล้าไปหมด ในใจมีแค่ความคิดเดียว
“ฉันอยากลับบ้าน...ฉันอยากกลับบ้าน....ฮือๆๆ”
ฉันป้องปากและร้องไห้ออกมา ตอนนี้ฉันแค่อยากจะรีบกลับบ้าน กลับไปข้องกายของวินัย
อนุสิทธิ์เปิดแผ่นต้านและกำชับให้คุณขับรถ ที่บอกไปคือที่อยุ่ของบ้านฉัน
เมื่อถึงชั้นล่างของบ้านฉัน ฉันกำลังจะลงรถ แต่เขากลับดึงฉันเอาไว้ กดฉันไปที่พนักพิง“ทิพย์สุดา เธอกลับไปด้วยสภาพแบบนี้ สามีเธอจะว่าเธอทำเรื่องไม่สำเร็จหรือจะถอดเสื้อเธอทั้งหมดแล้วตรวจเช็คว่าเธอออกนอกเขารึยัง”
เขาเข้าใกล้ฉันมาก ตอนพูด กลิ่นเหล้าก็พ่นไปหน้าฉัน ฉันรู้สึกหน้าร้อนไปนิด ไม่กล้าสบตากับเขา เลยหันไปข้างหนึ่ง“ ท่านประธานอนุสิทธิ์ ท่านคงเข้าใจผิดสักอย่างไปแล้ว ฉัน......”
คำอธิบายของฉันชะงักอย่างกระทันหัน แล้วมองเขาด้วยสีหน้าซีดเผือด
ดวงตาเขาดำมืดราวกับหมึก ไม่มีเคลื่อนไหวดๆ เหมือนบ่อน้ำลึกที่นิ่งๆ อยากจะท่วมนองฉัน
“อย่า อย่านะ”ฉันขอร้องเขา อยากยื่นมือไปกลั้นมือของเขา
แต่เขาแค่ใช้มือข้างหนึ่งก็จับข้อมือทั้งสองของฉันอย่างง่ายตาย มืออีกข้างหนึ่ง ยื่นเข้าเสือคลุมอาบน้ำของฉันไปแล้ว ในที่ที่ไม่มีใครเห็น บุกเข้าไปร่างของฉัน
已经是最新一章了
加载中
